Czy odnosisz ostatnio wrażenie, że w obliczu chaosu, przygnębiających informacji czy utrudnionym planowaniu w związku z pandemią, coraz częściej zaczynamy doceniać obecność bliskich osób? Wydarzenia z ostatnich miesięcy skłoniły nas do zatrzymania się. Do zwolnienia tempa i zadania sobie pytania "Po co tak biegnę?". Wiele osób zaczęło zastanawiać się, czy żyje tak, jak chce czy może po prostu "biegnie za tłumem", a to wymarzone życie pozostaje jedynie kolażem zdjęć na mapie marzeń. 

Od ponad roku uczymy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, co dla wielu z nas jest wyzwaniem i sprawdzianem. To także okres w którym wiele z nas zaczęło zastanawiać się nad sensem dotychczasowych działań i po prostu zwolniło tempo życia. Początkowo przymusowo w wyniku lockdownu, jednak nie oszukujmy się, że okres pandemii nie wpłynął długofalowo na nasze podejście do życia, jego tempa, konsumpcji i minimalizmu.

Slow life - sztuka powolnego życia

Slow life, świadome życie i minimalizm stale zyskują popularność. Coraz więcej osób zauważa, że lepiej jest mieć mniej - rzeczy, zajęć, obowiązków. Uwolnienie się od nadmiaru w każdym aspekcie życia sprawia, że czujemy się lepiej. Zamiast przytłoczenia pojawia się poczucie wolności, ale też... sprawczości. W końcu zaczynamy decydować o tym, w jakim kierunku chcemy podążać. Nie ma znaczenia, czy to wymarzone życie ma być pełne podróży, ma toczyć się na Bali czy może na polskiej wsi.

Nie ma znaczenia czy jest to slow life w wielkim mieście czy na wsi - w każdym z tych miejsc można wieść powolne życie oraz nadawać mu szybkie tempo. Wszystko zależy od nas - naszych wartości, celów, działań.

Nie ma nic złego w zwyczajnym życiu, braku rozpisanych zajęć i podróży na rok do przodu. To nic złego, jeśli zamiast mieszkania, często małego, w centrum miasta z dużymi możliwościami ktoś wybiera duży dom na skraju lasu. 

Wszystko zależy od tego, czego tak naprawdę MY chcemy. I chociaż lubię planować i wiedzieć, jakie są i będą moje kolejne działania w poszczególnych dziedzinach (np. rodzinie, rozwoju, etc.), to czasami świadomie odpuszczam. Zwalniam tempo, gdy czuję się przytłoczona, zmęczona. Dzięki temu zyskuję czas na regenerację i przemyślenia. Przestrzeń na wyciszenie, rozmyślanie i ewentualną modyfikację wcześniejszego planu.

Dobrze jest zwolnić. Zatrzymać się i skupić na tym co jest tu i teraz. Praktykować wdzięczność i uważność. Spróbować nie zastanawiać się nieustannie nad tym, co będzie za tydzień, miesiąc, rok, tylko skupić na tym, co mogę zrobić dzisiaj. Skupić się na jednej czynności, którą wykonuję. Jeśli bawię się z dziećmi, to robię tylko to. Jeśli spaceruję w lesie, to nie rozmawiam przez telefon i nie sprawdzam wiadomości oraz nowych treści w mediach społecznościowych. Jestem tu i teraz.

Minimalizm w praktyce

Pierwszym skojarzeniem wielu osób związanym z pojęciem minimalizmu jest zmniejszenie stanu posiadania rzeczy w domu. To prawda - zazwyczaj przygoda z ideą minimalizmu zaczyna się właśnie od "odgracenia" przestrzeni w której mieszkamy. Jednak minimalizm wykracza poza przedmioty.

Idea ta dotyczy nie tylko tego, ile posiadamy, ale także ile... konsumujemy. 

Obecnie mamy do czynienia ze zjawiskiem hiperkonsumpcji, która odnosi się do niemalże każdej sfery naszego życia. Współczesna konsumpcja odnosi się także informacji, treści, filmów, zabiegów pielęgnacyjnych, etc. Minimalizm pomaga nam znacznie ograniczyć to zjawisko,pomagając nam uprościć codzienność. 

Czy wiesz, co możesz zyskać wprowadzając choćby niektóre zasady minimalizmu do swojego życia?

Przede wszystkim będziesz przeznaczać mniej czasu na sprzątanie. Gdy przypomnę sobie, ile czasu zajmowało mi sprzątnięcie mojego pokoju, gdy byłam nastolatką, to dziwię się, jak mogłam trzymać kilkanaście porcelanowych figurek i innych ozdób. 

Dzięki ograniczeniu przedmiotów w naszym domu czuję się lepiej. Co ciekawe, przy okazji odkryłam, że przebywanie w pomieszczeniach o intensywnych barwach z mnóstwem ozdób i rzeczy sprawia, że czuję się... przytłoczona.

Wprowadzenie zasad minimalizmu do naszej codzienności sprawia, że:

- poprawia się nasze samopoczucie,

- jesteśmy spokojniejsi,

- lepiej wypoczywamy w naszych domach/mieszkaniach,

- nasz styl życia jest korzystniejszy dla środowiska,

- dokonujemy świadomych wyborów,

- zyskujemy czas dla siebie i bliskich,

- zaczynamy dążyć do realizacji swoich celów.

Korzyści wynikających z minimalizmu jest znacznie więcej.

Natomiast połączenie zasad slow life i minimalizmu sprawia, że nasze życie staje się prostsze i... "pełniejsze". Posiadając mniej i zwalniając tempo skłania nas ku prostocie, a przy okazji zyskujemy czas, chęci i możliwości, by naprawdę żyć. 

Znasz pewnie słowa wypowiedziane przez Benjamina Frnaklina, że "niektórzy ludzie umierają w wieku 25 lat, a są chowani mając 70"? To mój ulubiony cytat i motto, którym staram się kierować. 

Zdecydowanie wolę mieć mniej rzeczy, ale więcej historii do opowiedzenia, więcej przeżyć i wspomnień. A żeby to wszystko mieć nie muszę lecieć na drugi koniec świata i nie muszę brać udziału w kolejnych wyzwaniach (np. przeczytam 100 książek w 2021).

Jeśli dotarliście do końca tego artykułu, to chciałabym Wam bardzo podziękować. Będzie mi miło, jeśli podzielicie się ze mną swoimi przemyśleniami w komentarzu lub prywatnej wiadomości.

Zastanawialiście się kiedyś, czy decyzje, które podejmujecie są zgodne z Wami czy może raczej podejmujecie je pod wpływem opinii lub sugestii innych osób? Czy cele, które realizujecie są Wasze czy może wynikają z presji otoczenia lub z obecnie panującej mody?

Kilka lat temu koleżanka opowiedziała mi o tym, jak to się stało, że studiuje ekonomię. Była już na trzecim roku tych studiów i każdego miesiąca zastanawiała się, czy ich nie rzucić. Ich tematyka była sprzeczna z jej zainteresowaniami, a zdecydowała się na nie dlatego, że namówili ją rodzice wierzący, iż takie właśnie wykształcenie zapewni jej dobrą i pewną pracę w przyszłości. Czy tak się stało? Nie wiem, gdyż nasze drogi rozeszły się, ale do tej pory pamiętam, jak trudno było jej podjąć decyzję o rzuceniu tamtych studiów i jak bardzo żałowała, że uległa namowom innych. 

Czy wam też choć raz zdarzyło się podjąć jakąś decyzję pod wpływem opinii, presji otoczenia? Być może uznaliście, że skoro ćwiczenie jogi jest popularne,a  zdjęcia joginek stojących na głowie zyskują tak dużo polubień w mediach społecznościowych, to wy także zacznie ćwiczyć? To tylko jeden z przykładów, jak często zaczynamy inspirować się i sugerować tym, co robią inni, aż te czynności i cele zaczynamy uznawać za nasze. Oczywiście, często inspirowanie się innymi może przynieść nam wiele korzyści i pozytywnych zmian, o ile rzeczywiście to my tych zmian chcemy.

Czym jest dla ciebie świadome życie?

Niedawno na Instagramie zrobiłam krótką ankietę, w której zadałam proste pytanie: 

Czym jest dla Ciebie świadome życie?

Wśród odpowiedzi wymieniłam:

- życie na własnych zasadach, 

- nieuleganie presji otoczenia,

- wolność,

- odrzucanie tego, co mi nie służy. 

Najwięcej osób wybrało odpowiedź "nieuleganie presji otoczenia". Na kolejnych miejscach znalazły się "odrzucenie tego, co mi nie służy" i "życie na własnych zasadach". 

Przyznaję, że udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie może być dla niektórych osób trudne. Dla mnie świadome życie to przede wszystkim odrzucenie tego, co mi nie służy. To życie w zgodzie ze sobą, swoimi wartościami, a najlepszą nagrodą za takie postępowanie jest... wolność, a także spokój. Pamiętajmy jednak, że  "odrzucenie tego, co mi nie służy" nie musi od razu oznaczać porzucenia dotychczasowego stylu życia, pracy, domu i przeprowadzeniu się na popularne Bali, by medytować i przejść "duchowe przeobrażenie". 

Odrzucenie tego, co nam nie służy może oznaczać zmianę dotychczasowych nawyków żywieniowych, regularną aktywność fizyczną (jeśli do tej pory nie ćwiczyliśmy), zmianę pracy (jeśli nie czujemy się spełnieni w obecnej lub funkcjonujemy w toksycznym środowisku), zaprzestanie oglądania śmiesznych filmików na YouTube, jeśli nie mamy czasu na naukę i rozwój, o których marzymy lub wiemy, że są dla nas ważne.

Świadome życie to także umiejętność wytyczania granic (w miarę możliwości) - pewnym osobom, pomiędzy pracą a życiem prywatnym, w domu pomiędzy tobą a najbliższymi. To umiejętność odpowiedzenia sobie na pytanie, czy w tej sytuacji postępuję w zgodzie ze sobą, ze swoimi wartościami? Czy to jest mój cel czy może uległam chwilowej modzie?

Kiedyś w jednym z wywiadów z psychologiem przeczytałam pytanie oburzonej dziennikarki, co powinna zrobić ze swoją koleżanką, która pół roku wcześniej pozostała bez pracy, ale zamiast szukać nowej... pielęgnuje ogródek. Wówczas psycholog zapytał "A co jest w tym złego?". Zaskoczonej dziennikarce wyjaśnił, że nie każdy musi od razu rozpoczynać nową pracę, a poza tym zrobienie sobie kilkutygodniowej lub kilkumiesięcznej przerwy może okazać się dla takiej osoby kluczowe w podjęciu decyzji "co dalej". Być może pieląc ten ogródek dojdzie do wniosku, że nie chce kolejnej pracy biurowej, odkryje swoją pasję lub wreszcie wyznaczy cele, które są jej. Dokona tego, bo będzie mieć czas na przemyślenia.

Od czego zacząć świadome życie?

Można wziąć przykład z niektórych śmiałków, spakować najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka i wyruszyć w świat. Jeśli nie chcemy podejmować tak radykalnych i śmiałych decyzji, możemy zacząć wprowadzać zmiany "małymi krokami". Przykładowo, jeśli zależy nam na:

"odgraceniu domu" - zacznijmy od jednego pomieszczenia,

zmianie nawyków żywieniowych - spróbujmy najpierw od ograniczenia dań fast food, słodyczy, alkoholu,

przebiegnięciu maratonu - wstań z kanapy i zacznij biegać regularnie, choćby po 2-3 km.

Stopniowo zacznij odrzucać rzeczy i czynności, które tobie nie służą na rzecz tych, które wpływają korzystnie na twoje zdrowie, samopoczucie, rozwój, a także przybliżają do realizacji marzeń. Cóż, trudno będzie przebiec maraton, jeśli od paru miesięcy każdy wieczór spędzasz na kanapie.

Odrzucenie tego, co nam nie służy, w miarę możliwości oczywiście, pomaga nam zbliżyć się do realizacji naszych celów i marzeń, dlatego też warto podjąć trud i wprowadzać zmiany w swojej codzienności.