Może wydawać ci się, że to czcze gadanie typowe dla psychologów lub coachów, ale trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że nasze nastawienie jest kluczowe. Od naszej reakcji zależy dalsze powodzenie danego przedsięwzięcia i działania, jakie podejmiemy. Tylko od nas zależy czy będziemy wiecznie sfrustrowani i niezadowoleni z życia czy wręcz przeciwnie - będziemy potrafili dostrzegać plusy danej sytuacji i działać. To jak - chcesz dowiedzieć się więcej?

Kiedyś William Shakespeare powiedział, że 

Trudno nie zgodzić się z tym stwierdzeniem, ale bardzo często zapominamy o nim. W przypadku niepowodzeń o wiele łatwiej jest obwiniać wszystkich dookoła i narzekać, że po prostu nie mamy szczęścia, zamiast przeanalizować swoje postępowanie i działania. Być może to nasze postępowanie i wybory sprawiły, że coś poszło inaczej niż planowaliśmy. Warto wówczas z pokorą przyznać, że faktycznie sami jesteśmy sprawcami zamieszania i spróbować zrobić wszystko, by było lepiej. Zamiast narzekać, że mamy pecha, nic nam się nie udaje i jesteśmy w beznadziejnej sytuacji lepiej najpierw przeanalizować sytuację. Zastanowić się czy rzeczywiście jest tak źle, jak nam się wydaje i zacząć działać. Nie ma sensu obrażać się i wściekać, że tak czegoś chcieliśmy i planowaliśmy, a znowu się nie udało.

W każdej, naprawdę każdej sytuacji można znaleźć pozytywne aspekty, choć nie jest to łatwe. 

Przykładowo jakiś czas temu z rodziną wyjechałam na kilka dni nad morze. Wcześniej dokładnie ustaliliśmy z mężem, gdzie chcemy się zatrzymać i jakie kryteria ten obiekt musi spełniać. Zależało nam na tym, żeby był m.in. blisko plaży i rzeczywiście znaleźliśmy taki apartament, który spełnił to i inne nasze wymagania. Nie sprawdziliśmy jednak dokładnie na jakim terenie położona jest miejscowość do której jechaliśmy. Owszem, wiedzieliśmy dokładnie gdzie się znajduje i jakie mamy możliwości, ale nie pomyśleliśmy, że każdy spacer z wózkiem będzie wiązał się z jego wpychaniem pod górę, bo w naszej miejscowości znajdują się pagórki. W ciągu tych kilku dni nad morzem miałam przygotowywać się do 9. Biegu Wegańskiego, ale na miejscu okazało się, że o bieganiu raczej będę mogła pomarzyć. Po całym dniu spędzonym z chłopcami na plaży, zabawie i spacerach, włącznie z wpychaniem wózka pod górę, nie miałam już siły wskakiwać w sportowy strój i ćwiczyć. W tej sytuacji mogłam denerwować się, wylewać łzy i narzekać, że nie uda mi się ukończyć z sukcesem najbliższego biegu. Zamiast tego postanowiłam dostrzec plusy tej sytuacji. Owszem, nie mogłam biegać, ale za to spędziłam dużo czasu z dziećmi i mężem. Cudownie było obserwować jak cieszą się podczas spacerów, jak bawią się w piasku, kąpią w morzu lub uciekają przed falami niekiedy nieporadnie upadając na pupki.

A jeśli chodzi o treningi to one w gruncie rzeczy też były, tylko że inne niż planowałam. Codziennie pokonywałam kilka kilometrów, a do tego dzięki wpychaniu bliźniaczego wózka pod górę, który z dziećmi waży niemal trzydzieści kilogramów, wzmocniłam mięśnie nóg i rąk. Gdy po powrocie z wakacji poszłam na trening bez problemu przebiegłam półtora kilometra, mimo że wcześniej zazwyczaj musiałam zrobić sobie na tym krótkim odcinku małą przerwę. I o to właśnie chodzi, żeby doszukiwać się pozytywów w sytuacjach, które pozornie wydają się beznadziejne.

Jak przekuć porażkę w sukces?

Pewnie teraz niektórzy z was zaprotestowaliby, że brak możliwości realizacji swoich potrzeb, planów to nie to samo co np. choroba lub utrata pracy. Zgadzam się z tym, ale i w tym przypadku wiele zależy od naszego nastawienia. Nikt z nas nie jest wolny od problemów. Ja także zmagam się z nimi na różnych polach, a mimo tego nie załamuję rąk, tylko staram się działać, dostrzegać jakieś pozytywy, nie stać w miejscu i nie użalać się nad sobą, mimo że bywają dni, kiedy najchętniej zamknęłabym się we własnej skorupce chroniącej przed wszystkim. Tylko, że to nie jest rozwiązanie.



Jest mnóstwo osób, które mają za sobą różne, często bardzo trudne doświadczenia, ale pomimo nich udało im się osiągnąć wyznaczone cele i przekuć to, co pozornie wydawało się sytuacją bez wyjścia w sukces. Jedną z takich osób jest z pewnością Nick Vujicic, który urodził się bez rąk i bez nóg. Jak myślisz, jak musiał się czuć jako dziecko? Ile razy koledzy i koleżanki drwili z niego lub natarczywie patrzyli, jak sobie radzi? Jego rodzice niejednokrotnie martwili się, jak ich ukochany syn poradzi sobie, o czym Nick doskonale wiedział i postanowił, że zrobi wszystko, co może by być samodzielnym, co nie było wcale takie łatwe. Postanowił, że będzie żyć tak, jak wszyscy inni, jak ci, którzy nie są pozbawieni rąk czy nóg. Nauczył się surfować, pływać i został mówcą motywacyjnym. Założył własną firmę, prowadzi audycję radiową i jeździ po całym świecie ze swoimi wykładami, by motywować innych. A co ty zrobiłbyś na jego miejscu?

Inny przykład to Martyna Wojciechowska. Podczas nagrywania jednego ze swoich programów złamała kręgosłup i lekarze nie dawali jej szans na to, że będzie chodzić, nie mówiąc o jeździe na motorze czy wspinaczce. Przez siedem miesięcy nosiła metalowy gorset sięgający od szyi do spojenia łonowego. Z czasem dość niechętnie zaczęła ćwiczyć, aż któregoś dnia za namową przyjaciółki - dziennikarki Anity Werner - obejrzała Fakty TVN w których wyemitowano materiał o zdobyciu szczytu Shisha Pangma przez Piotra Morawskiego i Simona Moro. I to był bodziec do zmiany nastawienia. Do zaprzestania użalania się nad sobą i krótkowzroczności.

"Kiedy jest tak bardzo, bardzo źle, to musisz przesunąć horyzont. Nie możesz myśleć o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć, żeby dojść do jakiejś tam formy. Musisz spojrzeć na tyle daleko, żeby dojście do formy było tylko  nic nie znaczącym etapem, bo prawdziwy cel leży znacznie dalej."

Początkowo entuzjazm Martyny i pomysły, by intensywniej ćwiczyć, w tym biegać, spotykały się z dezaprobatą lekarzy, aż trafiła na takiego, który przyznał, że kręgosłup w sumie jest zrośnięty, więc raczej nie ma przeciwwskazań do powrotu do aktywności. Pomimo potwornego niekiedy bólu nie poddawała się, tylko ćwiczyła. Robiła wszystko, by odzyskać sprawność, poprawić kondycję, wydolność organizmu po to, by osiągnąć cel, jaki sobie wyznaczyła, żeby zdobyć Mount Everest. I udało jej się. Później zdobyła jeszcze całą Koronę Ziemi.

Kobieta Niezależna

Kolejnym przykładem może być Kamila Rowińska, coach, mentor, inwestor i bizneswoman. Obecnie zarządza świetnie prosperującą firmą Rowińska Business Coaching i aktywnie wspiera kobiety na drodze do bycia niezależnymi, a także osoby związane z zarządzaniem, sprzedażą i biznesem, by działać efektywniej, skuteczniej. Obecnie jest kobietą sukcesu, ale nie było tak zawsze. Z jej książek, filmów na YouTube możesz dowiedzieć się, że ma za sobą bardzo trudne doświadczenia, jak śmierć rodziców, pobyt w domu dziecka czy rozwód, a mimo tego zamiast poddawać się stale kształciła się i próbowała poprawić swoją sytuację.

Takich przykładów mogłabym wymienić jeszcze kilka, w tym osób, które nie są popularne, nie prowadzą swoich biznesów, ale nie w tym rzecz. Celem tego tekstu jest pokazanie, że niezależnie od tego z jakimi problemami mierzymy się obecnie lub przyjdzie nam zmierzyć się w przyszłości, zawsze powinno się doszukiwać pozytywów, dążyć do poprawy obecnej sytuacji. Nikt za nas tego nie zrobi. Jeśli nie jesteśmy zadowoleni z tego, na jakim etapie obecnie jesteśmy, to zamiast narzekać powinniśmy zacząć działać, by poprawić swoją sytuację.



Jeśli chcesz uczyć się, ale nie masz możliwości, by pójść na dzienne studia, to wybierz zaoczne. Jeśli nie możesz pozwolić sobie na nie, bo nie masz pieniędzy, to postaraj się znaleźć pracę, zdobyć stypendium. Jeśli nie możesz studiować, nawet zaocznie, bo masz rodzinę, pracę w weekendy, to może pomyśl o kursach, studiach w internecie. Jeśli zawsze marzyłaś o podróży do, np. Nowego Jorku to zamiast zarzekać się, że nie stać cię i nie masz z czego oszczędzać, najpierw usiądź i przeanalizuj swoje wydatki. Być może wydajesz pieniądze na rzeczy, których nie potrzebujesz, jak czasopisma, kawa i jedzenie na mieście, książki. Jedzenie możesz przygotowywać sobie dzień wcześniej w domu, w Internecie znajdziesz najświeższe newsy, przeczytasz mnóstwo artykułów na interesujący cię temat, a książki, w tym nowości wydawnicze, spokojnie wypożyczysz z biblioteki, dzięki czemu będziesz mogła zaoszczędzić nawet kilkaset złotych, o czym więcej przeczytasz tutaj. 

Jak powiedział Nick Vujicic "postawa to podstawa".

Jeśli szukacie prostego przepisu na smaczną i zdrową przekąskę lub śniadanie, której przygotowanie nie pochłonie mnóstwa czasu, to bruschetta spełni wasze wymagania. Jej przyrządzenie według przepisu, który znajdziecie poniżej, zajmie nie więcej niż pięć minut. To jak - spróbujecie?

• bagietka lub zwykła sznytka, kajzerka
• oliwa z oliwek
• awokado
• pomidor
• bazylia
• pieprz
• koper
• sól

Do miski wlej 4 łyżki oliwy z oliwek i dodaj pół małego pęczka kopru oraz garść liści bazylii. Całość zmiksuj na jednolitą masę i dopraw solą oraz czarnym pieprzem. 

Bułkę pokrój na małe kromki o grubości ok. centymetra i włóż do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni. Gdy grzanki będą zarumienione i chrupiące wyjmij je. Każdą z nich posmaruj odrobiną pesto, a na nim połóż pokrojonego w małą kostkę pomidora i awokado. Możesz udekorować bruschettę listkami świeżej bazylii. 

Smacznego!

Zanim zostałam mamą wiele razy słyszałam, że jak pojawi się dziecko będę mogła zapomnieć o swoich pasjach i zainteresowaniach. Zacznie się jedna wielka gonitwa, permanentny brak snu, zmęczenie i brak czasu dla siebie oraz związku. A o tym slow life to będę mogła sobie pomarzyć. Zanim kategorycznie stwierdzisz, że życie w rytmie slow i rodzicielstwo wykluczają się, to przeczytaj do końca artykuł. Być może okaże się, że i ty możesz żyć inaczej.

O co chodzi w slow life?

Jakiś czas temu na jednym z popularnych blogów przeczytałam, że koleżanka autorki tekstu wzięła urlop od... slow life. Była zmęczona i znudzona "nicnierobieniem". O ile znużenie wynikające z braku zajęcia mogę zrozumieć, to założenie, że slow life zakłada, iż zrezygnujemy z większości zajęć i od tej pory będziemy praktycznie nic nie robić, jest błędem.

Przede wszystkim

slow life to nie rezygnacja z działania, ale wolniejsze i bardziej świadome życie. 

Świadome i spokojne życie to twój wybór. 

Jak żyć wolniej z dzieckiem?

Od dziecka możemy nauczyć się tego, jak być tu i teraz. Jak skupić się na tym, co w danej chwili robimy i jak czerpać z tego radość. 

W sierpniu tego roku postanowiłam na jakiś czas zmienić swoją dietę na dietę w stu procentach roślinną. 21 dni wydawało się idealnym okresem, bowiem to właśnie tyle potrzeba by wyrobić sobie nowe nawyki. Wyzwanie zakończyło się 10 września, ale dopiero teraz mam chwilę, by spokojnie je podsumować.

Jeśli czytacie Slowlifestudio.pl od jakiegoś czasu, to pewnie wiecie, że dawniej stosowałam dietę roślinną i czułam się dzięki temu o wiele lepiej niż gdy na moim talerzu codziennie znajdował się kawałek mięsa. Moja mała dietetyczna rewolucja zaczęła się kilka lat tamu, ale do tej pory nie udało mi się zostać stuprocentową wegetarianką. Wiele razy zdarzyło się, że skusiłam się na rybę. Tak, wiem, że niektórzy praktykują semiwegetarianizm i zjadają ryby oraz owoce morza, ale dla mnie bycie wege oznacza, że nie jem nic co ma oczy i pyszczek. Wracając do perypetii z porzuceniem mięsa w końcu trzeba było podjąć wyzwanie, wziąć się za siebie i na dobre rozsmakować się w bezmięsnej diecie, stąd też pomysł na "Zostań wege na 21 dni".

Często zdarza mi się słyszeć, że dieta wegetariańska jest niesmaczna, że je się głównie trawę, co jest bzdurą. Owszem, zielone warzywa są bardzo ważne w diecie bezmięsnej, ale jeść powinien je każdy - bez względu na rodzaj sposób odżywiania. Poza witaminami zawierają one żelazo, kwas foliowy oraz chlorofil, który wzmacnia układ odpornościowy człowieka. 

Jeśli myślicie, że jedzenie pozbawione choćby kawałka mięsa, jest niesmaczne, to jesteście w błędzie. Wszystko zależy od sposobu przygotowania potraw i przypraw, które do nich dodamy. Poza tym będąc na diecie roślinnej nie musicie rezygnować ze swoich ulubionych mięsnych dań. Jeśli jesteście miłośnikami gyrosa, to bardzo szybko przygotujecie jego wege wersję, która będzie smaczna, a o wiele zdrowsza. Wystarczy, że kupicie kotlety sojowe, olej i przyprawę do gyrosa. Przepis na to danie znajdziecie w książce "Smart vegan" Aśki Mortycji Rzeźnik, którą szczerze polecam. To kopalnia wiedzy, praktycznych wskazówek i prostych przepisów na dania wegańskie. 

Kiedyś od koleżanki usłyszałam, że dieta roślinna wcale nie jest tańsza od tej wzbogaconej o mięso i jego przetwory. Faktycznie, może wydawać się, że sposób odżywiania wykluczający mięso będzie wiązał się z takimi samymi lub większymi wydatkami na jedzenie. Rzeczywiście tak będzie jeśli będziemy kupować produkty drogie, jak wiele promowanych w mediach i przez niektóre trenerki fitness superfoods o obcobrzmiących nazwach. Zamiast kupować nasiona chia lepiej wybierz siemię lniane. Ma podobne właściwości, jest tańsze, a do tego rodzime. Jako wegetarianka nie musisz od razu kupować sojowych wędlin, kiełbasek i podobnych produktów, które faktycznie nie kosztują mało. W twojej diecie powinna pojawić się soja, ale mogą to być kotlety lub ziarna. Jeśli lubisz jeść na śniadanie kanapki, to zamiast gotowych wege wędlin lub past spróbuj sama przygotować je w domu. Możesz także piec pasztety warzywne - zimą z selera i marchewki, a latem z cukinii. Nadwyżkę takiego pasztetu możesz spokojnie zamrozić. 

Ponadto jeśli nie chcesz wydawać dużo pieniędzy na jedzenie to zrezygnuj z częstych zakupów w sklepach z ekologicznymi produktami. Wiele sezonowych owoców i warzyw do których wyhodowania nie użyto nawozów, a jeśli tak to w niewielkiej skali, możesz kupić na targu bezpośrednio od rolników. Będą równie smaczne, zdrowe a do tego nawet o kilkanaście złotych tańsze.

Założeniem mojego wyzwania "Zostań wege na 21 dni" była zmiana nawyków żywieniowych, a także obserwacja organizmu. Byłam ciekawa, jak rezygnacja z mięsa i jego przetworów wpłynie na mój organizm, samopoczucie, a także na wygląd. Wielokrotnie słyszałam lub czytałam, że ktoś zdecydował się na wegetarianizm, żeby schudnąć lub utrzymać szczupłą sylwetkę. Przed rozpoczęciem wyzwania zmierzyłam się w kilku miejscach, zanotowałam pomiary na kartce. Powtórne pomiary wykonałam dzień po zakończeniu wyzwania i okazało się, że nie dokonała się spektakularna zmiana mojej sylwetki, ale też chudnięcie nie było moim celem. 

O wiele istotniejsze było to, jak będę czuć się po odstawieniu mięsa. Już po pierwszych dniach zauważyłam, że mam więcej energii i lepsze samopoczucie. Zmiana sposobu odżywiania wpłynęła także korzystnie na kondycję i wygląd włosów. Stały się mocniejsze i bardziej lśniące. Przejście na dietę wegetariańską oznaczało, że będę jeść o wiele więcej warzyw i produktów pełnoziarnistych, co wpłynęło korzystnie również na układ pokarmowy i mogłam pożegnać się z bólami brzucha, które często towarzyszyły mi, gdy jadłam mięso.

Pomimo tych wszystkich korzyści, jakie obserwowałam, nie ukrywam, że nie było łatwo zmienić swoje nawyki żywieniowe. Niejednokrotnie miałam kryzys i ogromną ochotę na mięso. Na szczęście tym razem udało się i przez cały czas trwania wyzwania nie sięgnęłam po nie.

Teraz przyszedł czas na podniesienie sobie poprzeczki i nowe wyzwanie. 29 września tego roku wezmę udział w 9. Biegu Wegańskim na 5 kilometrów. Postanowiłam, że dokładnie tydzień wcześniej zrezygnuję z jedzenia wszystkich produktów, które pochodzą od zwierząt. A więc żegnajcie jajka, sery, mleko i wszystkie zawierające je produkty. Nie jest to takie proste i muszę bardzo pilnować się, by nie sięgnąć np. po kawałek czekolady lub makaron jajeczny. Mam nadzieję, że uda się i za tydzień będę mogła napisać o sukcesie tej akcji i opublikować tygodniowy wegański jadłospis.

1. Odłóż swoją pracę na bok

2. Zostaw telefon

3. Sport to zdrowie

4. Szczęśliwi czasu nie liczą

5. Idź do lasu lub parku

Nie sądziłam, że kiedykolwiek to napiszę, ale rozsmakowałam się w bobie. Te niepozorne warzywo jest bombą witaminową i, co ważne dla dbających o sylwetkę, nie jest kaloryczny. Jego smak nie wszystkim może odpowiadać, ale w połączeniu z delikatnymi kurkami duszonymi na maśle będzie o niebo lepszy niż zwyczajnie podsmażony na patelni czy ugotowany. Koniecznie wypróbujcie ten przepis. Dzięki niemu do bobu udało mi się przekonać jego przeciwniczkę, a to danie tak jej smakowało, że poprosiła o dokładkę.

Składniki

• opakowanie kurek (200 g)
• torebka świeżego bobu
• natka pietruszki
• śmietana
• cebula
• pieprz
• masło
• sól
• ryż

Przygotowanie

Smacznego!

Mamy piękny, ciepły wrzesień i warto ten miesiąc wykorzystać na podróże, przebywanie na zewnątrz i nie zamykać się w domach tylko dlatego, że skończyły się wakacje a na sklepowych półkach pojawiły się grube swetry i płaszcze w ciemniejszych barwach. Jednak wieczory z kubkiem ciepłej, aromatycznej herbaty z dobrą książką w ręku są jak najbardziej pożądane.

Dzisiaj, pierwszy raz w historii bloga, chciałabym polecić wam kilka książek, które mogą umilić wam wrześniowe wieczory.

Pomimo tego, że lubię literaturę kobiecą, to do tej pory raczej stroniłam od rodzimych pisarek specjalizujących się w tym gatunku. Przypadkiem trafiłam jednak na jeden, później drugi i kolejne pochlebne opinie pod adresem Gabrieli Gargaś. Postanowiłam przekonać się, czy faktycznie jej książki są z gatunku tych, które wręcz pochłania się w jeden wieczór i... nie zawiodłam się. "Wieczór taki jak ten" to opowieść niezwykle ciepła. Akcja rozgrywa się w malutkim miasteczku w Bieszczadach w okresie Bożego Narodzenia, co bardzo przypadło mi do gustu, bo uwielbiam ten okres w roku. Główna bohaterka, Michalina, postanawia otworzyć mały pensjonat, a zabierając się za realizację tego pomysłu nawet nie ma pojęcia, jak bardzo dzięki temu zmieni się jej życie. Goście, którzy zawitają do niej będą nietuzinkowi i z dużym bagażem doświadczeń, ale jakimś cudem zaczną wychodzić na prostą właśnie w Złotkowie.

Jeśli szukacie dobrej literatury, odrobiny magii i ciepła, a także krzepiących historii to koniecznie sięgnijcie po tą powieść.

Ps. Niedawno premierę miała druga część historii Michaliny i jej pensjonatu, czyli "Lato utkane z marzeń".

Książki tej autorki czyta się szybko i przyjemnie. "W promieniach szczęścia" została opisana historia niezwykle dzielnej i silnej młodej kobiety, która postanawia adoptować porzucone niemowlę za cenę własnych marzeń i w miarę wygodnego życia. Czytając tą książkę, towarzyszymy bohaterce próbującej ułożyć sobie życie, która pragnie zapewnić szczęście i dobry byt dla swojego ukochanego dziecka. A po cichu marzy o poznaniu mężczyzny, który byłby dla niej wsparciem i z którym mogłaby stworzyć szczęśliwą rodzinę. Poznajemy także losy niemowlęcia i jak doszło do tego, że zostało porzucone przez biologiczną mamę.

Pomimo tego, że w książce został poruszony bardzo trudny i ważny temat dotyczący porzucenia dziecka oraz adopcji, to jest to książka napawająca optymizmem. Czytając ją pewnie niejednokrotnie wzruszycie się.

Książka reklamowana była jako pierwsza biografia Danuty Szaflarskiej, ale dacie się nabrać, jeśli pomyślicie, że to typowa biografia, w której autor skrupulatnie opisuje życie bohaterki z uwzględnieniem jej ocen na świadectwie szkolnym. Takie biografie są zazwyczaj potwornie długie i po prostu nudne. Tej książki to jednak nie dotyczy. To zgrabnie nakreślona opowieść o wielkiej aktorce, jaką niewątpliwie była Danuta Szaflarska, ale to także opowieść o świecie teatru, filmu i sztuki. Jeśli chcielibyście poczuć się jak w kawiarence artystów gdzieś w Wilnie lub dowiedzieć się, jak tworzyła się słynna Akademia Teatralna im. Zelwerowicza, to koniecznie sięgnijcie po tą książkę. Nie rozczarujecie się. To fascynująca książką, od której wręcz ciężko się oderwać. A do tego nie lada gratka dla wszystkich, którzy poszukują odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że Szaflarska żyła ponad sto lat. Odpowiedź nikogo nie zaskoczy: kochała życie i czerpała z niego garściami.

Do tej pory przeczytałam trzy książki Moyes i śmiało mogę stwierdzić, że ta jest jedną z najlepszych. Piękna historia miłosna, zamknięty świat londyńskiej arystokracji i listy miłosne, jakie chciałaby otrzymać każda z nas. I nie ma w tym krzty przesady. Mało kto potrafi tak pięknie adorować kobietę w listach. I mało kto potrafi na kilkuset stronach stworzyć niezwykły klimat i wywołać w czytelniku napięcie, jak robi to po mistrzowsku Jojo Moyes. To jedna z lepszych książek, jakie czytałam w ostatnich miesiącach.

Tą książkę każda kobieta powinna przeczytać. To zbiór rozmów, które doskonała dziennikarka - Anna Luboń, przeprowadziła z niezwykłymi Polkami. W książce znajdują się wywiady m.in. z Małgorzatą Baczyńską, dr Ireną Eris, Andą Rottenberg czy Henryką Bochniarz.

Nie są to ckliwe rozmowy o ciuszkach i kosmetykach, ale o życiu. O dążeniu do wyznaczonego celu, o przekraczaniu barier i wreszcie o niezwykłej sile, jaką obdarzone są kobiety. Specjalnie polecam tą książkę na wrzesień, kiedy zewsząd słychać tylko o depresji, złej pogodzie i samych najgorszych rzeczach, które nas czekają. Historie tych niezwykłych kobiet mogą być dawką inspiracji do działania. Zamiast czekać na tą depresję, lepiej weź się w garść i z podniesioną głową rób co trzeba.

Informację o tym wydarzeniu dostałam na swoją skrzynkę pocztową zaledwie kilka dni temu i nieśmiało pomyślałam, że może by tak zapisać się i wziąć udział? Ale w końcu strach zwyciężył i nie zgłosiłam się na Bieg Zabiegana Mama. Jednak nie potrafiłam przestać o nim myśleć. W końcu to byłaby dobra okazja, by sprawdzić swoją formę, a do tego solidna dawka motywacji, by nie być kanapowym leniwcem. Wczoraj wieczorem podjęłam decyzję - biegnę. Sęk w tym, że zapisy od kilku dni były już zamknięte i jedyne co mogłam zrobić, to stawić się w niedzielę rano na Stadionie Narodowym w Warszawie, by zapisać się na listę rezerwową i liczyć na szczęście. 

Dzisiaj od samego rana byłam podenerwowana, a do głowy wpadały mi coraz lepsze wymówki, byle tylko nie stawić się na linii startu. Przecież szczyt mojej formy biegowej przypadł na okres przed ciążą, a teraz chłopcy mają już ponad półtora roku a mi do tej pory nie udawało się regularnie trenować. Dopiero w tym tygodniu założyłam buty do biegania, dzieci wysłałam z dziadkami na spacer i ruszyłam przed siebie. Jakie było moje zaskoczenie, gdy w niecałe pół godziny pokonałam prawie trzy kilometry. To dodało mi skrzydeł i nadziei, że udział w Zabieganej Mamie może się udać. 

Jednak dzisiaj zamiast wiary w siebie i własne możliwości pojawił się strach, że nie podołam wyzwaniu. Bo ten bieg był właśnie swego rodzaju wyzwaniem i sprawdzianem dla mnie. Przez głowę "przetaczały się" myśli, że "to nie dla mnie", "najpierw potrenuj a później zgłoś się na inny bieg", "pewnie i tak nie będzie wolnych numerów startowych", etc. Niewiele brakowało a naprawdę odpuściłabym, a następnie żałowała, że nawet nie spróbowałam. 

Cieszę się i jestem dumna, że dzisiaj rano stawiłam się na Stadionie Narodowym z moją mamą i bliźniakami w wózku wypakowanym pieluszkami, wodą, zabawkami i jedzeniem dla chłopców. A jeszcze bardziej dumna jestem z tego, że o 11.30 stanęłam na linii startu razem z innymi zawodnikami i przebiegłam cały dystans w dwadzieścia pięć minut, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, zwłaszcza że obawiałam się czy wyrobię się w limicie trzydziestu minut ustanowionym przez organizatora. 

To był bardzo ważny dla mnie bieg. To po prostu mój powrót do dawnej pasji i ulubionej dyscypliny sportu. Cudownie było ponownie poczuć atmosferę na starcie i na mecie biegu. Cudownie było też stoczyć ze sobą wewnętrzną walkę o to, by dobiec do mety, by nie poddać się. Bardzo się cieszę, że wyszłam ze swojej skorupki, że zamiast żałować, że nawet nie spróbowałam mogę teraz cieszyć się z pamiątkowego medalu. I cieszę się, że bliskie mi osoby okazały mi tego dnia wsparcie i wiem już, że ten bieg to dopiero początek. 

Drogie Mamy nie poddawajcie się, nawet jeśli wydaje wam się, że coś jest niemożliwe, trudne do zdobycia. Lepiej podjąć próbę, nawet jeśli nie odniesiemy sukcesu, i iść z podniesioną głową, że spróbowałyśmy niż żałować, że strach wziął górę. Wiara w siebie i niezłomność - tego nam wszystkim życzę.