Chyba wszyscy znamy powiedzenia, że "jedzenie ma znaczenie" i "jesteś tym, co jesz". Nie znam osoby, która nie chciałaby długo żyć i uniknąć chorób, ale spełnienie tego marzenia nie będzie możliwe bez stosowania zdrowej diety. Takiej, która będzie dostarczać nam wszystkich wartości odżywczych, ale także dodawać energii. Czy domyślasz się, co to za dieta?

Ostatnio media obiegła przemowa tegorocznego laureata Oscara Joaquina Phoenixa, który namawiał w niej do zabierania głosu w imieniu tych, którzy sami nie mogą mówić. Aktor od lat wspiera działania organizacji walczących o prawa zwierząt i je dania wegańskie. Od dawna wiadomo, że dieta wegańska jest jedną z najzdrowszych, a jej stosowanie może przyczynić się do wyeliminowania wielu chorób i dolegliwości. Badaniom wpływu diety roślinnej na zdrowie i choroby cywilizacyjne swoją karierę poświęcił dr Thomas Colin Campbell, które po latach przedstawił w książce "Nowoczesne zasady odżywiania". Zdaniem dr. Campbella spożywanie produktów pochodzenia zwierzęcego znacząco przyczynia się do powstawania wielu chorób cywilizacyjnych, w tym również określonych grup nowotworów. Jego zdanie popiera wielu przedstawicieli środowiska naukowego i lekarskiego.

Kilka lat temu rozmawiałam z lekarzem, który stanowczo stwierdził, że jemy za dużo mięsa. Jeśli już musimy je jeść (z różnych powodów), to by nie stanowiło podstawy naszej diety i by pojawiało się w naszej diecie maksymalnie dwa razy w tygodniu. Więcej po prostu nie potrzebujemy. Dobrym rozwiązaniem dla naszego zdrowia, a także środowiska, byłoby zrezygnowanie ze spożywania mięsa i zastąpienie diety tradycyjnej wegetariańską lub wegańską. Zgodnie z ideą wegetarianizmu nie możemy jeść jedynie mięsa (również ryb, owoców morza), zaś weganizm wyklucza wszystkie produkty pochodzenia zwierzęcego, czyli również mleko i jego przetwory, jajka, a zdaniem niektórych również miód.

Kilka lat temu zaczęłam swoją przygodę z dietą roślinną - wege i wegańską, i choć miałam okresy przerwy, gdy ponownie sięgałam po mięso, to na żadnej innej diecie nie czułam się tak dobrze, jak na roślinnej. Miałam znacznie więcej energii, chęci do działania, moje włosy i cera wyglądały najlepiej wtedy, gdy byłam weganką, a o problemach z układem pokarmowym i wszelkich bólach brzucha mogłam po prostu zapomnieć. Jeśli nie jesteście jeszcze gotowi, by całkowicie wykluczyć z diety choćby mięso lub chcecie to zrobić stopniowo, to polecam Wam książkę Katarzyny Gubały "Wege energia. Moc i siła z roślin". Jeśli do tej pory wydawało Wam się, że kuchnia roślinna jest droga, przepisy skomplikowane i z wymyślnych składników, to po lekturze tej książki zmienicie zdanie.

Katarzyna Gubała pokazuje, że kuchnia roślinna może być smaczna, prosta i nie wymaga poświęcania godzin na przygotowanie dań. Po przeczytaniu "Wege kuchni" postanowiłam stworzyć wegański jadłospis na jeden dzień i sprawdzić, ile czasu spędzę na gotowaniu dań.

Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Wydawnictwu Septem.

Znasz to uczucie zniechęcenia, gdy odnosisz wrażenie, że każdy dzień wygląda dokładnie tak samo? Gdy w Twoim życiu nic się nie zmienia i czujesz, że nie wykorzystujesz w pełni danego Tobie czasu? A gdyby tak spróbować to zmienić i to bez konieczności porzucania wszystkiego i wyprowadzania się na koniec kraju lub wyruszenia w roczną podróż?

Znam co najmniej kilka osób, które czasami czują się zniechęcone lub mają wrażenie, że utknęły w jakimś punkcie swojego życia. Każdy dzień wygląda tak samo i tak mijają tygodnie, a czasami miesiące. Codziennie ten sam powtarzany schemat - pośpiech rano, bo trzeba dzieci przygotować i odprowadzić do przedszkola/szkoły, później biegiem do pracy, a po kilku godzinach znowu biegiem do domu, a jeszcze po drodze zakupy/odebranie dzieci. W domu pranie, gotowanie, sprzątanie, czas poświęcony dzieciom, partnerowi i... koniec dnia. Następnego scenariusz powtarza się. Łatwo wówczas popaść w zniechęcenie, a może i depresję. Zwłaszcza, gdy zewsząd docierają do nas historie o osobach, które porzuciły taki model życia i w końcu czują się szczęśliwe. Podróżują, mieszkają na południu Polski w domu z widokiem na góry, porzucili karierę prawnika i zostali przewodnikiem górskim lub instruktorką jogi... Mogłabym wymienić znacznie więcej takich przykładów. Niejednokrotnie czytałam takie historie i przyznam, że bardzo je lubię. Napawają optymizmem i dają nadzieję, by opuścić bezpieczną przystań i ruszyć w pogoń za marzeniami. Dobrze jest jednak pamiętać, by mieć przemyślany i dobrze opracowany plan przed przeprowadzeniem takiej życiowej rewolucji.

O ile kupienie chatki w Bieszczadach i diametralna zmiana dotychczasowego stylu życia mogą wydawać się szaleństwem, to polubienie rutyny wydaje się banalnie proste, aczkolwiek trzeba trochę wysiłku i chęci, by tego dokonać. 

Zacznijmy jednak od początku - jak wygląda Twój poranek? W pośpiechu wstajesz z łóżka, odhaczasz poranną toaletę, w biegu prasujesz ubranie do pracy... na śniadanie nie starcza już czasu. A gdyby tak zrezygnować z drzemki po dzwonku budzika i wstać trochę wcześniej? Spokojnie przeciągnąć się, wykonać kilka skłonów, później zjeść ulubione śniadanie i napić się kawy w domu spoglądając przez okno na budzące się miasto? Później przygotować się do wyjścia z domu i założyć ubranie uprasowane dzień (a może kilka dni) wcześniej. Bez pośpiechu. Bez gonitwy i uczucia strachu, że o czymś zapomnieliśmy. Brzmi jak idealistyczna wizja nie do zrealizowania? Niekoniecznie.

Dawniej także myślałam, że poranki muszą oznaczać pośpiech, chaos i nerwy. Później zmieniłam nastawienie. Starałam się wcześniej przygotować to, co mogłam. Starałam się nie opóźniać za bardzo momentu wstania z łóżka i nie leżeć w nim z telefonem w ręku przeglądając media społecznościowe. Od jakiegoś czasu pracuję w domu, ale także odprowadzam dzieci do przedszkola (o ile są zdrowe), chodzę rano do piekarni, gdy jeszcze wszyscy śpią i przygotowuję śniadanie. Denerwowałam się wiele razy, dlaczego to ja muszę iść po pieczywo po siódmej rano, parzyć kawę i smażyć jajka. Dopadała mnie frustracja, że każdy poranek wygląda tak samo, aż w końcu polubiłam tą rutynę. Poranny spacer do piekarni (choć krótki) stał się przyjemnością, której obecnie mi brakuje (piekarnia od paru dni jest zamknięta). Lubiłam te krótkie pogawędki z Panią, która pakowała mi świeże croissainty do szmacianej torby. Spodobały mi się te spokojne chwile w naszym mieszkaniu, gdy wszyscy jeszcze spali i panowała cisza oraz porządek. Polubiłam parzenie porannej kawy w kawiarce i picie jej z porcelanowej filiżanki, która jeszcze rok temu była przechowywana tylko na specjalne okazje. I wreszcie polubiłam poranki, bo wtedy wszyscy w dobrych nastrojach siadamy całą rodziną do stołu i jemy nasze ulubione śniadania (każdy zazwyczaj inne) i rozmawiamy.

Kilka lat temu przypadkiem trafiłam na cytat Noela Fieldinga 

Czasami także czuję, że dobija mnie codzienność i powtarzalność czynności i zadań. Zauważyłam, że najlepiej czuję się, gdy coś się dzieje. Gdy uda mi się zrobić choć jedną rzecz inaczej niż dzień wcześniej. Szukam innych rozwiązań i staram się wcielać je w życie, o ile jest to na danym etapie możliwe. Jako mamie bliźniaków, do tego często chorujących, raczej mogę pomarzyć o wszelkich aktywnościach dla mam z dziećmi lub zaprowadzeniu chłopców do sali zabaw, by móc spokojnie posiedzieć w kawiarni. Gdy jesteśmy we trójkę w domu staram się wymyślać nowe zabawy, wyjść do sklepu z chłopcami lub do naszego ogródka, a uwierzcie mi - wszelkie wyprawy z małymi aktywnymi chłopcami nie należą do najłatwiejszych. Poza tym przebywając w domu z dziećmi bardzo łatwo jest popaść w rutynę. Dlatego też staram się szukać dodatkowych zajęć, dzięki którym nie tylko rozwijałabym się, ale też bym nie miała poczucia, że wszystkie dni wyglądają dokładnie tak samo.

Każdego dnia staram się zrobić coś inaczej niż poprzedniego. Jednego dnia biegam, następnego ćwiczę na macie, idę na zajęcia z mojego kursu, pracuję nad blogiem, czytam... To wcale nie jest takie trudne. Wystarczy po prostu zacząć planować sobie najbliższe dni i być przy tym elastycznym, bo często te plany będą ulegać zmianie, zwłaszcza, jeśli jesteśmy rodzicami.

Kilka lat temu w jednej z audycji pani psycholog tłumaczyła słuchaczom, że nawet najprostsza, niewielka zmiana może sprawić, że nasz dzień będzie wyglądał inaczej. Wśród przykładów wymieniła powrót do domu inną drogą, zjedzenie dania, którego nigdy wcześniej nie próbowaliśmy, a w przypadku pracy, która wydaje się monotonna, by spróbować postrzegać pewne wykonywane zadania w kontekście misji zawodowej. Jeśli pracujesz jako psycholog i przytłacza Cię częste słuchanie o problemach, to by spojrzeć na swoją pracę jako na misję pomagania osobom w zmianie swojego nastawienia, a niekiedy życia. Jeśli zaś jesteś nauczycielką lub muzykiem w filharmonii, to może odskocznią i sposobem na przerwanie rutyny będzie prowadzenie korepetycji lub zajęć dla trudnej młodzieży. 

Oprócz tego, że możemy spróbować każdego dnia zrobić coś nowego, wyjść ze strefy komfortu, to możemy także zacząć pracować nad tym, by polubić naszą codzienność. Najpierw warto zastanowić się, co najbardziej lubimy w ciągu naszego dnia. Co daje nam ukojenie i na co czekamy? Być może to wspólny posiłek z bliskimi? A może kilka minut poświęconych na medytację przed snem?

W polubieniu codzienności i trochę oswojeniu rutyny może pomóc także praktykowanie wdzięczności. Dobrze jest zastanowić się, za co jesteśmy naprawdę wdzięczni w naszym życiu. Życiu, które wydaje nam się takie poukładane, a być może nijakie. Może te wieczory spędzane z książką tylko pozornie wyglądają na mało produktywne i nieciekawe? Może to dla nas szansa na naukę czegoś nowego lub przygotowanie się do podróży o której marzymy i na którą oszczędzamy? Dzięki temu, gdy już pojedziemy zwiedzać wymarzony kraj będziemy mogli jeszcze lepiej wykorzystać spędzany w nim czas. 

Nade mną słychać co chwilę głośne tupanie i dźwięki jeżdżących po podłodze samochodów, zapewne straży pożarnej i karetki. Chłopcy bawią się z tatą na piętrze tej stuletniej łemkowskiej chałupy na końcu świata. Bo jak inaczej "człowiek z miasta", człowiek permanentnie połączony z internetem i z nie znikającym zasięgiem w telefonie, może poczuć się w tej starej chacie? Chacie w której na próżno szukać telewizora, zmywarki, radia czy zasięgu w "komórce"? Tego ostatniego nie znajdzie się też ani na szczycie góry za chatą, ani w całej wiosce, tylko około dziesięciu kilometrów za nią. Jest tam takie piękne miejsce. Asfaltowa droga biegnie po wzniesieniu, a w dole rozciąga się przepiękny widok na mniejsze i większe górki, lasy, domy. I w takich pięknych okolicznościach, przy tej drodze na wzniesieniu często można zobaczyć zaparkowane samochody. Za pierwszym razem myślałam, że ich właściciele zatrzymali się ze względu na ten piękny widok na dolinę, ale teraz już wiem, że w tym miejscu można "odzyskać" zasięg w telefonie.

Kiedy pierwszy raz pojechaliśmy do tego domu, nie wiedzieliśmy, że nie będzie tam "zasięgu" w telefonie i że do Pana opiekującego się domem trzeba dzwonić na dwie godziny przed przyjazdem. Nie wiedzieliśmy, że łazienka trochę będzie przypominać tą z filmu "Holiday". Nie wiedzieliśmy, że... po trzech miesiącach pojedziemy tam kolejny raz. To jedno z tych miejsc, w których naprawdę można odpocząć i takie, gdzie wszyscy czujemy się naprawdę dobrze. Chłopcy są przeszczęśliwi, bo na piętrze domu mają ogromną przestrzeń do zabawy z huśtawką przyczepioną do sufitu. Jest też regał z zabawkami idealnymi dla chłopców oraz książkami. Dzięki temu podczas przebywania w chacie mamy dzieci "z głowy", bo bawią się nowymi zabawkami. Na zewnątrz też nie musimy za bardzo martwić się o to, że coś im się stanie.

Jesienią godzinami rzucali małe kamyki do rzeczki (z wodą do kostek) na przeciwko chałupy, a my mogliśmy czytać książki na tarasie. Tych akurat jest sporo w Slow House, a co najmniej jedna trzecia z nich jest w języku francuskim:) Jest też dużo płyt z bajkami i muzyką francuską, której można słuchać dzięki odtwarzaczowi stylizowanemu na stary. Kilka miesięcy temu codziennie włączaliśmy jedną z płyt ze spokojnymi francuskimi utworami, siadaliśmy na kanapie ustawionej przy oknie, przez które patrzyłam na łąki i pola na przeciwko chaty.

Po naszym pierwszym pobycie w Slow House rodzina i znajomi zarzucili nas pytaniami. Co tam robiliście? Ale jak tak można żyć bez zasięgu, bez tv? A zwiedziliście coś? Nie wybraliśmy się na wycieczkę po okolicy, nie jeździliśmy do pobliskiego miasteczka tylko staraliśmy się wyciszyć i odpocząć. Podczas pierwszego pobytu dni mijały nam na czytaniu, zabawie, wspinaniu się na pagórki, a chłopcom dodatkowo na bieganiu po podwórku i na rzucaniu kamieni do rzeki.

Tym razem było tak samo, z tą małą różnicą, że raz wybraliśmy się na stok narciarski, gdzie dzieci mogły choć jeden raz tej zimy zjeżdżać z górki na sankach, bo w naszych rodzinnych stronach zima jest tylko kalendarzowa. Możliwość rzucania się z śnieżkami i zbiegania z "górki na pazurki" sprawiały nam więcej radości niż zwiedzanie nie jednego miasta.



Wystarczyły cztery dni (niestety, znowu musieliśmy wyjechać dzień wcześniej), żebym odpoczęła i wyciszyła się. Bym znowu mogła odzyskać ten wewnętrzny spokój. Kolejny raz przekonałam się, że z każdym rokiem mam coraz większą ochotę przebywać blisko natury. I choć mam możliwość każdego ranka postawić bose stopy na trawie tuż po wyjściu z mieszkania, to i tak obcowanie na co dzień w mieście bywa przytłaczające. Z pewnością łatwiejsze, dzięki wszystkim udogodnieniom, które są "na wyciągnięcie ręki". Jednak to tam, w tej starej chałupie bez telewizora, czułam się wyjątkowo dobrze. Czułam ogromną ulgę, że mogłam sama wyjść z bliźniakami na spacer bez konieczności trzymania ich za ręce i poskramiania prób uwolnienia się z mojego uścisku. Nie musiałam obawiać się, że gdy rozbiegną się w różne strony, to na każdego będzie czyhać niebezpieczeństwo, bo pędzące samochody, których kierowcy często nie zatrzymują się na czerwonym świetle, bo autobusy, rowerzyści pędzący ścieżką rowerową... Tam, w tej małej wiosce było inaczej. Dzieci mogły biegać do woli, a ja nie musiałam się o nie martwić. W końcu poczułam się... wolna i spokojna.

I aż żal było opuszczać Slow House, by wrócić do "normalności". Do wielkiego miasta oferującego tak wiele możliwości, a jednocześnie pozbawiającego tej swobody. Może kiedyś zdobędziemy się na odwagę, by wyprowadzić się na wieś, może chociaż na przedmieścia. Może nadejdzie dzień, w którym wywrócimy nasze poukładane, wygodne życie "do góry nogami". Wiem jednak na pewno, że na wiosnę, a może latem ponownie zawitamy w Slow House - wyjątkowym miejscu i oazie spokoju.

Holistyczne podejście do zdrowia staje się coraz popularniejsze. Zamiast od razu realizować plik recept od lekarza zaczynamy szukać innych rozwiązań. Wraz ze wzrostem świadomości zaczynamy dostrzegać, że wiele z dolegliwości zdrowotnych możemy niwelować korzystając z natury. Coraz częściej zauważmy, że farmakologia to nie wszystko i czasami warto zadbać o lepszą dietę, sen, relaks. Wybrać się do psychologa, wyjechać do chatki w lesie. Zadbać o siebie całościowo. A jak to zrobić? Jak zacząć?

W ubiegłym roku chciałam popracować nad sylwetką. Wróciłam do biegania, ale też zdecydowałam się wziąć udział w miesięcznym wyzwaniu Ewy Chodakowskiej, o którym przeczytasz w tekście Wyzwanie Ewy Chodakowskiej - czy jest dla każdego? Plan był ambitny - sześć dni treningów z Ewą oraz te biegowe i jeszcze dieta roślinna z ograniczeniem kalorii. Wszystko od razu, z dnia na dzień. Intensywny plan i brak czasu na regenerację, brak tych małych kroków sprawiły, że po zakończeniu wyzwania zaczęłam odpuszczać. 

Mój plan legł wtedy w gruzach, bo zamiast robić codziennie małe kroczki, chciałam wszystko zrobić szybko i intensywnie. A tak nie osiąga się trwałych efektów. Nie wystarczy codziennie spocić się na macie i stosować rygorystycznej diety. Trzeba ten plan dostosować do siebie. Zadbać o nawodnienie, o sen, wybrać się czasami na spacer zamiast skakać na macie. Innym razem pójść na masaż i odpocząć. Trzeba wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje zdrowie każdego dnia, a nie tylko okresowo, bo jest jakieś wyzwanie.

I do tego próbuje zainspirować nas w swojej książce "Twój dzień, Twoje życie. Holistyczna filozofia bycia" Aubrey Marcus, który dawniej należał do grona osób zmęczonych, często chorujących, których codzienne menu było naszpikowane cukrem i przetworzoną żywnością. Aż w okolicy trzydziestych urodzin zdecydował się wziąć odpowiedzialność za swoje życie. 

"Zacząłem akceptować, że cokolwiek się dzieje, to tylko wynik moich własnych działań. Moja odpowiedzialność. Przestałem się chować pod kocykiem, uciekać od tej odpowiedzialności."

Aubrey zaczął wprowadzać drobne zmiany każdego dnia, których powtarzanie zaczęło korzystnie wpływać na jego samopoczucie i życie. Przykładowo, codziennie rano nie sięgał od razu po telefon, tylko wychodził na kilka minut na podwórko (spokojnie może być balkon) i patrzył w niebo. Wypijał przygotowany przez siebie koktajl z wody, soli morskiej i cytryny, a także dbał o ruch. Dzięki temu miał dużo energii w ciągu dnia i nie musiał wspomagać się napojami energetyzującymi i kilkoma kubkami kawy.

Przyznaję, że nie jestem mistrzynią self-care i mam jeszcze sporo do poprawienia, ale wieczorem, gdy dzieci już śpią nie zajmuję się sprawami domowymi. OK, chyba że mamy dzień prania w domu i trzeba je powiesić w suszarni, ale takich dni mamy w domu dwa i dzielimy się z mężem. Ale poza tym nie robię nic  - nie sprzątam, nie zamawiam zakupów przez internet, nie gotuję na kolejny dzień. To jest czas tylko dla mnie lub dla mnie i męża.

"Jeśli nie masz dziesięciu minut dla siebie, to nie masz życia"

Tony Robins

Czas, który spędzasz w domu jest dla Ciebie, a nie dla pracy. Pobaw się z dziećmi, przytul swoją drugą połówkę, ale zrób też coś dla siebie. Zrób coś, co sprawia Tobie przyjemność. Nawet jeśli Twoi bliscy uważają, że nie masz talentu muzycznego, ale lubisz grać na pianinie - rób to. Aubrey przekonuje, że "w dobrym życiu nie ma celu, jest tylko podróż", a także że "jeśli cały dzień spędzasz bez śmiechu czy nawet uśmiechu, to ten dzień do Ciebie nie należy". Zadbanie o więź z samym sobą jest tak samo ważne jak dbanie o więzi z bliskimi. 

Aubrey podpowiada jak to zrobić poświęcając każdy rozdział innej sferze naszego życia, jak chociażby czas spędzany w samochodzie, czas w pracy (postaw na produktywność!), sen, jedzenie, trening, seks, drzemka w ciągu dnia. Każdy z rozdziałów jest naszpikowany wynikami badań, poradami zawodowych sportowców i osobistymi doświadczeniami autora. Nie jest to krótkotrwały program w stylu "jak zmienić swoje życie w miesiąc". To zbiór podpowiedzi (popartych danymi naukowymi), co i jak zrobić, by wreszcie przejąć kontrolę nad swoim dniem, a finalnie życiem. Książka wzbogacona jest wieloma przepisami, a także zestawami ćwiczeń. Na końcu każdego rozdziału znajdują się trzy wskazówki, czyli o co powinniśmy zadbać.

Dużym atutem książki są wskazówki i porady ekspertów. W kwestii hartowania ciała możemy przeczytać o człowieku, który zdobywa szczyty górskie bez koszulki. Dowiemy się, że nie musimy od razu nacierać się śniegiem czy wskakiwać do jeziora lub morza, by poprawić odporność organizmu. Wystarczy codziennie wziąć zimny prysznic, ale jak to dokładnie zrobić, czyli kiedy, ile ma trwać i co po nim, to już dokładnie przeczytacie w książce:)

Dla kogo jest ta książka?

Odpowiedz sobie na proste pytania:

• Czy rano budzisz się zmęczony? (Według badań cytowanych przez Marcusa tylko 1 na 7 osób czuje się wyspana po przebudzeniu),
• Czy Twoja dieta jest bogata w cukier i produkty przetworzone?
• Czy czujesz się zmęczony w ciągu dnia?
• Czy jesteś produktywny w pracy? (Pozbądź się wszystkich "rozpraszaczy" i skup na zadaniach do wykonania),
• Czy jesteś zrelaksowany?
• Czy potrafisz jeszcze bawić się (nie chodzi o upijanie się alkoholem) i cieszyć?

Na koniec mam dla Was niespodziankę. Na profilu Slow Life Studio na Facebooku trwa konkurs, w którym do wygrania jest egzemplarz książki Aubrey'a Marcusa "Twój dzień, Twoje życie. Holistyczna filozofia bycia", której premiera odbędzie się 28 stycznia br. Obecnie książka dostępna jest w przedsprzedaży na stronie www.sensus.pl.

1. Konkurs, w którym do wygrania jest egzemplarz książki Aubrey'a Marcusa "Twój dzień, Twoje życie. Holistyczna filozofia bycia", organizowany jest przez autorkę Slow Life Studio (www.slowlifestudio.pl).

Wpis powstał we współpracy z Wydawnictwem Sensus i Grupą Wydawniczą Helion, którym dziękuję za przekazanie książek na konkurs. 

Choć książka Ojca Leona Knabita swoją premierę miała w 2016 roku, to do tej pory nie mogłam odważyć się, by po nią sięgnąć, mimo że tematyką świadomego życia i slow life zaczęłam interesować się zanim na polskim rynku wydawniczym zaczęły pojawiać się książki na temat tej idei. W końcu przeczytałam "Slow life według Ojca Leona" i żałuję, że zrobiłam to tak późno.

Tuż po premierze książki Ojca Leona zaczęłam interesować się nią. Szukałam informacji, czytałam recenzje i, niestety, trafiałam raczej na te niezbyt pochlebne. Zamiast przekonać się, czy ich autorzy mają rację pisząc, że raczej szkoda czasu na przeczytanie tejże pozycji, odpuściłam. Cały czas jednak gdzieś trafiałam na tą książkę. A to kolejna wzmianka w Internecie, to wywiad z Ojcem Leonem lub w mojej bibliotece, gdzie kilka razy leżała na półce z polecanymi książkami, jakby czekała aż ktoś ją wypożyczy. I stało się. Kilka dni temu wróciłam z nią do domu z biblioteki i... przepadłam. Nie sądziłam, że nie będę mogła oderwać się od tej pozycji. I polecam ją naprawdę każdemu, bez względu na przekonania oraz to czy jest katolikiem czy ateistą.

Zanim przejdę do lekcji, które wyniosłam z tej lektury, wspomnę jeszcze, że jej autor - Ojciec Leon Knabit - jest krzepkim Benedyktynem, który swoją energią mógłby obdzielić kilka osób. Mimo że w tym roku skończy... 91 lat (!), to nadal prowadzi rekolekcje/warsztaty w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu, które jest jego domem, a także... pisze bloga. W swojej książce o slow life zawarł rozmowy z sześcioma osobami: Anną Dymną (to mój ulubiony wywiad z tej książki), Marcinem Prokopem, "Cezikiem", Krzysztofem Skórzyńskim, Joanną Kołaczkowską i Markiem Kamińskim. 

"Trzeba wychować nowe pokolenie ludzi, wrażliwsze, bardziej zatroskane o jakość swojego życia i jednocześnie spokojniejsze."

Anna Dymna

"Każdy wchodzi w tę rolę (rodzica) po swojemu. Ale ważne, żeby być, być obecnym. Znam małżeństwa, które mówią: "Ojcze, rezygnujemy z pracy, w której mielibyśmy więcej forsy, na rzecz takiej, która pozwoli nam być więcej z dziećmi". Są w gorszej kondycji finansowej, ale nie chcą jeszcze, jeszcze, jeszcze. "Nie będziemy zabierać czasu dzieciom, żeby zarabiać więcej pieniędzy" - mówią. I dobrze. Dzieci muszą mieć rodziców."

Ojciec Leon Knabit

"(...) Odrzuć to, co jest zbędne, co cię krępuje. Zostaw tylko to, co konieczne. Pamiętaj, że "być" jest przed "mieć".

Ojciec Leon Knabit

"Moi podopieczni mogą być niepełnosprawni intelektualnie, ale nie zabili w sobie tego, co myśmy zabili już dawno: szczerości, autentyczności, radości, łez."

Anna Dymna

"Z każdego życiowego doświadczenia można wyciągnąć tak coś dobrego, jak i coś złego. To zależy wyłącznie od nas."

Marek Kamiński

Krzysztof Skórzyński

5. BĄDŹ TU I TERAZ, DOCENIAJ CODZIENNOŚĆ 

"Często nie zdajemy sobie sprawy z tego, że może akurat przeżywamy najważniejsze momenty swojego życia"

Anna Dymna

"Po prostu dobre jest to, co jest szczere i prawdziwe"

Marek Kamiński

"Wytrwałość, wierność - to jest dla mnie podstawowy sukces. Do wszystkiego innego podchodzę spokojnie"

Ojciec Leon Knabit

"Dla mnie najważniejszy jest spokój w relacjach i umiejętność zachowania harmonii. A także to, czego nauczyła mnie mama: żeby umieć popatrzeć przez chwilę na świat i czymś się zachwycić."

Anna Dymna

"Nie potrafimy się zatrzymać, wyciszyć. Wszyscy pędzą, gnają..."

Anna Dymna

"W końcu na tym wszystko w życiu polega, żeby komuś sprawiać przyjemność. Wtedy od razu chce ci się bardziej."

Anna Dymna

"Jeśli coś przychodzi ci z łatwością, to płyń po prostu tą rzeką, nie próbuj pokonać nurtu, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie."

Marcin Prokop

"Myślę, że jednym z przekłamań współczesności, pełnej świeckich kapłanów nadmiernego optymizmu, jest twierdzenie, że każdy może być wszystkim: jeśli tylko bardzo pragniesz, masz marzenia, to w zasadzie możesz zostać, kimkolwiek chcesz. (...) Gdybym chciał na przykład zostać kierowcą Formuły 1, to co to byłby za kierowca, który wystaje z kokpitu na pół metra i waży dwa razy tyle, co inni chłopcy ścigający się autami?"

Marcin Prokop

"Boga można spotkać tylko w ciszy. To święta prawda".

Ojciec Leon Knabit

"Często słyszę, jak ci "uszkodzeni" przez chorobę czy po wypadku na początku buntowali się, nienawidzili Boga, wyzywali Go, a potem nagle odnajdywali w tym cierpieniu sens. Czasem dopiero wtedy zaczynali w Niego wierzyć. I dziś mówią mi, ze Bóg wie, co robi, bo gdyby tego wypadku nie było, to oni by byli obrzydliwymi ludźmi, a przecież są pięknymi."

Anna Dymna

Kończy się pierwszy tydzień Nowego Roku, a podsumowanie poprzedniego publikuję dopiero teraz. Długo zastanawiałam się nad tym, jakie było te dwanaście ostatnich miesięcy i gdybym miała określić je jednym słowem, to powiedziałabym, że były przełomowe. 

Miniony rok niewątpliwie obfitował w wiele wydarzeń, tych dobrych, które chciałoby się przeżyć ponownie, i takich, których nie chciałoby się nigdy doświadczyć. Życie to nie koncert życzeń, a to właśnie te trudniejsze doświadczenia pomagają nam rozwijać się. Niewątpliwie ten rok był przełomowy dla naszej rodziny, ale też w pewnym stopniu dla mnie.

Wraz z początkiem minionego roku nie miałam przygotowanej długiej listy postanowień. Wypisałam sobie ogólne obszary, na których chciałabym skupić się i w znacznej części wypracowałam to, na czym mi zależało. Przede wszystkim w końcu zadbałam o własne zdrowie i zrobiłam wszystkie kontrolne badania, ale też odbyłam kontrolne wizyty. Był to także rok, w którym skupiałam się na rozwoju osobistym. Nawet nie sądziłam, że wezmę udział w tak wielu webinarach, warsztatach. Spełniłam także duże marzenie i odebrałam dyplom ukończenia kursu z dietetyki podstawowej. Przeczytałam więcej książek niż rok wcześniej i... na tym poprzestanę. Zamiast chwalić się tym, co wypracowałam, chcę podzielić się z Wami tymi zdarzeniami, które sprawiły, że śmiałam się, wzruszałam i miałam wrażenie, że czas na chwilę zatrzymał się. To właśnie takie momenty sprawiają, że chce się żyć. Dzięki nim codzienność nabiera innych barw. Z przyjemnością przygotowałam tą listę, bo dzięki niej kolejny raz uświadomiłam sobie, że pomimo różnych problemów (także tych zdrowotnych moich najbliższych) mam naprawdę fajne życie. Czytając o tych wyjątkowych chwilach czuję wdzięczność i cieszę się, że mam z kim dzielić chwile radości, smutku, ale też złości.

• nauka pływania dzieci i pierwsze w życiu skoki do basenu,
• pool party z przyjaciółmi i skoki do basenu bez przejmowania się "boczkami" i fałdką na brzuchu,
• pierwszy od ponad trzech lat bieg na 10 km,
• skończenie kursu z dietetyki podstawowej,
• udział w krótkim szkoleniu Kamili Rowińskiej (chciałam przekonać się, jak to jest na tych szkoleniach Kamili),
• pierwsze loty samolotami z dziećmi i od razu na Wyspy Kanaryjskie,
• wrzucanie kamieni do oceanu z dziećmi,
• rodzinny wyjazd do Slow House - domku bez zasięgu w telefonie i tv, w którym całe dnie spędzaliśmy na podwórzu i bardzo dużo czytaliśmy,
• zorganizowanie rodzinnej akcji przygotowania paczek na święta dla samotnych mam,
• wakacje w Jastrzębiej Górze i spotkanie z rodziną w restauracji z widokiem na Bałtyk,
• warsztaty z jogi twarzy podczas warsztatów ELLE Zen,
• zabranie mamy do Krakowa, w którym nigdy wcześniej nie była,
• wszystkie wieczory, kolacje, wyjazdy z moim mężem,
• wspólne długie poranki w łóżku z dziećmi i mężem z łaskotkami i opowiadaniem historii,
• wybranie się (w końcu!) na masaż,
• wszystkie kroki do zero waste, które podjęliśmy w domu.

Czas na kolejną rozmowę w ramach cyklu "5 pytań do", do której tym razem zaprosiłam Agnieszkę z bloga My coffee time, która po raz drugi bierze udział w Akcji Slow Święta. Podczas naszej krótkiej rozmowy podzieliła się swoimi sposobami na przygotowania do Bożego Narodzenia i jak radzi sobie z przedświąteczną gorączką. Opowiedziała też o fajnym konkursie w którym do wygrania są ciekawe nagrody i... pierniczki upieczone przez Agnieszkę!

W listopadzie na swoim koncie na Instagramie zamieściłaś zdjęcia pierniczków i napisałaś, że szykujesz je już teraz, żeby w Boże Narodzenie tylko wyjąć gotowe. Zdradzisz, jak zostałaś mistrzynią planowania?

Jasne, tu nie ma żadnej tajemnicy - ot, życie mnie nauczyło. Dosyć szybko zorientowałam się, że tuż przed godziną „zero”, czyli Świętami, czas niebezpiecznie przyspiesza. Robiąc coś wcześniej, nie dość, że mamy gotowe, to jeszcze planując wykonanie czegoś wcześniej, nie tracimy zwykłej radochy. Pieczenie pierników to przecież świetna zabawa, o ile oczywiście mamy na to odpowiednią ilość czasu. W przeciwnym razie staje się przykrym, stresującym obowiązkiem. I tak samo jest z kupowaniem prezentów, gotowaniem potraw wigilijnych czy każdą inną przedświąteczną czynnością. Ja wiem, nie wszystko da się zrobić z wyprzedzeniem, ale spisując sobie listę rzeczy do zrobienia, już na pierwszy rzut oka widać, czym zająć się w pierwszej kolejności, aby potem mieć czas na wszystko inne… OK, kończę, bo ja o planowaniu mogłabym gadać i gadać;)

Czy zdarza się, żeby dopadała Cię jeszcze przedświąteczna gorączka? Jak sobie radzisz w takich chwilach?

Przedświąteczna gorączka dopada niestety każdego, tylko od nas zależy, jak będziemy na nią reagować. Pozwól że zadam Ci pytanie - jakie jest Twoje najwcześniejsze wspomnienie z okresu przedświątecznego? U mnie bowiem jest to widok mojej Mamy, która w wigilijne popołudnie z wałkami na głowie narzeka, że jeszcze to nie zrobione, choinka nie ubrana, prezenty nie spakowane i barszcz bez smaku! Jak się zapewne domyślasz - niezwykle stresogenna sytuacja. I choć zarzekałam się, że ja tak nigdy nie będę robić - że u mnie będzie luz, to jednak go nie było. W końcu jednak zaczęłam pracować nad sobą i…jest o wiele lepiej. A gdy zbytnio się nakręcam, biorę głęboki oddech i…zaczynam się śmiać. Śmiech niezwykle rozładowuje emocje, a o to w tym wszystkim przecież chodzi. O to, aby nie tłumić w sobie niewiadomo czego, tylko czuć się ze sobą dobrze. I gdy włączysz na luz, zaczniesz dostrzegać prawdziwą magię Świąt Bożego Narodzenia.

O twoim sposobie na magiczne i spokojne święta mogliśmy przeczytać rok temu w artykule "Mój sposób na święta w rytmie slow". W jaki sposób wpłynęła na Ciebie poprzednia edycja Akcji Slow Święta? Być może zainspirowała Cię do drobnych zmian w przygotowaniach lub sposobie spędzania Bożego Narodzenia?

Doskonale pamiętam moment, gdy w ubiegłym roku zapytałaś mnie, czy wezmę udział w Akcji Slow Święta. Pomyślałam sobie, że ja przecież nic nie wiem o slow life! Jednak podjęłam wyzwanie i ogromnie się z tego cieszę. Dowiedziałam się bowiem o sobie dwóch ważnych rzeczy - pierwsza, że idea slow life jest mi bardzo bliska i wyczuwam ją niejako…intuicyjnie. A druga, że tak naprawdę tego, jak żyć bardziej w rytmie slow nauczyły mnie moje dzieci. Udział w tej akcji obudził we mnie również uważność i zmusił do skupienia się na relacjach a nie na rzeczach. Bo te pierwsze są o niebo cenniejsze niż najdroższy prezent.

Na Twoim blogu możemy przeczytać m.in. o kosmetykach, które testujesz. Brałaś także udział w konferencji Influencers About Beauty. Czy mogłabyś zdradzić, jak dbasz o siebie przed świętami, gdy mimo wszystko przybywa zadań?

Tak, kosmetyki to jedna z tych kategorii, które poruszam na blogu. Nie jest to jednak temat wiodący - piszę również o modzie, kawie, podróżach, książkach i sposobach na efektywne blogowanie. Ot, o wszystkim, o czym można poczytać przy filiżance aromatycznej kawy. Wracając do Twojego pytania - dbam o siebie przez cały rok. Już dawno zauważyłam bowiem, że nikt tak nie zadba o Ciebie jak Ty sama. Serio! Zdrowe odżywianie, odpowiednie nawadnianie, codzienna dawka ruchu i…właściwa pielęgnacja to klucz nie tylko do dobrego wyglądu, ale i świetnego samopoczucia. I chociaż przed Świętami faktycznie obowiązków przybywa, odpowiednie ich rozplanowanie daje przestrzeń na prawie wszystko, co sobie racjonalnie założymy.

Na koniec chciałabym jeszcze zapytać, czego możemy spodziewać się na Twoim blogu przed Świętami?

Z pewnością będzie świąteczne rozdanie - w końcu pierniki już czekają. Od początku grudnia w co weekendowej recenzji książki pojawią się typowo świąteczne propozycje. Więcej nie zdradzę! Zapraszam do poczytania przy filiżance kawy! 

Zachęcam Was do odwiedzania bloga Agnieszki My coffee time po dużo inspiracji i ciekawych artykułów.