Zanim przejdę do części dotyczącej tego projektu i moich wrażeń, zacznijmy od tego, czym jest weganizm. Mamy coraz większą wiedzę na temat odżywiania, w tym kuchni roślinnej, jednak jeśli ktoś nie wie dokładnie jak wygląda menu na wegańskiej diecie, to właśnie dla niego jest ta część. Zatem zaczynamy.

Dieta wegańska opiera się na spożywaniu produktów, które nie pochodzą od zwierząt. Oznacza to, że weganie nie jedzą nie tylko mięsa czy mleka i jego przetworów, ale także miodu. Podstawą tego sposobu odżywiania są warzywa i produkty pełnoziarniste.

W wegańskiej diecie nie powinno zabraknąć tofu, roślin strączkowych, soi, kasz (m.in. jaglana, orkiszowa, gryczana, jęczmienna), orzechów, ziaren (np. słonecznika). Poza tym niezbędne jest też siemię lniane nie tylko ze względu na właściwości korzystne dla zdrowia. Zmielone ziarenka stanowią zamiennik jajek, których weganie nie jedzą. Jeśli chcesz zmienić dietę na wegańską pamiętaj o suplementacji witaminy B12, która występuje jedynie w produktach pochodzenia zwierzęcego.

Wiele osób uważa, że kuchnia wegańska jest nudna, a na talerzu pojawiają się zupy krem lub po prostu gotowane warzywa i kasze. Spotkałam się z opiniami, że ten sposób odżywiania jest bardzo ubogi, a dania niesmaczne. Nic bardziej mylnego. 

Weganizm to nie tylko sałatki i pieczone warzywa. Jasne, przygotowuje się je bardzo łatwo, ale po jakimś czasie zwyczajnie nudzą się. Rezygnując z mięsa, serów, mleka i jajek możesz jeść naprawdę smacznie, a do tego zdrowo. Jeśli jesteś fanem kotletów, to nie martw się, bo spokojnie przygotujesz je z warzyw i kasz. Jeszcze zanim zostałam weganką chętniej zamawiałam wege burgera z kotletem z ciecierzycy niż z tym z wołowiny. Nie był ciężkostrawny, a do tego smakował o wiele lepiej i był zdrowszy. Na wegańskiej diecie możesz nadal jeść swoje ulubione dania, tylko wykonane po prostu z innych składników. Gyrosa przygotujesz z kotletów sojowych, placki drożdżowe z mlekiem (np. migdałowym) i bez jajek, a makaron możesz kupić bezjajeczny lub z czerwonej soczewicy (jest pyszny!) czy zielonego groszku. Możliwości jest naprawdę wiele. Wystarczy tylko otworzyć się na nowe smaki.

Zdrowe odżywianie od wielu lat było dla mnie ważne, choć przyznaję, zdarzało mi się jeść dania fast food, słodycze, pszenne bułki, etc. Z czasem coraz bardziej interesowałam się zagadnieniami związanymi z dietetyką i tym, jaki wpływ na zdrowie ma sposób odżywiania. Wiedziałam, jak powinna wyglądać dobrze zbilansowana dieta uwzględniająca mięso, nabiał, jaja. Czułam jednak, że taki sposób odżywiania nie służy mojemu organizmowi. To wówczas najpierw podjęłam próbę wyeliminowania mięsa. Po obejrzeniu filmu "Widelec zamiast noża" zaczęłam bardziej interesować się badaniami dra Campbella i efektami jego pracy. Zapoznałam się z wieloma artykułami, filmami i książkami w których omawiano wpływ diety bazującej na produktach pochodzenia zwierzęcego na zdrowie człowieka. Postanowiłam spróbować weganizmu, po cichu mając nadzieję na poprawę mojego zdrowia. 

Po miesiącu na diecie wegańskiej mogę śmiało stwierdzić, że było warto. Czuję się świetnie i widzę, jak ten sposób odżywiania korzystnie wpływa na mój organizm i pracę układu pokarmowego. Zmiany są także widoczne na włosach i skórze. Poza tym mam więcej energii i lepsze samopoczucie.

Podczas ostatniego miesiąca uczyłam się jak powinna wyglądać dobrze skomponowana dieta wegańska i wiem, jakie błędy popełniłam. Przede wszystkim nie brałam suplementów z witaminą B12, co jest obowiązkowe, gdy rezygnujemy z wszystkich produktów pochodzenia zwierzęcego.
Poza tym zdarzało się, że jadłam za dużo smażonych produktów, w tym frytek, gdy w trakcie podróży okazywało się, że jest to jedyne dostępne danie wegańskie.

Ostatni miesiąc to także nauka bardzo dokładnego czytania etykiet produktów spożywczych. Jasne, od dawna zwracałam uwagę na skład produktów, ale na diecie wegańskiej jest to szczególnie ważne.

Produkty pozornie wyglądające na wegańskie w swoim składzie czasami zawierają mleko i jego przetwory lub jajka. 

Po miesiącu na diecie wegańskiej zamierzam dalej kontynuować ten sposób odżywiania, a do tego próbować nowych dań, odkrywać nieznane smaki, jak ostatnio gulasz z boczniaków. Jak on smakuje! Nawet następnego dnia domownicy pytali mnie czy przypadkiem coś nie zostało:)

A i był jeszcze jeden mały sukces w tym miesiącu, czyli Bieg Wegański na 5 km, który pierwszy raz przebiegłam jako weganka, co prawda początkująca. I był to mój pierwszy bieg na takim dystansie po ciąży, więc radość była ogromna, a świętowaliśmy pysznym jedzeniem na targu wegańskim po biegu. 

Nazywany jest "najseksowniejszym dziadkiem" i sensacją Internetu. W wieku osiemdziesięciu lat spełnił swoje marzenie, jedno z wielu, i został modelem. Zawojował świat mody, podbił media społecznościowe i zaczął dzielić się z innymi swoimi przemyśleniami i doświadczeniem na temat życia i osiągania wyznaczonych celów. Poznajcie jego przepis na życie, sukces i szczęście.

Deshun urodził się w jednej z chińskich prowincji. Obecnie może pochwalić się ciałem, którego nie jeden dwudziestolatek może mu pozazdrościć. Płaski brzuch, umięśnione i wysportowane ciało to jego wizytówka. Jednak jak sam mówi, na ten dzień, gdy osiągnął taką figurę i gdy został modelem pracował przez całe życie. Nic nie zadziało się od razu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jego sukces jest sumą działań, często drobnych, na wielu płaszczyznach. 

Jego droga do modelingu nie była łatwa. Zanim został okrzyknięty sensacją świata mody zajmował się innymi zawodami. Najpierw w wieku 24 lat został aktorem. A mając dwadzieścia lat więcej, zmienił swoją profesję, by nauczać języka angielskiego. 

Jego losy potoczyły się tak, że w wieku 49 lat znowu zaczynał od zera. Przeniósł się do Pekinu i tam założył swoją grupę pantomimy. Dokładnie rok później poszedł na siłownię pierwszy raz w życiu i tak zaczęła się jego przygoda ze sportem.

Deshung Wang

W wieku 57 lat wrócił do aktorstwa, czyli do tego, czym zajmował się na początku swojego życia zawodowego. Jednocześnie nie przestawał ćwiczyć, a nawet zintensyfikował swoje treningi, ale miał wtedy... 70 lat! Wyobrażacie sobie ćwiczyć więcej i intensywniej niż kiedykolwiek, gdy macie tyle lat? Zazwyczaj w tym wieku aktywność fizyczna ogranicza się jedynie do krótkich spacerów, a Deshung pokazuje, że można inaczej. Podobnie jak niesamowita Polka - Irena Wielocha, która ma 66 lat i zachwycającą figurę. Naprawdę mogłaby zawstydzić nie jedną młodą dziewczynę i sama chciałabym mieć tak wyrzeźbione, wysportowane ciało. Pani Irena prowadzi na Facebooku i Instagramie swoje profile o nazwie Kobieta zawsze młoda.

Deshung Wang

A wracając do Deshunga, to pierwszy raz na wybiegu jako model stanął mając 79 lat. Rok później został okrzyknięty sensacją, odkryciem i niesamowitym zjawiskiem. Ale przede wszystkim inspiracją dla wielu osób, zwłaszcza młodych, którym niekiedy wydaje się, że już za późno na spełnianie marzeń. Za późno na zaczynanie czegoś nowego i działanie w dziedzinie, której do tej pory nie znaliśmy. I kto by pomyślał, że mając 80 lat będzie pracował jako model, wystąpi w kampanii Reebok i stanie się wzorem do naśladowania.

Możesz zarzekać się, że w twoim życiu nie ma miejsca na slow life, a cała ta idea to po prostu kolejna moda wykreowana przez media. A co najważniejsze - nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem, bo przecież nikt nie ma czasu na to, żeby spacerkiem iść do autobusu lub ze stoickim spokojem stać w kolejce do kasy w sklepie, gdy za chwilę masz odebrać dziecko z przedszkola lub zacząć egzamin. Zgadzam się, są sytuacje, kiedy trudno jest zwolnić, ale są też takie, kiedy najwięksi prześmiewcy i sceptycy zaczynają żyć wolniej.

Gdybym miała wymienić powody przez które wiele osób rezygnuje ze zwolnienia tempa życia, to tematów na artykuły starczyłoby mi na kilka miesięcy. Naprawdę bywamy bardzo pomysłowi w wymyślaniu wymówek dlaczego danej rzeczy nie robimy. Kiedyś od koleżanki usłyszałam, że slow life to pretekst dla leniuchów by nic lub niewiele robić i ona do tej grupy z całą pewnością nie zamierza się zaliczać. Na nic zdały się próby wyjaśnienia, że slow life to nie rezygnacja ze wszelkich aktywności, wręcz ograniczenie ich do minimum, i że takie życie nie ma nic wspólnego z mieszkaniem w małej chatce na skraju lasu i żywienie się tylko tym, co wyhodujesz lub znajdziesz. A tak właśnie niektórzy nadal postrzegają slow life, choć na szczęście coraz więcej w tej kwestii zmienia się na lepsze. 

Pomimo tychże zmian cały czas można spotkać osoby, które nie próbują zgłębić tematu, tylko od razu wyśmiewają swoich rozmówców. Bo niby jak to - slow w mieście, z dzieckiem, pracą, własnym biznesem, etc.? A właśnie tak, da się z tym wszystkim wieść wolniejsze życie. Bardziej świadome życie, w którym doceniasz to, co obecnie dzieje się w nim. Świadomie spędzasz czas z najbliższymi, czyli jesteś obecny nie tylko ciałem, ale i duchem. Jeśli razem oglądacie film, to nie sięgasz po kilku minutach po telefon, żeby sprawdzić ulubione portale. Jeśli opiekujesz się dzieckiem, to aktywnie, a nie siedzisz obok również z telefonem lub książką. Jasne, możesz tak zrobić, ale nie miej później pretensji do wszystkich, że dziecku stała się krzywda, bo zwyczajnie nie upilnowałeś go. Nie krzycz na dziecko, że coś zepsuło, bo prawdopodobnie w ten sposób chciało zwrócić na siebie twoją uwagę. Nie obwiniaj żony lub męża, że z tobą dziecko nie chce się bawić ani przytulić się do ciebie skoro wasz wspólny czas wiąże się z tym, że każde z was zajmuje się swoimi sprawami. W ten sposób nie da się stworzyć bliskiej relacji i to właśnie ty jesteś za to odpowiedzialny. 

Nie ma nic złego w rozwijaniu własnych zainteresowań, robieniu kariery czy przeglądaniu mediów społecznościowych. Jednak kiedy spędzasz czas z rodziną odłóż to wszystko. Nie noś telefonu w kieszeni, bo może za chwilę ktoś do ciebie zadzwoni lub dostaniesz służbową wiadomość. Spokojnie, zdążysz dobiec do telefonu. 

Jeśli chcesz rozwijać swoją karierę zawodową i zależy ci na powiększaniu majątku, to też nie ma w tym nic złego. Nie rób tego jednak kosztem najbliższych, inaczej możliwe, że zostaniesz z dużą sumą pieniędzy na koncie sama. Kluczem do szczęśliwego, świadomego życia jest odnalezienie balansu, docenianie tego, co mamy, dążenie do celu w swoim własnym tempie, które nie musi być wyścigiem. 

Świadome życie

Często jednak to, co napisałam wyżej nie wystarcza, by przekonać kogoś, że można trochę zmienić swoje nastawienie i postępowanie, by żyć wolniej. Dopiero wypadek lub choroba powodują, że uświadamiamy sobie, iż nie chcemy dłużej biec przez życie. Często w trudnych i niespodziewanych sytuacjach dochodzimy do wniosku, że przecież można inaczej. Nie trzeba od razu robić wielkiej rewolucji. Wystarczy wprowadzić najpierw małe zmiany, a dopiero gdy będziemy czuli się pewnie - kolejne. 

Możesz śmiać się i twierdzić, że to brednie, ale zastanów się, ile razy zamiast siedzieć po godzinach w pracy wracałaś do domu wcześniej, bo twoje dziecko miało wysoką gorączkę? A wtedy, gdy twój maluszek musiał zostać w szpitalu przez kilka dni? Czy wówczas nie byłaś przy nim? Nie wspierałaś go?

Znam wiele kobiet, ale też mężczyzn, którzy mają dobre prace, robią kariery, ale gdy ich dzieci zaczynają chorować starają się wszystko ustalić tak, by być przy swoich pociechach. Naprawdę być, a nie siedzieć obok z laptopem i wykonywać kolejne zadania z projektu. Jasne, czasami jest to niezwykle trudne, niekiedy wydaje się wręcz niemożliwe i jedyne na co masz ochotę to zacząć krzyczeć lub usiąść w kącie i płakać z bezsilności, ale to nic nie da. Czasami trzeba zacisnąć zęby i zrobić to, co jet konieczne, to co jest najważniejsze w danym momencie. Często w takich momentach zmieniamy swoje priorytety, wartości.

Czasami trzeba odłożyć na bok swoje marzenia, ambitne plany i dać z siebie sto procent w innym obszarze. Nasze cele nie znikną. Zrealizujemy je, ale później, gdy będziemy mogli poświęcić na to czas. Nie łudźmy się, osiągnięcie wszystkiego na raz jest raczej niemożliwe i trzeba dokonywać wyborów. Nie są one łatwe i z własnego doświadczenia wiem, jak wielkie rozterki towarzyszą podejmowaniu tak ważnych decyzji i przewartościowywaniu pewnych spraw. Jednakże czasami trzeba coś odłożyć do "poczekalni" i skupić się na tym, co obecnie jest najważniejsze. Trzeba czasami zwolnić i zazwyczaj robimy to właśnie wtedy, gdy musimy zmierzyć się z trudnymi zdarzeniami w naszym życiu.

Niezwykle prosty przepis na placki bananowe, które przygotujesz w pięć minut! Są pyszne, idealnie nadają się na śniadanie, a mimo tego że są wegańskie z pewnością będą smakować wszystkim, których nimi poczęstujesz. To jak - spróbujesz?

Wszystkie produkty niezbędne do przygotowania placków bez problemu kupisz w spożywczym sklepie lub markecie. Te placki są idealne dla osób, które z różnych powodów unikają produktów zawierających mleko, jaja oraz gluten. A do tego ich przyrządzenie jest bardzo proste i nie ma szans, żeby się nie udały.

Banana pokrój w plasterki i wrzuć do garnka lub miski. Następnie dodaj mąkę kokosową, otręby i mleko roślinne (użyłam migdałowego, ale nadawać się będzie każde inne), po czym wszystko zblenduj. Powstałą masę formuj w niewielkie placuszki i smaż na rozgrzanej na patelni oliwie aż zarumienią się. 

Placki bardzo dobrze komponują się z lekko kwaskową konfiturą, np. z porzeczki. 

Smacznego!

Może wydawać ci się, że to czcze gadanie typowe dla psychologów lub coachów, ale trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem, że nasze nastawienie jest kluczowe. Od naszej reakcji zależy dalsze powodzenie danego przedsięwzięcia i działania, jakie podejmiemy. Tylko od nas zależy czy będziemy wiecznie sfrustrowani i niezadowoleni z życia czy wręcz przeciwnie - będziemy potrafili dostrzegać plusy danej sytuacji i działać. To jak - chcesz dowiedzieć się więcej?

Kiedyś William Shakespeare powiedział, że 

Trudno nie zgodzić się z tym stwierdzeniem, ale bardzo często zapominamy o nim. W przypadku niepowodzeń o wiele łatwiej jest obwiniać wszystkich dookoła i narzekać, że po prostu nie mamy szczęścia, zamiast przeanalizować swoje postępowanie i działania. Być może to nasze postępowanie i wybory sprawiły, że coś poszło inaczej niż planowaliśmy. Warto wówczas z pokorą przyznać, że faktycznie sami jesteśmy sprawcami zamieszania i spróbować zrobić wszystko, by było lepiej. Zamiast narzekać, że mamy pecha, nic nam się nie udaje i jesteśmy w beznadziejnej sytuacji lepiej najpierw przeanalizować sytuację. Zastanowić się czy rzeczywiście jest tak źle, jak nam się wydaje i zacząć działać. Nie ma sensu obrażać się i wściekać, że tak czegoś chcieliśmy i planowaliśmy, a znowu się nie udało.

W każdej, naprawdę każdej sytuacji można znaleźć pozytywne aspekty, choć nie jest to łatwe. 

Przykładowo jakiś czas temu z rodziną wyjechałam na kilka dni nad morze. Wcześniej dokładnie ustaliliśmy z mężem, gdzie chcemy się zatrzymać i jakie kryteria ten obiekt musi spełniać. Zależało nam na tym, żeby był m.in. blisko plaży i rzeczywiście znaleźliśmy taki apartament, który spełnił to i inne nasze wymagania. Nie sprawdziliśmy jednak dokładnie na jakim terenie położona jest miejscowość do której jechaliśmy. Owszem, wiedzieliśmy dokładnie gdzie się znajduje i jakie mamy możliwości, ale nie pomyśleliśmy, że każdy spacer z wózkiem będzie wiązał się z jego wpychaniem pod górę, bo w naszej miejscowości znajdują się pagórki. W ciągu tych kilku dni nad morzem miałam przygotowywać się do 9. Biegu Wegańskiego, ale na miejscu okazało się, że o bieganiu raczej będę mogła pomarzyć. Po całym dniu spędzonym z chłopcami na plaży, zabawie i spacerach, włącznie z wpychaniem wózka pod górę, nie miałam już siły wskakiwać w sportowy strój i ćwiczyć. W tej sytuacji mogłam denerwować się, wylewać łzy i narzekać, że nie uda mi się ukończyć z sukcesem najbliższego biegu. Zamiast tego postanowiłam dostrzec plusy tej sytuacji. Owszem, nie mogłam biegać, ale za to spędziłam dużo czasu z dziećmi i mężem. Cudownie było obserwować jak cieszą się podczas spacerów, jak bawią się w piasku, kąpią w morzu lub uciekają przed falami niekiedy nieporadnie upadając na pupki.

A jeśli chodzi o treningi to one w gruncie rzeczy też były, tylko że inne niż planowałam. Codziennie pokonywałam kilka kilometrów, a do tego dzięki wpychaniu bliźniaczego wózka pod górę, który z dziećmi waży niemal trzydzieści kilogramów, wzmocniłam mięśnie nóg i rąk. Gdy po powrocie z wakacji poszłam na trening bez problemu przebiegłam półtora kilometra, mimo że wcześniej zazwyczaj musiałam zrobić sobie na tym krótkim odcinku małą przerwę. I o to właśnie chodzi, żeby doszukiwać się pozytywów w sytuacjach, które pozornie wydają się beznadziejne.

Jak przekuć porażkę w sukces?

Pewnie teraz niektórzy z was zaprotestowaliby, że brak możliwości realizacji swoich potrzeb, planów to nie to samo co np. choroba lub utrata pracy. Zgadzam się z tym, ale i w tym przypadku wiele zależy od naszego nastawienia. Nikt z nas nie jest wolny od problemów. Ja także zmagam się z nimi na różnych polach, a mimo tego nie załamuję rąk, tylko staram się działać, dostrzegać jakieś pozytywy, nie stać w miejscu i nie użalać się nad sobą, mimo że bywają dni, kiedy najchętniej zamknęłabym się we własnej skorupce chroniącej przed wszystkim. Tylko, że to nie jest rozwiązanie.



Jest mnóstwo osób, które mają za sobą różne, często bardzo trudne doświadczenia, ale pomimo nich udało im się osiągnąć wyznaczone cele i przekuć to, co pozornie wydawało się sytuacją bez wyjścia w sukces. Jedną z takich osób jest z pewnością Nick Vujicic, który urodził się bez rąk i bez nóg. Jak myślisz, jak musiał się czuć jako dziecko? Ile razy koledzy i koleżanki drwili z niego lub natarczywie patrzyli, jak sobie radzi? Jego rodzice niejednokrotnie martwili się, jak ich ukochany syn poradzi sobie, o czym Nick doskonale wiedział i postanowił, że zrobi wszystko, co może by być samodzielnym, co nie było wcale takie łatwe. Postanowił, że będzie żyć tak, jak wszyscy inni, jak ci, którzy nie są pozbawieni rąk czy nóg. Nauczył się surfować, pływać i został mówcą motywacyjnym. Założył własną firmę, prowadzi audycję radiową i jeździ po całym świecie ze swoimi wykładami, by motywować innych. A co ty zrobiłbyś na jego miejscu?

Inny przykład to Martyna Wojciechowska. Podczas nagrywania jednego ze swoich programów złamała kręgosłup i lekarze nie dawali jej szans na to, że będzie chodzić, nie mówiąc o jeździe na motorze czy wspinaczce. Przez siedem miesięcy nosiła metalowy gorset sięgający od szyi do spojenia łonowego. Z czasem dość niechętnie zaczęła ćwiczyć, aż któregoś dnia za namową przyjaciółki - dziennikarki Anity Werner - obejrzała Fakty TVN w których wyemitowano materiał o zdobyciu szczytu Shisha Pangma przez Piotra Morawskiego i Simona Moro. I to był bodziec do zmiany nastawienia. Do zaprzestania użalania się nad sobą i krótkowzroczności.

"Kiedy jest tak bardzo, bardzo źle, to musisz przesunąć horyzont. Nie możesz myśleć o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć, żeby dojść do jakiejś tam formy. Musisz spojrzeć na tyle daleko, żeby dojście do formy było tylko  nic nie znaczącym etapem, bo prawdziwy cel leży znacznie dalej."

Początkowo entuzjazm Martyny i pomysły, by intensywniej ćwiczyć, w tym biegać, spotykały się z dezaprobatą lekarzy, aż trafiła na takiego, który przyznał, że kręgosłup w sumie jest zrośnięty, więc raczej nie ma przeciwwskazań do powrotu do aktywności. Pomimo potwornego niekiedy bólu nie poddawała się, tylko ćwiczyła. Robiła wszystko, by odzyskać sprawność, poprawić kondycję, wydolność organizmu po to, by osiągnąć cel, jaki sobie wyznaczyła, żeby zdobyć Mount Everest. I udało jej się. Później zdobyła jeszcze całą Koronę Ziemi.

Kobieta Niezależna

Kolejnym przykładem może być Kamila Rowińska, coach, mentor, inwestor i bizneswoman. Obecnie zarządza świetnie prosperującą firmą Rowińska Business Coaching i aktywnie wspiera kobiety na drodze do bycia niezależnymi, a także osoby związane z zarządzaniem, sprzedażą i biznesem, by działać efektywniej, skuteczniej. Obecnie jest kobietą sukcesu, ale nie było tak zawsze. Z jej książek, filmów na YouTube możesz dowiedzieć się, że ma za sobą bardzo trudne doświadczenia, jak śmierć rodziców, pobyt w domu dziecka czy rozwód, a mimo tego zamiast poddawać się stale kształciła się i próbowała poprawić swoją sytuację.

Takich przykładów mogłabym wymienić jeszcze kilka, w tym osób, które nie są popularne, nie prowadzą swoich biznesów, ale nie w tym rzecz. Celem tego tekstu jest pokazanie, że niezależnie od tego z jakimi problemami mierzymy się obecnie lub przyjdzie nam zmierzyć się w przyszłości, zawsze powinno się doszukiwać pozytywów, dążyć do poprawy obecnej sytuacji. Nikt za nas tego nie zrobi. Jeśli nie jesteśmy zadowoleni z tego, na jakim etapie obecnie jesteśmy, to zamiast narzekać powinniśmy zacząć działać, by poprawić swoją sytuację.



Jeśli chcesz uczyć się, ale nie masz możliwości, by pójść na dzienne studia, to wybierz zaoczne. Jeśli nie możesz pozwolić sobie na nie, bo nie masz pieniędzy, to postaraj się znaleźć pracę, zdobyć stypendium. Jeśli nie możesz studiować, nawet zaocznie, bo masz rodzinę, pracę w weekendy, to może pomyśl o kursach, studiach w internecie. Jeśli zawsze marzyłaś o podróży do, np. Nowego Jorku to zamiast zarzekać się, że nie stać cię i nie masz z czego oszczędzać, najpierw usiądź i przeanalizuj swoje wydatki. Być może wydajesz pieniądze na rzeczy, których nie potrzebujesz, jak czasopisma, kawa i jedzenie na mieście, książki. Jedzenie możesz przygotowywać sobie dzień wcześniej w domu, w Internecie znajdziesz najświeższe newsy, przeczytasz mnóstwo artykułów na interesujący cię temat, a książki, w tym nowości wydawnicze, spokojnie wypożyczysz z biblioteki, dzięki czemu będziesz mogła zaoszczędzić nawet kilkaset złotych, o czym więcej przeczytasz tutaj. 

Jak powiedział Nick Vujicic "postawa to podstawa".

Jeśli szukacie prostego przepisu na smaczną i zdrową przekąskę lub śniadanie, której przygotowanie nie pochłonie mnóstwa czasu, to bruschetta spełni wasze wymagania. Jej przyrządzenie według przepisu, który znajdziecie poniżej, zajmie nie więcej niż pięć minut. To jak - spróbujecie?

• bagietka lub zwykła sznytka, kajzerka
• oliwa z oliwek
• awokado
• pomidor
• bazylia
• pieprz
• koper
• sól

Do miski wlej 4 łyżki oliwy z oliwek i dodaj pół małego pęczka kopru oraz garść liści bazylii. Całość zmiksuj na jednolitą masę i dopraw solą oraz czarnym pieprzem. 

Bułkę pokrój na małe kromki o grubości ok. centymetra i włóż do piekarnika rozgrzanego do 180 stopni. Gdy grzanki będą zarumienione i chrupiące wyjmij je. Każdą z nich posmaruj odrobiną pesto, a na nim połóż pokrojonego w małą kostkę pomidora i awokado. Możesz udekorować bruschettę listkami świeżej bazylii. 

Smacznego!

Zanim zostałam mamą wiele razy słyszałam, że jak pojawi się dziecko będę mogła zapomnieć o swoich pasjach i zainteresowaniach. Zacznie się jedna wielka gonitwa, permanentny brak snu, zmęczenie i brak czasu dla siebie oraz związku. A o tym slow life to będę mogła sobie pomarzyć. Zanim kategorycznie stwierdzisz, że życie w rytmie slow i rodzicielstwo wykluczają się, to przeczytaj do końca artykuł. Być może okaże się, że i ty możesz żyć inaczej.

O co chodzi w slow life?

Jakiś czas temu na jednym z popularnych blogów przeczytałam, że koleżanka autorki tekstu wzięła urlop od... slow life. Była zmęczona i znudzona "nicnierobieniem". O ile znużenie wynikające z braku zajęcia mogę zrozumieć, to założenie, że slow life zakłada, iż zrezygnujemy z większości zajęć i od tej pory będziemy praktycznie nic nie robić, jest błędem.

Przede wszystkim

slow life to nie rezygnacja z działania, ale wolniejsze i bardziej świadome życie. 

Świadome i spokojne życie to twój wybór. 

Jak żyć wolniej z dzieckiem?

Od dziecka możemy nauczyć się tego, jak być tu i teraz. Jak skupić się na tym, co w danej chwili robimy i jak czerpać z tego radość.