Na tą książkę czekałam co najmniej pół roku. Swoją premierę w Polsce miała 13 lutego tego roku i bodajże jeszcze w tym miesiącu pojawiła się w "mojej" bibliotece. Od razu zapisałam się na listę chętnych do jej wypożyczenia i czekałam aż do września. Co ciekawe, w kolejce by ją przeczytać czeka jeszcze... dziesięć osób. 

"Becoming. Moja historia" Michelle Obama opisuje nie tylko lata spędzone w Białym Domu i swoje obowiązki jako Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych. Najpierw autorka opowiada o swoim rodzinnym domu, o wartościach jakie z niego wyniosła i mieście, w którym spędziła znaczną część swojego życia, czyli Chicago. Dowiadujemy się o trudnych sytuacjach i barierach z jakimi muszą mierzyć się czarnoskórzy mieszkańcy tego miasta. I jak to się stało, że młoda i ambitna kobieta po skończeniu prawa na prestiżowym Harvardzie prawie została partnerem w jednej z chicagowskich kancelarii prawniczych. Prawie, bo ktoś skutecznie jej w tym przeszkodził:) 

Michelle Obama

Opisany przez Michelle okres prezydentury Baracka Obamy jest równie ciekawy co młodzieńcze lata jego żony, a także lata spędzone na prowadzeniu licznych kampanii politycznych. To zapis wspomnień ambitnej kobiety, która próbowała realizować się zawodowo, wychowywać dzieci, prowadzić dom i jednocześnie wspierać męża. Dzięki tej książce możemy poznać Michelle od innej strony. W pewnym stopniu możemy utożsamić się z niektórymi jej doświadczeniami, jak ogrom pracy wkładany w pogodzenie ról, jakie my - kobiety pełnimy w swoim życiu. 

Jeśli jeszcze nie czytaliście "Becoming (...)", to szczerze polecam Wam tą lekturę. To niezwykle barwna i ciekawa książka, którą chętnie przeczytałabym ponownie. 

Niedawno przeglądając spis nowości w bibliotece natknęłam się na książkę "Królowa oszczędzania. Mój rok bez zakupów" Cait Flanders. Jako że trzymanie w ryzach budżetu domowego i sprawne zarządzanie finansami osobistymi jest dla mnie istotne i cały czas próbuję coś w tej kwestii poprawić, postanowiłam zapoznać się z pomysłami zawartymi w tej książce. Od razu uprzedzę, że w książce nie znajdziemy gotowego przepisu "co zrobić, by zarobić milion". To po prostu zbiór przemyśleń dziewczyny, która była zadłużona, a do tego uzależniona od alkoholu. Pewnego dnia stwierdziła, że zrobi rewolucję w swoim życiu. Zerwała z nałogiem (o swojej drodze ku temu też pisze w książce), a później postanowiła rozprawić się z manią kupowania, zwłaszcza kompulsywnego. Przede wszystkim w trakcie roku bez zakupów pozbyła się przedmiotów i rzeczy, których nie potrzebowała lub od dawna nie używała. Oczyściła swoją przestrzeń i przez dwanaście miesięcy starała się nie znosić do domu kolejnych. 

Nie kupowała kawy na wynos, rzadko zamawiała jedzenie do domu lub w restauracjach. Nie kupowała nowych ubrań, o ile te, które miała nie zniszczyły się. Starała się panować nad budżetem i w każdym miesiącu jak najwięcej oszczędzać. Co ciekawe, zdarzyło jej się odłożyć nawet 60% swojego wynagrodzenia. Ale czy w każdym miesiącu mogła świętować taki sukces? I co dał jej rok bez zakupów? Myślę, że najlepiej będzie jeśli sami o tym przeczytacie. 

Tytuł może wydawać się kontrowersyjny i nie ukrywam, że długo zastanawiałam się czy jst sens przeczytać tą książkę. Ostatecznie okazało się, że pomimo nielicznych odniesień do wiary, Regina Brett stworzyła pokrzepiającą książkę. Jej główne przesłanie mogłoby brzmieć "Nieważne jaką pracę wykonujesz - możesz być w niej szczęśliwy i spełniać się. Wszystko zależy od twojego nastawienia". Więcej o tej książce i kilku lekcjach przeczytacie we wpisie Jak znaleźć spełnienie w pracy - lekcje Reginy Brett.

Bycie świadomą konsumentką jest dla mnie niezwykle ważne. Stopniowo wcielam w życie zmiany, których celem jest zmniejszenie stanu posiadanych rzeczy czy też wybieranie produktów przyjaznych środowisku. W dużej mierze odnosi się to do ubrań i dodatków. Więcej o tym, jak to u mnie wygląda napiszę w odrębnym tekście i czy poddałam się modzie na "projekt 33 rzeczy w szafie". Mogę jednak zdradzić, że ostatnie zakupy zrobiłam w second handzie, w którym za dosłownie kilka złotych upolowałam wełniany sweter czy sukienkę, która jest idealnie dla mnie skrojona. Kiedyś drażniło mnie szukanie ubrań w takich sklepach, które często przypominało walkę niczym w Lidlu, gdy pojawiają się okazyjne oferty tyle że o bluzkę za 4 złote. Po obejrzeniu dokumentu na Netflixie o szkodliwym wpływie przemysłu odzieżowego postanowiłam spróbować zmienić dotychczasowe przyzwyczajenia. Jak na razie nie żałuję. Zamiast kilkudziesięciu złotych wydałam kilkanaście. Wiem, że kupione przeze mnie ubrania ktoś już kiedyś nosił i prał, także nie muszę obawiać się, że po pierwszym wyjęciu z pralki sweter będzie zmechacony. Poza tym uniknęłam zakupu nowego swetra do którego stworzenia zużyto kilkadziesiąt (a może kilkaset?) litrów wody lub wykonał go pracownik jednej z fabryk słynących z bardzo niskiej płacy i niezwykle niebezpiecznych warunkach. 

I to tyle na dzisiaj. Kolejny wpis z tej serii już za miesiąc.

Wyobraź sobie, że pokój, w którym zasypiasz rozświetla blask księżyca. Dookoła panuje niezwykła cisza, a ty słyszysz bzyczenie komara tak intensywnie, jak nigdy przedtem. Gdy leżysz w łóżku wydaje ci się, że znowu za dużo drzewa wrzuciłaś do kominka.


Rano zaś marzysz, by zostać jak najdłużej pod kołdrą, bo w domu panuje chłód. Szybko pokonujesz drogę z łóżka do komody i zakładasz te same spodnie co wczoraj, a do tego luźną bluzę. Patrzysz przez okno na gałęzie wielkiego świerku, który rośnie tuż obok domku. Później spoglądasz na drogę, którą spacerujesz tylko ty z rodziną lub sąsiadka. W końcu zauważasz jak przez podwórko biegnie wiewiórka. Wpada na drogę, na którą przed chwilą patrzyłaś i mknie ku kolejnej działce. Obserwujesz to wszystko i łapiesz się na tym, że na twojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Po chwili budzą się dzieci i radośnie podskakują oraz gaworzą. Za chwilę w progu staje twoja mama i razem ubieracie te małe pociechy.

Wszyscy schodzicie na parter. Dzieci próbują obudzić starego psa, który jeszcze chrapie nieświadomy obecności domowników. Babcia (a twoja mama) czyści w kominku, by za chwilę włożyć do niego szczapki drzewa. Dzieci zaczynają biegać obok niej i krzyczeć "babcia, ogień". Gdy ogień pojawia się w kominku cieszą się, jakby dostały wymarzoną zabawkę. Nalewasz do czajnika wody, by rozgrzać się gorącą herbatą. Przygotowujesz owsiankę z owocami. Babcia szykuje wnukom ich pizzę, czyli tradycyjne podpłomyki, lub jajka. Później zakładacie ciepłe bluzy i wyruszacie na wyprawę do lasu. Po drodze oglądacie krzaki dzikiej róży, zbieracie tzw. ulęgałki (zdaniem twoich dzieci - jedzenie dla sarenek) i patrzycie, gdzie w ziemi ryły dziki. Gdy z nadzieją na znalezienie choćby muchomora wpatrujesz się w soczyście zielony mech, twoje dzieci co chwilę wskakują na pieniek i krzyczą "Mama! Patrz". Po powrocie do domku przygotowujesz obiad, dzieci jeżdżą rowerkami po podwórku lub bawią się z dziadkiem. A po jedzeniu wyruszacie na kolejną przechadzkę do lasu. Wieczór upływa na szaleństwach dzieci i rozpalaniu w kominku. Gdy maluchy zasną czytasz książkę. Następnego dnia rano wstajesz i powtarzasz wszystko od początku z drobnymi zmianami. Tak spędzasz ponad tydzień. A po powrocie do domu i codzienności okazuje się, że to były naprawdę dobre wakacje. Bez telewizora. Bez sklepów i luksusów w domku, który tak naprawdę nadal jest w trakcie remontu. W sypialniach nie ma jeszcze zamontowanych drzwi. W kuchni brakuje mebli, a w salonie poza stołem z krzesłami i kominkiem nie ma nic więcej.

W domku panuje prostota, ale nie przeszkadza ci to, zwłaszcza jeśli choć raz w życiu pływałaś jachtem pozbawionym luksusów. Nie ma znaczenia, że wieczorem nie usiądziesz na wygodnej i designerskiej sofie przykryta wełnianym kocem, by poczytać książkę lub obejrzeć komedię romantyczną. Co z tego, że robiąc obiad musisz wszystkie naczynia i składniki zmieścić na małym stoliku. To wszystko przestaje mieć w pewnym momencie znaczenie, bo tuż za progiem tego domku możesz usiąść na starej ławce z obdrapaną farbą i podziwiać wiekowe świerki. A jeśli dopisze ci szczęście, to zobaczysz wiewiórkę przeskakującą z jednego drzewa na drugie. Być może po drodze upuści orzecha włoskiego, którego łupinę dzieci będą rozbijać młotkiem z dziadkiem by później zjeść to, co ma w środku. Twoje dzieci także będą tam szczęśliwe, mimo że nie będą oglądać bajek. Nie będą miały dostępu do atrakcji, jakie są na placach zabaw. Będą bawić się tym, co znajdą na podwórku i jeździć rowerkami. Będą bawić się w odkrywców i szukać norki myszki lub kopca kreta. 

Prawdziwy luksus będzie na was czekał jednak za płotem. Zaledwie w kilka minut, wolnym tempem dotrzeć można do lasu pełnego iglastych drzew i mchu o soczyście zielonym kolorze. Dla dzieci raj, bo mogą biegać gdzie chcą, a ty nie musisz martwić się, że się zgubią. Takie obcowanie z naturą działa kojąco. To doskonały sposób na relaks i złapanie oddechu od codziennych, stresujących spraw. I prawdziwy luksus na który niewiele z nas może sobie codziennie pozwolić. A przebywanie w warunkach prostszych niż te, które masz na co dzień w domu pozwala jeszcze bardziej docenić to, co stworzyłaś u siebie.

Nie jestem wielbicielką tofu - jego smaku, konsystencji. Niedawno jednak przez przypadek znalazłam tofu z bazylią i postanowiłam jeszcze raz spróbować przekonać się do niego. Dzieci bawiły się w ogrodzie z dziadkami, a ja zamknęłam się w kuchni by zrobić wegańskie danie z tego, co było w lodówce. Lubię te chwile, gdy spontanicznie zaczynam gotować i okazuje się, że finalnie na stole pojawia się całkiem niezłe danie przygotowane z niewielu składników, a do tego w maksymalnie trzydzieści minut. 

Tofu (dostępne m.in. w Lidlu) kroimy w niewielką kostkę i skrapiamy sosem sojowym (2-3 łyżki). Odstawiamy na ok. 10 minut. W tym czasie cebulę i kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie. Gdy są miękkie dodajemy tofu i całość dusimy jeszcze przez kilka minut. Doprawiamy solą i pieprzem. Podajemy z kaszą orkiszową (gotujemy ją zgodnie z opisem na opakowaniu) i natką pietruszki. 

Dzisiaj nie będzie kolejnego tekstu z radami "jak żyć lepiej" i sposobem "na lepsze życie" według Pani/Pana X. Nie będzie gotowych rozwiązań ani zbioru motywujących tekstów. Będzie inaczej. Bez wykorzystania podpowiedzi, jak napisać tekst, by był lepiej widoczny w wyszukiwarkach i de facto miał więcej kliknięć.

Kiedyś ciągle o tym myślałam, bo chyba każdy twórca chce, by jego praca była doceniana i odbierana przez coraz więcej osób. To normalne, ale nie oszukujmy się, łatwo jest wpaść w pułapkę "lajków" i ciągłego sprawdzania statystyk. Dawniej tak robiłam i, nie ukrywam, czasami frustrowałam się, że statystyki bloga nie rosną szybko, a liczba obserwatorów na Instagramie czy Facebooku prawie stoi w miejscu. Tak było, aż w końcu poczułam, że gubię się w tym, co robię. Miałam wiele pomysłów na akcje, wyzwania oraz teksty, ale ciągle spinałam się za każdym razem, gdy sprawdziłam ile osób odwiedziło bloga i który z poruszonych przeze mnie tematów wzbudził największe zainteresowanie. Nie pomagały też wyskakujące reklamy ebooków i kursów w stylu "jak rozhulać bloga w 30 dni". Aż w końcu wycofałam się z bloga, by zastanowić się co dalej i czego tak naprawdę chcę. By wrócić do podstaw i założeń, które spisałam, gdy zakładałam Slow Life Studio. I dzisiaj mogę śmiało stwierdzić, że było to dobre posunięcie. Z perspektywy biznesowej (choć nie rozpatrywałam w tych kategoriach mojego bloga) pewnie nie, ale mimo mojej bardzo niewielkiej aktywności cały czas odwiedzaliście Slow Life Studio. Dzisiaj cieszę się, że tworzę kameralnego bloga, który ma już swoich stałych czytelników. To największa nagroda i bardzo Wam dziękuję za wszystkie odwiedziny, komentarze. 

Doświadczenia z ostatnich miesięcy uświadomiły mi, jak wiele razy robiłam coś w dużej mierze dlatego, że ktoś napisał lub powiedział, że tak trzeba. Im częściej tak postępowałam, tym bardziej oddalałam się od siebie i tego, czego tak naprawdę ja chcę. Nie jestem wyjątkiem. Wiele osób, nawet bardzo niezależnych mentalnie, często nieświadomie ulega sugestiom innych. Wówczas bardzo łatwo jest zboczyć z obranego pierwotnie kursu. Łatwo zatracić się, gdy zewsząd bombardowani jesteśmy radami jak żyć i gotowymi sposobami na życie.

Nawet osobom bardzo silnym psychicznie zdarza się czasami

pogubić.

Najlepszym rozwiązaniem byłoby wówczas zatrzymać się i dać sobie czas na przemyślenia i "porządki w głowie". Tylko jak to zrobić, gdy trzeba rano wstać do pracy, gdy ma się małe dzieci, obowiązki i zobowiązania? Gdy życie biegnie jak szalone, a kolejne dni niekiedy zlewają się w jedną całość, a czasu tylko dla siebie jest niewiele. Bycie "tu i teraz" jest bardzo ważne i warto się go uczyć, ale czasami w obliczu ogromu zadań i obowiązków zapominamy o tym. Mieszając zupę w garnku próbujemy umówić się na wizytę u lekarza i co chwilę zerkamy na dzieci, czy w przypływie twórczości nie zaczęły rysować kredkami po ścianach. 

W postępowaniu w zgodzie ze sobą często przeszkadzają nam bliskie osoby. Chcą dla nas jak najlepiej, ale niekiedy nieświadomie narzucają nam swoje zdanie i pomysł na życie. Ile razy chciałyście kupić sobie sukienkę, ale usłyszałyście, że jej kolor jest zbyt odważny? Rozkloszowana spódnica? Hm... osoby o szerokich biodrach nie powinny takich nosić, może lepiej weź ołówkową? Pizza na kolację lub frytki do obiadu? Przecież chciałaś schudnąć. Mogłabym przytoczyć jeszcze dużo, dużo więcej przykładów, ale myślę, że każda z nas niejednokrotnie usłyszała podobne rady, które miały wynikać z troski, ale finalnie odbierały radość i niezależność. 

Trudno jest tryskać pozytywną energią i cieszyć

 się życiem, kiedy co jakiś czas słyszymy,

że czegoś nie możemy/nie powinnyśmy/nie wypada.

Zacznij zarabiać na swojej pasji, a nigdy nie przepracujesz ani jednego dnia. Bardzo modne powiedzenie, ale też krzywdzące. Na fali jego popularności niemalże wszyscy zaczęli pieczołowicie poszukiwać sposobu, jakby tu spieniężyć choćby umiejętność robienia swetrów na drutach. Bo dzięki temu wreszcie będą szczęśliwi i... będą mogli odejść z pracy, która raptem przestała ich zadowalać. Wbrew temu wszystkiemu, wbrew trendowi na narzekanie na każdą pracę postawiła się Regina Brett i napisała krzepiącą książkę o tym, że obecna praca, którą obecnie wykonujesz nie musi być najgorsza na świecie. 

Kilka lat temu w prasie zaczęto publikować historie osób, które pracowały w korporacjach i raptem powiedziały "Dość. Odchodzę". Scenariusz był, i nadal jest, podobny. Kilka lat (czasami kilkanaście) spędzonych w firmie, nadgodziny, zadania nie sprawiające przyjemności lub nie gwarantujące rozwoju, poczucie, że prawdziwe życie ucieka, bo siedzimy osiem godzin w biurze. I moment przebudzenia. Roczna podróż po najdalszych zakątkach świata. Próby rozkręcenia własnego biznesu i zarabianie na pasji. Nie popieram spędzania całego dnia w biurze, zaciskania zębów zawsze, gdy szef krzyczy bez powodu. Odnoszę jednak wrażenie, że wiele osób w samozatrudnieniu widzi jedyną szansę na spełnienie zawodowe, a jeśli nie założysz firmy lub nie przejdziesz na samozatrudnienie to musisz być nieszczęśliwy lub "coś musi z tobą być nie tak". Na fali popularności nowego podejścia do pracy sporo osób raptem zaczęło szukać sposobu jak uciec z firmy w której dotychczas lubili pracować, mieli możliwość rozwoju i respektowano ich prawa. Raptem przestali lubić swoją pracę i dotychczasowe życie. Jakby w kontrze do tego powstała książka Reginy Brett o tym, jak szukać spełnienia. 

Nie będę ukrywać, że ten tytuł nie napawał mnie optymizmem. Już raz przeczytałam książkę, w której autor przekonywał, że depresję można wyleczyć dietą i wiarą w Boga, w dużej mierze negując pracę psychiatrów i psychoterapeutów. I choć Regina, dwukrotna finalistka w konkursie o nagrodę Pulitzera w kategorii komentarz, wiele razy odnosi się do wiary, to jej książkę mogę polecić nawet ateistom. To zbiór aż pięćdziesięciu lekcji dzięki którym z dystansem spojrzymy na obecną pracę i drogę jaką pokonaliśmy, by ją dostać. Autorka nie prawi morałów, ale w lekki sposób opisuje, że każdy może czuć się spełniony i zadowolony w swojej pracy. I nie musi być prezesem firmy, a jedynie (a może aż?) strażakiem by to osiągnąć. Jako przykład przytoczyła historię Toma Schultza, który został strażakiem mając trzydzieści pięć lat. Karierę zakończył dwadzieścia osiem lat później a w mowie pożegnalnej chciał przekazać swoim współpracownikom, by "zawsze traktowali ludzi w potrzebie z największym szacunkiem, godnością i współczuciem". Bo "w życiu najbardziej liczy się to, jak odmienimy życie kogoś innego". W książce jest mnóstwo historii potwierdzających, że wszędzie można znaleźć spełnienie, nawet smażąc hamburgery.

Nie będę wypisywać wszystkich lekcji, jakie Regina zawarła w książce. Po prostu ją przeczytajcie! Zacytuję tylko kilka, a żeby poznać pozostałe po prostu sięgnijcie po "Bóg zawsze znajdzie ci pracę", bo naprawdę warto.

"Najbardziej liczy się nie nasza praca, tylko to, ile wkładamy w nią serca"

"Nie zawsze to szef próbuje wyrazić naszą wartość liczbowo. Czasami sami się tak traktujemy. Nieustannie szukamy miary własnej wartości gdzieś poza sobą i nigdy nie spełniamy własnych oczekiwań"

"Nie pracujemy tylko po to, żeby się utrzymać i realizować nasze marzenia. Pracujemy po to, by zmieniać świat. Jaki pozostawisz po sobie ślad?"

"Kiedy zmienisz siebie, praca też się zmieni"

"Żeby sięgnąć po to, czego chcesz od życia, musisz uciszyć swoich krytyków, zaczynając od tego największego - samego siebie"

"W każdej pracy jest tyle magii, ile jej dostrzegamy"

"Musisz wierzyć w siebie nawet wtedy, gdy nikt inny w ciebie nie wierzy. Musisz wierzyć mocniej, niż wątpią wszyscy wokół"

"Jeśli ukryjesz swój talent, nigdy nie rozkwitnie"

"Zamiast planować lepsze życie, zacznij żyć lepiej"

"Nawet kiedy czujesz się niewidzialny, ktoś widzi twoją pracę"

Nie oszukujmy się - ze względu na zdrowie każdy z nas powinien codziennie poświęcać co najmniej trzydzieści minut na ćwiczenia. Takie są najnowsze zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia. Dzięki regularnym ćwiczeniom (to nie musi być od razu bieganie lub wycisk na macie) możemy uniknąć wielu chorób i dolegliwości, a rozwój niektórych opóźnić i dłużej cieszyć się sprawnością.

Łatwo powiedzieć - wstań z kanapy i zacznij ćwiczyć, kiedy jedyne na co masz ochotę po całym dniu, to poleżenie z książką lub obejrzenie filmu. I wiesz co - nie jesteś sama. Znam wiele kobiet, których kalendarze są po brzegi wypełnione zadaniami i obowiązkami. W ciągu dnia często etat w pracy zamieniają na ten w domu. Pracują zawodowo, w domu, są matkami, a niekiedy rozkręcają własne biznesy. I mimo tego szaleństwa i natłoku obowiązków ćwiczą. Chociaż niektóre z nich najchętniej wyskoczyłyby do spa, gdzie to ktoś zatroszczy się o nie (a nie odwrotnie). Mimo tego kilka razy w tygodniu (a niektóre codziennie) wskakują w sportowe ciuchy i robią trening. Zadbanie o swoje ciało to jedna z lepszych inwestycji. Może nie zobaczysz od razu efektów, ale przed tobą w końcu jeszcze kilkadziesiąt lat życia i raczej nie chciałabyś spędzić go biegając do gabinetów lekarskich i na rehabilitację, bo tu boli, a tam strzyka. Każdego dnia pracujesz na to, jak będziesz funkcjonować w przyszłości. A gdy słyszysz od lekarza, że jeśli nie zaczniesz wzmacniać mięśni to za trzydzieści lat będziesz mieć poważne problemy ze zdrowiem, to jednak daje do myślenia.

OK, być może jeszcze nie namówiłam cię do ruszenia się z kanapy. Być może wizja tego, że w przyszłości możesz mieć problemy ze zdrowiem jest nieco abstrakcyjna. Jeśli jednak jesteś mamą, to zakładam, że zrobiłabyś dla swojego dziecka wszystko, by było zdrowe i szczęśliwe. Świetnie! Zatem zacznij ćwiczyć. Zacznij się ruszać i pokaż swojej córce lub synowi, że to ważne, że sprawia ci radość (mimo że mięśnie bolą a po czole leje się pot). Pokaż mu, jak powinno się dbać o zdrowie, sprawność. Jeśli ma dopiero dwa, trzy latka pewnie za wiele nie zrozumie, a ćwiczenia będą dla niego fajną zabawą, ale w ten sposób zacznie uczyć się, że to fajne i ruch będzie dla niego naturalny. Kiedyś przeczytałam, że dzieci nie wychowuje się poprzez prawienie morałów, ale dawanie przykładu. To jak, spróbujesz?

Pewnie chętnie powiedziałabyś mi, że nie masz jak, bo dzieci małe, mąż do późna w pracy, a i obiad trzeba ugotować. Jasne, każda mama ma milion zajęć w ciągu dnia, bez względu na to czy jest mamą na cały etat czy wróciła do pracy. I w jednym i w drugim przypadku nie narzeka na brak zajęć. Jeśli do pomocy ma opiekunkę lub babcię to świetnie, bo prawdopodobnie wtedy może wyskoczyć na trening (chyba, że wykorzystuje ten czas na prace domowe). Jednak wiele mam nie ma takiej możliwości, a mimo tego ćwiczą. Nie, nie mają nadprzyrodzonych mocy. Pomimo zmęczenia zakładają buty i idą biegać, rozkładają matę i ćwiczą z treningiem włączonym na YouTube lub platformie wybranej trenerki albo wykonują gotowy program ćwiczeń z jednego z czasopism o zdrowiu.

Zacznijmy od tego, że każda mama może być fit mamą. Zerknij na swój plan dnia i zastanów się, kiedy mogłabyś poćwiczyć. Jeśli jesteś mamą maluszka, który jeszcze chętnie siedzi w wózku, to możesz chodzić na długie spacery nawet kilka razy w ciągu dnia. W pierwszym roku życia moich dzieci była to główna moja aktywność (plus oczywiście ciągłe krzątanie się po domu). Jeśli dzieci są małe i jesteś mamą na cały etat, możesz trochę poćwiczyć, gdy ucinają sobie drzemkę. Tak, wiem, że często śpią w różnych godzinach, ale być może jedno z nich jest na tyle spokojne, że możesz rozłożyć matę i chociaż przez kwadrans porobić skłony i porozciągać się? Może twoja pociecha przyłączy się do ciebie? Nie nastawiaj się, że będziesz od razu ćwiczyć pięć razy w tygodniu i po sześćdziesiąt minut. Jeśli sprostasz takiemu tempu to świetnie, ale może zacznij od krótkich treningów? Nawet kwadrans na macie lub spacer z dzieckiem sprawią, że poczujesz się lepiej. 

Przygotowanie smacznych, szybkich a przede wszystkim zdrowych posiłków wcale nie musi być trudne. Sałatkę z dzisiejszego przepisu przygotowałam w kilka minut z tego, co znalazłam w lodówce. Wyszło naprawdę smaczne wege jedzenie, które dobrze sprawdzi się też jako dodatek do ryb lub mięs. To jak - spróbujecie?

Lubię tworzyć nowe przepisy, a gdy z eksperymentów wychodzą smaczne dania to radość jest wtedy ogromna. Zapisuję je w swoim przepiśniku by później móc je bez problemu odtworzyć. Niektórymi dzielę się też na blogu z Wami. Gotowanie, zwłaszcza roślinnych dań, od kilku lat jest moją pasją. Zanim zostałam mamą potrafiłam spędzić w kuchni kilka godzin skrzętnie przygotowując obiad i ciasto na deser. Czasami według własnej fantazji a czasami próbując odtworzyć przepis z książki kucharskiej. Strony niejednej z nich zostały ozdobione plamą sosu pomidorowego lub odciskiem palca wymazanego masłem... Od paru lat stawiam jednak na szybsze i prostsze rozwiązania niż mięsa marynowane przez dobę a przygotowywane przez co najmniej dwie godziny. I taki właśnie jest też przepis, którym dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami. Świetnie sprawdzi się na lunch w pracy, lekką kolację a nawet obiad (również jako dodatek do mięs i ryb).

Kaszę jaglaną gotujemy zgodnie z opisem podanym na opakowaniu. Umyte kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek aż będą miękkie. Szpinak i bazylię myjemy i kroimy na mniejsze kawałki. Fasolę z puszki płuczemy pod wodą. 

Na patelnię do kurek dodajemy pozostałe składniki. Przyprawiamy solą i pieprzem do smaku. Smażymy chwilę (max. minutę) i voila! Danie gotowe. 

Smacznego!