W ostatnich latach każdego roku organizowałam Akcję Slow Święta. W ciągu trzech edycji do akcji przyłączyły się blogerki, które cenię i z którymi chciałam współpracować - m.in. z Agnieszką z My coffee time, Martyną z Życie w rytmie slow, Martyną z Naturalnie i zdrowo, Igą z Kryzysowi.

Razem stworzyłyśmy mnóstwo artykułów z praktycznymi wskazówkami, jak uniknąć przedświątecznej gorączki. Pokazywałyśmy Wam, że przygotowania do Bożego Narodzenia mogą przebiegać w spokojnej atmosferze, bez wyrzutów sumienia. Podpowiadałyśmy, jak sprawić, by spędzić ten wyjątkowy okres w roku w zgodzie ze sobą. Jak naprawdę cieszyć się Świętami bez zmęczenia i "zarwanych" nocy z powodu lepienia pierogów do północy lub szorowania podłogi za regałem.

Cel Akcji Slow Święta był prosty - pokazać, że Boże Narodzenie nie musi oznaczać zmęczenia, stresu, pośpiechu i nerwowej atmosfery. 

Na tegoroczną edycję miałam wiele pomysłów i planów, ale... ostatecznie postanowiłam, że tym razem będzie inaczej. Bardzo lubię Akcję Slow Święta, ale nie będę ukrywać, że jej organizowanie wymaga czasu, a tego, jak zapewne wiecie, w ostatnich miesiącach mam niewiele. Oczywiście można stwierdzić, że powinnam lepiej zarządzać swoim czasem, ale uwierzcie - mam to bardzo dobrze opanowane. W tym roku chcę po prostu cieszyć się najbliższymi tygodniami. Chcę chłonąć świąteczną atmosferę, nie zerkać do kalendarza, by sprawdzić czy wszystko zrobiłam w ramach Slow Święta. 

Zamierzam w tym roku spędzić najbliższe tygodnia niezwykle spokojnie i... spontanicznie. Nieskromnie przyznam, że w ostatnich latach bardzo dobrze opanowałam planowanie przygotowań, kupowanie prezentów czy dzielenie się potrawami do zrobienia na Wigilię. Dlatego też w tym roku nie potrzebuję drobiazgowego rozpisywania zadań w kalendarzu i mogę pozwolić sobie na trochę więcej spontaniczności.

Chcę cieszyć się tymi świętami, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką, co z pewnością będzie łatwe z małymi chłopcami u boku.

Zamierzam upiec tonę pierniczków z synkami w ramach domowego festiwalu pierniczków, który u nas trwa... cztery tygodnie. Na szczęście udało mi się poskromić małych cukierników, by festiwal ten rozpocząć dopiero pierwszego grudnia, a nie... jedenastego listopada:) Cóż z tego, że ich mama pisząc ten artykuł słucha "All I Want for Christmas Is You" Mariah Carey i siedzi w skarpetach z bałwanem, a z listy świątecznych filmów na Netflix ma wykreślone już dwa.

W tym roku udało nam się już siedzieć w saniach Mikołaja, kręcić specjalnym kołem zamontowanym do nich ku wielkiej radości dzieci, które co chwilę zadawały nam pytania "Mamo, ale dlaczego te sanie nie lecą?". I chociaż broniłam się w tym roku, by jednak do początku grudnia nie dać się wciągnąć w świąteczny klimat, to jak widać nie udało się.

Przed nami zrobienie pierwszych w życiu łańcuchów z kolorowego papieru, ozdób z suszonych plastrów pomarańczy, a także wieczory filmowe z ulubionymi świątecznymi filmami i bajkami.

W najbliższych tygodniach nasze malutkie mieszkanko zmieni się i zapanuje w nim świąteczny klimat. W planach mamy jeszcze domową imprezę przedświąteczną w nieco kiczowatych swetrach z Mikołajem lub reniferem. Ubiegłoroczne Święta przebiegały w radosnej i spokojnej atmosferze, ale w tym roku zamierzam jeszcze bardziej odpuścić i po prostu cieszyć się nadchodzącymi tygodniami, przygotowaniami, czasem spędzonym z bliskimi. 

Co z Akcją Slow Święta?

W tym roku będzie wyglądać inaczej. Nadal dostępny jest bezpłatny poradnik "Slow Święta, czyli jak uniknąć świątecznej gorączki" w którym opisałam swoje sprawdzone sposoby na przygotowania, rozplanowanie odwiedzin u bliskich, prezenty. Publikacja cieszyła się dużym zainteresowaniem Czytelników bloga i zyskała bardzo dobre oceny. Publikacja dostępna jest na stronie głównej bloga po kliknięciu na okładkę.

Gdy klikniecie na baner Akcji Slow Święta z ubiegłego roku przejdziecie na stronę Akcji, na której są dostępne artykuły z poprzedniej edycji.

W tym roku na blogu postaram się przypomnieć Wam niektóre z nich, zaś na Instagramie i Facebooku (zachęcam Was do śledzenia) pojawiać się będą przedświąteczne inspiracje, ale spokojnie - nie będą to polecane produkty do kupienia jako prezenty. Jestem minimalistką i stawiam na jakość, a nie ilość, a w tym roku moi najbliżsi zamiast mnóstwa rzeczy znajdą pod choinką... bilety i zaproszenia na wydarzenia. Wychodzę z założenia, że lepiej kolekcjonować wspomnienia niż rzeczy.

Być może niektórych z Was zaskoczyła decyzja o tym, że w tym roku Akcja Slow Święta będzie wyglądać inaczej - wiem, że bardzo ją lubicie. Przyznam jednak, że nie czułabym się dobrze z faktem, że w tym roku nie byłam zbyt aktywna na blogu, a raptem teraz publikuję artykuły co dwa dni. Podjęcie takiej decyzji nie było dla mnie łatwe, ale ważniejsza jest dla mnie autentyczność, szczerość (również wobec siebie) niż zrobienie czegoś, bo tak powinno być. Mam nadzieję, że dla nas wszystkich nadchodzące tygodnie będą przebiegały w spokojnej i radosnej atmosferze oczekiwania na Boże Narodzenie, a przygotowania do niego nie będą oznaczały pracy w nocy.

Tego nam wszystkim życzę.

Czy jesteś zadowolona ze swojego życia? Jest wystarczająco dobre czy najchętniej zmieniłabyś je w każdym aspekcie? Doceniasz to, co masz czy może nieustannie narzekasz na wszystko dookoła? 

Kiedyś nieustannie na wszystko narzekałam. Wszystko irytowało mnie, było nie tak, jak sobie wymarzyłam. Ciągle zadręczałam innych swoimi opowieściami o tej beznadziejnej, jak wtedy myślałam, codzienności. Czy rzeczywiście było tak kiepsko? Oczywiście, że nie, ale poprzez porównywanie się do innych, skupianie się na idealnej wizji mojego życia, którą stworzyłam po przeczytaniu książki pewnej specjalistki od coachingu, nie zauważałam, że jest naprawdę dobrze. 

Czy zerwanie z "wiecznie nieszczęśliwą wersją siebie" było łatwe? Nie i wymagało wiele pracy, często trudnej. Nie jest bowiem łatwo przyznać się do swoich błędów, słabości przed sobą czy też w rozmowie z przyjaciółką, mężem lub psychologiem. Z perspektywy czasu wiem jednak, że warto podjąć ten trud, ponieważ tylko dzięki umiejętności doceniania i cieszenia się z tego, co obecnie mamy, będziemy mogły poczuć się zadowolone. Oczywiście, za chwilę mogą pojawić się komentarze, że łatwo tak napisać, ale co mają zrobić osoby nie mające przykładowo wystarczających środków finansowych do życia, pracy, problemy zdrowotne. Nie znam rozwiązania na wszystkie problemy i doskonale wiem, iż by dokładnie poznać sytuację danej osoby trzeba by było zmierzyć się z identycznym problem czy wyzwaniem. Nikt z nas nie jest od nich wolny, a sam fakt braku pisania o prywatnych problemach w Internecie nie jest równoznaczny z tym, że aktualnie nie mierzymy się z nimi. 

Szkoła wdzięczności

W ostatnich latach niejednokrotnie musiałam zmierzyć się z poważnymi wyzwaniami, które, paradoksalnie, sprawiły iż zamiast codziennie wypłakiwać się w poduszkę zaczęłam doceniać to, co udało się wypracować. Każdego dnia starałam się znaleźć chociaż jedną rzecz, zdarzenie, które sprawiło, że miniony dzień był całkiem niezły lub naprawdę dobry, mimo iż moja codzienność daleka była od wizji idealnego życia. Ba! dzisiaj też nie nie wygląda ona tak, jak w tej skrzętnie utkanej wizji. Co zatem zmieniło się?

Zaczęłam praktykować wdzięczność. Czasami spisywałam w notesie to, co dobrego wydarzyło się danego dnia. Gdy nie miałam na to siły, leżąc już w łóżku starałam się przypomnieć sobie te dobre momenty - zwłaszcza, gdy miałam za sobą naprawdę ciężki dzień.

Ponadto sięgałam po książki z nurtu psychologii pozytywnej, które pozwalały oderwać się od trudów codzienności i skutecznie niwelowały chęć biadolenia na wszystko dookoła. W tamtym okresie intensywnej pracy nad sobą niejednokrotnie korzystałam z możliwości rozmowy z psycholożką, co znacząco ułatwiło mi zmianę perspektywy. 

Wystarczająco dobrze, czyli jak?

Podzieliłam się z Wami moimi sprawdzonymi sposobami na zminimalizowanie lub zerwanie z nawyku narzekania na wszystko dookoła. Czy to, że udało mi się przełamać tamten niekorzystny dla mnie i moich bliskich schemat działania oznacza, że już nie zdarza mi się biadolić na coś? Nie. Nadal zdarza mi się dzień, a niekiedy kilka dni, kiedy narzekam, że coś nie dzieje się lub nie wygląda tak, jak bym chciała. Zmiana naszych nawyków jest możliwa, ale nie wystarczy wykonać jednego zadania raz, by na zawsze uwolnić się od szkodliwego dla nas schematu. To proces nad którym trzeba pracować, ale naprawdę warto to zrobić - dla nas i naszych bliskich. 

Czy dzisiaj moje życie jest idealne i dokładnie takie, jak sobie wymarzyłam? Nie i tak naprawdę co jakiś czas pojawiają się w nim nowe wyzwania (nie problemy). Jedne prostsze, a niektóre takie, które "zwalają z nóg" i potrzebujesz czasu, by wstać, otrzepać spodnie i zmierzyć się z nimi. Na wiele sytuacji i zdarzeń nie mamy wpływu, ale na to, jak na nie zareagujemy już tak. Dlatego też zawsze staram się znaleźć chociaż jeden plus danej sytuacji, jakąś iskierkę, która doda sił, by nie "wpaść w otchłań rozpaczy".

Nadal pielęgnuję ta wizję wymarzonego życia na przedmieściach, nakreślam plany i powoli dążę do ich realizacji. Wyobrażam sobie udział w maratonie, miesiąc spędzony w małym miasteczku na Teneryfie oraz powrót na Islandię, na którą polecieliśmy kilka lat temu. 

Nie trzymam się jednak tych marzeń kurczowo, ale pozwalam sobie na elastyczność, dzięki czemu nie frustruję się tak, jak dawniej. 

Gdy zdarzają mi się cięższe dni, jak chociażby dzisiaj, doceniam szczególnie to zwykłe, proste życie. Teraz pisząc ten artykuł uśmiecham się na wspomnienie naszego kina domowego z popcornem, kiedy zastanawiałam się z synkami, jak mała biedronka uwolni się z sieci pająka. Cieszę się, że mogłam z nimi sama spędzić po południe, przeczytać bajkę do snu, a później zasypiać z jednym z nich na przykrótkim dla mnie łóżeczku, a ten mały chłopczyk przykrywał mnie swoim niewielkim kocykiem, żebym nie zmarzła i głaskał po policzku pełen miłości i wdzięczności. To właśnie miłość. To właśnie te najpiękniejsze momenty, które staram się pamiętać. Kolekcjonuję je, przypominam sobie o nich w trudniejszych chwilach i cieszę się, że mam z kim przeżywać tą codzienność.

Niedawno jedna z Czytelniczek bloga zdradziła mi, że chciałaby, aby w jej codzienności też zapanował taki spokój. Pytała, dlaczego u niej to tak nie wygląda? Dzisiejszy artykuł jest skierowany głównie do mam, ale wierzę, że część zawartych w nim informacji jest uniwersalna i może pomóc zacząć żyć slow każdemu.

Zanim podzielę się sprawdzonymi metodami na slow life, chciałabym zacząć od tego, że najwyższy czas, abyśmy przestały porównywać się ze sobą. Każda z nas ma inną sytuację rodzinną, mieszkaniową, zawodową, a także materialną. Nie każda będzie mogła odpuścić gotowanie na rzecz diety pudełkowej z dostawą do domu. Nie każda mieszka z mamą lub teściową w pełni sił, które mogą przypilnować dzieci, pójść z nimi na spacer lub ugotować obiad. To bardzo wielka pomoc i wsparcie, które otrzymywane często (a niekiedy codziennie) niekiedy wydają się oczywiste i nie są doceniane. Pamiętajmy także, że każda z nas-mam ma dziecko/dzieci obdarzone innymi temperamentami. Jedne dzieci będą spokojnie bawić się na podłodze, a inne wykorzystają każdą okazję, by wspiąć się na blat w kuchni (moje:) lub opróżnić zawartość wszystkich szafek. Poza tym każda z nas jest obdarzona innym zestawem talentów, mocnych stron i umiejętności. Proszę nie zapominajmy o tym i nie porównujmy się.

Slow life z dziećmi - mit czy prawda?

Kiedyś napisałam, że gdyby nie chłopcy w moim życiu nie zagościłby slow life. Nadal tak uważam. Mam niestandardowe macierzyństwo, przepełnione wyzwaniami (w tym zdrowotnymi), ale paradoksalnie dzięki tym wszystkim wyzwaniom, trudom codzienności, nauczyłam się ją doceniać. W ostatnich latach zaczęłam dostrzegać piękno w prozaicznych czynnościach. Zrozumiałam, że piękne chwile to nie tylko zdarzenia, jak udział w triathlonie, którymi można pochwalić się na Instagramie czy Facebooku. 

Dzięki chłopcom zaczęłam ponownie cieszyć się drobiazgami. Nauczyłam się bez nerwowego zerkania na telefon obserwować robaczki, doglądać roślinek w ogródku i cieszyć się z kiełkującej sałaty. Nie sądziłam, że będzie sprawiać mi to przyjemność i że nauczę się skupiać na tym, co tu i teraz. Zastanawiałaś się, czego nauczyłaś się od swojego dziecka?

Slow life z dziećmi

Cóż, nie będę ukrywać, że slow life z dziećmi jest wyzwaniem. Nawet, gdy uda nam się wypracować plan działania i lepiej zarządzać czasem, to i tak nasze życie z dziećmi nie zmieni się w sielankę z Instagrama. Nasze dzieci nadal będą płakać, krzyczeć, rodzeństwo będzie kłócić się, obiad sam się nie zrobi, chyba że skorzystamy z usług firm. Z doświadczenia wiem jednak, że poprzez wprowadzenie kilku rozwiązań do naszej codzienności, można zyskać trochę spokoju. Jako mama aktywnych bliźniaków mam je przetestowane:)

1. Oczyszczanie przestrzeni.

Pozbycie się z domu zbędnych przedmiotów i rzeczy było... uwalniające. Na samo wspomnienie o wycieraniu porcelanowych figurek w moim pokoju w domu rodzinnym, czuję wielką ulgę, że zrezygnowałam z takich ozdób. Wszystkie przedmioty, które być może ładnie wyglądają, ale też pięknie gromadzą kurz nie znajdują miejsca w moim domu. 

Dzięki pozbyciu się zbędnych rzeczy i odkładaniu wszystkiego na miejsce (choć nad tym jeszcze pracuję:) nie muszę przeznaczać dużo czasu na sprzątanie. Mając mniej przedmiotów, a także dzięki znalezieniu im miejsca w szafkach, utrzymanie porządku jest łatwiejsze.

2. Organizacja i optymalizacja codzienności.

Przyznam, że gdyby nie wprowadzenie planu działania i optymalizacja, nie dałabym rady pogodzić opieki nad bardzo aktywnymi bliźniakami, domem, rozwojem osobistym, a teraz dodatkowo pracą na cały etat.

Na etapie bycia mamą na cały etat znajdowałam czas na rozwój i pisanie bloga, ale:

• wprowadziłam "dni prania", czyli pranie wstawiam np. 2-3 razy w tygodniu w określone dni,
• prasowanie - nie planuję sesji prasowania; ubrania zdjęte z suszarki składam i układam w szufladach, a prasuję, gdy chcę coś założyć,
• podział obowiązków - dzielimy się z mężem obowiązkami domowymi i staramy się do tego podchodzić elastycznie, 
• gotowanie - staram się upraszczać, co różnie wychodzi. Czasami gotuję większą ilość i pakuję w pojemniki/słoiki na kolejne dni lub zamrażam, dzięki czemu w tygodniu mam "z głowy" gotowanie. Planuję posiłki, wybieram szybkie w przygotowaniu dania;
  
• angażuję dzieci w prace domowe przez zabawę. Chłopcy pomagają w odkurzaniu, wkładaniu prania do pralki, włączaniu zmywarki - nie zawsze chcą to robić, ale tłumaczymy im, dlaczego to ważne i nie zmuszamy ich;
• zakupy - gdy chłopcy byli mali i woziłam ich w wózku, zabierałam ich na spacer podczas którego chodziliśmy na bazar po zakupy. Obecnie robię je przed pracą, tj. ok. 6.00 rano, gdy w sklepie są pustki, lub po południu z chłopcami, którzy to lubią. Jeden zawsze pcha mały koszyk, a drugi wkłada do niego produkty. Razem wybieramy owoce, warzywa. Nie muszę ich do tego namawiać. A czasami zakupy wyglądają tak, że mamy dwa koszyki, bo każdy chce mieć swój:).
  

3. Wieczory.

Odkąd pamiętam starałam się, żeby wieczory, czyli czas, gdy dzieci śpią, były dla mnie i dla męża. Tak jest i teraz. Pilnuję się, żeby w tym czasie nic nie sprzątać, a jedyne "prace domowe", jakie wykonuję, to włączenie zmywarki lub rozwieszenie prania w suszarni w zimowych miesiącach wspólnie z mężem.

Pamiętam, jak bardzo cieszyłam się, gdy po 20.00 chłopcy już spali, a my mieliśmy jeszcze tyle czasu dla siebie. Nawet, gdy dzieci zasnęły przed 22.00, starałam się chociaż pół godziny przeznaczyć dla siebie. Większość artykułów na bloga powstała właśnie po godzinie 22.00, bo wtedy mogłam je napisać. Przygotowując się do mojego pierwszego półmaratonu wielokrotnie ok. 21.00-22.00 rozkładałam matę, włączałam trening na laptopie lub w tv i ćwiczyłam. 

Wieczory były i są dla mnie - na odpoczynek, rozwój, ćwiczenia, a także na randki z mężem. Gdybym tak nie robiła, tylko wzorem mojej mamy, babci i cioć szorowała fugi, przez ponad godzinę prasowała lub piekła drożdżówki przed północą, czułabym, że nie robię tego w zgodzie ze sobą. 

Lubię dbać o dom, spędzać czas z chłopcami i towarzyszyć im w odkrywaniu świata. Gotowanie i wymyślanie nowych dań sprawia mi przyjemność, o ile nikt w tym czasie nie ciągnie mnie za rękę:), ale nie jestem tylko mamą. 

Chciałabym, żebyśmy wszystkie o tym pamiętały bez względu na to, którą drogę wybrałyśmy: bycie mamą na cały etat czy łączenie macierzyństwa z pracą zawodową. Każda z nas miała i ma marzenia, potrzebuje odpoczynku, chwili dla siebie, nawet jeśli będzie to tylko, a może aż, półgodzinny spacer. 

Gdy zadbamy o siebie znacznie łatwiej będzie nam wprowadzić slow life do naszej codzienności. Warto to robić stopniowo i w zgodzie ze sobą. Dobrze jest zastanowić się, co najbardziej drażni nas w naszym życiu i nad tym popracować w pierwszej kolejności. Dla jednych będzie to rozgardiasz w domu i nadmiar rzeczy, a dla innych przytłoczenie macierzyństwem i brak wsparcia bliskich. 

Będzie mi bardzo miło, jeśli podzielicie się swoimi sposobami na upraszczanie codzienności w komentarzu lub prywatnej wiadomości.

W ubiegłym roku podjęłam decyzję, która znacząco wpłynęła na naszą codzienność. Skrzętnie wypracowana rutyna legła w gruzach, a my na nowo próbowaliśmy ułożyć plan działania korzystny dla nas i naszych dzieci. W pewnym momencie fast life zastąpiło slow.

Powrót na etat po kilku latach spędzonych w domu z dziećmi był wyzwaniem i pewnego rodzaju testem dla mnie i mojego męża. Dzisiaj, po wielu miesiącach, mogę śmiało stwierdzić, że zdaliśmy go bardzo dobrze. Mogę też śmiało napisać, że jestem sobie wdzięczna za to, że będąc mamą na cały etat (bo tego wymagały moje dzieci), stawiałam sobie wyzwania. Cieszę się, że założyłam bloga, pisałam, tworzyłam akcję "Slow święta", wzięłam udział w niezliczonej ilości seminariów, webinarów, kursów. Czytałam więcej niż przed ciążą i wreszcie spełniłam odkładane na przyszłość marzenia. Na etap bycia mamą na cały etat przypadają lata mojego największego rozwoju. Cóż za ironia prawda? Teraz mogę śmiało stwierdzić, że decyzje, które w ostatnich latach podejmowałam, pisanie wieczorową porą, praca nad sobą na wielu płaszczyznach były najlepszą inwestycją, jaką mogłam sobie na tamtym etapie zapewnić. Obecnie czerpię z tego garściami i dzięki temu powrót do pracy po przerwie nastąpił płynnie i bezboleśnie.

Slow kontra fast

Pamiętam, jak rozmawiałam na początku roku z Agnieszką z bloga My coffee time, o tym, że slow life był łatwiejszy, gdy byłam z dziećmi w domu. Zdecydowanie łatwiej było mi patrzeć przez okno na bawiące się w ogródku dzieci i w tym czasie gotować obiad. Obecnie robię to przed pracą lub wieczorem. W menu królują proste dania, w tym takie, które można zrobić w piekarniku. Organizacja codzienności "wskoczyła" na jeszcze wyższy poziom zaawansowania. 

Cieszę się, że dawno temu wprowadziłam w domu "dni prania", że nie organizuję sobie sesji prasowania, jak kiedyś moja mama. Jestem wdzięczna, że udało mi się wypracować system, we współpracy z mężem, który u nas sprawdza się, a do tego wprowadza więcej ładu i optymalizacji do naszej codzienności. 

Mimo wszystko, nawet nie wiem, kiedy do tej codzienności wkradło się szybsze tempo. Slow zmieniło się w fast, z którego bardzo trudno było, i chyba nadal jest, wyplątać się. Dodatkowo w ostatnich miesiącach pojawiły się dodatkowe wyzwania dotyczące dzieci, przyszłości i naszych wspólnych planów, które wymagały nie rzadko dogłębnych analiz, szybkiego działania, co dodatkowo podkręcało tempo życia i powoli "wysysało" energię. Znacie to uczucie, gdy kładziecie się wieczorem do łóżka, ale zamiast wyciszyć się, nadal analizujecie pewne sprawy, szukacie rozwiązań, opracowujecie koncepcje? W ostatnich tygodniach, ba! miesiącach, nieustannie tak robiłam. Spanie niekiedy po pięć-sześć godzin dodatkowo nakręcało i chociaż działałam bardzo skutecznie, to czułam, że czas powiedzieć stop. 

Jak wrócić do slow life?

Nie znam idealnego rozwiązania, dzięki któremu z dnia na dzień w naszym życiu zagości slow life. Wiem, co u mnie sprawdza się. Przede wszystkim maksymalnie ograniczam ilość zajęć i optymalizuję te, które mogę. I tak właśnie, na blogu od miesięcy nie opublikowałam żadnego artykułu. Nie rozkładałam maty. Nie ćwiczyłam. Nie robiłam wielu innych rzeczy. ALE tego właśnie potrzebowałam. 

W ostatnich tygodniach, chyba jak nigdy przedtem, wsłuchiwałam się w sygnały wysyłane przez organizm i starałam się reagować. Odpuściłam bieganie i inne ćwiczenia, ale przeznaczałam więcej czasu na regenerację. Zamiast restrykcyjnej diety, która byłaby dla mnie najlepsza, zaczęłam jeść to, na co miałam ochotę. Przestałam coś robić, dlatego, że inni tego ode mnie oczekują. Przestałam przejmować się atakującymi zewsząd hasłami "zrób bikini body", "możesz być jeszcze bardziej produktywna". Uwierzcie, nie mam problemu z produktywnością, ale czasami trzeba dać sobie trochę luzu. Zatrzymać się i zapytać "czy rzeczywiście tego teraz potrzebuję?". Dzięki odpuszczeniu tak wielu zadań, biegania, które już nie sprawiało przyjemności, nie przejmowaniu się "sezonem bikini" poczułam się... wolna i szczęśliwa. Znajomi myśleli, że schudłam, stosuję zabiegi upiększające, a ja po prostu odpuściłam, przestałam przejmować się i zatroszczyłam się o siebie, choć w trochę niestandardowy sposób. Jednak tego właśnie było mi trzeba i świadomie podjęłam taką decyzję.

Co dalej ze slow?

Dzisiaj pisząc to jestem sama w domu. Mąż jest na wyprawie, dzieci u dziadków na nocowankach, a ja rozpieszczam siebie. Z każdym dniem "wracam do siebie" i staram się wprowadzać na nowo slow life do codzienności. Kończy się właśnie mój urlop i wracam do biura. Czy do mojej codzienności znowu nie wkradnie się szybkie tempo niwecząc to, co ostatnio staram się wypracować? Nie wiem. Mam jednak świadomość, że nawet propagator idei slow life, Carl Honore, niejednokrotnie przyznał, że on także uległ fast life, po czym na nowo próbował wrócić do slow. Mam wrażenie, że ze slow jest jak z minimalizmem - to niekończąca się praca. To wspaniała podróż przepełniona zachwytami nad codziennością, delektowaniem się kubkiem ciepłej kawy (mamy dobrze wiedzą, że to skarb:), spotkaniami z przyjaciółmi. To podróż przepełniona niespodziewanymi zdarzeniami, które zaburzają codzienny, spokojny rytm. I wreszcie to ciekawe doświadczanie i próby kreowania życia po swojemu - wtedy jest ono najpiękniejsze i najlepsze. 

Dziękuję Wam, że nadal odwiedzanie bloga i towarzyszycie mi w tej podróży. Jeśli spodobał się Wam ten tekst, będzie mi miło, jeśli zostawicie komentarz, napiszecie wiadomość, podzielicie się nim z innymi.

Czy odnosisz ostatnio wrażenie, że w obliczu chaosu, przygnębiających informacji czy utrudnionym planowaniu w związku z pandemią, coraz częściej zaczynamy doceniać obecność bliskich osób? Wydarzenia z ostatnich miesięcy skłoniły nas do zatrzymania się. Do zwolnienia tempa i zadania sobie pytania "Po co tak biegnę?". Wiele osób zaczęło zastanawiać się, czy żyje tak, jak chce czy może po prostu "biegnie za tłumem", a to wymarzone życie pozostaje jedynie kolażem zdjęć na mapie marzeń. 

Od ponad roku uczymy się funkcjonować w nowej rzeczywistości, co dla wielu z nas jest wyzwaniem i sprawdzianem. To także okres w którym wiele z nas zaczęło zastanawiać się nad sensem dotychczasowych działań i po prostu zwolniło tempo życia. Początkowo przymusowo w wyniku lockdownu, jednak nie oszukujmy się, że okres pandemii nie wpłynął długofalowo na nasze podejście do życia, jego tempa, konsumpcji i minimalizmu.

Slow life - sztuka powolnego życia

Slow life, świadome życie i minimalizm stale zyskują popularność. Coraz więcej osób zauważa, że lepiej jest mieć mniej - rzeczy, zajęć, obowiązków. Uwolnienie się od nadmiaru w każdym aspekcie życia sprawia, że czujemy się lepiej. Zamiast przytłoczenia pojawia się poczucie wolności, ale też... sprawczości. W końcu zaczynamy decydować o tym, w jakim kierunku chcemy podążać. Nie ma znaczenia, czy to wymarzone życie ma być pełne podróży, ma toczyć się na Bali czy może na polskiej wsi.

Nie ma znaczenia czy jest to slow life w wielkim mieście czy na wsi - w każdym z tych miejsc można wieść powolne życie oraz nadawać mu szybkie tempo. Wszystko zależy od nas - naszych wartości, celów, działań.

Nie ma nic złego w zwyczajnym życiu, braku rozpisanych zajęć i podróży na rok do przodu. To nic złego, jeśli zamiast mieszkania, często małego, w centrum miasta z dużymi możliwościami ktoś wybiera duży dom na skraju lasu. 

Wszystko zależy od tego, czego tak naprawdę MY chcemy. I chociaż lubię planować i wiedzieć, jakie są i będą moje kolejne działania w poszczególnych dziedzinach (np. rodzinie, rozwoju, etc.), to czasami świadomie odpuszczam. Zwalniam tempo, gdy czuję się przytłoczona, zmęczona. Dzięki temu zyskuję czas na regenerację i przemyślenia. Przestrzeń na wyciszenie, rozmyślanie i ewentualną modyfikację wcześniejszego planu.

Dobrze jest zwolnić. Zatrzymać się i skupić na tym co jest tu i teraz. Praktykować wdzięczność i uważność. Spróbować nie zastanawiać się nieustannie nad tym, co będzie za tydzień, miesiąc, rok, tylko skupić na tym, co mogę zrobić dzisiaj. Skupić się na jednej czynności, którą wykonuję. Jeśli bawię się z dziećmi, to robię tylko to. Jeśli spaceruję w lesie, to nie rozmawiam przez telefon i nie sprawdzam wiadomości oraz nowych treści w mediach społecznościowych. Jestem tu i teraz.

Minimalizm w praktyce

Pierwszym skojarzeniem wielu osób związanym z pojęciem minimalizmu jest zmniejszenie stanu posiadania rzeczy w domu. To prawda - zazwyczaj przygoda z ideą minimalizmu zaczyna się właśnie od "odgracenia" przestrzeni w której mieszkamy. Jednak minimalizm wykracza poza przedmioty.

Idea ta dotyczy nie tylko tego, ile posiadamy, ale także ile... konsumujemy. 

Obecnie mamy do czynienia ze zjawiskiem hiperkonsumpcji, która odnosi się do niemalże każdej sfery naszego życia. Współczesna konsumpcja odnosi się także informacji, treści, filmów, zabiegów pielęgnacyjnych, etc. Minimalizm pomaga nam znacznie ograniczyć to zjawisko,pomagając nam uprościć codzienność. 

Czy wiesz, co możesz zyskać wprowadzając choćby niektóre zasady minimalizmu do swojego życia?

Przede wszystkim będziesz przeznaczać mniej czasu na sprzątanie. Gdy przypomnę sobie, ile czasu zajmowało mi sprzątnięcie mojego pokoju, gdy byłam nastolatką, to dziwię się, jak mogłam trzymać kilkanaście porcelanowych figurek i innych ozdób. 

Dzięki ograniczeniu przedmiotów w naszym domu czuję się lepiej. Co ciekawe, przy okazji odkryłam, że przebywanie w pomieszczeniach o intensywnych barwach z mnóstwem ozdób i rzeczy sprawia, że czuję się... przytłoczona.

Wprowadzenie zasad minimalizmu do naszej codzienności sprawia, że:

- poprawia się nasze samopoczucie,

- jesteśmy spokojniejsi,

- lepiej wypoczywamy w naszych domach/mieszkaniach,

- nasz styl życia jest korzystniejszy dla środowiska,

- dokonujemy świadomych wyborów,

- zyskujemy czas dla siebie i bliskich,

- zaczynamy dążyć do realizacji swoich celów.

Korzyści wynikających z minimalizmu jest znacznie więcej.

Natomiast połączenie zasad slow life i minimalizmu sprawia, że nasze życie staje się prostsze i... "pełniejsze". Posiadając mniej i zwalniając tempo skłania nas ku prostocie, a przy okazji zyskujemy czas, chęci i możliwości, by naprawdę żyć. 

Znasz pewnie słowa wypowiedziane przez Benjamina Frnaklina, że "niektórzy ludzie umierają w wieku 25 lat, a są chowani mając 70"? To mój ulubiony cytat i motto, którym staram się kierować. 

Zdecydowanie wolę mieć mniej rzeczy, ale więcej historii do opowiedzenia, więcej przeżyć i wspomnień. A żeby to wszystko mieć nie muszę lecieć na drugi koniec świata i nie muszę brać udziału w kolejnych wyzwaniach (np. przeczytam 100 książek w 2021).

Jeśli dotarliście do końca tego artykułu, to chciałabym Wam bardzo podziękować. Będzie mi miło, jeśli podzielicie się ze mną swoimi przemyśleniami w komentarzu lub prywatnej wiadomości.

Zastanawialiście się kiedyś, czy decyzje, które podejmujecie są zgodne z Wami czy może raczej podejmujecie je pod wpływem opinii lub sugestii innych osób? Czy cele, które realizujecie są Wasze czy może wynikają z presji otoczenia lub z obecnie panującej mody?

Kilka lat temu koleżanka opowiedziała mi o tym, jak to się stało, że studiuje ekonomię. Była już na trzecim roku tych studiów i każdego miesiąca zastanawiała się, czy ich nie rzucić. Ich tematyka była sprzeczna z jej zainteresowaniami, a zdecydowała się na nie dlatego, że namówili ją rodzice wierzący, iż takie właśnie wykształcenie zapewni jej dobrą i pewną pracę w przyszłości. Czy tak się stało? Nie wiem, gdyż nasze drogi rozeszły się, ale do tej pory pamiętam, jak trudno było jej podjąć decyzję o rzuceniu tamtych studiów i jak bardzo żałowała, że uległa namowom innych. 

Czy wam też choć raz zdarzyło się podjąć jakąś decyzję pod wpływem opinii, presji otoczenia? Być może uznaliście, że skoro ćwiczenie jogi jest popularne,a  zdjęcia joginek stojących na głowie zyskują tak dużo polubień w mediach społecznościowych, to wy także zacznie ćwiczyć? To tylko jeden z przykładów, jak często zaczynamy inspirować się i sugerować tym, co robią inni, aż te czynności i cele zaczynamy uznawać za nasze. Oczywiście, często inspirowanie się innymi może przynieść nam wiele korzyści i pozytywnych zmian, o ile rzeczywiście to my tych zmian chcemy.

Czym jest dla ciebie świadome życie?

Niedawno na Instagramie zrobiłam krótką ankietę, w której zadałam proste pytanie: 

Czym jest dla Ciebie świadome życie?

Wśród odpowiedzi wymieniłam:

- życie na własnych zasadach, 

- nieuleganie presji otoczenia,

- wolność,

- odrzucanie tego, co mi nie służy. 

Najwięcej osób wybrało odpowiedź "nieuleganie presji otoczenia". Na kolejnych miejscach znalazły się "odrzucenie tego, co mi nie służy" i "życie na własnych zasadach". 

Przyznaję, że udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie może być dla niektórych osób trudne. Dla mnie świadome życie to przede wszystkim odrzucenie tego, co mi nie służy. To życie w zgodzie ze sobą, swoimi wartościami, a najlepszą nagrodą za takie postępowanie jest... wolność, a także spokój. Pamiętajmy jednak, że  "odrzucenie tego, co mi nie służy" nie musi od razu oznaczać porzucenia dotychczasowego stylu życia, pracy, domu i przeprowadzeniu się na popularne Bali, by medytować i przejść "duchowe przeobrażenie". 

Odrzucenie tego, co nam nie służy może oznaczać zmianę dotychczasowych nawyków żywieniowych, regularną aktywność fizyczną (jeśli do tej pory nie ćwiczyliśmy), zmianę pracy (jeśli nie czujemy się spełnieni w obecnej lub funkcjonujemy w toksycznym środowisku), zaprzestanie oglądania śmiesznych filmików na YouTube, jeśli nie mamy czasu na naukę i rozwój, o których marzymy lub wiemy, że są dla nas ważne.

Świadome życie to także umiejętność wytyczania granic (w miarę możliwości) - pewnym osobom, pomiędzy pracą a życiem prywatnym, w domu pomiędzy tobą a najbliższymi. To umiejętność odpowiedzenia sobie na pytanie, czy w tej sytuacji postępuję w zgodzie ze sobą, ze swoimi wartościami? Czy to jest mój cel czy może uległam chwilowej modzie?

Kiedyś w jednym z wywiadów z psychologiem przeczytałam pytanie oburzonej dziennikarki, co powinna zrobić ze swoją koleżanką, która pół roku wcześniej pozostała bez pracy, ale zamiast szukać nowej... pielęgnuje ogródek. Wówczas psycholog zapytał "A co jest w tym złego?". Zaskoczonej dziennikarce wyjaśnił, że nie każdy musi od razu rozpoczynać nową pracę, a poza tym zrobienie sobie kilkutygodniowej lub kilkumiesięcznej przerwy może okazać się dla takiej osoby kluczowe w podjęciu decyzji "co dalej". Być może pieląc ten ogródek dojdzie do wniosku, że nie chce kolejnej pracy biurowej, odkryje swoją pasję lub wreszcie wyznaczy cele, które są jej. Dokona tego, bo będzie mieć czas na przemyślenia.

Od czego zacząć świadome życie?

Można wziąć przykład z niektórych śmiałków, spakować najpotrzebniejsze rzeczy do plecaka i wyruszyć w świat. Jeśli nie chcemy podejmować tak radykalnych i śmiałych decyzji, możemy zacząć wprowadzać zmiany "małymi krokami". Przykładowo, jeśli zależy nam na:

"odgraceniu domu" - zacznijmy od jednego pomieszczenia,

zmianie nawyków żywieniowych - spróbujmy najpierw od ograniczenia dań fast food, słodyczy, alkoholu,

przebiegnięciu maratonu - wstań z kanapy i zacznij biegać regularnie, choćby po 2-3 km.

Stopniowo zacznij odrzucać rzeczy i czynności, które tobie nie służą na rzecz tych, które wpływają korzystnie na twoje zdrowie, samopoczucie, rozwój, a także przybliżają do realizacji marzeń. Cóż, trudno będzie przebiec maraton, jeśli od paru miesięcy każdy wieczór spędzasz na kanapie.

Odrzucenie tego, co nam nie służy, w miarę możliwości oczywiście, pomaga nam zbliżyć się do realizacji naszych celów i marzeń, dlatego też warto podjąć trud i wprowadzać zmiany w swojej codzienności. 

Minimalizm stale zyskuje popularność. Coraz więcej osób z mojego otoczenia postanawia zrobić małą rewolucję w swoim życiu i zacząć postępować zgodnie z zasadami minimalizmu. Zmiana podejścia do stanu posiadanych rzeczy znajduje swoje odzwierciedlenie przede wszystkim w naszych domach i mieszkaniach. 

O ile ograniczenie posiadanych rzeczy w przypadku garderoby, kosmetyczki czy przyborów kuchennych może nie przysparzać dylematów i trudności, to zupełnie inaczej może być z domową biblioteczką. 

Dla osób niewyobrażających sobie domu bez książek oddanie choćby ich części może być wyzwaniem i wręcz paraliżować przed działaniem. Znam osoby, które latami gromadzą książki, często głównie te polecane przez magazyny i krytyków literackich, przede wszystkim z obawy przed oceną odwiedzających je osób. Obawiają się oceny swoich gości i zamiast poradników czy powieści (np. romansów) na półkach w salonie stawiają książki laureatów nagrody Nobla, klasyczne powieści czy tomiki poezji. I mimo że nie czytają tych książek, to gdy przychodzi moment zrobienia porządków boją się pozbyć ich z domu.  

Znam także osoby, które boją się, że odwiedzający ich mieszkania goście, uznają że są nieoczytani lub że wcale nie czytają książek, bo tych w ich domu nie ma. Nie mają ochoty każdemu z nich tłumaczyć, że tak, nie mają książek w domu, ponieważ czytają je w wersji elektronicznej. 

Przede wszystkim warto uświadomić sobie, że nie mamy wpływu na to, co inni o nas sądzą. Nie zadowolimy wszystkich, a nasze domy czy mieszkania mają służyć nam. To my mamy czuć się w nich dobrze i powinniśmy urządzać je tak, by zadbać o nasz komfort. Nasze domy mają służyć nam, a nie odpowiadać na wyobrażenia odwiedzających nas gości. Jeśli widząc zaledwie kilka książek w biblioteczce, a może żadnej, uznają, że należymy do tej grupy społeczeństwa, która czyta tylko jedną książkę rocznie, to trudno. Nie musimy od razu tłumaczyć się z naszych działań. 

Mieć mniej

Dla osób lubiących otaczać się książkami, uszczuplenie domowej biblioteczki może być trudnym wyzwaniem. Wiem jednak, że stworzenie domu odpowiadającego naszym obecnym potrzebom może być satysfakcjonujące. W Internecie dostępnych jest wiele poradników, które mają na celu pomóc w stworzeniu minimalistycznej biblioteczki. Zamiast bez zastanowienia wcielać w życie zawarte w nich rady, warto dać sobie trochę czasu na przemyślenia i zacząć działać w zgodzie ze sobą.

Jeśli uznasz, że nie chcesz już więcej kupować książek w wersji papierowej, nie chcesz ich posiadać w domu z różnych powodów, to jest to jak najbardziej w porządku. 

Niezależnie czy podejmiesz decyzję, że chcesz w domu zostawić połowę swojego księgozbioru lub być może tylko kilka książek, zapewne będziesz musiała podjąć decyzję, co zrobić z tymi niechcianymi.

Co zrobić z niepotrzebnymi książkami?

Zdaniem niektórych osób najprościej byłoby wyrzucić zbędne dla nas książki do kosza na śmieci, ale jest kilka lepszych sposobów. 

Najpierw możesz zapytać swoją rodzinę i znajomych, bo być może któraś z twoich książek zainteresuje ich. 

Możesz spróbować sprzedać je na jednej z grup na Facebooku, na OLX, Vinted czy Allegro. Przygotowując ogłoszenie warto zadbać o szczegółowy opis, zdjęcia. Dokładne wskazówki znajdziesz w tekście jak sprzedawać rzeczy w Internecie.

Dobrym rozwiązaniem jest także przekazanie książek w dobrym stanie na zbiórki charytatywne. W tym roku wraz ze znajomymi zrobiliśmy zbiórkę dziecięcych książek i przekazaliśmy je do stowarzyszenia, które następnie wysłało je w paczce do Polonii mieszkającej w Kazachstanie.

Warto także zapytać w lokalnej bibliotece, czy możemy zostawić zbędne dla nas książki. Nie wszystkie placówki zgadzają się na to, ale wiele chętnie przyjmuje publikacje, włącza do księgozbioru i oznacza pieczątką "Dary od czytelników". Wielokrotnie wypożyczałam książki, które znalazły się w bibliotece dzięki ofiarności innych osób. Ponadto w wielu bibliotekach jest ustawiony specjalny regał na którym każdy może zostawić niepotrzebne książki - takie, których pracownicy biblioteki nie chcą, z różnych powodów, włączyć do księgozbioru. 

Ponadto na Facebooku są utworzone grupy o nazwach "Uwaga, śmieciarka jedzie" czy "Śmieciarka... (tutaj nazwa miast lub dzielnicy)" na których można zamieścić ogłoszenie, że oddamy daną rzecz za darmo. Może zdarzyć się, że jeszcze tego samego dnia dostaniecie odpowiedź na ogłoszenie od kilku osób.

Jeśli żadne z wyżej wymienionych rozwiązań nie jest możliwe do zastosowania to, ostatecznie, możemy wrzucić książki do pojemnika na papier.

Jeśli macie inne pomysły lub sprawdzone sposoby na nadanie niechcianym książkom "drugiego życia" - proszę, napiszcie w komentarzu.