Jeśli po przeczytaniu tytułu pomyśleliście "o nie, kolejny poradnikowy tekst, jak być lepszą wersją siebie", to mam dobrą wiadomość - nie napisałam o tym. 

Zacznijmy od tego, że jestem wystarczająca dobra. Jestem wystarczająco dobrą żoną, mamą, pracownikiem, córką, wnuczką, przyjaciółką. Czy najlepszą? Nie powiedziałabym, bo zawsze jest coś, co można poprawić, nad czym można popracować. Myślę jednak, że w wyżej wymienionych rolach jestem wystarczająco dobra, ale w jednej nie. Nie byłam taka dla... siebie. Owszem, starałam się żyć w rytmie slow, odżywiać się zdrowo (chociaż nie zawsze udawało się), ćwiczyć, uczyć, etc. W ostatnich latach w moim, w naszym, życiu zaszło tak wiele zmian. Musiałam zmierzyć się z tak trudnymi doświadczeniami, które sprawiły też, że wreszcie naprawdę zaczęłam żyć świadomie, a w naszej codzienności pojawiła się uważność i slow life. Te ostatnie lata to także, o ironio, czas ogromnego rozwoju osobistego, jakbym przeskoczyła o kilka poziomów wyżej. 

Odpoczynek - przymus czy nowy luksus?

Pamiętam, jak któregoś dnia rozmawiałam z koleżanką psycholożką o tym, że w ciągu jednego roku spełniłam tak dużo marzeń ze swojej listy. Przebiegłam półmaraton, zdałam egzamin na prawo jazdy, zakończyłam etap bycia mamą na cały etat, aktywnie działałam na blogu, zorganizowałam akcję charytatywną w ramach której dzieci i ich samotne mamy dostały paczki na Boże Narodzenie, a do Kazachstanu do dzieci z Polonii zostały wysłane kartony z książkami. To tylko kilka przykładów, bo zrobiłam zdecydowanie więcej. Moja koleżanka psycholożka zapytała wtedy "jak to zrobiłaś?". Nie wiem, te wszystkie działania wynikają po prostu z ciekawości, potrzeby ciągłego rozwoju, bardzo dobrej organizacji.

Napisałam o tym nie po to, żeby chwalić się, ale by pokazać, że po tak intensywnym roku, nawet najbardziej zmotywowana i dobrze zorganizowana osoba potrzebuje odpoczynku. Działanie na 100% niemal bez przerwy jest niezwykle trudne i mało kto potrafi sprostać takim wymaganiom. 

Czasami można odnieść wrażenie, że przywykliśmy do tego, że ciągle musimy być czymś zajęci. Nieustannie musimy coś robić, a godzina spędzona na tarasie, kiedy jedynie patrzymy przed siebie i popijamy herbatę uznawana jest przez niektórych za marnowanie czasu, a wręcz lenistwo. 

"It takes courage to rest and play in a culture where exhaustion is seen as a status symbol"

Brene Brown

Cisza i spokój

Niedawno od znajomej usłyszałam, że to spore wyzwanie całymi dniami nic nie robić, ale tak właśnie było podczas mojego przymusowego zwolnienia lekarskiego zaleconego przez lekarza. Tych kilka dni zwolnienia spędziłam, poza leczeniem, na zadbaniu o siebie. Wiedziałam aż za dobrze, że po ostatniej infekcji, z której nie mogłam wyleczyć się, muszę zrobić wszystko, co mogę, żeby zregenerować się. Inaczej co jakiś czas będę leczyć infekcje. W tamtych dniach godziny spędzałam siedząc na łóżku pod kocem i wpatrując się w drzewa za oknem. W zupełnej ciszy, ponieważ wszelkie dźwięki były dla mnie nie do zniesienia w tamtym okresie. Tych kilka dni przyniosło niesamowitą ulgę, a o efektach napisałam w artykule "Wystarczy. Jak zwolnić i zmienić swoją codzienność".

Ostatnie tygodnie, możliwość wyciszenia się i przemyślenia wielu kwestii, a także rozmowy z przyjaciółkami, uświadomiły mi, że to czas, aby wprowadzić solidne zmiany w życiu. Myślę, że wiele osób, w tym kobiet-mam, może potrzebować takiej małej życiowej rewolucji, żeby zacząć stawiać siebie i swoje potrzeby na pierwszych pozycjach na liście rzeczy do zrobienia. I choć niektórzy mogą uznać to za egoizm, to moim zdaniem jest to przejawem troski o siebie i finalnie o bliskich. Kiedy jestem przemęczona, gdy nie miałam nawet pół godziny dla siebie w ciągu dnia, nie jestem w stanie tak efektywnie spędzać czasu z bliskimi.

Jak zadbać o siebie holistycznie?

Opisując swoje doświadczenia chciałabym chociaż trochę zachęcić Was do zadbania o siebie, o swoje potrzeby. Chciałabym, żebyśmy wszyscy, niezależnie od płci (w tym miejscu pozdrawiam mężczyzn, którzy także czytają artykuły na Slow Life Studio:) nie skupiali się wyłącznie na obowiązkach kosztem własnego zdrowia, w tym psychicznego. 

W tym roku dalej zamierzam działać z pełnym zaangażowaniem i żyć aktywnie, ale chcę też więcej czasu spędzać na regeneracji i odpoczynku - takim, który rzeczywiście pozwala mi wyciszyć się i "wsłuchać we własne potrzeby i pragnienia". Mogę to zrobić wyłącznie w ciszy.

Oto lista rzeczy, które w tym roku chcę zrobić w trosce o siebie (kolejność przypadkowa): 

- joga - codziennie 10-15 minut,

- codziennie 20 minut leżenia na macie do akupresury,

- wegetariańskie i wegańskie jedzenie,

- raz w miesiącu samotne wyjście do kina, muzeum,

- weekend z przyjaciółką w nowym miejscu,

- samotna podróż,

- 20-30 minut dziennie patrzenia na drzewa w ciszy,

- raz w miesiącu 1-2 dni spędzone w domu, gdy dzieci będą na "nocowankach" u dziadków,

- masaż,

- regularne bieganie,

- dużo czasu spędzonego w naturze,

- śpiewanie i wygłupianie się,

- próbowanie nowych rzeczy,

- regularna praca nad blogiem i pisanie.

To tylko niektóre z rzeczy, które zamierzam w tym roku zrobić w trosce o swoje samopoczucie i zdrowie. Chciałabym także działać z rozmachem i nie bać się tego, jak na te działania i nowe projekty zareagują moi bliscy, a także inne osoby z mojego otoczenia. Chciałabym w pełni realizować siebie, swoje pasje, spełniać mniejsze i większe marzenia. Żyć i nie bać się tego.

Tym artykułem chciałabym Was zachęcić, żebyście dbali o siebie holistycznie, czyli na wielu obszarach. Życzę Wam, żebyście dalej mogli działać aktywnie i z dużym zaangażowaniem, ale żebyście nie zatracali się, tylko znaleźli balans i czas na regenerację. Wówczas będziecie mogli osiągać podobne, a może nawet lepsze, efekty. Życzę Wam, żebyście nie bali się żyć, aby strach przed oceną i opinią innych nie powodował, że będziecie rezygnowali z siebie i swoich pasji, marzeń.

Czy czujecie się czasami przebodźcowani? Macie wrażenie, że wszyscy dookoła pędzą, a wy nie możecie zrobić nawet kroku. Stoicie w miejscu i oglądacie to, co dzieje się dookoła was jakby przez szybę. Z oddali słychać sygnał pędzącej karetki, obok przejeżdżają samochody, tu ktoś was szturchnął biegnąc do autobusu. Wszyscy gdzieś pędzą, a wy nie macie już siły dłużej w tym uczestniczyć. 

Najchętniej chcielibyście powiedzieć, a może krzyknąć, WYSTARCZY. Już wystarczy tego szalonego tempa, braku czasu na regenerację i odpoczynek. Mieszania łyżką zupy w garnku i próby odpowiadania na pytania krzątającego się obok dziecka. Wszystko w biegu, napięciu, bez chwili na spokojną i beztroską zabawę z dziećmi. Bez możliwości rozłożenia maty, by zrobić kilka prostych ćwiczeń, które mogą okazać się zbawienne dla spiętego i obolałego ciała. 

WYSTARCZY. 

Jak znaleźć swoją drogę życiową?

Kiedy czujesz, że już dłużej nie dasz rady, kiedy twoje ciało wysyła sygnały, że już wystarczy - to są momenty, w których warto zatrzymać się i powiedzieć sobie: SPRAWDZAM. Weryfikuję, czy na pewno tak właśnie chcę żyć? Czy chcę, aby moje dni "zlewały się w jedną całość"? Czy chcę codziennie czuć się źle w swoim sztywnym od napięć ciele? Czy chcę być bardziej obecna w życiu swoich dzieci? Czy podoba mi się moja codzienność?

Czy żyję w zgodzie ze sobą i swoimi wartościami? Czy to jest to moje wymarzone życie?

Trudno odpowiedzieć na te pytania, gdy jesteśmy niewyspani, zmęczeni, odczuwamy różne objawy somatyczne wywołane przez stres i brak regeneracji. W takiej sytuacji odpowiedzenie sobie na pytanie "jak chcę, żeby wyglądało moje życie i co chcę robić?" może być niezwykle trudne, a wręcz niemożliwe. 

Znalezienie odpowiedzi na takie pytania jest możliwe... w ciszy. Nie wystarczy jednak usiąść na dziesięć minut w pokoju. Warto do tego odpowiednio przygotować się. Przede wszystkim wyspać się. Już kilka dni wcześniej ograniczyć naszą aktywność, żeby nasze ciało mogło zregenerować się. W tym czasie zadbajmy o siebie w sposób, który jest dla każdej z nas najlepszy. Być może będą to gorące kąpiele, wieczory z książką, medytacja lub kilka minut jogi przed snem. 

Dopiero będąc spokojną, wypoczętą i zrelaksowaną mamy szansę odpowiedzieć sobie na pytanie "jaka jest moje droga życiowa i jak chcę, by to życie wyglądało?".

Cisza i spokój

Spróbuj wcześniej porozmawiać z mężem, partnerem, że chciałabyś w weekend spędzić trochę czasu sama w domu, że potrzebujesz tego i czy mógłby w tym czasie np. pójść na basen. Jeśli macie dzieci - to czy mógłby sam spędzić z nimi czas poza domem? 

Inaczej trudno będzie wyciszyć się i odpowiedzieć na pytania "co dalej?". Osobiście trudno jest mi osiągnąć taki stan wyciszenia i skupienia, gdy za ścianą dzieci dokazują, słyszę muzykę. Włączenie muzyki klasycznej i włożenie słuchawek do uszu zupełnie mi wtedy nie pomaga. 

Wcześniej spróbuj sobie przygotować przestrzeń. Uporządkuj pokój lub salon. Zaparz kawę lub herbatę. Jeśli masz ochotę - zapal świeczkę. Usiądź wygodnie na kanapie, w fotelu, przykryj się kocem i bądź. Tylko tyle i aż tyle. 

Dopiero w ciszy możemy na spokojnie zebrać myśli, zastanowić się nad naszym życiem. 

"I think 99 times and find nothing. I stop thinking, swim in silence and the truth comes to me."

Albert Einstein

Postaraj się wtedy nie myśleć o obowiązkach, o tym, że nie ma ugotowanego obiadu - jeśli zamówisz coś do domu nic złego nie stanie się. Nie zerkaj nerwowo na zegarek odliczając minuty do powrotu rodziny. Nie oczekuj, że dzisiaj na pewno odpowiesz sobie na wszystkie ważne pytania. Nakreślenie na nowo ścieżki życiowej wymaga czasu. Jeśli nie odkryjesz jej za pierwszym razem - spróbuj ponownie. 

Jeśli dojdziesz do wniosków, że nie chcesz dłużej skupiać się na karierze, chcesz zmienić zawód, pracować mniej, ale więcej czasu spędzać z rodziną, a może porzucić miasto i przenieść na wieś - to nic złego. Każdego dnia uczymy się czegoś nowego, zmieniają się nasze marzenia, oczekiwania. Zmiany są dobre, choć często niełatwe. Zawsze warto przypomnieć sobie wtedy, gdy paraliżuje nas strach przed wcieleniem zmian w życie, że nic nie jest dane na zawsze i warto żyć tak, aby na koniec nie żałować, że nawet nie podjęliśmy trudu i nie spróbowaliśmy.

W ostatnich latach każdego roku organizowałam Akcję Slow Święta. W ciągu trzech edycji do akcji przyłączyły się blogerki, które cenię i z którymi chciałam współpracować - m.in. z Agnieszką z My coffee time, Martyną z Życie w rytmie slow, Martyną z Naturalnie i zdrowo, Igą z Kryzysowi.

Razem stworzyłyśmy mnóstwo artykułów z praktycznymi wskazówkami, jak uniknąć przedświątecznej gorączki. Pokazywałyśmy Wam, że przygotowania do Bożego Narodzenia mogą przebiegać w spokojnej atmosferze, bez wyrzutów sumienia. Podpowiadałyśmy, jak sprawić, by spędzić ten wyjątkowy okres w roku w zgodzie ze sobą. Jak naprawdę cieszyć się Świętami bez zmęczenia i "zarwanych" nocy z powodu lepienia pierogów do północy lub szorowania podłogi za regałem.

Cel Akcji Slow Święta był prosty - pokazać, że Boże Narodzenie nie musi oznaczać zmęczenia, stresu, pośpiechu i nerwowej atmosfery. 

Na tegoroczną edycję miałam wiele pomysłów i planów, ale... ostatecznie postanowiłam, że tym razem będzie inaczej. Bardzo lubię Akcję Slow Święta, ale nie będę ukrywać, że jej organizowanie wymaga czasu, a tego, jak zapewne wiecie, w ostatnich miesiącach mam niewiele. Oczywiście można stwierdzić, że powinnam lepiej zarządzać swoim czasem, ale uwierzcie - mam to bardzo dobrze opanowane. W tym roku chcę po prostu cieszyć się najbliższymi tygodniami. Chcę chłonąć świąteczną atmosferę, nie zerkać do kalendarza, by sprawdzić czy wszystko zrobiłam w ramach Slow Święta. 

Zamierzam w tym roku spędzić najbliższe tygodnia niezwykle spokojnie i... spontanicznie. Nieskromnie przyznam, że w ostatnich latach bardzo dobrze opanowałam planowanie przygotowań, kupowanie prezentów czy dzielenie się potrawami do zrobienia na Wigilię. Dlatego też w tym roku nie potrzebuję drobiazgowego rozpisywania zadań w kalendarzu i mogę pozwolić sobie na trochę więcej spontaniczności.

Chcę cieszyć się tymi świętami, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką, co z pewnością będzie łatwe z małymi chłopcami u boku.

Zamierzam upiec tonę pierniczków z synkami w ramach domowego festiwalu pierniczków, który u nas trwa... cztery tygodnie. Na szczęście udało mi się poskromić małych cukierników, by festiwal ten rozpocząć dopiero pierwszego grudnia, a nie... jedenastego listopada:) Cóż z tego, że ich mama pisząc ten artykuł słucha "All I Want for Christmas Is You" Mariah Carey i siedzi w skarpetach z bałwanem, a z listy świątecznych filmów na Netflix ma wykreślone już dwa.

W tym roku udało nam się już siedzieć w saniach Mikołaja, kręcić specjalnym kołem zamontowanym do nich ku wielkiej radości dzieci, które co chwilę zadawały nam pytania "Mamo, ale dlaczego te sanie nie lecą?". I chociaż broniłam się w tym roku, by jednak do początku grudnia nie dać się wciągnąć w świąteczny klimat, to jak widać nie udało się.

Przed nami zrobienie pierwszych w życiu łańcuchów z kolorowego papieru, ozdób z suszonych plastrów pomarańczy, a także wieczory filmowe z ulubionymi świątecznymi filmami i bajkami.

W najbliższych tygodniach nasze malutkie mieszkanko zmieni się i zapanuje w nim świąteczny klimat. W planach mamy jeszcze domową imprezę przedświąteczną w nieco kiczowatych swetrach z Mikołajem lub reniferem. Ubiegłoroczne Święta przebiegały w radosnej i spokojnej atmosferze, ale w tym roku zamierzam jeszcze bardziej odpuścić i po prostu cieszyć się nadchodzącymi tygodniami, przygotowaniami, czasem spędzonym z bliskimi. 

Co z Akcją Slow Święta?

W tym roku będzie wyglądać inaczej. Nadal dostępny jest bezpłatny poradnik "Slow Święta, czyli jak uniknąć świątecznej gorączki" w którym opisałam swoje sprawdzone sposoby na przygotowania, rozplanowanie odwiedzin u bliskich, prezenty. Publikacja cieszyła się dużym zainteresowaniem Czytelników bloga i zyskała bardzo dobre oceny. Publikacja dostępna jest na stronie głównej bloga po kliknięciu na okładkę.

Gdy klikniecie na baner Akcji Slow Święta z ubiegłego roku przejdziecie na stronę Akcji, na której są dostępne artykuły z poprzedniej edycji.

W tym roku na blogu postaram się przypomnieć Wam niektóre z nich, zaś na Instagramie i Facebooku (zachęcam Was do śledzenia) pojawiać się będą przedświąteczne inspiracje, ale spokojnie - nie będą to polecane produkty do kupienia jako prezenty. Jestem minimalistką i stawiam na jakość, a nie ilość, a w tym roku moi najbliżsi zamiast mnóstwa rzeczy znajdą pod choinką... bilety i zaproszenia na wydarzenia. Wychodzę z założenia, że lepiej kolekcjonować wspomnienia niż rzeczy.

Być może niektórych z Was zaskoczyła decyzja o tym, że w tym roku Akcja Slow Święta będzie wyglądać inaczej - wiem, że bardzo ją lubicie. Przyznam jednak, że nie czułabym się dobrze z faktem, że w tym roku nie byłam zbyt aktywna na blogu, a raptem teraz publikuję artykuły co dwa dni. Podjęcie takiej decyzji nie było dla mnie łatwe, ale ważniejsza jest dla mnie autentyczność, szczerość (również wobec siebie) niż zrobienie czegoś, bo tak powinno być. Mam nadzieję, że dla nas wszystkich nadchodzące tygodnie będą przebiegały w spokojnej i radosnej atmosferze oczekiwania na Boże Narodzenie, a przygotowania do niego nie będą oznaczały pracy w nocy.

Tego nam wszystkim życzę.

Czy jesteś zadowolona ze swojego życia? Jest wystarczająco dobre czy najchętniej zmieniłabyś je w każdym aspekcie? Doceniasz to, co masz czy może nieustannie narzekasz na wszystko dookoła? 

Kiedyś nieustannie na wszystko narzekałam. Wszystko irytowało mnie, było nie tak, jak sobie wymarzyłam. Ciągle zadręczałam innych swoimi opowieściami o tej beznadziejnej, jak wtedy myślałam, codzienności. Czy rzeczywiście było tak kiepsko? Oczywiście, że nie, ale poprzez porównywanie się do innych, skupianie się na idealnej wizji mojego życia, którą stworzyłam po przeczytaniu książki pewnej specjalistki od coachingu, nie zauważałam, że jest naprawdę dobrze. 

Czy zerwanie z "wiecznie nieszczęśliwą wersją siebie" było łatwe? Nie i wymagało wiele pracy, często trudnej. Nie jest bowiem łatwo przyznać się do swoich błędów, słabości przed sobą czy też w rozmowie z przyjaciółką, mężem lub psychologiem. Z perspektywy czasu wiem jednak, że warto podjąć ten trud, ponieważ tylko dzięki umiejętności doceniania i cieszenia się z tego, co obecnie mamy, będziemy mogły poczuć się zadowolone. Oczywiście, za chwilę mogą pojawić się komentarze, że łatwo tak napisać, ale co mają zrobić osoby nie mające przykładowo wystarczających środków finansowych do życia, pracy, problemy zdrowotne. Nie znam rozwiązania na wszystkie problemy i doskonale wiem, iż by dokładnie poznać sytuację danej osoby trzeba by było zmierzyć się z identycznym problem czy wyzwaniem. Nikt z nas nie jest od nich wolny, a sam fakt braku pisania o prywatnych problemach w Internecie nie jest równoznaczny z tym, że aktualnie nie mierzymy się z nimi. 

Szkoła wdzięczności

W ostatnich latach niejednokrotnie musiałam zmierzyć się z poważnymi wyzwaniami, które, paradoksalnie, sprawiły iż zamiast codziennie wypłakiwać się w poduszkę zaczęłam doceniać to, co udało się wypracować. Każdego dnia starałam się znaleźć chociaż jedną rzecz, zdarzenie, które sprawiło, że miniony dzień był całkiem niezły lub naprawdę dobry, mimo iż moja codzienność daleka była od wizji idealnego życia. Ba! dzisiaj też nie nie wygląda ona tak, jak w tej skrzętnie utkanej wizji. Co zatem zmieniło się?

Zaczęłam praktykować wdzięczność. Czasami spisywałam w notesie to, co dobrego wydarzyło się danego dnia. Gdy nie miałam na to siły, leżąc już w łóżku starałam się przypomnieć sobie te dobre momenty - zwłaszcza, gdy miałam za sobą naprawdę ciężki dzień.

Ponadto sięgałam po książki z nurtu psychologii pozytywnej, które pozwalały oderwać się od trudów codzienności i skutecznie niwelowały chęć biadolenia na wszystko dookoła. W tamtym okresie intensywnej pracy nad sobą niejednokrotnie korzystałam z możliwości rozmowy z psycholożką, co znacząco ułatwiło mi zmianę perspektywy. 

Wystarczająco dobrze, czyli jak?

Podzieliłam się z Wami moimi sprawdzonymi sposobami na zminimalizowanie lub zerwanie z nawyku narzekania na wszystko dookoła. Czy to, że udało mi się przełamać tamten niekorzystny dla mnie i moich bliskich schemat działania oznacza, że już nie zdarza mi się biadolić na coś? Nie. Nadal zdarza mi się dzień, a niekiedy kilka dni, kiedy narzekam, że coś nie dzieje się lub nie wygląda tak, jak bym chciała. Zmiana naszych nawyków jest możliwa, ale nie wystarczy wykonać jednego zadania raz, by na zawsze uwolnić się od szkodliwego dla nas schematu. To proces nad którym trzeba pracować, ale naprawdę warto to zrobić - dla nas i naszych bliskich. 

Czy dzisiaj moje życie jest idealne i dokładnie takie, jak sobie wymarzyłam? Nie i tak naprawdę co jakiś czas pojawiają się w nim nowe wyzwania (nie problemy). Jedne prostsze, a niektóre takie, które "zwalają z nóg" i potrzebujesz czasu, by wstać, otrzepać spodnie i zmierzyć się z nimi. Na wiele sytuacji i zdarzeń nie mamy wpływu, ale na to, jak na nie zareagujemy już tak. Dlatego też zawsze staram się znaleźć chociaż jeden plus danej sytuacji, jakąś iskierkę, która doda sił, by nie "wpaść w otchłań rozpaczy".

Nadal pielęgnuję ta wizję wymarzonego życia na przedmieściach, nakreślam plany i powoli dążę do ich realizacji. Wyobrażam sobie udział w maratonie, miesiąc spędzony w małym miasteczku na Teneryfie oraz powrót na Islandię, na którą polecieliśmy kilka lat temu. 

Nie trzymam się jednak tych marzeń kurczowo, ale pozwalam sobie na elastyczność, dzięki czemu nie frustruję się tak, jak dawniej. 

Gdy zdarzają mi się cięższe dni, jak chociażby dzisiaj, doceniam szczególnie to zwykłe, proste życie. Teraz pisząc ten artykuł uśmiecham się na wspomnienie naszego kina domowego z popcornem, kiedy zastanawiałam się z synkami, jak mała biedronka uwolni się z sieci pająka. Cieszę się, że mogłam z nimi sama spędzić po południe, przeczytać bajkę do snu, a później zasypiać z jednym z nich na przykrótkim dla mnie łóżeczku, a ten mały chłopczyk przykrywał mnie swoim niewielkim kocykiem, żebym nie zmarzła i głaskał po policzku pełen miłości i wdzięczności. To właśnie miłość. To właśnie te najpiękniejsze momenty, które staram się pamiętać. Kolekcjonuję je, przypominam sobie o nich w trudniejszych chwilach i cieszę się, że mam z kim przeżywać tą codzienność.

Niedawno jedna z Czytelniczek bloga zdradziła mi, że chciałaby, aby w jej codzienności też zapanował taki spokój. Pytała, dlaczego u niej to tak nie wygląda? Dzisiejszy artykuł jest skierowany głównie do mam, ale wierzę, że część zawartych w nim informacji jest uniwersalna i może pomóc zacząć żyć slow każdemu.

Zanim podzielę się sprawdzonymi metodami na slow life, chciałabym zacząć od tego, że najwyższy czas, abyśmy przestały porównywać się ze sobą. Każda z nas ma inną sytuację rodzinną, mieszkaniową, zawodową, a także materialną. Nie każda będzie mogła odpuścić gotowanie na rzecz diety pudełkowej z dostawą do domu. Nie każda mieszka z mamą lub teściową w pełni sił, które mogą przypilnować dzieci, pójść z nimi na spacer lub ugotować obiad. To bardzo wielka pomoc i wsparcie, które otrzymywane często (a niekiedy codziennie) niekiedy wydają się oczywiste i nie są doceniane. Pamiętajmy także, że każda z nas-mam ma dziecko/dzieci obdarzone innymi temperamentami. Jedne dzieci będą spokojnie bawić się na podłodze, a inne wykorzystają każdą okazję, by wspiąć się na blat w kuchni (moje:) lub opróżnić zawartość wszystkich szafek. Poza tym każda z nas jest obdarzona innym zestawem talentów, mocnych stron i umiejętności. Proszę nie zapominajmy o tym i nie porównujmy się.

Slow life z dziećmi - mit czy prawda?

Kiedyś napisałam, że gdyby nie chłopcy w moim życiu nie zagościłby slow life. Nadal tak uważam. Mam niestandardowe macierzyństwo, przepełnione wyzwaniami (w tym zdrowotnymi), ale paradoksalnie dzięki tym wszystkim wyzwaniom, trudom codzienności, nauczyłam się ją doceniać. W ostatnich latach zaczęłam dostrzegać piękno w prozaicznych czynnościach. Zrozumiałam, że piękne chwile to nie tylko zdarzenia, jak udział w triathlonie, którymi można pochwalić się na Instagramie czy Facebooku. 

Dzięki chłopcom zaczęłam ponownie cieszyć się drobiazgami. Nauczyłam się bez nerwowego zerkania na telefon obserwować robaczki, doglądać roślinek w ogródku i cieszyć się z kiełkującej sałaty. Nie sądziłam, że będzie sprawiać mi to przyjemność i że nauczę się skupiać na tym, co tu i teraz. Zastanawiałaś się, czego nauczyłaś się od swojego dziecka?

Slow life z dziećmi

Cóż, nie będę ukrywać, że slow life z dziećmi jest wyzwaniem. Nawet, gdy uda nam się wypracować plan działania i lepiej zarządzać czasem, to i tak nasze życie z dziećmi nie zmieni się w sielankę z Instagrama. Nasze dzieci nadal będą płakać, krzyczeć, rodzeństwo będzie kłócić się, obiad sam się nie zrobi, chyba że skorzystamy z usług firm. Z doświadczenia wiem jednak, że poprzez wprowadzenie kilku rozwiązań do naszej codzienności, można zyskać trochę spokoju. Jako mama aktywnych bliźniaków mam je przetestowane:)

1. Oczyszczanie przestrzeni.

Pozbycie się z domu zbędnych przedmiotów i rzeczy było... uwalniające. Na samo wspomnienie o wycieraniu porcelanowych figurek w moim pokoju w domu rodzinnym, czuję wielką ulgę, że zrezygnowałam z takich ozdób. Wszystkie przedmioty, które być może ładnie wyglądają, ale też pięknie gromadzą kurz nie znajdują miejsca w moim domu. 

Dzięki pozbyciu się zbędnych rzeczy i odkładaniu wszystkiego na miejsce (choć nad tym jeszcze pracuję:) nie muszę przeznaczać dużo czasu na sprzątanie. Mając mniej przedmiotów, a także dzięki znalezieniu im miejsca w szafkach, utrzymanie porządku jest łatwiejsze.

2. Organizacja i optymalizacja codzienności.

Przyznam, że gdyby nie wprowadzenie planu działania i optymalizacja, nie dałabym rady pogodzić opieki nad bardzo aktywnymi bliźniakami, domem, rozwojem osobistym, a teraz dodatkowo pracą na cały etat.

Na etapie bycia mamą na cały etat znajdowałam czas na rozwój i pisanie bloga, ale:

• wprowadziłam "dni prania", czyli pranie wstawiam np. 2-3 razy w tygodniu w określone dni,
• prasowanie - nie planuję sesji prasowania; ubrania zdjęte z suszarki składam i układam w szufladach, a prasuję, gdy chcę coś założyć,
• podział obowiązków - dzielimy się z mężem obowiązkami domowymi i staramy się do tego podchodzić elastycznie, 
• gotowanie - staram się upraszczać, co różnie wychodzi. Czasami gotuję większą ilość i pakuję w pojemniki/słoiki na kolejne dni lub zamrażam, dzięki czemu w tygodniu mam "z głowy" gotowanie. Planuję posiłki, wybieram szybkie w przygotowaniu dania;
  
• angażuję dzieci w prace domowe przez zabawę. Chłopcy pomagają w odkurzaniu, wkładaniu prania do pralki, włączaniu zmywarki - nie zawsze chcą to robić, ale tłumaczymy im, dlaczego to ważne i nie zmuszamy ich;
• zakupy - gdy chłopcy byli mali i woziłam ich w wózku, zabierałam ich na spacer podczas którego chodziliśmy na bazar po zakupy. Obecnie robię je przed pracą, tj. ok. 6.00 rano, gdy w sklepie są pustki, lub po południu z chłopcami, którzy to lubią. Jeden zawsze pcha mały koszyk, a drugi wkłada do niego produkty. Razem wybieramy owoce, warzywa. Nie muszę ich do tego namawiać. A czasami zakupy wyglądają tak, że mamy dwa koszyki, bo każdy chce mieć swój:).
  

3. Wieczory.

Odkąd pamiętam starałam się, żeby wieczory, czyli czas, gdy dzieci śpią, były dla mnie i dla męża. Tak jest i teraz. Pilnuję się, żeby w tym czasie nic nie sprzątać, a jedyne "prace domowe", jakie wykonuję, to włączenie zmywarki lub rozwieszenie prania w suszarni w zimowych miesiącach wspólnie z mężem.

Pamiętam, jak bardzo cieszyłam się, gdy po 20.00 chłopcy już spali, a my mieliśmy jeszcze tyle czasu dla siebie. Nawet, gdy dzieci zasnęły przed 22.00, starałam się chociaż pół godziny przeznaczyć dla siebie. Większość artykułów na bloga powstała właśnie po godzinie 22.00, bo wtedy mogłam je napisać. Przygotowując się do mojego pierwszego półmaratonu wielokrotnie ok. 21.00-22.00 rozkładałam matę, włączałam trening na laptopie lub w tv i ćwiczyłam. 

Wieczory były i są dla mnie - na odpoczynek, rozwój, ćwiczenia, a także na randki z mężem. Gdybym tak nie robiła, tylko wzorem mojej mamy, babci i cioć szorowała fugi, przez ponad godzinę prasowała lub piekła drożdżówki przed północą, czułabym, że nie robię tego w zgodzie ze sobą. 

Lubię dbać o dom, spędzać czas z chłopcami i towarzyszyć im w odkrywaniu świata. Gotowanie i wymyślanie nowych dań sprawia mi przyjemność, o ile nikt w tym czasie nie ciągnie mnie za rękę:), ale nie jestem tylko mamą. 

Chciałabym, żebyśmy wszystkie o tym pamiętały bez względu na to, którą drogę wybrałyśmy: bycie mamą na cały etat czy łączenie macierzyństwa z pracą zawodową. Każda z nas miała i ma marzenia, potrzebuje odpoczynku, chwili dla siebie, nawet jeśli będzie to tylko, a może aż, półgodzinny spacer. 

Gdy zadbamy o siebie znacznie łatwiej będzie nam wprowadzić slow life do naszej codzienności. Warto to robić stopniowo i w zgodzie ze sobą. Dobrze jest zastanowić się, co najbardziej drażni nas w naszym życiu i nad tym popracować w pierwszej kolejności. Dla jednych będzie to rozgardiasz w domu i nadmiar rzeczy, a dla innych przytłoczenie macierzyństwem i brak wsparcia bliskich. 

Będzie mi bardzo miło, jeśli podzielicie się swoimi sposobami na upraszczanie codzienności w komentarzu lub prywatnej wiadomości.

W ubiegłym roku podjęłam decyzję, która znacząco wpłynęła na naszą codzienność. Skrzętnie wypracowana rutyna legła w gruzach, a my na nowo próbowaliśmy ułożyć plan działania korzystny dla nas i naszych dzieci. W pewnym momencie fast life zastąpiło slow.

Powrót na etat po kilku latach spędzonych w domu z dziećmi był wyzwaniem i pewnego rodzaju testem dla mnie i mojego męża. Dzisiaj, po wielu miesiącach, mogę śmiało stwierdzić, że zdaliśmy go bardzo dobrze. Mogę też śmiało napisać, że jestem sobie wdzięczna za to, że będąc mamą na cały etat (bo tego wymagały moje dzieci), stawiałam sobie wyzwania. Cieszę się, że założyłam bloga, pisałam, tworzyłam akcję "Slow święta", wzięłam udział w niezliczonej ilości seminariów, webinarów, kursów. Czytałam więcej niż przed ciążą i wreszcie spełniłam odkładane na przyszłość marzenia. Na etap bycia mamą na cały etat przypadają lata mojego największego rozwoju. Cóż za ironia prawda? Teraz mogę śmiało stwierdzić, że decyzje, które w ostatnich latach podejmowałam, pisanie wieczorową porą, praca nad sobą na wielu płaszczyznach były najlepszą inwestycją, jaką mogłam sobie na tamtym etapie zapewnić. Obecnie czerpię z tego garściami i dzięki temu powrót do pracy po przerwie nastąpił płynnie i bezboleśnie.

Slow kontra fast

Pamiętam, jak rozmawiałam na początku roku z Agnieszką z bloga My coffee time, o tym, że slow life był łatwiejszy, gdy byłam z dziećmi w domu. Zdecydowanie łatwiej było mi patrzeć przez okno na bawiące się w ogródku dzieci i w tym czasie gotować obiad. Obecnie robię to przed pracą lub wieczorem. W menu królują proste dania, w tym takie, które można zrobić w piekarniku. Organizacja codzienności "wskoczyła" na jeszcze wyższy poziom zaawansowania. 

Cieszę się, że dawno temu wprowadziłam w domu "dni prania", że nie organizuję sobie sesji prasowania, jak kiedyś moja mama. Jestem wdzięczna, że udało mi się wypracować system, we współpracy z mężem, który u nas sprawdza się, a do tego wprowadza więcej ładu i optymalizacji do naszej codzienności. 

Mimo wszystko, nawet nie wiem, kiedy do tej codzienności wkradło się szybsze tempo. Slow zmieniło się w fast, z którego bardzo trudno było, i chyba nadal jest, wyplątać się. Dodatkowo w ostatnich miesiącach pojawiły się dodatkowe wyzwania dotyczące dzieci, przyszłości i naszych wspólnych planów, które wymagały nie rzadko dogłębnych analiz, szybkiego działania, co dodatkowo podkręcało tempo życia i powoli "wysysało" energię. Znacie to uczucie, gdy kładziecie się wieczorem do łóżka, ale zamiast wyciszyć się, nadal analizujecie pewne sprawy, szukacie rozwiązań, opracowujecie koncepcje? W ostatnich tygodniach, ba! miesiącach, nieustannie tak robiłam. Spanie niekiedy po pięć-sześć godzin dodatkowo nakręcało i chociaż działałam bardzo skutecznie, to czułam, że czas powiedzieć stop. 

Jak wrócić do slow life?

Nie znam idealnego rozwiązania, dzięki któremu z dnia na dzień w naszym życiu zagości slow life. Wiem, co u mnie sprawdza się. Przede wszystkim maksymalnie ograniczam ilość zajęć i optymalizuję te, które mogę. I tak właśnie, na blogu od miesięcy nie opublikowałam żadnego artykułu. Nie rozkładałam maty. Nie ćwiczyłam. Nie robiłam wielu innych rzeczy. ALE tego właśnie potrzebowałam. 

W ostatnich tygodniach, chyba jak nigdy przedtem, wsłuchiwałam się w sygnały wysyłane przez organizm i starałam się reagować. Odpuściłam bieganie i inne ćwiczenia, ale przeznaczałam więcej czasu na regenerację. Zamiast restrykcyjnej diety, która byłaby dla mnie najlepsza, zaczęłam jeść to, na co miałam ochotę. Przestałam coś robić, dlatego, że inni tego ode mnie oczekują. Przestałam przejmować się atakującymi zewsząd hasłami "zrób bikini body", "możesz być jeszcze bardziej produktywna". Uwierzcie, nie mam problemu z produktywnością, ale czasami trzeba dać sobie trochę luzu. Zatrzymać się i zapytać "czy rzeczywiście tego teraz potrzebuję?". Dzięki odpuszczeniu tak wielu zadań, biegania, które już nie sprawiało przyjemności, nie przejmowaniu się "sezonem bikini" poczułam się... wolna i szczęśliwa. Znajomi myśleli, że schudłam, stosuję zabiegi upiększające, a ja po prostu odpuściłam, przestałam przejmować się i zatroszczyłam się o siebie, choć w trochę niestandardowy sposób. Jednak tego właśnie było mi trzeba i świadomie podjęłam taką decyzję.

Co dalej ze slow?

Dzisiaj pisząc to jestem sama w domu. Mąż jest na wyprawie, dzieci u dziadków na nocowankach, a ja rozpieszczam siebie. Z każdym dniem "wracam do siebie" i staram się wprowadzać na nowo slow life do codzienności. Kończy się właśnie mój urlop i wracam do biura. Czy do mojej codzienności znowu nie wkradnie się szybkie tempo niwecząc to, co ostatnio staram się wypracować? Nie wiem. Mam jednak świadomość, że nawet propagator idei slow life, Carl Honore, niejednokrotnie przyznał, że on także uległ fast life, po czym na nowo próbował wrócić do slow. Mam wrażenie, że ze slow jest jak z minimalizmem - to niekończąca się praca. To wspaniała podróż przepełniona zachwytami nad codziennością, delektowaniem się kubkiem ciepłej kawy (mamy dobrze wiedzą, że to skarb:), spotkaniami z przyjaciółmi. To podróż przepełniona niespodziewanymi zdarzeniami, które zaburzają codzienny, spokojny rytm. I wreszcie to ciekawe doświadczanie i próby kreowania życia po swojemu - wtedy jest ono najpiękniejsze i najlepsze. 

Dziękuję Wam, że nadal odwiedzanie bloga i towarzyszycie mi w tej podróży. Jeśli spodobał się Wam ten tekst, będzie mi miło, jeśli zostawicie komentarz, napiszecie wiadomość, podzielicie się nim z innymi.

Czy odnosisz ostatnio wrażenie, że w obliczu chaosu, przygnębiających informacji czy utrudnionym planowaniu w związku z pandemią, coraz częściej zaczynamy doceniać obecność bliskich osób? Wydarzenia z ostatnich miesięcy skłoniły nas do zatrzymania się. Do zwolnienia tempa i zadania sobie pytania "Po co tak biegnę?". Wiele osób zaczęło zastanawiać się, czy żyje tak, jak chce czy może po prostu "biegnie za tłumem", a to wymarzone życie pozostaje jedynie kolażem zdjęć na mapie marzeń. 

Od ponad roku uczymy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, co dla wielu z nas jest wyzwaniem i sprawdzianem. To także okres w którym wiele z nas zaczęło zastanawiać się nad sensem dotychczasowych działań i po prostu zwolniło tempo życia. Początkowo przymusowo w wyniku lockdownu, jednak nie oszukujmy się, że okres pandemii nie wpłynął długofalowo na nasze podejście do życia, jego tempa, konsumpcji i minimalizmu.

Slow life - sztuka powolnego życia

Slow life, świadome życie i minimalizm stale zyskują popularność. Coraz więcej osób zauważa, że lepiej jest mieć mniej - rzeczy, zajęć, obowiązków. Uwolnienie się od nadmiaru w każdym aspekcie życia sprawia, że czujemy się lepiej. Zamiast przytłoczenia pojawia się poczucie wolności, ale też... sprawczości. W końcu zaczynamy decydować o tym, w jakim kierunku chcemy podążać. Nie ma znaczenia, czy to wymarzone życie ma być pełne podróży, ma toczyć się na Bali czy może na polskiej wsi.

Nie ma znaczenia czy jest to slow life w wielkim mieście czy na wsi - w każdym z tych miejsc można wieść powolne życie oraz nadawać mu szybkie tempo. Wszystko zależy od nas - naszych wartości, celów, działań.

Nie ma nic złego w zwyczajnym życiu, braku rozpisanych zajęć i podróży na rok do przodu. To nic złego, jeśli zamiast mieszkania, często małego, w centrum miasta z dużymi możliwościami ktoś wybiera duży dom na skraju lasu. 

Wszystko zależy od tego, czego tak naprawdę MY chcemy. I chociaż lubię planować i wiedzieć, jakie są i będą moje kolejne działania w poszczególnych dziedzinach (np. rodzinie, rozwoju, etc.), to czasami świadomie odpuszczam. Zwalniam tempo, gdy czuję się przytłoczona, zmęczona. Dzięki temu zyskuję czas na regenerację i przemyślenia. Przestrzeń na wyciszenie, rozmyślanie i ewentualną modyfikację wcześniejszego planu.

Dobrze jest zwolnić. Zatrzymać się i skupić na tym co jest tu i teraz. Praktykować wdzięczność i uważność. Spróbować nie zastanawiać się nieustannie nad tym, co będzie za tydzień, miesiąc, rok, tylko skupić na tym, co mogę zrobić dzisiaj. Skupić się na jednej czynności, którą wykonuję. Jeśli bawię się z dziećmi, to robię tylko to. Jeśli spaceruję w lesie, to nie rozmawiam przez telefon i nie sprawdzam wiadomości oraz nowych treści w mediach społecznościowych. Jestem tu i teraz.

Minimalizm w praktyce

Pierwszym skojarzeniem wielu osób związanym z pojęciem minimalizmu jest zmniejszenie stanu posiadania rzeczy w domu. To prawda - zazwyczaj przygoda z ideą minimalizmu zaczyna się właśnie od "odgracenia" przestrzeni w której mieszkamy. Jednak minimalizm wykracza poza przedmioty.

Idea ta dotyczy nie tylko tego, ile posiadamy, ale także ile... konsumujemy. 

Obecnie mamy do czynienia ze zjawiskiem hiperkonsumpcji, która odnosi się do niemalże każdej sfery naszego życia. Współczesna konsumpcja odnosi się także informacji, treści, filmów, zabiegów pielęgnacyjnych, etc. Minimalizm pomaga nam znacznie ograniczyć to zjawisko,pomagając nam uprościć codzienność. 

Czy wiesz, co możesz zyskać wprowadzając choćby niektóre zasady minimalizmu do swojego życia?

Przede wszystkim będziesz przeznaczać mniej czasu na sprzątanie. Gdy przypomnę sobie, ile czasu zajmowało mi sprzątnięcie mojego pokoju, gdy byłam nastolatką, to dziwię się, jak mogłam trzymać kilkanaście porcelanowych figurek i innych ozdób. 

Dzięki ograniczeniu przedmiotów w naszym domu czuję się lepiej. Co ciekawe, przy okazji odkryłam, że przebywanie w pomieszczeniach o intensywnych barwach z mnóstwem ozdób i rzeczy sprawia, że czuję się... przytłoczona.

Wprowadzenie zasad minimalizmu do naszej codzienności sprawia, że:

- poprawia się nasze samopoczucie,

- jesteśmy spokojniejsi,

- lepiej wypoczywamy w naszych domach/mieszkaniach,

- nasz styl życia jest korzystniejszy dla środowiska,

- dokonujemy świadomych wyborów,

- zyskujemy czas dla siebie i bliskich,

- zaczynamy dążyć do realizacji swoich celów.

Korzyści wynikających z minimalizmu jest znacznie więcej.

Natomiast połączenie zasad slow life i minimalizmu sprawia, że nasze życie staje się prostsze i... "pełniejsze". Posiadając mniej i zwalniając tempo skłania nas ku prostocie, a przy okazji zyskujemy czas, chęci i możliwości, by naprawdę żyć. 

Znasz pewnie słowa wypowiedziane przez Benjamina Frnaklina, że "niektórzy ludzie umierają w wieku 25 lat, a są chowani mając 70"? To mój ulubiony cytat i motto, którym staram się kierować. 

Zdecydowanie wolę mieć mniej rzeczy, ale więcej historii do opowiedzenia, więcej przeżyć i wspomnień. A żeby to wszystko mieć nie muszę lecieć na drugi koniec świata i nie muszę brać udziału w kolejnych wyzwaniach (np. przeczytam 100 książek w 2021).

Jeśli dotarliście do końca tego artykułu, to chciałabym Wam bardzo podziękować. Będzie mi miło, jeśli podzielicie się ze mną swoimi przemyśleniami w komentarzu lub prywatnej wiadomości.