Chyba każda z nas marzy o promiennej cerze, mocnych włosach, smukłej sylwetce i dobrym zdrowiu oraz samopoczuciu. Nie zapewnią nam tego ani kosmetyki, ani przeróżne suplementy. By móc czuć się dobrze w swoim ciele i cieszyć się zdrowiem trzeba do tego podejść holistycznie, czyli kompleksowo, a także w zgodzie z naturą. Dzisiaj o tym co robić, by wyglądać pięknie i świadomie zadbać o siebie.




"In the world full of Kardashians be Diana" - znacie to powiedzenie? Nie odważyłabym się skrytykować kobiety, która z pewnych (nieznanych mnie i innym) pobudek postanowiła skorzystać z usług kliniki chirurgii plastycznej. Nie będę jednak ukrywać, że bliżej mi do naturalności i i stylu Księżnej Diany niż sióstr Kardashian. Minimalizm, życie w zgodzie z naturą i klasyka - to coś do czego dążę, a z tego co zauważyłam - moje czytelniczki również:) Jednak przeglądając zdjęcia na Instagramie trudno oprzeć się wrażeniu, że my - kobiety podzieliłyśmy się na dwa obozy. Jeden z nich zdają się tworzyć wielbicielki brazylijskich pośladków, intensywnego makijażu, seksownych ubrań i/lub zabiegów w klinice chirurgii plastycznej. Drugi zaś to kobiety preferujące bardziej naturalny styl - delikatne makijaże (lub ich brak), proste fryzury (lub zwyczajnie uczesane włosy), naturalne kosmetyki i materiały z których uszyte są ich minimalistyczne i klasyczne ubrania. Być może teraz bardzo to upraszczam, jednak często spotykam kobiety, które interesując się zdrowym odżywianiem i naturalną pielęgnacją w pewnym momencie skłaniają się także ku minimalizmowi i naturalnym rozwiązaniom w wielu dziedzinach. Taki styl życia nie oznacza, że od teraz jedyny kosmetyk, którego używamy to naturalny olejek czy mąka ziemniaczana zamiast szamponu. Wszystko zależy od własnych upodobań, potrzeb i chęci. Zwolenniczki naturalnej pielęgnacji także korzystają z usług kosmetologów i gabinetów kosmetycznych, ale zamiast botoksu najpierw spróbują mniej inwazyjnych metod poprawienia jędrności skóry i spłycenia zmarszczek, jak chociażby joga twarzy. 

Od paru tygodni na Instagramie w relacjach poruszałam tematykę naturalności i akceptacji siebie. Otrzymałam wówczas wiadomości, że tak wiele z nas nie akceptuje swojego wyglądu - figury, cellulitu, wyprysków na twarzy. Zagadnienie akceptacji siebie to temat na zupełnie inny, obszerny artykuł. Jednak myśląc o tych niedoskonałościach, jak cellulit czy problemy z cerą przychodzi mi na myśl moja babcia, która za kilka dni skończy dziewięćdziesiąt lat! Jeszcze w wieku sześćdziesięciu czy siedemdziesięciu lat słyszała komplementy, że wygląda na dziesięć lat mniej. Nigdy nie przeczytała żadnego poradnika o pielęgnacji czy dbaniu o siebie. Korzystała jednak garściami z natury i robiła to instynktownie. Całe życie spędziła na wsi, ciężko pracowała w gospodarstwie czy w warsztacie stolarskim dziadka, a do tego wychowała cztery córki i kilkanaścioro wnucząt. Mimo tak wielu obowiązków zawsze miała promienną cerę na której trudno było doszukiwać się krostek, nadmiernego łojotoku. Oczywiście możemy założyć, że to geny, ale po dokładnej analizie stylu życia mojej babci przekonamy się, że to wszystko zasługa życia w zgodzie z naturą. W kuchni zawsze królowały sezonowe potrawy, warzywa były z własnego pola, ser babcia ważyła sama z mleka od krowy, którą wydoiła o poranku. Wstawała najpóźniej o szóstej rano, w zimę bez względu na pogodę przechodziła kilkanaście metrów z węglarką do komórki po opał i stroniła od makijażu. Jedynym kosmetykiem do upiększania twarzy była czerwona szminki, której odrobinę rozsmarowywała na ustach i policzkach, gdy jechała do miasta, co zdarzało się niezwykle rzadko. I tak sobie myślę, że robiła większość tego, co zaleca światowej klasy ekspert w dziedzinie medycyny holistycznej, czyli dr Deepak Chopra. 

Moja babcia działała intuicyjnie. Wówczas nie było jeszcze poradników i tak wielu badań potwierdzających zalety życia w zgodzie z naturą. My mamy to szczęście, że możemy czerpać z tej wiedzy i wprowadzać nowe nawyki do naszego życia. Na rynku wydawniczym dostępnych jest tak dużo książek o pielęgnacji i zdrowym stylu życia, że trudno jest wybrać tą najlepszą. Sama przeczytałam już wiele takich i do kolejnych podchodzę sceptycznie. Jest jednak publikacja, którą mogę z czystym sumieniem polecić - "Naturalne piękno. Ścieżka wewnętrznej przemiany" autorstwa wspomnianego już doktora Deepaka Chopra i Kimberly Snyder - cenionej ekspertki w dziedzinie dietetyki i zdrowia. 

Autorzy dalecy są od namawiania czytelniczek do wprowadzania kolejnych wyrzeczeń, by dorównać kreowanym przez media kanonom piękna. Namawiają jednak do zaakceptowania siebie i tego, co każda z nas nazywa niedoskonałościami. Zamiast kupowania kosmetyków w drogeriach, niejednokrotnie bardzo drogich, proponują zacząć korzystać z naturalnych metod. A przede wszystkim zacząć od zmian w odżywianiu. By móc cieszyć się ładną cerą trzeba zadbać o odpowiednie odżywianie. Żaden krem nie sprawi, że nasza cera będzie pozbawiona krostek, łojotoku i stanie się promienna. Kluczem do zdrowia i piękna jest odpowiednio zbilansowana dieta, która dla każdej z nas będzie inna. Każdy organizm jest inny i może potrzebować innego paliwa w postaci pokarmów. Zupełnie inaczej będzie wyglądać dieta osób chorobami jelit, alergików czy tych, którzy marzą o pozbyciu się trądziku. Deepak Chopra i Kimberly Snyder nie proponują konkretnych diet w celu zniwelowania wybranych dolegliwości. Podpowiadają natomiast jakich produktów warto unikać, a jakie wprowadzić do swojego menu. Podstawą dla wszystkich jest z pewnością oparcie swojej diety na warzywach, owocach oraz nieprzetworzonych produktach.

Holistyczne podejście do pacjentów stosuje coraz więcej lekarzy. My także jesteśmy coraz bardziej świadome tego, że na nasze samopoczucie i zdrowie ma wpływ wiele czynników. Wiemy także, że wielu chorób można uniknąć poprzez odpowiednie odżywianie, regularną aktywność fizyczną czy odpowiednią ilość snu. 

Z książki "Naturalne piękno (...)" dowiadujemy się, że jest sześć filarów dbania o siebie. Poza dietą, ćwiczeniami, snem, to także pielęgnacja zewnętrzna, dbanie o rozwój duchowy i powrót do życia w zgodzie z naturą. Autorzy powołują się na wiele badań, publikacji światowej klasy lekarzy i specjalistów, co czyni tę książkę wartą uwagi. Czytając ją co rusz zaznaczałam ciekawe fragmenty i godne wprowadzenia zmiany. Na uwagę zasługują także liczne przepisy nie tylko na dania, kosmetyki, ale także napoje wspomagające pracę czy oczyszczanie organizmu z toksyn. Tak, wszyscy już chyba wiemy, że organizm człowieka sam doskonale potrafi pozbyć się niekorzystnych substancji. Jednak wielu lekarzy przekonuje, że obecnie do naszych organizmów dostaje się tak wiele tychże substancji (nie tylko w pokarmach), że niekiedy nie jest w stanie sam poradzić sobie z ich usunięciem. Dlatego też warto go w tym wspierać. W przypadku wątroby Deepak Chopra proponuje picie napoju, który ma działanie oczyszczające i przeciwzapalne. Można go przyrządzić samodzielnie z kilku składników - kurkumy (autorzy polecają dodawać ją do potraw), imbiru, cytryny, miodu i pieprzu (czarnego oraz cayenne). Autorzy wymieniają także produkty, których warto unikać w trosce o prawidłową pracę wątroby, jelit czy układu krążenia. 

Co rusz słyszymy lub czytamy, że powinniśmy żyć w zgodzie z naturą. To ogólne stwierdzenie wielu osobom kojarzy się z przeprowadzką na wieś i uprawianiem własnej grządki pomidorów. Z książki "Naturalne piękno (...)" dowiadujemy się, że możemy zrobić to znacznie prościej. Nawet mieszkając w wielkim mieście możemy dbać o siebie w naturalny sposób. Przede wszystkim powinniśmy zacząć żyć zgodnie z naturalnym rytmem. Oznacza to, że nasz styl życia powinien być dostosowany do pór roku i zachodzącymi wraz z nimi zmianami w przyrodzie. Nasze potrawy powinny być przygotowywane z sezonowych produktów. Latem częściej będziemy zjadać lekkostrawne dania, a zimą ciepłe z rozgrzewającymi przyprawami, jak np. imbir. Deepak Chopra i Kimberly Snyder opracowali zbiór wskazówek na każdą porę roku dla zdrowia, urody i dobrego samopoczucia. Czy wiecie, że nasz organizm będzie funkcjonował lepiej, gdy dostosujemy nasz rytm dobowy do wschodów i zachodów słońca? Równie korzystne jest też chodzenie boso po trawie, piasku czy ściółce leśnej. Dzięki temu wzrasta ochrona przed stanami zapalnymi i starzeniem się. A z badań, na które powołują się autorzy "Naturalnego piękna (...)" wynika, że bezpośrednie dotykanie ziemi przez godzinę pomaga w regulowaniu przepływu krwi do twarzy, wspomaga programy naprawcze tkanek skóry i poprawia naszą cerę. 

Najchętniej napisałabym tutaj o wielu ciekawostkach i naturalnych, niezwykle prostych do zastosowania metodach holistycznego zadbania o nasz organizm, ale najlepiej będzie, gdy same przeczytacie o nich w książce "Naturalne piękno. Ścieżka wewnętrznej przemiany", która swoją premierę miała w tym tygodniu. Od razu może uprzedzę pytania - tak, dostałam ją z wydawnictwa, ale to jedna z tych książek, które czyta się z ciekawością i najchętniej przekazałoby się ją bliskim osobom. Przy okazji mogę zdradzić, że już znalazły się chętne osoby w moim otoczeniu do jej przeczytania. I wcale mnie to nie dziwi. Każda z nas chce być zdrowa, mieć lśniące włosy, promienną cerę czy smukłą sylwetkę. I chyba każdej zależy na dobrym samopoczuciu. Tego nie zagwarantują nam żadne kremy i drogie zabiegi, ale korzystanie z dobrodziejstw natury i właśnie holistyczne podejście do którego namawiają nas autorzy tej wspomnianej książki. Czyta się ją niezwykle szybko, naszpikowana jest ciekawymi informacjami, licznymi publikacjami badań naukowych, stanowiskami wybitnych lekarzy. Jej ogromną zaletą jest kompleksowe i rzeczowe podejście, a także proponowanie rozwiązań, których zastosowanie nie wiąże się z wydawaniem pieniędzy. 


Jeśli dotarłyście na koniec tego artykułu to bardzo Wam dziękuję! A tymczasem zmykam dalej korzystać z naszych sielskich wakacji na wsi. 

Po krótkiej przerwie powracam do publikowania przepisów w ramach cyklu "Roślinny piątek", które cieszą się sporym zainteresowaniem. O tym, że kuchnia roślinna stale zyskuje popularność chyba nikogo nie trzeba już przekonywać i cieszę się, że piszecie w komentarzach oraz prywatnych wiadomościach, że przepisy publikowane na Slow Life Studio inspirują Was do ograniczenia mięsa. 

A skoro o przepisach mowa, to dzisiaj będzie trochę inaczej. Nie będzie propozycji dania na kolację czy lunch, ale na... deser. Nie znam osoby, która nie przepada za lodami, a w wakacje sięgamy po nie nadzwyczaj często, choć znam osoby, które lody jedzą tylko wtedy, gdy temperatura spada poniżej zero stopni Celsjusza. Wybór lodów w sklepach i kawiarniach jest ogromny, o ile nie jesteśmy uczuleni na białko mleka krowiego lub... nie jesteśmy weganami. Wówczas pozostają jedynie sorbety, które często są tak słodkie, że trudno jest je zjeść. Pomijając już zawartość cukru, ewentualnych barwników, to najzdrowsze jedzenie to właśnie to, które przygotujemy sami. A lody z proponowanych przepisów nadają się także dla dzieci jako zdrowa przekąska - bez dodatku cukru, mleka krowiego, barwników. Polecam także zaangażować do ich przygotowania dzieci - zabawa będzie przy tym przednia.

Do przygotowania lodów wykorzystałam plastikowe foremki wielokrotnego użytku. Proporcje podane w przepisach starczą do zrobienia łącznie czterech lodów w foremce jak na zdjęciu.

Początki w związku są zazwyczaj właśnie jak w komedii romantycznej, tylko co zrobić, gdy urocze wady zaczynają irytować? Jeśli są tutaj fanki serialu "Seks w wielkim mieście", to zapewne pamiętają, jak urocza i perfekcyjna Charlotte denerwowała się, gdy jej kochany Harry zostawiał torebki po herbacie byle gdzie brudząc przy tym idealnie wypolerowany blat w kuchni. I teraz pytanie do nas - kto z nas powiedziałby w takiej sytuacji swojej drugiej połówce "bo ty zawsze tak robisz" lub "bo ty nigdy nie wyrzucasz tych torebek do kosza"? Z tym właśnie spróbowały zmierzyć się w swojej książce Monika Janiszewska i Katarzyna Kucewicz (psycholożka, psychoterapeutka). Książka "Pięknie odmienni. Jak uwolnić związek od codziennych sprzeczek i nieporozumień" nie sprawi, że po jej przeczytaniu wszystkie problemy z komunikacją w związku znikną. To od nas zależy czy relacja z drugą osobą będzie pozbawiona kłótni i wzajemnych oskarżeń. Podziwiam pary, które świętują pięćdziesięciolecie małżeństwa i szczerze im gratuluję. Gdy czytam lub słucham o takich związkach to za każdym razem dowiaduję się, że to przede wszystkim praca nad sobą. By czasami policzyć do dziesięciu i odetchnąć zamiast wykrzyczeć w złości wszystko, co irytuje nas w drugiej osobie. Bardzo łatwo jest kogoś zaatakować, ale dużo trudniej rozwiązać problem w spokojny sposób. A do tego zachęcają właśnie autorki publikacji "Pięknie odmienni (...)".

"Pięknie odmienni (...)" to zbiór przeróżnych sytuacji, które mogą prowadzić do konfliktów w związku. Przykładowo: różne sposoby spędzania świąt, wtrącanie się w związek rodziców i teściów, podział obowiązków, bałaganiarstwo i sprzątanie, kariera i pieniądze. Poza tym autorki próbują znaleźć rozwiązanie w sytuacjach, gdy nieporozumienie pojawia się w przypadku mniej oczywistych spraw, jak odmienne poczucie humoru, postawy życiowej (optymistka kontra pesymista) czy innych sposobów okazywania uczuć. 

Każdy problem przedstawiony jest na przykładzie dwóch par, w których każda osoba przedstawia swoje stanowisko, obawy, pragnienia. Wszystko opatrzone jest komentarzem psychologa, który zwraca uwagę, jak powinniśmy w danej sytuacji postąpić. Jak rozmawiać, by nie ranić drugiej osoby i unikać oceny oraz osądzania. Dzięki takiemu zabiegowi możemy zacząć wprowadzać pewne zmiany w komunikacji z partnerem samodzielnie, bez konieczności konsultowania się od razu z psychoterapeutą. 

Korzystając z porad psychologa zawartych w tejże publikacji mamy świetną okazję, by polepszyć komunikację w związku. By wreszcie przestać używać tak popularnych, niestety, "bo ty zawsze" i "bo ty nigdy". Na szczególną uwagę zasługuje ostatni rozdział książki, w którym autorki przekonują, że kluczem do szczęśliwego związku jest rozmawianie ze sobą. Katarzyna Kucewicz zwraca uwagę, że pary często rozmawiają ze sobą raportując sobie, co wydarzyło się w ciągu dnia i planując zadania na kolejne dni. Rozmawianie o bieżących sprawach jest istotne, ale dla dobra związku rozmowy takie powinny być prowadzone na głębszym poziomie. Oznacza to, że powinny dotyczyć potrzeb, obaw i emocji partnerów. Co ciekawe, o ile o marzeniach i potrzebach potrafimy mówić, to wyjawienie swoich emocji dla wielu osób jest bardzo trudne. Katarzyna Kucewicz przekonuje jednak, by podejmować próby i rozmawiać o nich, przy czym zaznacza, że takie rozmowy scalają związek, który tworzą przecież osoby o różnych doświadczeniach, odmiennych nawykach. Dzięki szczerej rozmowie, w tym o swoich uczuciach, możemy także uniknąć nadinterpretacji i, pisząc już kolokwialnie, "kręcenia filmów w głowie" i dopowiadania sobie. 

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o niełatwej sztuce komunikacji w związku, o kompromisach i akceptowaniu wad partnera lub partnerki, to zachęcam Was do przeczytania książki "Pięknie odmienni (...)". Dzięki zawartych w niej informacjom i poradom możemy rzeczywiście uwolnić związek od wzajemnych oskarżeń, sprzeczek i nieporozumień, o ile zastosujemy porady autorek.

Szczerze polecam Wam i Waszym partnerom oraz partnerkom tę książkę.

Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Wydawnictwie Sensus.

Trudno jest mi wyobrazić sobie, jak przeprowadzka na wieś oddaloną o kilkadziesiąt  kilometrów od miejsca pracy może wiązać się z życiem w rytmie slow. Zwłaszcza, jeśli decyzję o takiej życiowej rewolucji podejmuje się pochopnie, niekiedy pod wpływem emocji i w okresie, gdy jesteśmy tak zmęczeni, że jedyne na co mamy ochotę, to rzeczywiście uciec do wioski w Bieszczadach. Najlepiej do chaty w której na próżno szukać zasięgu w telefonie. Któż z nas czasami nie ma na to ochoty? A domek na wsi lub w małej miejscowości blisko miasta, z własnym ogrodem i lasem za płotem, to marzenie wielu osób, w tym moje. Wiem jednak, że musi to być przemyślana decyzja i że po przeprowadzce do tego domu slow nie zastąpi fast, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jeśli na co dzień nie potrafimy zwolnić, być tu i teraz, a wewnętrzny spokój to coś, co znamy jedynie z książek lub artykułów, to najpierw musimy popracować nad... sobą. Z doświadczenia wiem, że poprzez wypracowanie pewnych zachowań, a także ustalenie swoich wartości i priorytetów, życie w mieście może toczyć się bez zbędnego pośpiechu. On czasami będzie wkradać się do naszej codzienności, nawet jeśli już osiądziemy na stałe w tych Bieszczadach, ale dzięki samoświadomości i uprzednio wypracowanym technikom, będziemy potrafili przywrócić wcześniej wypracowany ład i spokój. 

Wspomniałam wcześniej, że życie w rytmie slow jest możliwe w wielkim mieście dzięki wypracowaniu pewnych zachowań oraz ustaleniu hierarchii wartości. O ile w kwestii tych ostatnich nikt nam raczej nie pomoże i z pewnością nie będzie to łatwe zadanie do wykonania (ale bardzo, bardzo ważne), to z metodami mamy ułatwione zadanie. Próbę stworzenia takiej mapy slow podjęła Natalia Kraus w książce "Slow life w wielkim mieście". Autorka odnosiła sukcesy w korporacjach, miała super pensję, ale... czuła się zmęczona. Zanim zaczęła żyć slow, kilka razy pewne wydarzenia uświadomiły jej, że nie ma sensu tak pędzić. Jednym z nich był wyścig do tramwaju, który wygrała... starsza kobieta poruszająca się w tempie, które zapewne większość z nas nazwałaby żółwim. Wyobrażacie sobie biec do na przystanek, mijać po drodze starszą panią, zasapać się przy tym, zdenerwować, a ostatecznie wsiąść do tramwaju uprzednio przepuszczając tą uroczą starszą panią? W tej sytuacji wyścig podjęty przez autorkę (a któż z nas takich nie podejmuje czasami?) wydaje się zupełnie bezsensowny.








Innym wydarzeniem, które zadziałało niczym zimny prysznic, był wieczór, który autorka miała spędzić na wymarzonym koncercie. Była jednak tak zmęczona po powrocie z pracy, że po prostu zasnęła. Chyba nie muszę pisać w jakim humorze obudziła się po tej drzemce? Niby normalne zdarzenia, których uczestnikami mógłby być każdy, a jednak zadziałały jako sygnał alarmowy, że życie chyba powinno wyglądać inaczej. Powinniśmy mieć siłę na swoje pasje, uczestniczenie w wydarzeniach kulturalnych czy zjedzenie w spokoju posiłku, a codzienna praca powinna być jednym z elementów naszego życia, a nie zajęciem, które wysysa z nas resztki energii. Dzięki tym wszystkim doświadczeniom autorki powstała mapa slow life - przewodnik dla osób, które chcą zwolnić tempo żyjąc w mieście. Wbrew pozorom nie jest to trudne - wystarczy, że zaczniemy wprowadzać zmiany powoli i zgodnie z poradami zawartymi w tejże książce.

Przede wszystkim od ustalenia swoich priorytetów i wartości - to one niejednokrotnie będą dla nas swego rodzaju drogowskazem, dzięki czemu podejmowanie decyzji będzie łatwiejsze. System wartości opracowany - to co w takim razie dalej? Natalia Kraus proponuje wprowadzanie slow life w kilku obszarach, jak codzienność, praca, dom, finanse, moda i uroda oraz zdrowie. Co ciekawe, autorka opracowała "Złotą Receptę na codzienny slow" w ramach której dzieli się swoimi sprawdzonymi zasadami na przeżycie dnia w spokojniejszym tempie. Jest to kilka nowych nawyków do wypracowania, dzięki którym mamy szansę zastąpić szybkie tempo tym spokojniejszym, ale powinniśmy stosować je wszystkie. 

To nad czym zdecydowanie warto popracować, a co poleca autorka, to wykonywanie pewnych czynności po prostu wcześniej, bez odkładania na ostatnią chwilę. Zamiast przestawiać co chwilę budzik w telefonie - wstań, gdy tylko zadzwoni. Ubrania dla siebie i dzieci przygotuj na początku tygodnia w zestawy na najbliższe dni (wersja zaawansowana) lub po prostu od razu po powrocie z pracy skompletuj zestawy na kolejny dzień. Dzięki zmianie w tych dwóch obszarach możesz zyskać czas na spokojne zjedzenie śniadania, wyszykowanie i/lub odprowadzenie dzieci do przedszkola lub szkoły, a także na dotarcie do pracy w normalnym tempie.

Wprowadzając kolejne kroki proponowane w poradniku "Slow life w wielkim mieście" masz szansę zapanować nad swoimi finansami, stworzyć kapsułową szafę (taką, w której wszystko do siebie i do ciebie pasuje), zacząć panować nad swoim czasem, znaleźć przestrzeń na swoje hobby czy też poprawić relacje z bliskimi. Wydaje się nierealne? Ale to prawda. Poprzez wprowadzenie zasad idei slow life mamy szansę zacząć żyć prościej, bardziej świadomie i bez zbędnego nadmiaru. Kluczem do sukcesu jest umiar oraz uważność. 

"Slow life w wielkim mieście" to ciekawa i warta uwagi książka, którą szczególnie poleciłabym osobom dopiero rozpoczynającym swoją przygodę ze slow life. To łatwy w odbiorze poradnik zawierający proste kroki i podpowiedzi, co zrobić by zminimalizować i wyeliminować szybkie tempo z naszego życia. Dzięki sprawdzonym radom (i przetestowanym przez autorkę) możemy sprawić, że wreszcie będziemy mieć czas na zjedzenie śniadania w domu, uporamy się z odwiecznym dylematem "nie mam się w co ubrać" mimo że z naszej szafy wypadają ubrania, a nadmierną konsumpcję zastąpi umiar. Być może na półkach w łazience pojawią się eko kosmetyki, z domu znikną środki czystości z drogerii, a my skłonimy się ku zdrowszym dla nas i środowiska rozwiązaniom? Książka Natalii Kraus inspiruje i zachęca do próbowania nowych rozwiązań, do poszukiwania swojego sposobu na świadome i wolniejsze życie. Dzięki różnym cytatom cenionych autorów, wywiadom z ekspertami, a także opisaniu własnych doświadczeń ta książka dodatkowo zyskuje na wartości. 

Dla osób, które rozpoczynają swoją drogę do slow life to pomocny poradnik pokazujący w jakich obszarach warto pracować i jak to zrobić. Natomiast dla tych, którym zasady slow life nie są obce książka ta może stanowić przypomnienie pewnych zasad, a w niektórych fragmentach także inspirację. Warto także zwrócić uwagę na polecane przez autorkę aplikacje, listy zadań, playlisty z muzyką do medytacji.

Książka miała swoją premierę 14 lipca tego roku, a już znalazła się na czwartym miejscu listy bestsellerów Wydawnictwa Sensus. 

Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Wydawnictwu Sensus.

Kiedy publikowałam artykuł o tym, jak oczyściłam przestrzeń i zarobiłam na wakacje, nie spodziewałam się, że dostanę od Was prywatne wiadomości i komentarze z pytaniami, jak to zrobiłam. Postanowiłam wówczas, że napiszę dodatkowy tekst z praktycznymi wskazówkami i... w końcu, po wielu tygodniach cieszę się, że mogę go opublikować.

Kilka lat temu w jednym z artykułów na temat oczyszczania przestrzeni przeczytałam, że są osoby sprzedające dosłownie wszystko. Nawet słoiki ze złotą pokrywką, w których pewna znana marka sprzedaje kawę. Te słoiki sprzedawane były po 1-2 złote - niewielka kwota, ale autorzy artykułu przekonywali, że właśnie takie pozornie niewielkie kwoty w skali paru miesięcy znacząco wpływają na stan naszego konta. Co prawda, jeszcze nie próbowałam sprzedawać słoików czy zastawy kuchennej, ale w kwestii ubrań, książek czy rzeczy dziecięcych mam już sporo doświadczenia. A wszystko zaczęło się dzięki moim synom. Chyba każdy rodzic wie, ile rzeczy pojawia się w domu, gdy przychodzi na świat dziecko. Nawet jeśli my jesteśmy zwolennikami minimalizmu, to i tak zawsze w naszym domu pojawiać się będą nowe przedmioty, których część dzieci będą dostawać od babć, cioteczek czy nawet naszych koleżanek, które chciałyby sprawić radość i przyjemność małemu człowiekowi, ale chyba też sobie. Kto nie rozczula się nad małymi, słodkimi ubrankami dzieci? Wszyscy także doskonale wiemy, że wraz z pojawieniem się dziecka wydatki rosną, a rzeczy dziecięce do najtańszych nie należą. Ponadto bardzo często w wyniku ciąży zmienia się figura kobiet przez co część ubrań nie leży na nas już tak dobrze jak dawniej. Poza tym zmienia się także styl ubierania i raptem okazuje się, że te dopasowane, eleganckie sukienki wiszą w szafie nieużywane. Zajmują jedynie miejsce i zagracają przestrzeń. Jest to szczególnie uciążliwe w małych domach i mieszkaniach. Mając za dużo zbędnych rzeczy bardzo łatwo zagracić i tak niewielkie mieszkanie. A uwierzcie mi, nie ma nic bardziej frustrującego we własnym domu niż wylewające się z szafy rzeczy. Mogłoby się zatem wydawać, że dobrym rozwiązaniem jest posiadanie dużego domu, ale to złudne myślenie. Niejednokrotnie przekonałam się, że im większa powierzchnia mieszkania, tym większy... bałagan. Mając do dyspozycji duży strych czy pokoje, które jeszcze nie są użytkowane, bardzo łatwe jest zaadaptować je jako składzik zbędnych rzeczy. Często przez lata nikt tam nie robi porządku, a jedynie dokłada kolejne niepasujące ubrania czy zapisane przez dzieci zeszyty szkolne. Idealnym rozwiązaniem jest regularne pozbywanie się tego, czego my już nie używamy.

Przede wszystkim dobrze jest podejść do tego, jak do kolejnej przygody i nie nastawiać się na zysk, bo może zdarzyć się tak, że wystawione przez nas rzeczy nie znajdą nowego właściciela. Sprzedawanie przedmiotów to ogromna lekcja pokory, cierpliwości i... komunikacji.

Otóż, może okazać się, że wystawiona elegancka sukienka (z metką lub założona tylko raz) przez pół roku nie znajdzie nowej właścicielki. Wiele swoich ubrań ostatecznie przekazałam do ośrodka pomocy społecznej, ponieważ nie sprzedały się przez kilka miesięcy, a ja nie miałam ochoty trzymać ich przez następnych kilka w szafie z nadzieją, że wreszcie ktoś je kupi. Dlatego też na początku warto jest ustalić, ile czasu dajemy sobie na sprzedanie danej rzeczy. I naprawdę dobrze jest przy tym uzbroić się w cierpliwość.

Sprzedawanie zbędnych dla nas rzeczy to nie lada wyzwanie również z powodu komunikacji z zainteresowanymi kupcami. Może zdarzyć się, że osoba pytająca nas o dany przedmiot będzie nieuprzejma, będzie mieć pretensje, że paczka nie została wysłana tego samego dnia lub że ubranka dziecięce mają delikatne zmechacenia, mimo że w ogłoszeniu było to dokładnie opisane i dodatkowo zaznaczone na zdjęciach. Trzeba także wykazać się dużą cierpliwością umawiając się na odbiór osobisty przedmiotu. Wiele razy czekałam kilka godzin w mieszkaniu, aż zainteresowana osoba pojawi się, po czym nie przychodziła i nie odpowiadała na wiadomości. Trzeba także przygotować się na negocjacje w sprawie cen.

Przede wszystkim nie warto nastawiać się na ogromne zyski. Wszystkie rzeczy, nawet te nowe z metką, sprzedawane są za kwotę kilkadziesiąt procent mniejszą niż my zapłaciliśmy w sklepie. Poza tym trzeba nastawić się na możliwość negocjacji cen, a niekiedy pytania, czy zgodzimy się wymienić na wybrany przez nas przedmiot z aukcji osoby zainteresowanej naszymi rzeczami. Wówczas dobrze jest grzecznie podziękować za taką współpracę - w końcu zależy nam na oczyszczeniu przestrzeni, a nie sprowadzaniu do niej nowych rzeczy prawda? W przypadku negocjacji cen dobrze jest podać wyższą cenę niż chcielibyśmy finalnie uzyskać za dany przedmiot - wówczas wszyscy będą zadowoleni.

Dobrze przygotowane ogłoszenie to klucz do sukcesu. Niezależnie od tego, co sprzedajemy, powinniśmy dokładnie opisać w jakim stanie jest dana rzecz. W przypadku ubrań należy zaznaczyć czy znajdują się na nich plamki, czy są zmechacone, mają uszkodzony suwak/zamek, brakuje guzików lub mają dziury. Dobrze jest zaznaczyć takie defekty także na zdjęciach. 

W przypadku książek także opisujemy czy mają naderwane strony, zagniecenia (grzbiet, okładka), powyginane rogi okładki lub stron, jak również zabrudzenia. 

To samo dotyczy wszystkich innych przedmiotów, które zdecydujemy się sprzedać, a możemy wystawić wszystko - od kubków do picia czekolady po stare sprzęty pamiętające jeszcze czasy PRL. 

W opisie warto też zaznaczyć, czy jesteśmy pierwszymi właścicielami danego przedmiotu. Wiele osób bardzo zwraca na to uwagę, np. w przypadku artykułów dziecięcych. Choć muszę szczerze przyznać, że zdarzyło mi się sprzedać jeden z podgrzewaczy do butelek niemowlęcych, który sama kupiłam używany. Był w bardzo dobrym stanie, więc zaryzykowałam i opłaciło się. Nie zarobiłam ani złotówki na tej transakcji, ale przekazałam dalej sprzęt, który dobrze sprawował się, był w bardzo dobrym stanie, a do tego wyszło na to, że używałam go za darmo. Sprzedałam go za taką samą kwotę, jak kupiłam. 

W treści ogłoszenia uwzględniamy jak najwięcej szczegółów dotyczących danego przedmiotu, np. sprzedając sprzęty elektroniczne warto napisać czy były serwisowane (jeśli tak, to kiedy i z jakiego powodu), sprzedając nosidełko/fotelik dziecięcy - czy brał udział w wypadku samochodowym, zabawki dziecięce - czy są sprzedawane razem z bateriami, etc. 

Warto już w treści ogłoszenia zaznaczyć formę odebrania danej rzeczy - wysyłka Paczkomatem, kurierem, listem (zawsze rejestrowanym) lub odbiór osobisty. Ponadto dobrze jest napisać, czy wysyłamy za pobraniem.

Zdjęcia są bardzo ważne w przypadku sprzedawania rzeczy i warto zadbać o to, by były dobrej jakości. Powinny być ostre (znajdujące się na nich przedmioty nie mogą być "rozmazane"), wykonane przy świetle dziennym, dzięki czemu mamy możliwość dobrze wyeksponować kolorystykę. Nie warto jednak przerabiać zdjęć w specjalnych programach do obróbki fotografii i przykładowo "podkręcać" kolor sprzedawanej spódnicy. 

Pamiętajmy, by zaznaczyć na zdjęciach wszelkie istotne elementy danego przedmiotu: 

Jest wiele możliwości sprzedawania rzeczy, które są nam już niepotrzebne. Najczęściej korzystam z OLX, który szczerze polecam. Mają dobry formularz, w którym zaznaczymy większość ważnych informacji dotyczących danej rzeczy. Można dodać kilka zdjęć, a do tego nie trzeba ich wcześniej "obracać" bo taka opcja jest dostępna na OLX po dodaniu zdjęcia. Dodatkowym atutem jest przejrzysty podział na kategorie, które są nam podpowiadane przez serwis po dodaniu tytułu ogłoszenia. Poza tym jest opcja promowania ogłoszenia za dodatkową opłatą, z której początkowo korzystałam, ale nie przekładało się to w moim przypadku na szybszą sprzedaż. To właśnie na OLX sprzedałam najwięcej rzeczy. 

Drugim miejscem w którym udało mi się sprzedać sporo rzeczy jest Vinted. To prężnie działająca platforma, w której sprzedałam najwięcej swoich ubrań. Vinted jest bardzo przejrzysty i działa na podobnych zasadach jak OLX. Choć muszę przyznać, że mają lepsze formularze do wypełnienia w przypadku sprzedaży ubrań. Możemy wybrać tam rozmiar, markę, gamę kolorystyczną, co od razu pojawia się w miniaturce ogłoszenia, która jest wyświetlana innym użytkownikom serwisu. Dodatkowo możliwe jest dodawanie komentarzy pod adresem kupujących i sprzedających, czy transakcja przebiegła pomyślnie, czy komunikacja ze sprzedającym była dobra, etc. 

Dobrym rozwiązaniem jest także sprzedawanie rzeczy na Facebooku w przeróżnych grupach. Co prawda nie udało mi się tam jeszcze nic sprzedać, ale moja przyjaciółka ma na tym polu niemałe sukcesy. Wystarczy wyszukać grupy dotyczące sprzedawania przedmiotów (w przypadku książek są odrębne), a także grupy dotyczące naszego miasteczka lub dzielnicy. Polecam także specjalne grupy dla mam i generalnie rodziców, na których codziennie pojawiają się nowe ogłoszenia o tym, że ktoś szuka konkretnego przedmiotu lub sprzedaje. 

Oczywiście są jeszcze takie serwisy, jak Allegro, Gumtree, ale nie mam w tym przypadku żadnego doświadczenia ze sprzedawaniem rzeczy. 

Gdybyście mieli jakieś pytanie - proszę napiszcie w komentarzu lub prywatnej wiadomości. Wkrótce postaram się stworzyć osobny artykuł dotyczący tego, co zrobić, gdy jednak nie sprzedamy wystawionych przedmiotów, a nie chcemy ich wyrzucać. Dajcie znać czy bylibyście zainteresowani takim tekstem.

Przyznam szczerze, że czerwiec był dla mnie bardzo intensywnym i wyczerpującym emocjonalnie miesiącem. Podejmowaliśmy ważne decyzje, prowadziliśmy ważne i trudne rozmowy z rodziną, trochę spotkań rodzinnych, wypraw do lasu i biegania po deszczu. A do tego staraliśmy się zapewnić chłopcom jak najwięcej wsparcia i zajęć. Muszę przyznać, że im wyższe temperatury powietrza, tym gorsze humory u naszych małych odkrywców.

W czerwcu pracowałam też intensywnie nad nowym projektem, o którym wspominałam na Instagramie. I kiedy wydawało się, że wszystko jest gotowe, pojawiły się sprawy, którymi  trzeba było zająć się od razu i uruchomienie nowego projektu zeszło na dalszy plan. Kolejny raz przekonałam się, że możemy planować, dopieszczać misternie tkane scenariusze, a życie później i tak to wszystko zweryfikuje. Póki co nowy projekt musi jeszcze chwilkę poczekać.

Miniony miesiąc upłynął mi także na pracy nad sobą., swoimi celami i nawykami. Przeczytałam dwie świetne książki dotyczące rozwoju osobistego, o których napiszę odrębny artykuł w tym miesiącu. Zdradzę tylko, że każdy , kto chciałby zmienić coś w swoim życiu i spełnić choćby jedno marzenie - powinien je przeczytać.

Ogródek w doniczkach

Gdyby kilka lat temu ktoś powiedział mi, że będę sadzić własne warzywa i do tego w... doniczkach, to nie uwierzyłabym mu. Grzebanie w ziemi i doglądanie warzyw i kwiatów sprawia mi ogromną radość. Gdy zobaczyłam pierwsze listki rosnącej marchewki i szczypior czosnkowy, to cieszyłam się jak dziecko. Obserwowanie tych przebijających się przez warstwę ziemi roślinek i czekanie jest dla mnie cenną lekcją. Uczy pokory, ale daje też ogromną satysfakcję. Teraz, gdy widzę, jak na krzaczku pomidorów z każdym dniem jest coraz więcej tych o pomarańczowej barwie, cieszę się i... mam ochotę na więcej. Niestety, mój entuzjazm co jakiś czas studzą chłopcy, którzy co prawda lubią przesypywać ziemię do skrzynek i doniczek, wsypywać nasionka i obserwować czy ta sałata wreszcie zaczęła rosnąć. Czasami jednak potrafią pozrywać niewielkich rozmiarów natkę marchewki, zerwać całą natkę pietruszki lub... przejechać masażerem na cellulit po mających zaledwie kilka centymetrów astrach. Także nasze ogrodnictwo jest wyjątkowe i pełne niespodziewanych zwrotów akcji. Bardzo zachęcam Was do spróbowania posadzenia własnych warzyw lub ziół. Nie trzeba mieć ogródka, a niekiedy nawet balkonu. Wystarczą doniczki lub skrzynki ogrodowe. Można w nich posadzić tak wiele różnych warzyw i cieszyć się, gdy będą już dojrzałe. W doniczkach można uprawiać pomidory, marchewki, buraki, kalarepę, papryczki, a nawet jarmuż. Jeśli zastanawiacie się, jak do tego się zabrać i od czego zacząć (zwłaszcza jeśli jesteście na początku swojej drogi - jak ja:), to mogę polecić książkę "Ogródek w doniczkach" Elisabeth Millard. Kupiłam ją kilka lat temu, miałam już ją oddać, a teraz bardzo mi się przydaje. Nasiona warzyw i ziół bez problemu dostaniemy w każdym sklepie ogrodniczym lub budce na bazarze. Znalezienie sadzonek pomidorów czy ziół także nie powinno stanowić problemu. 

Sokół z masłem orzechowym

Czasami bywa tak, że tytuł filmu nie zwiastuje ciekawego filmu, ale w tym przypadku jest zupełnie inaczej. To jeden z tych filmów, które zapadają w pamięć. "Sokół z masłem orzechowym" to niezwykle ciepła, poruszająca, a momentami zabawna historia o przyjaźni, która rodzi się pomiędzy Zakiem - młodym chłopakiem z zespołem Downa, a Tylerem - mężczyzną o trudnej przeszłości, który jest na życiowym zakręcie. Zak marzy o tym, by zostać zawodnikiem wrestlingu i ucieka z zamkniętego domu opieki. Przypadkiem trafia na Tylera i razem wyruszają w podróż pełną wzruszeń i humoru. To niezwykle ciepła opowieść o tym, że nigdy nie wolno rezygnować ze swoich marzeń oraz samodzielności. Zak udowadnia, że osoby z zespołem Downa potrafią sobie świetnie radzić w życiu, mają talenty, które chcą rozwijać, a także marzenia do spełnienia. Trzeba tylko dać im szansę, a zamiast blokować po prostu wspierać. Ta historia pokazuje także, że nigdy nie jest za późno, by zawalczyć o swoje życie i jak mawiała Ania z Zielonego Wzgórza - "Jutro jest wolne od błędu. Jutro można zacząć wszystko od początku". Szczerze polecam Wam ten film.

W minionym miesiącu na blogu opublikowałam cztery artykuły. Najważniejszy z nich i najdłuższy dotyczył samooceny i pewności siebie. W artykule "Jak budować pewność siebie? Sprawdzone metody" zawarłam w nich wszystkie działania, dzięki którym moja samoocena poszybowała w górę, pewność siebie znacząco poprawiła się, a ja w końcu uwierzyłam w siebie i że to, co robię ma sens i wartość. A gdy to wszystko zrobiłam, zaczęły dziać się rzeczy wręcz magiczne. W końcu, po wielu latach przebiegłam swój półmaraton, Slow Life Studio także zaczęło się rozwijać i przybyło trochę nowych czytelników (witam Was serdecznie i dziękuję za każdy przeczytany artykuł i zostawiony komentarz), aż w końcu dostałam... propozycję poprowadzenia warsztatów o slow life i prostym, świadomym życiu. Byłam bardzo zaskoczona, szczęśliwa i żałuję, że nie mogłam podjąć tej współpracy ze względu na termin (miałabym spory problem z zapewnieniem opieki nad chłopcami) oraz lokalizację. Wierzę jednak, że jeszcze dane mi będzie nawiązać współpracę z instytucją od której dostałam propozycję, a także że w przyszłości będę mogła sama organizować warsztaty, co jest jednym z moich największych marzeń. I tutaj też pytanie do Was moi drodzy Czytelnicy - czy interesowałyby Was warsztaty slow life i o świadomym, prostym życiu? 

A wracając do czerwcowych publikacji na blogu, to dużym zainteresowaniem cieszył się majowy SLOW TOP: bliżej natury, świadoma konsumpcja i proste życie, a także przepisy opublikowane w ramach innego cyklu - Roślinne piątki. Przyznam szczerze, choć możliwe, iż powtarzam się, że nie sądziłam jak ten cykl zostanie odebrany przez Czytelników, ale gdy widzę rosnące słupki wyświetleń i komentarze, że przepisy ciekawe, inspirujące i pomagają Wam ograniczyć mięso w diecie, to jestem pop prostu szczęśliwa. A jeśli jeszcze nie mieliście okazji zapoznać się z nimi lub nie macie pomysłu na prosty, wakacyjny obiad, to serdecznie zapraszam do przetestowania przepisu na najprostszą cukinię z sosem pomidorowym lub zupę szczawiową, która smakuje nawet największym sceptykom szczawiu. Uwierzcie, że nienawidziłam szczawiu, a klasyczna zupa szczawiowa zabielana śmietaną i podawana z zimnym jajkiem ugotowanym na twardo była numerem jeden na mojej czarnej kulinarnej liście. 

W tym roku zauważyłam, że tworzenie map marzeń i praca nad swoimi celami ma ogromną moc (ale to już materiał na oddzielny artykuł). Dlatego też w ramach tego cyklu będę dodawać także moją listę inspiracji na kolejny miesiąc. To będą rzeczy w stylu slow, które chciałabym zrobić, ale od razu zaznaczę, że jeśli nie zrealizuję wszystkich punktów z listy, to mój świat nie zawali się. To nie jest żaden konkurs na to, kto więcej zobaczył czy doświadczył, ale po prostu zbiór inspiracji, by fajnie spędzić najbliższe tygodnie.

Jako dziecko nie znosiłam zupy szczawiowej. Mama i babcia robiły, co mogły, by przekonać mnie, że to bardzo zdrowe i dobre danie, ale na sam widok zielonej zupy z dużą ilością śmietany i zimnym, ugotowanym jajkiem odechciewało mi się jeść. Przez wiele lat nie chciałam nawet słyszeć nic na temat szczawiu, aż w końcu sama kupiłam jeden pęczek i... ugotowałam z niego zupę. Dzisiejszy przepis polecam zwłaszcza takim sceptykom, którzy w dzieciństwie unikali szczawiu jak ognia.

Podobno z wiekiem zmieniają się nasze preferencje kulinarne i produkty czy całe danie, które dawniej nam nie smakowały, teraz chętnie zjadamy. I odwrotnie - to, co było naszym ulubionym daniem zostaje wpisane na czarną listę potraw, których nie chcemy spożywać. Ciekawa jestem czy macie takie dania lub produkty? U mnie na czarnej liście w dzieciństwie (poza szczawiem) był szpinak, a wszystko dzięki jakże smakowicie wyglądającej zielonej papce bez smaku, którą w przedszkolu serwowały panie kucharki. Nie zrażały się nawet faktem, że co najmniej na połowie talerzy ta zielona papka pozostawała nietknięta. Po kilkunastu latach zaczęłam przygotowywać dania ze szpinakiem nawet kilka razy w miesiącu. Makarony, kasze czy sałatki z dodatkiem tych zdrowych, zielonych liści na stałe zagościły w moim menu. Jest także trochę produktów, które bardzo lubiłam jako dziecko (np. cienka kiełbasa czy placki ziemniaczane), ale obecnie ich nie jem. A z przepisu na tą zupę szczawiową jestem naprawdę bardzo zadowolona i szczerze polecam ją Wam. Nie czuć w niej za bardzo smaku szczawiu, a dzięki dodanym warzywom ma lekko słodki posmak.

Pokrojoną w kostkę cebulę dusimy na rozgrzanej oliwie z oliwek. Jednocześnie w garnku gotujemy pokrojone w kostkę marchewki, pietruszki i selera. Dodajemy do nich talarki z zielonej części pora oraz pokrojone na małe kawałki liście szczawiu (dodałam także łodygi). Wszystko gotujemy przez kilka minut, po czym dodajemy przygotowaną cebulę i gotujemy pod przykryciem aż warzywa będą miękkie. Na koniec doprawiamy solą i pieprzem.