Nie sądziłam, że kiedykolwiek to napiszę, ale rozsmakowałam się w bobie. Te niepozorne warzywo jest bombą witaminową i, co ważne dla dbających o sylwetkę, nie jest kaloryczny. Jego smak nie wszystkim może odpowiadać, ale w połączeniu z delikatnymi kurkami duszonymi na maśle będzie o niebo lepszy niż zwyczajnie podsmażony na patelni czy ugotowany. Koniecznie wypróbujcie ten przepis. Dzięki niemu do bobu udało mi się przekonać jego przeciwniczkę, a to danie tak jej smakowało, że poprosiła o dokładkę.

Składniki

• opakowanie kurek (200 g)
• torebka świeżego bobu
• natka pietruszki
• śmietana
• cebula
• pieprz
• masło
• sól
• ryż

Przygotowanie

Smacznego!

Mamy piękny, ciepły wrzesień i warto ten miesiąc wykorzystać na podróże, przebywanie na zewnątrz i nie zamykać się w domach tylko dlatego, że skończyły się wakacje a na sklepowych półkach pojawiły się grube swetry i płaszcze w ciemniejszych barwach. Jednak wieczory z kubkiem ciepłej, aromatycznej herbaty z dobrą książką w ręku są jak najbardziej pożądane.

Dzisiaj, pierwszy raz w historii bloga, chciałabym polecić wam kilka książek, które mogą umilić wam wrześniowe wieczory.

Pomimo tego, że lubię literaturę kobiecą, to do tej pory raczej stroniłam od rodzimych pisarek specjalizujących się w tym gatunku. Przypadkiem trafiłam jednak na jeden, później drugi i kolejne pochlebne opinie pod adresem Gabrieli Gargaś. Postanowiłam przekonać się, czy faktycznie jej książki są z gatunku tych, które wręcz pochłania się w jeden wieczór i... nie zawiodłam się. "Wieczór taki jak ten" to opowieść niezwykle ciepła. Akcja rozgrywa się w malutkim miasteczku w Bieszczadach w okresie Bożego Narodzenia, co bardzo przypadło mi do gustu, bo uwielbiam ten okres w roku. Główna bohaterka, Michalina, postanawia otworzyć mały pensjonat, a zabierając się za realizację tego pomysłu nawet nie ma pojęcia, jak bardzo dzięki temu zmieni się jej życie. Goście, którzy zawitają do niej będą nietuzinkowi i z dużym bagażem doświadczeń, ale jakimś cudem zaczną wychodzić na prostą właśnie w Złotkowie.

Jeśli szukacie dobrej literatury, odrobiny magii i ciepła, a także krzepiących historii to koniecznie sięgnijcie po tą powieść.

Ps. Niedawno premierę miała druga część historii Michaliny i jej pensjonatu, czyli "Lato utkane z marzeń".

Książki tej autorki czyta się szybko i przyjemnie. "W promieniach szczęścia" została opisana historia niezwykle dzielnej i silnej młodej kobiety, która postanawia adoptować porzucone niemowlę za cenę własnych marzeń i w miarę wygodnego życia. Czytając tą książkę, towarzyszymy bohaterce próbującej ułożyć sobie życie, która pragnie zapewnić szczęście i dobry byt dla swojego ukochanego dziecka. A po cichu marzy o poznaniu mężczyzny, który byłby dla niej wsparciem i z którym mogłaby stworzyć szczęśliwą rodzinę. Poznajemy także losy niemowlęcia i jak doszło do tego, że zostało porzucone przez biologiczną mamę.

Pomimo tego, że w książce został poruszony bardzo trudny i ważny temat dotyczący porzucenia dziecka oraz adopcji, to jest to książka napawająca optymizmem. Czytając ją pewnie niejednokrotnie wzruszycie się.

Książka reklamowana była jako pierwsza biografia Danuty Szaflarskiej, ale dacie się nabrać, jeśli pomyślicie, że to typowa biografia, w której autor skrupulatnie opisuje życie bohaterki z uwzględnieniem jej ocen na świadectwie szkolnym. Takie biografie są zazwyczaj potwornie długie i po prostu nudne. Tej książki to jednak nie dotyczy. To zgrabnie nakreślona opowieść o wielkiej aktorce, jaką niewątpliwie była Danuta Szaflarska, ale to także opowieść o świecie teatru, filmu i sztuki. Jeśli chcielibyście poczuć się jak w kawiarence artystów gdzieś w Wilnie lub dowiedzieć się, jak tworzyła się słynna Akademia Teatralna im. Zelwerowicza, to koniecznie sięgnijcie po tą książkę. Nie rozczarujecie się. To fascynująca książką, od której wręcz ciężko się oderwać. A do tego nie lada gratka dla wszystkich, którzy poszukują odpowiedzi na pytanie, jak to się stało, że Szaflarska żyła ponad sto lat. Odpowiedź nikogo nie zaskoczy: kochała życie i czerpała z niego garściami.

Do tej pory przeczytałam trzy książki Moyes i śmiało mogę stwierdzić, że ta jest jedną z najlepszych. Piękna historia miłosna, zamknięty świat londyńskiej arystokracji i listy miłosne, jakie chciałaby otrzymać każda z nas. I nie ma w tym krzty przesady. Mało kto potrafi tak pięknie adorować kobietę w listach. I mało kto potrafi na kilkuset stronach stworzyć niezwykły klimat i wywołać w czytelniku napięcie, jak robi to po mistrzowsku Jojo Moyes. To jedna z lepszych książek, jakie czytałam w ostatnich miesiącach.

Tą książkę każda kobieta powinna przeczytać. To zbiór rozmów, które doskonała dziennikarka - Anna Luboń, przeprowadziła z niezwykłymi Polkami. W książce znajdują się wywiady m.in. z Małgorzatą Baczyńską, dr Ireną Eris, Andą Rottenberg czy Henryką Bochniarz.

Nie są to ckliwe rozmowy o ciuszkach i kosmetykach, ale o życiu. O dążeniu do wyznaczonego celu, o przekraczaniu barier i wreszcie o niezwykłej sile, jaką obdarzone są kobiety. Specjalnie polecam tą książkę na wrzesień, kiedy zewsząd słychać tylko o depresji, złej pogodzie i samych najgorszych rzeczach, które nas czekają. Historie tych niezwykłych kobiet mogą być dawką inspiracji do działania. Zamiast czekać na tą depresję, lepiej weź się w garść i z podniesioną głową rób co trzeba.

Informację o tym wydarzeniu dostałam na swoją skrzynkę pocztową zaledwie kilka dni temu i nieśmiało pomyślałam, że może by tak zapisać się i wziąć udział? Ale w końcu strach zwyciężył i nie zgłosiłam się na Bieg Zabiegana Mama. Jednak nie potrafiłam przestać o nim myśleć. W końcu to byłaby dobra okazja, by sprawdzić swoją formę, a do tego solidna dawka motywacji, by nie być kanapowym leniwcem. Wczoraj wieczorem podjęłam decyzję - biegnę. Sęk w tym, że zapisy od kilku dni były już zamknięte i jedyne co mogłam zrobić, to stawić się w niedzielę rano na Stadionie Narodowym w Warszawie, by zapisać się na listę rezerwową i liczyć na szczęście. 

Dzisiaj od samego rana byłam podenerwowana, a do głowy wpadały mi coraz lepsze wymówki, byle tylko nie stawić się na linii startu. Przecież szczyt mojej formy biegowej przypadł na okres przed ciążą, a teraz chłopcy mają już ponad półtora roku a mi do tej pory nie udawało się regularnie trenować. Dopiero w tym tygodniu założyłam buty do biegania, dzieci wysłałam z dziadkami na spacer i ruszyłam przed siebie. Jakie było moje zaskoczenie, gdy w niecałe pół godziny pokonałam prawie trzy kilometry. To dodało mi skrzydeł i nadziei, że udział w Zabieganej Mamie może się udać. 

Jednak dzisiaj zamiast wiary w siebie i własne możliwości pojawił się strach, że nie podołam wyzwaniu. Bo ten bieg był właśnie swego rodzaju wyzwaniem i sprawdzianem dla mnie. Przez głowę "przetaczały się" myśli, że "to nie dla mnie", "najpierw potrenuj a później zgłoś się na inny bieg", "pewnie i tak nie będzie wolnych numerów startowych", etc. Niewiele brakowało a naprawdę odpuściłabym, a następnie żałowała, że nawet nie spróbowałam. 

Cieszę się i jestem dumna, że dzisiaj rano stawiłam się na Stadionie Narodowym z moją mamą i bliźniakami w wózku wypakowanym pieluszkami, wodą, zabawkami i jedzeniem dla chłopców. A jeszcze bardziej dumna jestem z tego, że o 11.30 stanęłam na linii startu razem z innymi zawodnikami i przebiegłam cały dystans w dwadzieścia pięć minut, co było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, zwłaszcza że obawiałam się czy wyrobię się w limicie trzydziestu minut ustanowionym przez organizatora. 

To był bardzo ważny dla mnie bieg. To po prostu mój powrót do dawnej pasji i ulubionej dyscypliny sportu. Cudownie było ponownie poczuć atmosferę na starcie i na mecie biegu. Cudownie było też stoczyć ze sobą wewnętrzną walkę o to, by dobiec do mety, by nie poddać się. Bardzo się cieszę, że wyszłam ze swojej skorupki, że zamiast żałować, że nawet nie spróbowałam mogę teraz cieszyć się z pamiątkowego medalu. I cieszę się, że bliskie mi osoby okazały mi tego dnia wsparcie i wiem już, że ten bieg to dopiero początek. 

Drogie Mamy nie poddawajcie się, nawet jeśli wydaje wam się, że coś jest niemożliwe, trudne do zdobycia. Lepiej podjąć próbę, nawet jeśli nie odniesiemy sukcesu, i iść z podniesioną głową, że spróbowałyśmy niż żałować, że strach wziął górę. Wiara w siebie i niezłomność - tego nam wszystkim życzę. 

Jako mama dwójki małych dzieci nie mam za dużo czasu na spędzanie codziennie kilku godzin w kuchni, choć nie ukrywam, że czasami miałabym na to wielką ochotę. Staram się tak przygotowywać posiłki, by nie gotować codziennie. Ostatnio zamieściłam wpis z przepisem na pieczone warzywa a la ratatouille. Nie zjedliśmy od razu wszystkiego, a to co zostało wykorzystałam następnego dnia na lunch, który idealnie nadaje się do zabrania ze sobą do pracy.

Przepis na domowe ratatouille znajdziecie na dole tego wpisu lub klikając w ten link.

Przygotowując danie do lunchboxa na kolejny dzień wystarczy tylko ugotować kaszę orkiszową. Do pudełka wkładamy dwie łyżki ugotowanej już kaszy, na której kładziemy warzywa. Całość posypujemy ziołami prowansalskimi. Można także dodatkowo skropić oliwą z oliwek i dodać siemię lniane. 

• zioła prowansalskie
• czerwona cebula
• oliwa z oliwek
• ziemniak
• bakłażan
• pomidor
• papryka
• czosnek
• cukinia
• bazylia
• pieprz
• sól

Chyba każdy z nas chciałby móc spokojnie żyć bez martwienia się o to, czy wystarczy nam pieniędzy do kolejnej wypłaty lub gdy stracimy niespodziewanie pracę. Czynników, które wpływają na zasób naszego portfela jest wiele, a jednym z nich jest niewątpliwie odpowiednie, czyli rozsądne zarządzanie własnymi finansami. Jeśli jesteś molem książkowym i wydajesz sporo pieniędzy w księgarniach, to ten tekst jest właśnie dla ciebie.

W filmie "Seks w wielkim mieście" jest taka scena, kiedy słynny Mr Big na widok Carrie Bradshaw z książką w ręku zdumiony zadaje pytanie "Kto jeszcze korzysta z bibliotek w dzisiejszych czasach?". To czy film jest dobry czy nie, nie ma teraz znaczenia, ale to zacytowane pytanie dobrze obrazuje stosunek wielu z nas do bibliotek. Jawią się one jako relikty przeszłości ze starymi regałami, których półki uginają się od przykurzonych książek z pożółkłymi kartkami. Też miałam takie wyobrażenie i szczerze mówiąc próg biblioteki ostatni raz przekroczyłam kilka lat temu, gdy byłam jeszcze studentką i potrzebowałam paru naukowych książek. Po powieści, biografie czy reportaże wolałam udać się do księgarni, a niejednokrotnie trafiałam na całkiem niezłe książki w promocyjnych cenach również w pobliskim markecie. Nie oszukujmy się - moja miłość do książek nieuchronnie wiązała się z dodatkowym, comiesięcznym wydatkiem. 

Gdyby tak zsumować, ile w ciągu roku wydawałam na książki to z pewnością za te pieniądze mogłabym zapisać się na jakiś kurs lub wyjechać na wakacje. Zaznaczmy jednak, że nie ma nic złego w kupowaniu książek i nadal będę to robić, ale o wiele rozsądniej. Przede wszystkim moją domową biblioteczkę będę powiększać o te pozycje, co do których będę mieć pewność, że jeszcze kiedyś po nie sięgnę. Dzięki temu nie mam już problemu co zrobić z powieścią, która owszem, podobała mi się, ale wiem, że już więcej nie przeczytam jej. Zazwyczaj takie książki zagracały mieszkanie, sprzedać je było często trudno, a jak się udawało to za symboliczną kwotę. Nawet jeśli puszczałam je dalej w obieg, to i tak później wracały do mnie i lądowały na półce. Owszem, zawsze można przekazać niechciane książki do biblioteki, ale warto pamiętać, że nie każda taka placówka jest skłonna je przyjąć. 

Idealnym rozwiązaniem tejże sytuacji okazało się zatem spróbować na nowo odkryć bibliotekę i to był strzał w dziesiątkę. Zostałam mile zaskoczona tym, jakie książki obecnie mają w swoich zasobach te placówki i nawet przez chwilę nie pomyślałam, że dzięki nim nauczę się... cierpliwości i że będę czekać na książki niczym małe dziecko na upragnioną zabawkę. 

Jedną z niespodzianek był fakt, że obecnie biblioteki są bardzo dobrze zaopatrzone w nowości wydawnicze. Poza tym w niektórych placówkach można zapytać czy jest możliwość, aby kupić książkę na której nam zależy i bardzo często dyrekcja przychyla się do prośby czytelnika. Jeśli zależy wam na przeczytaniu jakiejś nowości to nie szukajcie jej na półce w tym dziale biblioteki, bowiem rozczarujecie się. Takie pozycje rozchodzą się bardzo szybko i często już w dniu premiery są wypożyczone. W niektórych bibliotekach jest możliwość zapisania się na listę wypożyczających daną książkę jeszcze przed jej włączeniem do księgozbioru. 

Jeśli już zapiszecie się na listę osób, które chciałyby przeczytać jakąś książkę (ja obecnie czekam na "Twoja złość krzywdzi dziecko") to wyświetli wam się informacja, którzy w kolejce jesteście. Uprzedzam - lepiej uzbrójcie się w cierpliwość, bowiem na książki nieraz trzeba poczekać nawet miesiąc lub dłużej. Jednak radość towarzysząca odebraniu lektury na którą tak długo czekaliśmy jest bezcenna. 

To niewątpliwie duża korzyść, zwłaszcza dla osób, które chcą odłożyć trochę pieniędzy, ale nie potrafią bądź nie chcą zrezygnować z przyjemności jaką jest czytanie książek. W ciągu zaledwie dwóch miesięcy korzystania z biblioteki udało mi się zaoszczędzić ponad dwieście złotych! Szczerze, nie spodziewałam się aż takiej kwoty. 

Jeśli zastanawiasz się czy chcesz daną książkę mieć w domu i nie jesteś przekonana, to biblioteka także będzie dobrym rozwiązaniem. Wypożycz tą lekturę, przeczytaj i wtedy podejmij decyzję, czy ta książka powinna znaleźć się w domowej biblioteczce. W ten prosty sposób być podejmiesz świadomy zakup i ograniczysz swoją konsumpcję. 

Podsumowując, korzystanie z bibliotek jest idealnym rozwiązaniem dla osób, które chcą zaoszczędzić pieniądze, racjonalnie zarządzać swoim budżetem, podejmować świadome decyzje i być świadomymi konsumentami, a także dla wszystkich, którym nie jest obca troska o planetę, ekologia i minimalizm. 

Coraz więcej wiemy o tym, jak dobry wpływ na nasze zdrowie ma jedzenie warzyw, a mimo tego bardzo często obiady w wielu polskich domach nadal składają się z dużej porcji mięsa, ziemniaków i ogórka kiszonego lub surówki. Wystarczy trochę postarać się, wyjść poza bezpieczny i utarty schemat, by zobaczyć, że spożywanie większej ilości warzyw nie jest trudne, droższe, a przekonać do tego można nawet największych fanów mięsa. Poznajcie 5 pomysłów jak tego dokonać. 

Jeśli zjadamy kanapki to zazwyczaj z wędlinami, mięsnymi pasztetami lub jajkami. A gdyby tak upiec pasztet z cukinii, posmarować nim kromkę chleba i położyć plaster pomidora? Byłoby pysznie, bo pasztet z cukinii smakuje naprawdę dobrze, zdrowo i kolorowo. Jeśli nie macie czasu lub nie potraficie samodzielnie przygotować pasztetu czy pasty warzywnej, to nie ma problemu. W wielu piekarniach oraz w niektórych sklepach będziecie mogli je kupić. 

Najpopularniejszymi warzywnymi plackami są chyba ziemniaczane zjadane z cukrem, śmietaną lub gulaszem. Możesz je przygotować z wielu warzyw i podawać na różne sposoby. I obiecuję, że będą smakować nawet największym fanom mięs i tradycyjnej kuchni. 

Niedawno usmażyłam placki z cukinii, które mój kochany M. zjadł właśnie z mięsnym gulaszem, który zazwyczaj konsumował z makaronem lub ryżem. Do tych samych placków udało mi się przekonać także teściów i kuzyna, którzy zjadali je z domowym sosem tzatziki i kotletami jajecznymi.

Je również możesz przygotować z warzyw. Jakiś czas temu bardzo popularne były chipsy z jarmużu, ale równie dobrze smakują też te z cukinii czy marchewki. I tutaj także z pomocą zapracowanym może przyjść oferta sklepów, w których je kupisz. Owszem, ich malutka paczka kosztuje tyle co duża normalnych, ale przecież chodzi o twoje zdrowie i nie jesz ich codziennie, także raz na kilkanaście dni możesz sobie na nie pozwolić. 

Zamiast klasycznych frytek z ziemniaków, które często ociekają tłuszczem, zrób ich domową wersję w piekarniku. Poza ziemniakami, nadawać się do nich będą bataty, pietruszka, marchewka. Możesz je obsypać nie tylko solą, ale także ziołami. Takie frytki to dobry zamiennik ryżu, makaronów, a nawet ziemniaków, które dobrze jest czasem zastąpić czymś innym.

Tarty to nie tylko owoce, galaretki i kremy. Równie dobre są te z wytrawnymi farszami, które idealnie sprawdzą się jako danie główne obiadu lub na kolację. Polecam te ze szpinakiem i odrobiną sera feta, z cukinią, z pieczonymi pomidorami. Do nich także możesz dodać trochę mięsa. A jeśli robisz je sama w domu, to możesz nie dodawać do ciasta cukru, a do farszu dużo sera. 

Gdy byłam dzieckiem często jedliśmy w domu na kolację tosty z serem i szynką. Im więcej sera, który ciągnął się, gdy próbowałam wziąć kęsa, tym lepiej. Niestety, nie było to ani zdrowe ani dobre dla figury. 

O wiele zdrowsze, a nawet smaczniejsze, są tosty z odrobiną zielonego pesto, czosnkiem, posiekanym pomidorkiem, sałatą, cebulą i serem, ale mozzarella. W wersji dla jedzących mięso możesz położyć na pieczywie cienko pokrojone plastry indyka, kurczaka lub wołowiny, które uprzednio upieczesz lub podsmażysz.

Zdaniem lekarzy najkorzystniej dla naszego zdrowia byłoby jeść nawet pół kilograma warzyw dziennie. Jeśli masz w domu warzywnego niejadka, lub sama nim jesteś, to nie ma sensu rzucać się na głęboką wodę i od razu przechodzić na wegetarianizm i zmieniać diametralnie swoje nawyki żywieniowe. Owszem, niektórym to się udaje, ale jeśli do nich nie należysz, to wprowadzaj zmiany stopniowo. W swoim własnym tempie. 

Trzy lata temu, gdy była w Paryżu uparłam się, że choćby nie wiem co zjem ratatouille. Tyle o nim słyszałam, naoglądałam się zdjęć przedstawiających idealnie ułożone piramidki cienkich plasterków warzyw. Czasami były udekorowane świeżymi ziołami, a kiedy indziej otoczone cienką strużką sosu. Jak ja chciałam coś takiego zjeść. I w nosie miałam prześmiewcze komentarze, że to jak zwykłe i pospolite leczo. Uparłam się i koniec.

Pewnego dnia razem z kochanym Panem M. biegliśmy po uliczkach Dzielnicy Łacińskiej w strugach deszczu. Początkowo małe krople przerodziły się w niezłą ulewę a my - doszczętnie przemoczeni, ale zadowoleni wpadliśmy to uroczej knajpki z przeszklonymi ścianami. Zajęliśmy stolik przy samym oknie. Swoją drogą uwielbiam te malutkie stoliki we francuskich knajpkach i kawiarenkach. Miejsca na nich tyle, że nieraz naczynia ledwo się mieszczą, ale za to między gośćmi nie tworzy się zbędny dystans i trochę sztywna atmosfera. Ale do rzeczy - a zatem tego dnia, w tej knajpce zamówiłam ratatouille. Byłam w bardzo dobrym nastroju do momentu, gdy kelner postawił przede mną talerz z moim wymarzonym daniem, które przypominało pospolity gulasz. No nic, ratatouille można w końcu przyrządzać na wiele sposobów. W końcu od wyglądu o wiele ważniejszy jest smak, a ten był wyborny. 

Tego lata postanowiłam w domu przygotować coś, co choć trochę przypominałoby słynne danie z Prowansji.

• zioła prowansalskie
• czerwona cebula
• oliwa z oliwek
• ziemniak
• bakłażan
• pomidor
• papryka
• czosnek
• cukinia
• bazylia
• pieprz
• sól

Wszystkie warzywa kroimy w bardzo cienkie plasterki. Brytfankę wykładamy papierem do pieczenia i skrapiamy łyżką oliwy. Na patelni rozgrzewamy łyżkę oliwy i wrzucamy drobno posiekany czosnek. Podsmażamy go tylko chwilę i zdejmujemy nim zacznie brązowieć. 

W brytfannie ciasno i naprzemiennie układamy pokrojone wcześniej warzywa. Całość obsypujemy podsmażonym czosnkiem, ziołami prowansalskimi, solą i pieprzem i wstawiamy do rozgrzanego do 200 stopni piekarnika. Po ok. dwudziestu minutach danie jest już gotowe. Po ułożeniu na talerzu dekorujemy listkami świeżej bazylii. Bon apetit!