Co zrobić na obiad, kiedy nie ma za dużo czasu na gotowanie, w lodówce raczej pusto, a wydawanie pieniędzy na jedzenie na wynos nie wchodzi w grę? Wtedy najlepiej sprawdzają się makarony, jak ten z przepisu.

Ten przepis na makaron ze szpinakiem mrożonym przygotowuje się zaledwie... 8 minut. Jest smaczny, pożywny, a do tego zdrowy i wegański. To danie jest też dowodem na to, że dieta wege (i generalnie kuchnia wege) nie muszą być skomplikowane, nijakie czy trudne.

Właściwości szpinaku są korzystne dla zdrowia. Zawiera on m.in. łatwo przyswajalne żelazo, ale nie powinny jeść go osoby chorujące na kamicę nerkową, ponieważ zawarty w nim szczawian wapnia (powstaje z połączenia kwasu szczawiowego i wapnia) jest budulcem kamieni nerkowych. Natomiast pestki słonecznika zawierają m.in. witaminy E, A, B, a także cynk, żelazo, potas, wapń.

Makaron z pszenicy durum zagotuj zgodnie z przepisem na opakowaniu (ok. 6 minut). Niektórzy zastanawiają się, jak przygotować szpinak, tymczasem jest to często prostsze niż nam się wydaje. 

Na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek podsmażamy zmrożony szpinak, który przyprawiamy czosnkiem (może być świeży ząbek lub sproszkowany), pieprzem i odrobiną soli. Po odlaniu makaronu mieszamy go na patelni ze szpinakiem, po czym przekładamy na talerz i posypujemy czarnymi oliwkami oraz pestkami słonecznika.

W tym tygodniu u Agnieszki z bloga My coffee time przeczytałam podsumowanie kwietnia i co fajnego wydarzyło się w minionym miesiącu. Agnieszka napisała m.in. że regularnie biega i przygotowuje się do półmaratonu, którego przebiegnięcie jest jednym z jej postanowień noworocznych. Czytając to byłam pełna podziwu, ale poczułam też smutek, bo u mnie ten półmaraton jest marzeniem od dawien dawna, ale do tej pory go nie zrealizowałam. Zawsze było coś ważniejszego, zawsze pojawiały się wymówki. Bo przecież dzieci w nocy budzą się, bo w dzień jest tak intensywnie, że wieczorne bieganie jest ostatnią czynnością na jaką mam siły i ochotę, a w zimę to smog i niekorzystne warunki. I chociaż biegam od kilku lat, to nadal nie pokonałam dystansu dłuższego niż trzynaście kilometrów, a jedyne imprezy biegowe w których brałam udział to te na pięć kilometrów.

Dzisiaj na profilu bloga na Instagramie (zapraszam Was do śledzenia:) zamieściłam zdjęcie właśnie z takiego biegu, a wśród komentarzy pojawił się taki:

I trudno nie zgodzić się z tym. Wiele razy chciałam coś zrobić, ale znajdywałam setki wymówek i odkładałam coś na później. Tylko, że później żałowałam, że np. nie mogę wziąć udziału w biegu, nie ćwiczyłam i pojawił się ból pleców, nie zrobiłam wcześniej obiadu. Żałowałam, że nawet nie spróbowałam.

 Jak tylko...

Jak przeczytam wszystkie książki Tomka Tomczyka (vel. Kominek, vel. Jason Hunt) to zacznę pisać bloga. Jak tylko skończę kolejne studia, to poszukam lepszej pracy. Przykładów mogłabym wymienić mnóstwo i jestem pewna, że Wy też dodalibyście pewnie drugie tyle. Ciągle odkładamy coś na później, na jakąś bliżej nie określoną przyszłość, wmawiamy sobie, że nie jesteśmy na coś gotowi i tylko tracimy czas. Nie ma czegoś takiego, jak idealny moment. Jeśli na czymś nam zależy, to zacznijmy działać tu i teraz z tym, co mamy i co potrafimy.

Jeżeli otrzymanie wymarzonej pracy wiąże się z podniesieniem kwalifikacji, tudzież skończeniem studiów podyplomowych lub biegłą znajomością języka angielskiego, to zapiszmy się na te studia, zacznijmy coś robić, by lepiej znać język obcy. Opracujmy plan działania i nie czekajmy na lepszy moment, bo takiego nie będzie. Trzeba zacząć pracować z tym, co mamy, jednocześnie uczyć się nowych rzeczy i doskonalić.

Jak osiągać cele i spełniać marzenia?

Gdy byłam dzieckiem moja Babcia zawsze na swoje imieniny gotowała tradycyjne flaki wołowe, a nieprzyjemny (delikatnie mówiąc) zapach roznosił się po całym domu tak, że nie dało się w nim wytrzymać. Zawsze wtedy uciekałam z niego, a później podczas przyjęcia nie mogłam zrozumieć, jak można jeść taką zupę i zachwycać się jej smakiem. Nigdy nie odważyłam się spróbować flaków, aż do momentu, gdy moja Mama zrobiła je z... boczniaków.

Od tamtej pory jest to moja ulubiona zupa. No, może poza ramenem z Vegan Ramen Shop. Poprosiłam Mamę, żeby podzieliła się ze mną, a przy okazji z Wami, swoim przepisem. Koniecznie go wypróbujcie, bo ta wegańska zupa to mistrzostwo. Jej nadmiar zawsze mrożę, a gdy tylko najdzie mnie ochota na miskę flaczków lub dopadnie kulinarny kryzys po prostu wyciągam małe pudełko, rozmrażam i obiad w kilka minut jest gotowy.

Jeśli zastanawialiście się czy kupić i jak przygotować boczniaki, to naprawdę polecam zrobić flaczki z boczniaków. Nie dość, że są smaczne, to jeszcze mają niewiele kalorii. Tradycyjne flaki mają 73 kalorie w 100 gramach, a flaki z boczniaków jedynie... 17 kalorii w 100 gramach. Poza tym sami przekonacie się, że weganizm i dieta wege, czy ogólnie pisząc dieta roślinna, w praktyce nie jest trudna. To jak - spróbujecie?

Do garnka wkładamy włoszczyznę, ziele angielskie, listek laurowy i odrobinę imbiru. Całość gotujemy ok. czterdziestu minut.

Na rozgrzany na patelni olej wrzucamy pokrojoną w kostkę cebulę i posiekany czosnek. Smażymy aż będą zarumienione, po czym przekładamy do garnka. Dodajemy marchew, selera i pietruszkę starte na tarce o grubych oczkach. Boczniaki myjemy i kroimy w plastry o grubości ok. pół centymetra, po czym wrzucamy do garnka z resztą składników. Wszystko zalewamy gotowym bulionem (bez warzyw) i gotujemy aż warzywa i grzyby będą miękkie. Całość doprawiamy solą, pieprzem, majerankiem, przyprawą do flaków oraz słodką papryką.

Przyznajmy szczerze - każda z nas ma sporo obowiązków i często stara się jak może, by zrobić jak najwięcej w ciągu dnia. A przy tym wszystkim nie zapominając jeszcze o uważności, wartościowym czasie spędzanym z rodziną i dbaniu o zdrowie. W tym wszystkim łatwo jest zapomnieć o sobie. Kiedy ostatnio doceniłaś siebie? Kiedy patrząc w lustro pomyślałaś "Hej, jest naprawdę dobrze"?

Niech zgadnę, zapewne częściej zamiast pochwalić siebie myślisz, że brzuch mógłby być mniejszy (a najlepiej ładnie wyrzeźbiony), włosy bardziej lśniące, a pupa mogłaby być bardziej kształtna, a nie obwisła. Każdego dnia wstajesz rano, choć często marzysz o tym, by jeszcze trochę pospać. Z ledwo otwartymi oczami robisz dzieciom śniadanie, ubierasz je, i siebie przy okazji, zjadasz przygotowaną dzień wcześniej owsiankę. I cała machina zadań  do wykonania rozpędza się. Nieważne czy pracujesz w domu, chodzisz do biura czy może jesteś obecnie mamą na cały etat. Przez cały dzień starasz się robić wszystko dokładnie, a i tak masz wrażenie, że brakuje czasu, bo chętnie zrobiłabyś jeszcze tyle rzeczy. I wcale nie chodzi o to, by ścigać się ze sobą lub z innymi. A raczej o chęć i potrzebę zrobienia czegoś TYLKO dla siebie.

W ciągu naszego życia pełnimy wiele ról, m.in. córki, żony, mamy, pracownika/szefa, domowego kucharza, pani domu, etc.  (wybrane skreślić). I w każdej z tych ról staramy się dać z siebie wszystko. Staramy się, by to, co robimy było wartościowe. By obiad przygotowany dla rodziny był zdrowy i smaczny, a nie zamówiony w lokalnej pizzerii. Tak samo jest z każdą inną pełnioną przez nas rolą.

Każdego dnia robimy tak wiele, ale gdzieś w tym wszystkim zapominamy o sobie. Pisałam już o tym w tekście Co ostatnio zrobiłaś dla siebie.

Niedawno spotkałam się z przyjaciółką, której opowiadałam o wielu sprawach, z którymi każdego dnia borykam się i kiedy wydawało mi się, że powinnam starać się jeszcze bardziej i stawiać sobie wyżej poprzeczkę, moja przyjaciółka powiedziała, "ale zobacz, ile pracy już wykonałaś. To, jak wyglądają teraz twoje dzieci, jak są szczęśliwe i radosne to twoja wielka praca. To, że sama ogarniasz przez większość dnia dwójkę małych dzieci, masz część obowiązków domowych, uczysz się - to wielki wysiłek i sukces."

Dopiero wtedy dotarło do mnie, jak od jakiegoś czasu przestałam doceniać siebie. Pomimo wcielenia wielu zasad slow life w życie, pomimo bardziej świadomego życia jakie prowadzę odkąd zostałam mamą, tak skupiłam się na zadaniach, problemach i ich rozwiązywaniu, że zapomniałam o sobie.

Myślę, że wiele kobiet postępuje podobnie. Dbamy o wszystkich dookoła. Dbamy o swój wygląd, coraz częściej o zdrowie i rozwój. Wyznaczamy sobie różnego rodzaju cele, a gdy je osiągniemy wybieramy kolejne zapominając o poklepaniu siebie po ramieniu.

Gdy osiągniesz swój cel nie musisz od razu biec do sklepu i kupować sobie prezentu, choć taka metoda często bywa motywująca. Wystarczy, że poświęcisz sobie kilka minut w ciągu dnia i pomyślisz o tym, co się wydarzyło. Pomyśl, jaką drogę przebyłaś do miejsca w którym dzisiaj jesteś. Pomyśl, ile musiałaś wykonać pracy, żeby po zasianiu ziarna zebrać plony. Nic samo nie udaje się. Cele realizuje się swoją pracą, niejednokrotnie ciężką. I wcale nie muszą to być spektakularne osiągnięcia, które będą dobrze prezentować się na Facebooku. Często większym sukcesem od przebiegnięcia półmaratonu będzie opanowanie i zahamowanie przewlekłej choroby dziecka, wprowadzenie zdrowych nawyków żywieniowych w rodzinie na stałe lub dokonywanie świadomych wyborów podczas zakupów. Jasne, że nie są to popularne i spektakularne osiągnięcia, ale są one bardzo ważne i wymagają długofalowych działań.

I tak sobie myślę, że każda z nas jest bohaterką. Każda codziennie daje z siebie wiele i w tym wszystkim zapomina docenić siebie.

Czasami zamiast stawiać sobie poprzeczkę coraz wyżej powinnyśmy poklepać się po ramieniu i powiedzieć "dobra robota". Nie narzekać, że brzuch nie jest jeszcze płaski, że dzieci mają tylko trzy ulubione potrawy, że na macierzyńskim nie założyłyśmy firmy, co jest teraz modne.

Zacznijmy celebrować te wszystkie małe zwycięstwa, które osiągamy codziennie. Doceniajmy się każdego dnia, bo wszystkie jesteśmy bohaterkami.

Jeśli naprawdę nie chcesz czegoś zmienić w swoim życiu to ponoć nawet najlepsza motywacyjna książka, ani nawet sesje u coacha nie sprawią, że zaczniesz działać i osiągniesz swój cel. Czasami jednak napotykamy na chwilowe trudności i wtedy zdarza się, że to właśnie historie i doświadczenia innych dają nam kopniaka, by nie poddać się i powalczyć o to, na czym nam zależy. Poznajcie kilka książek, które sprawiają, że chce się wreszcie działać i nie zbaczać z obranego kursu.

Autorką książki jest Angelika Chrapkiewicz-Gądek - niezwykła kobieta o niezłomnej naturze. Jako zaledwie trzyletnia dziewczynka dowiedziała się, że choruje na rdzeniowy zanik mięśni. Chorobę niezwykle trudną, która z biegiem czasu odbiera sprawność. Angelika porusza się na wózku inwalidzkim. Przeżyła naprawdę trudne chwile, kiedy jej choroba postępowała. Kiedy okazywało się, że musi jeszcze bardziej przesuwać granice komfortu. Musi intensywniej ćwiczyć pomimo ogromnego bólu, czasami bezsilności, by wzmacniać mięśnie i choć trochę opóźnić postępowanie choroby.

Angelika Chrapkiewicz-Gądek

Pomimo tych wszystkich niełatwych doświadczeń i choroby jest aktywną, młodą kobietą, która spełnia swoje marzenia. Przede wszystkim stara się być maksymalnie samodzielna. Wielokrotnie na szkolenia podczas których miała swoje wystąpienia podróżowała środkami lokomocji, co wcale nie jest takie proste dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Chyba każdy doskonale wie, jak wiele dworców i stacji kolejowych jest nieprzystosowanych do osób poruszających się na wózkach i rodziców z dziecięcymi wózkami. Choroba nie przeszkodziła Angelice w uzyskaniu prawa jazdy, ani we wspinaczce. Tak, ta drobna blondynka zdobyła Rysy, ale też Kilimandżaro. Wykazała się wielką odwagą i wytrwałością. Przykładów mogłabym podać wiele, ale najlepiej będzie jeśli sami o nich przeczytacie.

Angelika Chrapkiewicz-Gądek

Kilka lat temu Kamila Rowińska - trener i dyplomowany coach, napisała pierwsze wydanie książki "Kobieta niezależna". O Kamili i jej działalności dowiedziałam się zaledwie rok temu i... przepadłam. Jeśli potrzebujesz dawki motywacji to zachęcam cię do zerknięcia na kanał Kamili na YouTube, gdzie w każdy poniedziałek publikowane jest kilkuminutowe nagranie w ramach cyklu "power poniedziałek".

Kamila Rowińska

"Kobieta niezależna" to książka, którą powinna przeczytać każda kobieta niezależnie od wieku, sytuacji materialnej, wykształcenia, etc. To solidna dawka motywacji, by nie uzależniać się w żaden sposób od innych osób. Każda kobieta, bez wyjątków, powinna być świadoma swojej sytuacji finansowej i każda powinna dbać o swoje finanse. Oczywiście, zdarzają się takie okresy w życiu, kiedy choroba na pewien czas wyklucza nas z życia zawodowego. Bywa też tak, że w trakcie ciąży nie możemy pracować ze względu na dobro dziecka lub nasze. Zdarza się i tak, że małe dzieci nie są okazami zdrowia, wymagają intensywnej lub/i szczególnej opieki. Są to jednak krótkie etapy, kiedy sytuacja zawodowa i finansowa może ulegać zmianie. Kiedy pomimo chęci nie zawsze można być niezależną. Ważne jest jednak, co zrobimy z tym czasem. Czy będziemy oglądać seriale i czytać romanse, gdy dziecko zaśnie czy może będziemy uczyć się czegoś nowego? Wszystko zależy od nas. Jasne, nie ma nic złego w czytaniu powieści i oglądaniu seriali, ale jeśli chcesz być niezależna, chcesz coś zmienić w swoim życiu to powinnaś zacząć działać i ograniczyć czas spędzany na przyjemnościach.

Słyszeliście kiedyś o chorobie o nazwie fokomelia? Jest to rzadkie schorzenie objawiające się... brakiem kończyn. To z nim urodził się Nick Vujicic - mężczyzna o niezwykłej sile, odwadze, który przemawia jako mówca motywacyjny na przeróżnych wydarzeniach w różnych zakątkach świata. Kiedy Nick urodził się, jego rodzice zamartwiali się, jak ich syn poradzi sobie w życiu jako dorosły człowiek, a także wówczas, gdy oni umrą. Robili wszystko, co mogli, by nauczyć syna samodzielności, mimo że wiele razy najchętniej rzuciliby wszystko i pobiegli mu pomóc widząc, jak jest mu ciężko. Ich wysiłki i niezłomność sprawiły, że jako dorosły człowiek Nick stał się niezwykle zaradnym i przedsiębiorczym mężczyzną, który inspiruje i motywuje innych do działania.

"Być może nie ponosisz odpowiedzialności za to, co ci się przydarza, ale ponosisz ją za to, co robisz, aby to zmienić"

W książce "Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń" nie opowiada tylko swojej historii, ale także innych osób, niekoniecznie niepełnosprawnych, których sytuacja życiowa nie była, mówiąc kolokwialnie, najlepsza. Przytacza historie kobiet i mężczyzn z różnych państw, które zmagały się z różnymi trudnościami - chorobami, biedą, brakiem pracy, etc. I pokazuje, że każdy, dosłownie każdy może zmienić swoją sytuację i zawalczyć, by jego życie było lepsze. Nie stanie się to jednak od razu i wówczas, gdy nie będziemy nic robić. Nick pokazuje, że często wymaga to ogromnej pracy, zwłaszcza nad sobą, odwagi i bycia otwartym na nowe możliwości. Uważa, że naprawdę wiele można osiągnąć poprzez zmianę swojego nastawienia, pracę, ale także wiarę. Nick jest bardzo wierzący, co niejednokrotnie podkreśla w swojej książce.

Obecnie książki, webinary i wystąpienia motywacyjne są bardzo popularne. Niektórzy twierdzą, że motywacja jest przereklamowana i nic nie zmieni się od wysłuchania czyjegoś wykładu, jeśli naprawdę nie będziemy chcieli dokonać jakiejś zmiany i nie ruszymy się z kanapy. Trudno nie zgodzić się z tym, aczkolwiek czasami tego rodzaju książki mogą zainspirować do podjęcia działania. Osoby dzielące się z nami swoimi doświadczeniami mogą sprawić, że zamiast dalej narzekać zaczniemy małymi kroczkami zmieniać to, co nie podoba się nam. A czy wytrwamy w swoich postanowieniach zależeć będzie już tylko od nas.

Chyba każda mama chce jak najlepiej dla swojego dziecka. Zapewnienie odpowiednio zbilansowanej i zdrowej diety jest niezwykle ważne dla rozwoju dzieci oraz ich zdrowia. Niestety, czasami z wielu powodów odpuszczamy (tak, mnie również to się zdarza) i pozwalamy na przekąskę z „zakazanej listy”. Często wówczas tłumaczy siebie, że od jednej słodkiej bułki przecież nic się nie stanie. Byłyśmy już zmęczone, dziecko krzyczało głodne, więc odpuściłyśmy i dałyśmy tą słodką bułę. Tylko ile razy w ciągu tygodnia, miesiąca odpuszczasz? Czy nie przeradza się to trochę w nawyk? 

Pomijając już kwestie wychowawcze i nieświadome przyczynianie się do uczenia dziecka, że jak zacznie głodne krzyczeć to dostanie swój ulubiony smakołyk, skupmy się na zdrowej diecie. 

Nie oszukujmy się, coraz więcej osób, niezależnie od wieku, jest uzależnionych od cukru. Wiele z nas nie wyobraża sobie dnia bez zjedzenia lub wypicia czegoś słodkiego, niestety ze szkodliwością dla naszego zdrowia. 

Liczne badania wykazały, że dzieci, których dieta obfitowała w cukier są bardziej narażone na następujące problemy zdrowotne:

• chroniczne zapalenia zatok i uszu
• osłabiony układ odpornościowy
• zespół jelita drażliwego
• trudności w nauce
• złamania kości
•  choroby serca
• depresja
• próchnica
• grzybica
• ADHD
• lęki

Odpowiedz teraz szczerze, w których produktach twoim zdaniem jest cukier. Zapewne najpierw wymienisz wszystkie słodycze, ciasta, lody i cukier sypki lub w kostkach, który dodaje się do herbaty. Niektórzy dodadzą jeszcze gotowe sosy, jak ketchup, lub mleczne desery. Gdyby tylko te produkty zawierały cukier to byłoby cudownie.

Niestety, obecnie w przemyśle spożywczym cukier dodaje się do coraz większej liczby produktów. Czy wiesz, że mały kubeczek jogurtu owocowego może zawierać nawet sześć małych łyżeczek cukru? Inne produkty bogate w cukier, które dzieci często jedzą to m.in. płatki śniadaniowe, różnego rodzaju polewy i sosy, desery mączne i mleczne, pełne mleko, mleko smakowe, napoje gazowane i soki, pieczywo (m.in. to przygotowywane na drożdżach, w tym tostowe). Jednak nawet niektóre rodzaje pieczywa pełnoziarnistego są przygotowywane z wykorzystaniem cukru lub miodu, dlatego też zanim kupisz bochenek w piekarni najpierw po prostu zapytaj ekspedientkę o to, co zawiera dany chleb. 

Oczywiście jest dużo produktów, które zawierają naturalny cukier, jak chociażby owoce. Ten rodzaj cukru nie jest tak szkodliwy dla zdrowia, jednakże odpowiednio zbilansowana dieta dziecka nie powinna składać się w większości jedynie z owoców.

Wiele zależy od tego, w jakim wieku jest twoje dziecko oraz czy jest uzależnione od cukru dodanego. W przypadku dwulatków zmiana diety może być nieco prostsza niż u dziecka w wieku przedszkolnym czy szkolnym. Warto jednak podjąć wyzwanie w trosce o jego zdrowie. 

Przede wszystkim postaraj się stopniowo wyeliminować z diety produkty zawierające cukier dodany. Jeśli twoje dziecko lubi słodki smak i codziennie spożywa wiele takich produktów to nie rób mu rewolucji w diecie na wielką skalę. Nie zarzekaj się, że od jutra nie zje ani grama cukru dodanego, jeśli do tej pory piło słodkie mleko, zjadało drożdżówkę i zjadało kubek jogurtu owocowego (o samych owocach nie wspominając). Jasne, możesz spróbować robić rewolucję, ale pamiętaj, że cukier silnie uzależnia i twoje dziecko może mieć objawy odstawienia, jak chociażby bóle głowy, rzucanie się na jedzenie, napady złości, płaczu, rozdrażnienia. 

Zacznij od małych kroków. Załóżmy, że twoje dziecko lubi czekoladę, batoniki i cukierki. Możesz zaproponować mu och zdrowe odpowiedniki, które są równie smaczne i słodkie. W Internecie znajdziesz mnóstwo przepisów na zdrowe słodycze, które będziesz mogła samodzielnie przygotować. Możesz także kupić je w sklepie, np. Lidlu czy Rossmannie. W tym drugim dostępnych jest naprawdę dużo zdrowych słodkości, które zawierają naturalny cukier (np. w daktylach) lub miód, jak np. batoniki firmy Dobra Kaloria.

W przypadku deserów mlecznych i owocowych jogurtów warto stopniowo eliminować je z diety dziecka na rzecz tych zdrowych, bez cukru. Jasne, będzie trudno, mały człowiek będzie buntować się, ale w końcu robisz to dla jego zdrowia, także daj mu szansę przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Przykładowo spróbuj podać dziecku jogurt naturalny do którego dodasz owoce świeże, suszone, może też orzechy. Jeśli to zbyt duże wyzwanie dla niego, to zacznij od podania mu pół porcji gotowego jogurtu owocowego z kilkoma łyżkami jogurtu naturalnego. Każdego dnia zwiększaj ilość jogurtu naturalnego, a zmniejszaj owocowego i dodawaj po trosze owoców.

Zamiast gotowych sosów, jak np. ketchup, musztarda, sos czosnkowy zaproponuj dziecku ich domowe zamienniki. Ketchup możesz zrobić z dyni i przełożyć do słoików. Uwierz, wytrzyma w spiżarni dobrych kilka miesięcy.

Uczenie dzieci zdrowych nawyków żywieniowych nie jest proste, o czym przekonuję się niemal każdego dnia. Wierzę jednak, że wysiłki, które codziennie wkładamy, by nasze pociechy jadły jak najzdrowiej zaprocentują.

Jeśli odwiedzacie regularnie bloga, to pewnie zauważyliście, że w ostatnich tygodniach niewiele działo się tutaj. Nowe artykuły nie pojawiały się już tak często jak wcześniej. Wszystko dlatego, że doszłam do tzw. ściany. Ogrom obowiązków, nowe wyzwania i problemy, jakie pojawiły się w ubiegłym miesiącu spowodowały, że jedyne o czym marzyłam wieczorem to chwila spokoju, ciszy, rozmowy z mężem i przeczytanie choć kilku stron książki. Jasne, mogłam pisać "na siłę", ale uważam, że czasami lepiej odpuścić, odpocząć, by móc coś z siebie dać innym. 

Każdy może doświadczyć skutków przewlekłego zmęczenia i stresu. Ważne, by wiedzieć, jak je rozpoznać i jak wówczas sobie pomóc. 

Według Hansa Selyego stres jest "nieswoistą reakcją organizmu na wszelkie stawiane mu wymagania" i przejawia się we wszelkich zaburzeniach jego funkcjonowania. Wśród objawów wymienia się m.in. płytki i przyspieszony oddech, przyspieszone bicie serca, zwiększone napięcie mięśni, w tym bóle stawów, kręgosłupa i pleców, podwyższone ciśnienie krwi, zwiększenie stężenia cukru i cholesterolu we krwi, problemy ze snem oraz z koncentracją.

Bardzo często niektóre osoby próbują radzić sobie ze wzmożonym napięciem poprzez intensywne uprawianie sportu, kompulsywne objadanie, zakupy, uciekanie w pracę. 

Być może niektórym wizyty w centrach handlowych pomagają, choć od dawna wiadomo, że zakupy poprawiają samopoczucie na krótko. Jest jednak wiele innych, skuteczniejszych sposobów. Za jedne z najskuteczniejszych, które od lat przodują w przeróżnych badaniach naukowych, uważa się praktykowanie jogi, tai-chi, medytację i świadome oddychanie. By radzić sobie z napięciem nie trzeba od razu biec do studia jogi. Często wystarczy nawet kilkuminutowy spacer, gorąca kąpiel z odrobiną ulubionego olejku lub po prostu wcześniejsze położenie się spać. Najważniejsze, by być świadomym tego, co nam pomaga i w odpowiednim momencie reagować. 

Zamiast wspomagać się napojami energetycznymi i kolejną kawą, zostaw mycie podłogi przed północą, nie gotuj dwudaniowego obiadu na kolejny dzień i nie próbuj nauczyć się kilkunastu nowych słówek po angielsku. Zostaw wszystko i odpocznij. Nie jesteś trybikiem i czasami potrzebujesz odpocząć. Bez odpoczynku, czasu przeznaczanego na relaks nie da się zajść daleko. 

Jeśli czujesz się przemęczona i zestresowana to przede wszystkim zatroszcz się o siebie, nawet jeśli będzie to oznaczało, że zamiast domowego obiadu zamówisz coś lub kupisz w barze mlecznym. To wcale nie znaczy, że mniej kochasz swoich bliskich. Kochasz także siebie i uwierz - twojemu mężowi/partnerowi/dzieciom zależy na twoim zdrowiu i z pewnością woleliby widzieć się radosną i wypoczętą niż sfrustrowaną i snującą się po domu.

Dbam o siebie

To hasło każda kobieta powinna przykleić sobie w widocznym miejscu w domu. I wcale nie chodzi o bieganie do kosmetyczki czy fryzjera, choć to również jest ważne. Dbanie o siebie to także:

• jedzenie wartościowych produktów, dzięki którym będziesz mieć m.in. więcej energii,
• picie wody niegazowanej, czyli dbanie o odpowiednie nawodnienie,
• przeznaczanie choćby piętnastu minut dziennie, by pobyć w ciszy i tylko ze sobą - bez telefonu, muzyki, książki. W tym czasie masz po prostu być i o niczym konkretnym nie myśleć. W ten sposób będziesz mogła wyciszyć się i uspokoić. 
• ograniczenie kontaktów z osobami, które narzekają na wszystko i krytykują wszystkich dookoła,
• bycie dla siebie wyrozumiałym.