Dzisiaj nie będzie kolejnego tekstu z radami "jak żyć lepiej" i sposobem "na lepsze życie" według Pani/Pana X. Nie będzie gotowych rozwiązań ani zbioru motywujących tekstów. Będzie inaczej. Bez wykorzystania podpowiedzi, jak napisać tekst, by był lepiej widoczny w wyszukiwarkach i de facto miał więcej kliknięć.

Kiedyś ciągle o tym myślałam, bo chyba każdy twórca chce, by jego praca była doceniana i odbierana przez coraz więcej osób. To normalne, ale nie oszukujmy się, łatwo jest wpaść w pułapkę "lajków" i ciągłego sprawdzania statystyk. Dawniej tak robiłam i, nie ukrywam, czasami frustrowałam się, że statystyki bloga nie rosną szybko, a liczba obserwatorów na Instagramie czy Facebooku prawie stoi w miejscu. Tak było, aż w końcu poczułam, że gubię się w tym, co robię. Miałam wiele pomysłów na akcje, wyzwania oraz teksty, ale ciągle spinałam się za każdym razem, gdy sprawdziłam ile osób odwiedziło bloga i który z poruszonych przeze mnie tematów wzbudził największe zainteresowanie. Nie pomagały też wyskakujące reklamy ebooków i kursów w stylu "jak rozhulać bloga w 30 dni". Aż w końcu wycofałam się z bloga, by zastanowić się co dalej i czego tak naprawdę chcę. By wrócić do podstaw i założeń, które spisałam, gdy zakładałam Slow Life Studio. I dzisiaj mogę śmiało stwierdzić, że było to dobre posunięcie. Z perspektywy biznesowej (choć nie rozpatrywałam w tych kategoriach mojego bloga) pewnie nie, ale mimo mojej bardzo niewielkiej aktywności cały czas odwiedzaliście Slow Life Studio. Dzisiaj cieszę się, że tworzę kameralnego bloga, który ma już swoich stałych czytelników. To największa nagroda i bardzo Wam dziękuję za wszystkie odwiedziny, komentarze. 

Doświadczenia z ostatnich miesięcy uświadomiły mi, jak wiele razy robiłam coś w dużej mierze dlatego, że ktoś napisał lub powiedział, że tak trzeba. Im częściej tak postępowałam, tym bardziej oddalałam się od siebie i tego, czego tak naprawdę ja chcę. Nie jestem wyjątkiem. Wiele osób, nawet bardzo niezależnych mentalnie, często nieświadomie ulega sugestiom innych. Wówczas bardzo łatwo jest zboczyć z obranego pierwotnie kursu. Łatwo zatracić się, gdy zewsząd bombardowani jesteśmy radami jak żyć i gotowymi sposobami na życie.

Nawet osobom bardzo silnym psychicznie zdarza się czasami

pogubić.

Najlepszym rozwiązaniem byłoby wówczas zatrzymać się i dać sobie czas na przemyślenia i "porządki w głowie". Tylko jak to zrobić, gdy trzeba rano wstać do pracy, gdy ma się małe dzieci, obowiązki i zobowiązania? Gdy życie biegnie jak szalone, a kolejne dni niekiedy zlewają się w jedną całość, a czasu tylko dla siebie jest niewiele. Bycie "tu i teraz" jest bardzo ważne i warto się go uczyć, ale czasami w obliczu ogromu zadań i obowiązków zapominamy o tym. Mieszając zupę w garnku próbujemy umówić się na wizytę u lekarza i co chwilę zerkamy na dzieci, czy w przypływie twórczości nie zaczęły rysować kredkami po ścianach. 

W postępowaniu w zgodzie ze sobą często przeszkadzają nam bliskie osoby. Chcą dla nas jak najlepiej, ale niekiedy nieświadomie narzucają nam swoje zdanie i pomysł na życie. Ile razy chciałyście kupić sobie sukienkę, ale usłyszałyście, że jej kolor jest zbyt odważny? Rozkloszowana spódnica? Hm... osoby o szerokich biodrach nie powinny takich nosić, może lepiej weź ołówkową? Pizza na kolację lub frytki do obiadu? Przecież chciałaś schudnąć. Mogłabym przytoczyć jeszcze dużo, dużo więcej przykładów, ale myślę, że każda z nas niejednokrotnie usłyszała podobne rady, które miały wynikać z troski, ale finalnie odbierały radość i niezależność. 

Trudno jest tryskać pozytywną energią i cieszyć

 się życiem, kiedy co jakiś czas słyszymy,

że czegoś nie możemy/nie powinnyśmy/nie wypada.

Zacznij zarabiać na swojej pasji, a nigdy nie przepracujesz ani jednego dnia. Bardzo modne powiedzenie, ale też krzywdzące. Na fali jego popularności niemalże wszyscy zaczęli pieczołowicie poszukiwać sposobu, jakby tu spieniężyć choćby umiejętność robienia swetrów na drutach. Bo dzięki temu wreszcie będą szczęśliwi i... będą mogli odejść z pracy, która raptem przestała ich zadowalać. Wbrew temu wszystkiemu, wbrew trendowi na narzekanie na każdą pracę postawiła się Regina Brett i napisała krzepiącą książkę o tym, że obecna praca, którą obecnie wykonujesz nie musi być najgorsza na świecie. 

Kilka lat temu w prasie zaczęto publikować historie osób, które pracowały w korporacjach i raptem powiedziały "Dość. Odchodzę". Scenariusz był, i nadal jest, podobny. Kilka lat (czasami kilkanaście) spędzonych w firmie, nadgodziny, zadania nie sprawiające przyjemności lub nie gwarantujące rozwoju, poczucie, że prawdziwe życie ucieka, bo siedzimy osiem godzin w biurze. I moment przebudzenia. Roczna podróż po najdalszych zakątkach świata. Próby rozkręcenia własnego biznesu i zarabianie na pasji. Nie popieram spędzania całego dnia w biurze, zaciskania zębów zawsze, gdy szef krzyczy bez powodu. Odnoszę jednak wrażenie, że wiele osób w samozatrudnieniu widzi jedyną szansę na spełnienie zawodowe, a jeśli nie założysz firmy lub nie przejdziesz na samozatrudnienie to musisz być nieszczęśliwy lub "coś musi z tobą być nie tak". Na fali popularności nowego podejścia do pracy sporo osób raptem zaczęło szukać sposobu jak uciec z firmy w której dotychczas lubili pracować, mieli możliwość rozwoju i respektowano ich prawa. Raptem przestali lubić swoją pracę i dotychczasowe życie. Jakby w kontrze do tego powstała książka Reginy Brett o tym, jak szukać spełnienia. 

Nie będę ukrywać, że ten tytuł nie napawał mnie optymizmem. Już raz przeczytałam książkę, w której autor przekonywał, że depresję można wyleczyć dietą i wiarą w Boga, w dużej mierze negując pracę psychiatrów i psychoterapeutów. I choć Regina, dwukrotna finalistka w konkursie o nagrodę Pulitzera w kategorii komentarz, wiele razy odnosi się do wiary, to jej książkę mogę polecić nawet ateistom. To zbiór aż pięćdziesięciu lekcji dzięki którym z dystansem spojrzymy na obecną pracę i drogę jaką pokonaliśmy, by ją dostać. Autorka nie prawi morałów, ale w lekki sposób opisuje, że każdy może czuć się spełniony i zadowolony w swojej pracy. I nie musi być prezesem firmy, a jedynie (a może aż?) strażakiem by to osiągnąć. Jako przykład przytoczyła historię Toma Schultza, który został strażakiem mając trzydzieści pięć lat. Karierę zakończył dwadzieścia osiem lat później a w mowie pożegnalnej chciał przekazać swoim współpracownikom, by "zawsze traktowali ludzi w potrzebie z największym szacunkiem, godnością i współczuciem". Bo "w życiu najbardziej liczy się to, jak odmienimy życie kogoś innego". W książce jest mnóstwo historii potwierdzających, że wszędzie można znaleźć spełnienie, nawet smażąc hamburgery.

Nie będę wypisywać wszystkich lekcji, jakie Regina zawarła w książce. Po prostu ją przeczytajcie! Zacytuję tylko kilka, a żeby poznać pozostałe po prostu sięgnijcie po "Bóg zawsze znajdzie ci pracę", bo naprawdę warto.

"Najbardziej liczy się nie nasza praca, tylko to, ile wkładamy w nią serca"

"Nie zawsze to szef próbuje wyrazić naszą wartość liczbowo. Czasami sami się tak traktujemy. Nieustannie szukamy miary własnej wartości gdzieś poza sobą i nigdy nie spełniamy własnych oczekiwań"

"Nie pracujemy tylko po to, żeby się utrzymać i realizować nasze marzenia. Pracujemy po to, by zmieniać świat. Jaki pozostawisz po sobie ślad?"

"Kiedy zmienisz siebie, praca też się zmieni"

"Żeby sięgnąć po to, czego chcesz od życia, musisz uciszyć swoich krytyków, zaczynając od tego największego - samego siebie"

"W każdej pracy jest tyle magii, ile jej dostrzegamy"

"Musisz wierzyć w siebie nawet wtedy, gdy nikt inny w ciebie nie wierzy. Musisz wierzyć mocniej, niż wątpią wszyscy wokół"

"Jeśli ukryjesz swój talent, nigdy nie rozkwitnie"

"Zamiast planować lepsze życie, zacznij żyć lepiej"

"Nawet kiedy czujesz się niewidzialny, ktoś widzi twoją pracę"

Nie oszukujmy się - ze względu na zdrowie każdy z nas powinien codziennie poświęcać co najmniej trzydzieści minut na ćwiczenia. Takie są najnowsze zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia. Dzięki regularnym ćwiczeniom (to nie musi być od razu bieganie lub wycisk na macie) możemy uniknąć wielu chorób i dolegliwości, a rozwój niektórych opóźnić i dłużej cieszyć się sprawnością.

Łatwo powiedzieć - wstań z kanapy i zacznij ćwiczyć, kiedy jedyne na co masz ochotę po całym dniu, to poleżenie z książką lub obejrzenie filmu. I wiesz co - nie jesteś sama. Znam wiele kobiet, których kalendarze są po brzegi wypełnione zadaniami i obowiązkami. W ciągu dnia często etat w pracy zamieniają na ten w domu. Pracują zawodowo, w domu, są matkami, a niekiedy rozkręcają własne biznesy. I mimo tego szaleństwa i natłoku obowiązków ćwiczą. Chociaż niektóre z nich najchętniej wyskoczyłyby do spa, gdzie to ktoś zatroszczy się o nie (a nie odwrotnie). Mimo tego kilka razy w tygodniu (a niektóre codziennie) wskakują w sportowe ciuchy i robią trening. Zadbanie o swoje ciało to jedna z lepszych inwestycji. Może nie zobaczysz od razu efektów, ale przed tobą w końcu jeszcze kilkadziesiąt lat życia i raczej nie chciałabyś spędzić go biegając do gabinetów lekarskich i na rehabilitację, bo tu boli, a tam strzyka. Każdego dnia pracujesz na to, jak będziesz funkcjonować w przyszłości. A gdy słyszysz od lekarza, że jeśli nie zaczniesz wzmacniać mięśni to za trzydzieści lat będziesz mieć poważne problemy ze zdrowiem, to jednak daje do myślenia.

OK, być może jeszcze nie namówiłam cię do ruszenia się z kanapy. Być może wizja tego, że w przyszłości możesz mieć problemy ze zdrowiem jest nieco abstrakcyjna. Jeśli jednak jesteś mamą, to zakładam, że zrobiłabyś dla swojego dziecka wszystko, by było zdrowe i szczęśliwe. Świetnie! Zatem zacznij ćwiczyć. Zacznij się ruszać i pokaż swojej córce lub synowi, że to ważne, że sprawia ci radość (mimo że mięśnie bolą a po czole leje się pot). Pokaż mu, jak powinno się dbać o zdrowie, sprawność. Jeśli ma dopiero dwa, trzy latka pewnie za wiele nie zrozumie, a ćwiczenia będą dla niego fajną zabawą, ale w ten sposób zacznie uczyć się, że to fajne i ruch będzie dla niego naturalny. Kiedyś przeczytałam, że dzieci nie wychowuje się poprzez prawienie morałów, ale dawanie przykładu. To jak, spróbujesz?

Pewnie chętnie powiedziałabyś mi, że nie masz jak, bo dzieci małe, mąż do późna w pracy, a i obiad trzeba ugotować. Jasne, każda mama ma milion zajęć w ciągu dnia, bez względu na to czy jest mamą na cały etat czy wróciła do pracy. I w jednym i w drugim przypadku nie narzeka na brak zajęć. Jeśli do pomocy ma opiekunkę lub babcię to świetnie, bo prawdopodobnie wtedy może wyskoczyć na trening (chyba, że wykorzystuje ten czas na prace domowe). Jednak wiele mam nie ma takiej możliwości, a mimo tego ćwiczą. Nie, nie mają nadprzyrodzonych mocy. Pomimo zmęczenia zakładają buty i idą biegać, rozkładają matę i ćwiczą z treningiem włączonym na YouTube lub platformie wybranej trenerki albo wykonują gotowy program ćwiczeń z jednego z czasopism o zdrowiu.

Zacznijmy od tego, że każda mama może być fit mamą. Zerknij na swój plan dnia i zastanów się, kiedy mogłabyś poćwiczyć. Jeśli jesteś mamą maluszka, który jeszcze chętnie siedzi w wózku, to możesz chodzić na długie spacery nawet kilka razy w ciągu dnia. W pierwszym roku życia moich dzieci była to główna moja aktywność (plus oczywiście ciągłe krzątanie się po domu). Jeśli dzieci są małe i jesteś mamą na cały etat, możesz trochę poćwiczyć, gdy ucinają sobie drzemkę. Tak, wiem, że często śpią w różnych godzinach, ale być może jedno z nich jest na tyle spokojne, że możesz rozłożyć matę i chociaż przez kwadrans porobić skłony i porozciągać się? Może twoja pociecha przyłączy się do ciebie? Nie nastawiaj się, że będziesz od razu ćwiczyć pięć razy w tygodniu i po sześćdziesiąt minut. Jeśli sprostasz takiemu tempu to świetnie, ale może zacznij od krótkich treningów? Nawet kwadrans na macie lub spacer z dzieckiem sprawią, że poczujesz się lepiej. 

Przygotowanie smacznych, szybkich a przede wszystkim zdrowych posiłków wcale nie musi być trudne. Sałatkę z dzisiejszego przepisu przygotowałam w kilka minut z tego, co znalazłam w lodówce. Wyszło naprawdę smaczne wege jedzenie, które dobrze sprawdzi się też jako dodatek do ryb lub mięs. To jak - spróbujecie?

Lubię tworzyć nowe przepisy, a gdy z eksperymentów wychodzą smaczne dania to radość jest wtedy ogromna. Zapisuję je w swoim przepiśniku by później móc je bez problemu odtworzyć. Niektórymi dzielę się też na blogu z Wami. Gotowanie, zwłaszcza roślinnych dań, od kilku lat jest moją pasją. Zanim zostałam mamą potrafiłam spędzić w kuchni kilka godzin skrzętnie przygotowując obiad i ciasto na deser. Czasami według własnej fantazji a czasami próbując odtworzyć przepis z książki kucharskiej. Strony niejednej z nich zostały ozdobione plamą sosu pomidorowego lub odciskiem palca wymazanego masłem... Od paru lat stawiam jednak na szybsze i prostsze rozwiązania niż mięsa marynowane przez dobę a przygotowywane przez co najmniej dwie godziny. I taki właśnie jest też przepis, którym dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami. Świetnie sprawdzi się na lunch w pracy, lekką kolację a nawet obiad (również jako dodatek do mięs i ryb).

Kaszę jaglaną gotujemy zgodnie z opisem podanym na opakowaniu. Umyte kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek aż będą miękkie. Szpinak i bazylię myjemy i kroimy na mniejsze kawałki. Fasolę z puszki płuczemy pod wodą. 

Na patelnię do kurek dodajemy pozostałe składniki. Przyprawiamy solą i pieprzem do smaku. Smażymy chwilę (max. minutę) i voila! Danie gotowe. 

Smacznego!

Kilka razy w roku Ewa Chodakowska organizuje sportowe wyzwania do których przyłączają tysiące (a może setki tysięcy?) kobiet. Później Internet zalewa fala zdjęć pokazujących szczuplejsze sylwetki. Nowe wyzwanie #bebetter "be stronger" ruszyło na początku czerwca i... wzięłam w nim udział. Czy te wyzwania są dla każdego? I czym mnie na nie skusiła?

Kilka lat temu wielu trenerów publicznie zarzucało Ewie Chodakowskiej, że jej ćwiczenia są przyczyną wielu kontuzji, a kolejki do gabinetów ortopedycznych dzięki niej wydłużają się. Trenerka zawsze odpowiadała, że najbardziej kontuzjogenny jest brak ruchu. Niestety, sprawdziłam na sobie, kiedy postanowiłam porzucić ćwiczenia na jakiś czas i trafiłam z silnymi bólami pleców do lekarza.

Wracając do Ewy, tak, jej treningi są dla każdego, i tak, mogą powodować kontuzje. Tak samo jak ćwiczenia innych trenerów wykonywane w domu bez nadzoru specjalisty.

Jeśli masz wątpliwości, czy możesz wykonywać te lub jakiekolwiek inne ćwiczenia, to przed rozpoczęciem treningów skonsultuj się z lekarzem. Jeśli masz dużą nadwagę lub jesteś bardzo otyłą osobą - też najpierw skonsultuj się ze specjalistą, który doradzi jaka aktywność fizyczna będzie na początek najkorzystniejsza i najbezpieczniejsza dla ciebie.

Oczywiście o schudnięcie, wyrzeźbienie ciała i zmianę nawyków na zdrowsze. Proste prawda? Ale same wyzwania to nie jest bułka z masłem.

Plan treningów (Ewa zamieszcza go na swoim profilu na Instagramie, Facebooku i platformie beactive tv - tam rozgrywają się wyzwania) nie jest łatwy. Ćwiczysz sześć razy w tygodniu z programami Ewy, a w niedzielę luzujesz gacie, czyli odpoczywasz. Tylko godzina treningu dziennie? Dam radę myślisz sobie. I rzeczywiście tak jest, ale po tygodniu, może dwóch okazuje się, że nie jesteś taka wysportowana i wytrzymała jak myślałaś. Zamiast wersji ćwiczeń dla zaawansowanych czasami wybierasz tą dla początkujących. W połowie treningu sprawdzasz ile czasu zostało do końca, a na widok uśmiechniętej Chodakowskiej (kiedy ty zaciskasz zęby z bólu) zastanawiasz się, czy on anie jest przypadkiem kosmitką. I ćwiczysz dalej, a po treningu pachniesz tak samo przyjemnie jak panowie pracujący cały dzień na budowie.

Po co więc tak się męczyć? Bo bez wysiłku nie schudniesz, nie wyrzeźbisz ciała, nie pozbędziesz się celullitu. Proste. Pocieszające i motywujące jest jednak to, że razem z tobą w trakcie wyzwania "męczą się" tysiące innych kobiet. Mają różne cele, sylwetki, niektóre wracają do formy po ciąży, inne chcą tylko wyrzeźbić szczupłe ciało, a jeszcze inne powalczyć z nadwagą, otyłością. Na Instagramie pokazują, jak walczą, jak ćwiczą. Upadają, by poprawić koronę i walczyć dalej. O siebie i dla siebie. A każda z tych kobiet może liczyć na wsparcie od innej fajterki z chodagangu (tak nazywają się kobiety ćwiczące z Chodakowską). Zaczynasz ćwiczyć, a w pakiecie otrzymujesz nowe koleżanki, czasami przyjaciółki, wsparcie i dużo motywacji. Tego ostatniego sporo dostarcza sama Chodakowska, która jest bardzo aktywna w social mediach w trakcie wyzwań.

Kiedyś spontanicznie włączyłam na YouTube Skalpel Ewy i stwierdziłam, że te ćwiczenia są proste, a czasami wręcz nudne. Kilka lat później wykupiłam abonament do beactive tv i przetestowałam kolejny program z taśmami oporowymi. Było ciekawiej, bardziej męcząco i w końcu poczułam mięśnie, które sobie grzecznie spały i nie miałam o nich pojęcia. Jakże byłam naiwna myśląc, że inne programy będę przerabiać bez problemu. Wydawało mi się, że skoro jestem aktywna, skoro potrafię przebiec bez wcześniejszego przygotowania 5 kilometrów, to godzinny trening z Ewą też zrobię bez problemu. Kiedy po dwudziestu minutach skakania na macie byłam zlana potem, wiedziałam już że łatwo nie będzie.

Ale chciałam w końcu pozbyć się oponki na brzuchu, wyrzeźbić ciało. Treningi z Ewą miały mi w tym pomoc, ale też poprawić ogólną formę przed startem w półmaratonie. Także ćwiczyłam codziennie zalewając się potem, czasami krzywiąc z bólu mięśni podczas robienia jakiegoś ćwiczenia. Po tygodniu zaczęłam jeszcze bardziej podziwiać wszystkie kobiety, które mając 20-30 kilogramów nadwagi skaczą z Ewą. Naprawdę, nie wiem jak to robicie i jak dajecie radę.

W trakcie wyzwania kolejność treningów w danym tygodniu zmieniałam, łączyłam je z bieganiem. Początkowo szło dobrze, ale w trzecim tygodniu przyszedł kryzys i zamiast sześciu treningów były tylko trzy, w tym jeden to bieg na 10 kilometrów. Ostatni tydzień był wzorowy - sześć treningów z Ewą i bieganie.

W trakcie wyzwania nie stosowałam diety odchudzającej. Starałam się zdrowo odżywiać (głównie wegańsko), ale nie pogardziłam pizzą czy batonikiem. Dlatego też moje efekty po dokończeniu wyzwania nie są spektakularne. Oponka na brzuchu nie zniknęła, ale to był TYLKO miesiąc treningów. I po tym miesiącu mam mniejszy celullit, uda wysmukliły się, pośladki są jędrniejsze i bardziej wyrzeźbione. Straciłam po centymetrze w biodrach i najszerszym miejscu ud. I wiecie co - dalej będę łączyć bieganie (półmaraton na horyzoncie) z treningami Ewy i wezmę udział w kolejnym wyzwaniu. Bo chcę się sprawdzić, dać sobie wycisk na macie, coś tam wyszczuplić a coś wyrzeźbić. A poza tym chcę być częścią (choćby przez miesiąc) tej fajnej społeczności. Tego grona kobiet, które wspierają się, dopingują wzajemnie i piszą szczerze jak jest.

Co zrobić na obiad, kiedy nie ma za dużo czasu na gotowanie, w lodówce raczej pusto, a wydawanie pieniędzy na jedzenie na wynos nie wchodzi w grę? Wtedy najlepiej sprawdzają się makarony, jak ten z przepisu.

Ten przepis na makaron ze szpinakiem mrożonym przygotowuje się zaledwie... 8 minut. Jest smaczny, pożywny, a do tego zdrowy i wegański. To danie jest też dowodem na to, że dieta wege (i generalnie kuchnia wege) nie muszą być skomplikowane, nijakie czy trudne.

Właściwości szpinaku są korzystne dla zdrowia. Zawiera on m.in. łatwo przyswajalne żelazo, ale nie powinny jeść go osoby chorujące na kamicę nerkową, ponieważ zawarty w nim szczawian wapnia (powstaje z połączenia kwasu szczawiowego i wapnia) jest budulcem kamieni nerkowych. Natomiast pestki słonecznika zawierają m.in. witaminy E, A, B, a także cynk, żelazo, potas, wapń.

Makaron z pszenicy durum zagotuj zgodnie z przepisem na opakowaniu (ok. 6 minut). Niektórzy zastanawiają się, jak przygotować szpinak, tymczasem jest to często prostsze niż nam się wydaje. 

Na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek podsmażamy zmrożony szpinak, który przyprawiamy czosnkiem (może być świeży ząbek lub sproszkowany), pieprzem i odrobiną soli. Po odlaniu makaronu mieszamy go na patelni ze szpinakiem, po czym przekładamy na talerz i posypujemy czarnymi oliwkami oraz pestkami słonecznika.

W tym tygodniu u Agnieszki z bloga My coffee time przeczytałam podsumowanie kwietnia i co fajnego wydarzyło się w minionym miesiącu. Agnieszka napisała m.in. że regularnie biega i przygotowuje się do półmaratonu, którego przebiegnięcie jest jednym z jej postanowień noworocznych. Czytając to byłam pełna podziwu, ale poczułam też smutek, bo u mnie ten półmaraton jest marzeniem od dawien dawna, ale do tej pory go nie zrealizowałam. Zawsze było coś ważniejszego, zawsze pojawiały się wymówki. Bo przecież dzieci w nocy budzą się, bo w dzień jest tak intensywnie, że wieczorne bieganie jest ostatnią czynnością na jaką mam siły i ochotę, a w zimę to smog i niekorzystne warunki. I chociaż biegam od kilku lat, to nadal nie pokonałam dystansu dłuższego niż trzynaście kilometrów, a jedyne imprezy biegowe w których brałam udział to te na pięć kilometrów.

Dzisiaj na profilu bloga na Instagramie (zapraszam Was do śledzenia:) zamieściłam zdjęcie właśnie z takiego biegu, a wśród komentarzy pojawił się taki:

I trudno nie zgodzić się z tym. Wiele razy chciałam coś zrobić, ale znajdywałam setki wymówek i odkładałam coś na później. Tylko, że później żałowałam, że np. nie mogę wziąć udziału w biegu, nie ćwiczyłam i pojawił się ból pleców, nie zrobiłam wcześniej obiadu. Żałowałam, że nawet nie spróbowałam.

 Jak tylko...

Jak przeczytam wszystkie książki Tomka Tomczyka (vel. Kominek, vel. Jason Hunt) to zacznę pisać bloga. Jak tylko skończę kolejne studia, to poszukam lepszej pracy. Przykładów mogłabym wymienić mnóstwo i jestem pewna, że Wy też dodalibyście pewnie drugie tyle. Ciągle odkładamy coś na później, na jakąś bliżej nie określoną przyszłość, wmawiamy sobie, że nie jesteśmy na coś gotowi i tylko tracimy czas. Nie ma czegoś takiego, jak idealny moment. Jeśli na czymś nam zależy, to zacznijmy działać tu i teraz z tym, co mamy i co potrafimy.

Jeżeli otrzymanie wymarzonej pracy wiąże się z podniesieniem kwalifikacji, tudzież skończeniem studiów podyplomowych lub biegłą znajomością języka angielskiego, to zapiszmy się na te studia, zacznijmy coś robić, by lepiej znać język obcy. Opracujmy plan działania i nie czekajmy na lepszy moment, bo takiego nie będzie. Trzeba zacząć pracować z tym, co mamy, jednocześnie uczyć się nowych rzeczy i doskonalić.

Jak osiągać cele i spełniać marzenia?