Roślinny piątek trochę inaczej - dzisiaj poza przepisem na niezwykle proste spaghetti ze szparagami, chciałabym polecić Wam także książkę na której premierę bardzo czekałam. Tym bardziej ucieszyłam się, gdy otrzymałam wiadomość od wydawnictwa z propozycją zapoznania się z "Weganizm na start. Przewodnik po diecie roślinnej w sporcie". Niech Was nie zmyli tytuł - ta książka jest dla każdego!

Od paru miesięcy dieta wegańska zyskuje na popularności. Coraz więcej osób decyduje się na rezygnację z produktów pochodzenia zwierzęcego (na tym właśnie polega weganizm) ze względów zdrowotnych, etycznych, jak również z troski o środowisko. Od dawna wiadomo, że hodowla zwierząt w celach przetwórczych wiąże się m.in. z dużą emisją gazów cieplarnianych, zużyciem ogromnych ilości wody, a także z cierpieniem zwierząt. Równie ważnym argumentem przemawiającym za dietą wegańską jest także kwestia zdrowotna. O wpływie produktów pochodzenia zwierzęcego na rozwój wielu chorób, jak np. nowotwory, cukrzyca czy choroby układu krążenia, napisano już wiele. Jedną z najsłynniejszych publikacji jest książka "Nowoczesne zasady odżywiania (...)" w której dr T. Colin Campbell dokładnie omówił wpływ diety roślinnej na zdrowie w oparciu o badania prowadzone przez kilkadziesiąt lat. 

O tym, jak korzystnie weganizm może wpłynąć na zdrowie przekonałam się, gdy na kilka miesięcy zrezygnowałam ze wszystkich produktów pochodzenia zwierzęcego. Nigdy przedtem nie czułam się tak dobrze. Stosując dietę roślinną miałam zdecydowanie więcej energii, lepsze samopoczucie. W miniony weekend po wegańskim śniadaniu przebiegłam swój pierwszy półmaraton i miałam mnóstwo energii. Dawniej przed biegami podstawą mojego śniadania były jajka i czułam się po nich gorzej niż po typowym roślinnym śniadaniu. 

O tym, jak korzystnie weganizm może wpływać na osoby uprawiające wybraną dyscyplinę sportu napisali Marta Mikita i Emil Stanisławski w książce "Weganizm na start. Przewodnik po diecie roślinnej w sporcie", ale od razu uprzedzę, że nie jest to książka jedynie dla osób, które dużo ćwiczą lub są zawodowymi sportowcami. Owszem, znajdziemy w niej bardzo dużo cennych informacji o komponowaniu diety przy dużej aktywności fizycznej, a także wywiady z zawodowymi sportowcami. Jednak ta książka to unikalny przewodnik, jak zacząć swoją przygodę z kuchnią rośliną i dlaczego warto. Autorzy nie namawiają nikogo, by koniecznie zrezygnował z produktów pochodzenia zwierzęcego. Przytaczają za to wiele przykładów, danych i stanowisk cenionych instytucji zajmujących się (pisząc ogólnie) zdrowiem o korzyściach płynących z diety wegańskiej. A tych jest naprawdę bardzo dużo. 

Autorzy rozprawiają się także z mitami na temat weganizmu, w tym z bodajże najsłynniejszym, że każdy człowiek musi jeść mięso ze względu na... białko. Łatwo zapominamy, że warzywa także je zawierają. Bardzo podoba mi się także podejście autorów do kuchni roślinnej i promowanie jej jako prostej, łatwej i taniej diety, jeśli tylko będziemy korzystać z sezonowych, ogólnodostępnych składników. Bazując na kaszach, ziarnach, warzywach i owocach można skomponować sycące, pełnowartościowe dania, których przygotowanie nie będzie zajmowało nam wiele czasu. Nie trzeba od razu kupować zamienników produktów mięsnych, ani superfoods ze sklepu ze zdrową żywnością. Równie dobre jak nasiona chia będą ziarna siemienia lnianego, a o wiele tańsze. Poza tym po ich zmieleniu uzyskamy zamiennik jajek do przygotowania kotletów, panierki, ciast czy placków warzywnych. Wegańskie odpowiedniki serów czy wędlin również nie należą do najtańszych. Zamiast zjadać na śniadanie sojową parówkę z pomidorem i pszennym pieczywem, możemy przygotować lepsze z płatków (owsianych, jaglanych, gryczanych) lub kaszy z dodatkiem różnych nasion, bakalii i owoców. I choć w książce "Weganizm na start (...)" na próżno szukać przepisów na dania, to znajdziemy wiele cennych informacji o komponowaniu diety, a także wyjaśnienie jak to tak naprawdę jest z suplementami i słynną witaminą B12. 

Książkę polecam wszystkim osobom, które chciałyby zrezygnować z mięsa oraz innych produktów pochodzenia zwierzęcego lub je ograniczyć. "Weganizm na start (...)" to kompletny przewodnik po diecie roślinnej zarówno dla osób zawodowo uprawiających sport, jak i amatorów. Książka jest bardzo ciekawa, ładnie wydana, a napisana przez wegan z ponad dziesięcioletnim stażem, aktywnych fizycznie.

Makaron (polecam ten z pszenicy durum bez jajek) gotujemy według przepisu na opakowaniu. W tym czasie odłamujemy od łodyg szparagów dolne części. Szparagi kroimy na kawałki o długości ok. centymetra. Rzodkiewkę i czosnek kroimy w małą kostkę. Na patelni rozgrzewamy oliwę z oliwek, a następnie dodajemy czosnek i szparagi. Smażymy aż będą miękkie i wtedy dodajemy rzodkiewkę. Dusimy razem jeszcze chwilę i przekładamy z garnka na patelnię ugotowany makaron. Całość doprawiamy bazylią (użyłam suszonej, ale może też być świeża), solą i pieprzem.

Smacznego!




Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Septem.

Co byście powiedzieli, gdybym napisała Wam że jest metoda, dzięki której można żyć minimalistycznie, świadomie, dbać o zdrowie, mieć czas na własne pasje, poczuć wewnętrzny spokój i osiągać swoje cele? Taka metoda istnieje naprawdę i nazywa się kaizen - to japońska filozofia zakładająca działanie metodą małych kroków. Prosta i niezwykle skuteczna.





Dostałam niedawno od zaprzyjaźnionego wydawnictwa książkę "Work-life-balance. Jak zachować równowagę w duchu kaizen", której autorką jest Aneta Wątor - trenerka metodologii kaizen oraz work-life-balance. Pani Aneta jest niesamowicie inspirującą osobą, a jej najnowsza książka jest piękna i bardzo cenna. Jestem nią tak zachwycona, że kupiłam dodatkowe egzemplarze dla bliskich mi osób na prezenty.

O szczęściu, spełnieniu i sukcesie marzy chyba każdy z nas. Gdy o nim porozmawiamy z bliskimi osobami, okaże się, że dla niektórych pierwszym skojarzeniem będzie życie pełne dóbr materialnych, tj. apartament w modnej dzielnicy, ubrania od projektantów, najnowszy model samochodu i wakacje w luksusowym kurorcie. I tutaj przypomina mi się bodajże najsłynniejszy cytat Jima Carrey'a -

"Chciałbym, żeby każdy człowiek miał szansę stać się sławnym i bogatym oraz żeby kupił wszystko o czym marzył - bo tylko w ten sposób zrozumie, że nie taki jest cel życia".

O tym w swojej książce napisała także Aneta Wątor, która osiągnęła sukces, ale jak sama przyznała była pracoholiczką bez czasu dla siebie, na związek, budowanie relacji z innymi i bez możliwości odpoczynku. Wiodła życie, które dla wielu byłoby synonimem sukcesu, ale brakowało w nim równowagi. Czy można być szczęśliwym i spełnionym człowiekiem, który pnie się po szczeblach kariery i zarabia coraz więcej pieniędzy, ale nie ma z kim cieszyć się tym materialnym sukcesem? Tutaj przypominają mi się te wszystkie historie osób, które może nie miały wiele dóbr materialnych, ale częściej uśmiechały się i wydawały się szczęśliwsze niż niejedna osoba robiąca świetną karierę. Odpowiedź zazwyczaj była bardzo prosta - te osoby były wdzięczne za wszystko co miały. Nawet jeśli miały bardzo niewiele, to każdego dnia dziękowały za to, że mogą coś zjeść, mają gdzie mieszkać, mają bliskich. 

Nie ma nic złego w zarabianiu pieniędzy i robieniu kariery, ale we wszystkim trzeba zachować balans. 

Metoda kaizen jest wyjątkowa i polecam ją każdemu, kto interesuje się rozwojem osobistym i chciałby coś zmienić w swoim życiu. Jak podaje Aneta Wątor kaizen polega na ciągłym doskonaleniu siebie, ale małymi kroczkami. Metoda ta może sprawdzić się w przypadku realizacji każdego celu, jaki sobie wyznaczymy. Nie ma znaczenia czy będzie to schudnięcie, przebiegnięcie maratonu, biegła znajomość angielskiego czy zbudowanie domu na wsi. To wszystko możemy osiągnąć, ale nie od razu. Wprowadzając niekiedy radykalne zmiany i wyznaczając sobie zbyt ambitne cele (np. od jutra biegam godzinę dziennie mimo że do tej pory wcale nie ćwiczyłam) mają małe szanse powodzenia. Zamiast dużych zmian w kaizen skupiamy się na tym, co możemy zrobić dzisiaj, jutro, żeby przybliżyć się do danego celu. Jeśli moim marzeniem jest przebiegnięcie biegu ultra (każdy powyżej 42 kilometrów), to nie zakładam, że zrobię to jeszcze w tym roku. Najpierw skupiam się na przebiegnięciu 5 kilometrów, później 10, półmaratonu, maratonu i dopiero biegu ultra. Nie rzucam sobie wyzwań, że muszę w jednym roku przebiec półmaraton i maraton (tak, jak kiedyś robiłam), bo to wprowadza niepotrzebny stres, napięcie, które zamiast przybliżać, oddala od osiągnięcia celu. Metoda małych kroków i praca nad sobą z tym, jakie mam dzisiaj możliwości jest najkorzystniejszym rozwiązaniem.

W kaizen podoba mi się także to, że bazuje na praktyce wdzięczności, byciu tu i teraz, a także na minimalizmie. Eliminujemy z naszego życia to, co wprowadza w nim chaos. Pozbywamy się nadmiaru rzeczy, odcinamy się od toksycznych osób, negatywizmu. Postępowanie zgodnie z tą metodą to także nauka prostoty i niełatwa praca nad sobą. Nad swoimi słabościami i wymówkami. Idealnym przykładem jest mój wymarzony półmaraton, o którym mówiłam od paru lat, ale niewiele robiłam. Zaczynałam intensywne treningi, a później odpuszczałam, bo "pada deszcz", "jest mróz", "nie lubię biegać w ciemności", etc. Miałam świetne wymówki, jak nie pójść biegać, mimo że tak bardzo tego chciałam. Zawodziłam siebie, zniechęcałam innych do kibicowania i wiary w to, że przebiegnę półmaraton. Mój mąż nie mógł już słuchać o tym bieganiu, zawodach, bo ile można wyznaczać sobie jakiś cel i jednocześnie robić wszystko, by go nie osiągnąć?

Książkę "Work-life-balance. Jak znaleźć równowagę w duchu kaizen" polecam każdemu, kto pragnie zrealizować swoje marzenia, chce żyć w zgodzie ze sobą, chce poczuć wreszcie wewnętrzny spokój i osiągnąć sukces. Poprzez postępowanie zgodnie z tą metodą to wszystko jest możliwe, ale nie od razu. Aneta Wątor przekonuje, żeby żyć świadomie, w zgodzie ze sobą. By odrzucić kreację i zaprzestać prób przypodobania się innym. Zacznijmy wreszcie realizować swoje prawdziwe cele, a nie czyjeś. Jeśli grupa znajomych marzy o wspinaczce i przejściu Orlej Perci (najtrudniejszy szlak w Tatrach) to nie znaczy, że i my musimy to zrobić. Odkrycie tego, czego naprawdę pragniemy jest niezwykle cenne i... daje poczucie wolności. Zaczynamy wreszcie żyć swoim życiem, realizować swoje cele, postępować zgodnie ze swoimi wartościami, a dzięki temu można poczuć się naprawdę szczęśliwym i doświadczyć wewnętrznego spokoju. Osiągnięcie tego jest możliwe poprzez pracę nad sobą, medytację. Bardzo pomocne będą także ćwiczenia, które w swojej książce zawarła Aneta Wątor. Wydawać by się mogło, że to proste pytania, ale podanie odpowiedzi wymaga niekiedy dłuższej refleksji.

W książce padają też mocne pytania, jak chociażby "Chcesz umierać za życia? Marnować swój potencjał? być osobą nieszczęśliwą przez całe życie?". Zmuszają do refleksji i zastanowienia się, czy rzeczywiście żyjemy tak, jak byśmy chcieli. Nie twierdzę, że każdy z nas może być kim chce, jeśli tylko bardzo postara się, co jest teraz modne i promowane przez wielu coachów. Jednak tak wielu z nas nie realizuje swoich pasji, nie przeznacza czasu na hobby, nie wykorzystuje swojego potencjału często z obawy przed oceną innych, z lenistwa, ze strachu, że trzeba wyjść poza swoją strefę komfortu, ale przecież tylko wówczas mamy okazję na rozwój.

Przerobiłam wszystkie ćwiczenia zawarte w książce "Work-life-balance. Jak znaleźć równowagę w duchu kaizen", dzięki którym m.in. zweryfikowałam swoje cele i niektóre z nich zniknęły z mojej mapy marzeń. 

Książkę Anety Wątor dostałam od wydawnictwa, ale przyznam szczerze, że jestem nią zachwycona. Podoba mi się w niej wszystko - własne doświadczenia, którymi dzieli się z nami autorka, przemyślenia, cytaty, ćwiczenia. Książka napisana jest tak, że każdy bez problemu zrozumie na czym polega kaizen. Czytając ją co rusz zaznaczałam ołówkiem kolejny cytat. Niekiedy mogłoby się wydawać, że przecież tyle już wiemy o pracy nad sobą, świadomym życiu i rozwoju osobistym, ale czytając tą książkę wiele razy dowiadywałam się nowych rzeczy lub przypominałam sobie na czym naprawdę warto skupiać się w swoim działaniu. 

Ten przepis pojawił się na Instagramie i Facebooku Slow Life Studio w piątek, ale na blogu publikuję z małym opóźnieniem dzisiaj. Danie z tego przepisu jest idealnym połączeniem kuchni wiosennej, roślinnej i... zero waste. Czy są tu zwolennicy zdrowych i lekkich dań, którzy nie lubią marnować jedzenia?

Przyznam szczerze, że dawniej, niestety, wyrzucałam liście odcięte od rzodkiewek. Nie lubię marnować jedzenia i staram się robić, co mogę, by maksymalnie wykorzystywać to, co mamy w lodówce i szafkach. Czasami nie udaje się i do kosa trafiają np. marchewki, które dwa dni po przyniesieniu ze sklepu zaczynają porastać pleśnią! Póki co najlepsze rozwiązanie, jakie udało mi się znaleźć by temu zaradzić to po prostu obieranie marchewek, krojenie ich na małe kawałki i przechowywanie w zamkniętym słoiku w lodówce. Jeśli macie jakieś lepsze sprawdzone sposoby na niemarnowanie jedzenia, to proszę napiszcie w komentarzu lub na e-mail studioslowlife@gmail.com.

A wracając do liści rzodkiewek, to ostatnio przekonałam się i zrobiłam z nich pesto. Teraz dodaję je do makaronów, kasz i sałatek.

Czosnek i cukinię kroimy na małe kawałki i podsmażamy na oliwie aż będą miękkie i zarumienione. Później dodajemy pomidora pokrojonego w małą kostkę, makaron penne (ugotowany według przepisu na opakowaniu), pesto z rzodkiewki, sól i pieprz. Wszystko mieszamy, podsmażamy chwilę i gotowe. 

Dwa pęczki umytych liści rzodkiewki wkładamy do słoika lub pojemnika i miksujemy na gładką masę. Dodajemy trochę soku z cytryny (ok. 1-2 łyżeczek), soli, pieprzu, czosnku (może być granulowany) oraz oliwy z oliwek. Wszystko mieszamy i mamy gotowe pesto. Można przechowywać je kilka dni w lodówce. Dodaję je do makaronów, kasz i warzywnych dań jednogarnkowych. 

Niedawno w artykule "Jak pokochać siebie. Mini przewodnik sprawdzonych metod" pisałam o niełatwej drodze do samoakceptacji i pracy nad sobą. Przez wiele lat skutecznie sabotowałam siebie uniemożliwiając sobie realizację wielu marzeń. Nie korzystałam z dawanych mi szans, bo wydawało mi się, że za mało wiem, umiem i generalnie nie nadaję się, by coś zrobić i przyjdzie jeszcze czas, a teraz to lepiej przygotuję się. Dzięki temu nie napisałam książki, nie pracowałam w redakcji codziennej gazety i na tym poprzestanę, bo lista byłaby trochę za długa. A to wszystko m.in. przez zaniżone poczucie własnej wartości. I kiedy zaczęłam czytać książkę "Totem. Jak zbudować poczucie własnej wartości? Instrukcja obsługi" Jarosława Gibasa z każdą kolejną stroną przekonywałam się, jak wiele błędów popełniałam i jak skutecznie sama zaniżałam swoje poczucie własnej wartości. Studium przypadku moich błędów zostawię na inną okazję, ale specjalnie dla Was przygotowałam 10 lekcji, które wyciągnęłam z tej książki. Przyznam szczerze, że podchodziłam do niej sceptycznie, ale teraz mogę spokojnie polecić ją osobom, które pracują nad sobą, rozwojem osobistym i chciałyby uwierzyć w siebie. Jarosław Gibas w bardzo przystępny sposób opisuje jak pracować nad poczuciem własnej wartości, czego nie robić, a to wszystko okraszone jest licznymi przykładami z pracy autora z klientami. To wszystko sprawia, że książka jest łatwa i przyjemna w odbiorze. 

1. Nie pielęgnuj negatywnych opinii na swój temat. Skup się na tych pozytywnych.

2. Nie szukaj potwierdzenia swoich działań i swojej wartości u innych. 

3. Nie uzależniaj swojego poczucia wartości od czynników zewnętrznych. Od tego czy koleżanka z pracy poczęstuje Cię ciastem, czy szef uśmiechnie się lub zmieścisz się w upragnione spodnie w rozmiarze xs.

4. Buduj poczucie własnej wartości w oparciu o to kim jesteś, a nie co posiadasz.

5. Budowanie poczucia własnej wartości na relacji, miłości, związku jest złudne, bowiem łatwo można je utracić.

6. Jeśli przyzwyczaiłaś swoje otoczenie do tego, że zawsze i na wszystko zgadzasz się, to "nauczyłaś wszystkich, że Twoja zgoda nie ma najmniejszej wartości. Nie dziw się zatem, że nikt nie pyta Cię o zdanie".

7. Zaakceptuj swoje niedoskonałości i to, na co nie masz wpływu. Jeśli nie jesteś w czymś wystarczająco dobry, a możesz nad tym pracować, to rób to i dąż do wyższego poziomu.

8. Buduj swoje poczucie wartości na atrybutach, których nikt nie może tobie odebrać, czyli w oparciu o umiejętności, które posiadasz, talenty, wiedzę. 

9. Nie rozpamiętuj porażek w kategorii potknięć, ale wyciągaj z nich lekcje i zapominaj o nich, zamiast ciągle przywoływać je we wspomnieniach.

10. Skupiaj się na tym, co do tej pory osiągnąłeś.

Niedawno dostałam wyjątkową wiadomość od jednej z Czytelniczek. Wiadomość przepełnioną bólem, smutkiem, ale też tęsknotą za beztroskimi chwilami i szczęściem. Wszyscy tak bardzo go pragniemy. Boimy się chorób, trudnych wydarzeń w życiu, a gdy musimy mierzyć się z nimi, pojawiają się pytania "Dlaczego ja?", "Czym sobie na to zasłużyłam?". Trudno znaleźć na nie sensowną odpowiedź. Kiedyś od pewnej starszej kobiety, bardzo wierzącej, usłyszałam, że każdy z nas dostaje od Boga takie dzieci i trudności na swojej drodze, z którymi może sobie poradzić. Pomijając fakt czy ktoś jest wierzący czy nie - te słowa są piękne, napawają mimo wszystko nadzieją, że damy radę.

Czytelniczka, o której wspomniałam jest młodą mamą, która dodatkowo walczy z poważną chorobą, a w wyniku epidemii z którą wszyscy zmagamy się, w ciągu dnia nie może liczyć na pomoc w opiece nad synkiem. To bardzo dużo wyzwań jak na jedną osobę i każdy w takiej sytuacji miałby wahania nastroju, chwile zwątpienia w sens tego, co robi, a nawet w sens samego życia. Jak uśmiechać się do swojego malutkiego dziecka, które z ufnością wyciąga do nas rączki, gdy jedyne o czym marzymy, to uciec z domu w spokojne miejsce? Miejsce, w którym bez skrępowania, bez wyrzutów sumienia będzie można leżeć do południa w łóżku, napić się w nim kawy, a na obiad zjeść chrupiącą margharittę oglądając komedię romantyczną lub "Seks w wielkim mieście". Miejsce w którym można chodzić w wyciągniętych dresach boso po trawie i pić ciepłą kawę na werandzie z widokiem na las, a może nawet jezioro. Idylliczna kraina w której wszystkie nasze troski znikną jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Która z nas czasami nie marzy, by przenieść się do niej choćby na kilka godzin? Która z nas nie marzyła, by oddać dzieci pod opiekę babci na jeden dzień, żeby odpocząć. Odetchnąć od macierzyństwa, obowiązków domowych i po prostu zrobić coś dla siebie? Nie znam takiej kobiety-matki. Każda bez wyjątków miała momenty zwątpienia w siebie jako matkę, ale i jako kobietę. 

Każda z nas-mam mierzy się z innymi wyzwaniami i różnie sobie z nimi radzi. Pamiętam, jak po niespodziewanym porodzie nie mogłam dotknąć chłopców, jak byliśmy rozdzieleni i we trójkę walczyliśmy o powrót do zdrowia, a oni o życie. Pamiętam jak czytałam o tych wszystkich ważnych i mimo wszystko pięknych momentach po porodzie: kangurowaniu, karmieniu piersią, bliskości. Nic z tego nie doświadczyłam. Pierwsze tygodnie mojego macierzyństwa były przepełnione strachem o życie dzieci, walką o każdą kroplę mleka, "randkami" z podwójnym laktatorem i gonitwą, by zdążyć z dostawą mleka na oddział neonatologii w wyznaczonych porach. Pierwsze lata życia chłopców to dużo niepewności, kilkanaście pobytów w szpitalach, często w izolatkach, operacje. Bardzo trudne doświadczenia podczas których starałam się myśleć o tych pozytywnych zdarzeniach. O tym, że udało mi się wyjść z nimi na spacer bez żadnej pomocy, że wprowadziłam kolejny produkt do ich diety dla alergików, że poszli wcześniej spać, a my mieliśmy z mężem wolny wieczór. Wyobrażałam sobie te wszystkie wyprawy z plecakami na które będziemy jeździć i trzymałam się tych wizji kurczowo, mimo że zdarzało mi się płakać do poduszki ze zmęczenia, niepewności i tego, że zostałam mamą na cały etat, a przecież miałam szybko wrócić do pracy. Jednak te wszystkie wydarzenia sprawiły, że zaszły w moim życiu spore zmiany. Zaczęłam żyć świadomie. Paradoksalnie w tym chaosie i często intensywnej pracy przy bliźniakach w moim życiu zagościł slow life. I kiedy zastanawiałam się, czy to ma sens - bliźniaki i slow life, mój mąż powiedział, że tu właśnie jest miejsce na slow life i świadome życie. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie byłam tak blisko siebie jak teraz. Nigdy wcześniej nie czułam takiego wewnętrznego spokoju. Ostatnie lata były burzliwe, ale to czas, gdy doświadczyłam ogromu miłości, radości. To czas ogromnego rozwoju osobistego i pracy nad swoimi projektami w wolnych chwilach i często po nocach, bo co jeśli jutra może nie być?

Każda z nas zmaga się z innymi wyzwaniami i problemami. Dla mojej Czytelniczki jest to walka o każdy dzień życia, by jej synek mógł przytulać się do niej. By razem mogli odkrywać jak piękny jest ten świat, bo jest i warto codziennie znaleźć coś, co sprawi, że nasz dzień będzie dobry. Pachnące bzy, chrupiący chleb przyniesiony z piekarni lub upieczony we własnej kuchni. Spacery i oglądanie gwiazd, mimo że siedzimy na tarasie w zimowych kurtkach w połowie maja. Rozmowy z partnerem, mężem, a czasami wspólne oglądanie filmu, niekoniecznie ambitnego. Bo czasami warto sobie odpuścić i mając słabszy dzień włączyć nawet śmieszne filmiki na YouTube, jeśli dzięki nim uśmiechniemy się i zrelaksujemy. W trudnych chwilach nie zarzucajmy sobie, że jesteśmy złymi matkami, nie dokładajmy sobie dodatkowych zmartwień. Każdego dnia robimy tyle, ile możemy. Każdego dnia mamy inne pokłady energii oraz możliwości.

Dobrze jest żyć w zgodzie ze sobą i troszczyć się nie tylko o innych, ale także o siebie. Zwłaszcza, jeśli toczymy walkę z chorobą. Robimy to przecież nie tylko dla siebie, ale i naszych najbliższych. Pamiętam, jak Magda Prokopowicz walcząc z rakiem namawiała wszystkich dookoła, żeby dostrzegać piękno każdego dnia i wystawiać "łeb do słońca". Szukajmy piękna w tym prostym życiu. W tych wspólnych śniadaniach, przytulaniu się w łóżku z dziećmi do późnych godzin, czytaniu bajek i szukaniu dżdżownic na chodniku po deszczu. Pozwalajmy sobie na beztroskie bieganie boso po trawie nie zważając na padający deszcz i zarażajmy tą radością, tym uwielbieniem życia nasze dzieci. Doceniajmy to, co mamy, bo często mamy wszystko czego potrzeba by być szczęśliwym człowiekiem. 

Muszę przyznać się, że jestem wielką fanką burgerów, a te wege mają wielką przewagę nad klasycznymi mięsnymi. Możemy kombinować ze składem kotletów i za każdym razem mamy pewność, że wyjdą naprawdę smaczne. Ten, który dzisiaj proponuję jest z kaszy gryczanej, którą trudno wyczuć w tym kotlecie, także jeśli nie jesteście miłośnikami kaszy, to i tak wypróbujcie przepis.

Fasolę przekładamy z puszki na sitko i płuczemy pod wodą. Następnie przesypujemy ją do miski, dodajemy posiekaną na drobne kawałki cukinię oraz pieczarki. Wsypujemy ugotowaną kaszę gryczaną, przyprawy i blendujemy tak, by masa była odrobinę grudkowata. Formujemy kotlety i obsmażamy po kilka minut z dwóch stron. 

Kajzerkę (lub bułkę do burgerów) podpiekamy w piekarniku. Gdy jest już chrupiąca, wyjmujemy ją z piekarnika, a do środka wkładamy kotleta oraz dodatki. Na koniec możemy dodać jeszcze ulubiony sos. 

Każdego dnia doświadczamy różnych emocji, wykonujemy mnóstwo mniejszych lub większych zadań. To wszystko sprawia, że wieczorem niejednokrotnie opadamy z sił, a jedyne o czym marzymy to lekki i przyjemny film, kubełek lodów lub popcorn. Później często kończymy dzień przewracając się w łóżku, bo nie możemy zasnąć. A może by tak spróbować inaczej? Wykorzystać wieczór by świadomie zadbać o siebie? Poznajcie moje sprawdzone sposoby na spokojny koniec dnia.

Przyznaję, że czasami tak wiele dzieje się w ciągu dnia u nas w domu. Dzieci dokazują, chcą czytać bajki i bawić się, gdy w garnku gotuje się zupa. Bywa głośno, bywa tak, że trudno znaleźć pół godziny dla siebie, a wtedy rzeczywiście najchętniej otworzyłabym lody i włączyła jakąś komedię. Wiem jednak, jak później to się kończy. Wyrzuty sumienia z powodu zjedzenia pudełka lodów (przecież wiemy, że na jednej łyżce nie skończy się) skutecznie popsują humor. Komedia? Hm, przecież mogłam obejrzeć "Historię małżeńską" ze świetną Scarlett Johanson. Początkowo fajnie zapowiadający się wieczór skończy się wyrzutami sumienia, brakiem czasu na wyciszenie i problemem z zaśnięciem. Dziękuję, ale wolę zakończyć dzień robiąc coś dobrego dla siebie. W ostatnich latach nauczyłam się, co mi pomaga a co nie i dzisiaj chciałabym podzielić się sposobami na spokojny wieczór. Oczywiście, nie stosuję ich wszystkich każdego dnia. Wszystko zależy od czasu, jaki mamy, chęci, ale też tego jak bardzo jesteśmy zmęczeni. Raczej trudno by było praktykować mindfulness odliczając przy tym minuty do końca. 

Jeśli lubicie ćwiczyć jogę lub zastanawiacie się nad rozpoczęciem praktyki, to polecam Wam MMyoga. Ten kanał na YouTube założyła Małgorzata Mostowska. Wcześniej nie praktykowałam jogi, jednak od dłuższego czasu czułam, że po prostu muszę rozłożyć matę i wykonać na niej choćby kilka pozycji. W związku z epidemią wiele szkół jogi oferuje zajęcia online za opłatą i zastanawiałam się nad tą formą, ale ostatecznie nauczona doświadczeniem nie zdecydowałam się na płatne zajęcia, tylko poszukałam najpierw darmowych i tak trafiłam na Gosię. Chciałam przekonać się, czy joga jest rzeczywiście dla mnie, zaczęłam wykonywać kilka razy w tygodniu programy proponowane przez Gosię. Wybieram te krótkie - trwające maksymalnie dwadzieścia minut, dzięki czemu mogę wykonywać je od razu po ćwiczeniach aerobowych czy siłowych.

Jednym z moich ulubionych programów z MMyoga jest joga rozciągająca dolne partie ciała, ze względu na bieganie oraz wykonywane ostatnio ćwiczenia skupiające się właśnie na dolnych partiach ciała.

Gosia jest niesamowitą osobą i bardzo podoba mi się sposób w jaki prowadzi praktykę i prezentuje poszczególne ćwiczenia. Polubiłam ją m.in. za spokojny głos, za to, że najpierw nagrywa praktykę, a później "dogrywa" dźwięk i wszystko razem montuje. Dzięki temu jej filmy z jogą dają poczucie niezwykłego spokoju, wyciszenia, a to coś, czego bardzo potrzeba wieczorem po całym dniu.

Praktykę mindfulness zaczynam pod prysznicem, chyba że mam ochotę na gorącą kąpiel. Wykonuję wtedy ćwiczenie prysznic, o którym napisał Tomasz Kryszczyński w książce "Mindfulness znaczy sati. 25 ćwiczeń rozwijających mindfulness", o której więcej napisałam w artykule z cyklu SLOWBOOK "Mindfulness znaczy sati, czyli jak być świadomie tu i teraz".

Celem tego ćwiczenia jest skupienie na tu i teraz. Nie myślę o tym, co było. Nie wybiegam w przyszłość, ale też nie karzę siebie, gdy moje myśli pobłądzą w jednym z tych kierunków. Pozwalam im spokojnie przepływać. Dobieram odpowiednią dla mnie temperaturę wody, skupiam się na tym, jak jej ciepłe krople opadają powoli na ramiona i resztę ciała. Pozwalam sobie na wyciszenie. Nanosząc mydło na ciało pozostaję uważna. Obserwuję przy tym jak ciało reaguje, czy znikają napięcia. Robię wszystko w swoim tempie. Bez pośpiechu i gonitwy. Tylko wtedy mamy szansę na praktykę mindfulness i doświadczanie uważności.

Nigdy nie byłam wielbicielką spędzania wieczorów na pielęgnacji. Wklepywanie trzech różnych kremów w skórę, długie leżenie w wannie z pianą, gdy obok pali się zapachowa świeca, to nie dla mnie. Ostatnio jednak wypróbowałam kąpiele z solą himalajską i płatkami kwiatów, np. róży. Raz w tygodniu biorę taką kąpiel i jestem zachwycona, mimo że w naszej wannie ciężko wyprostować nogi. Dzięki specyficznym właściwościom soli morskiej moja skóra jest bardzo dobrze nawilżona, a zapach płatków róży działa relaksująco i kojąco. Co ciekawe, po takiej kąpieli nie muszę nakładać na skórę balsamu lub olejku, nawet mimo nadmiernego jej przesuszania i tendencji do atopowego zapalenia skóry.

Skoro już mowa o pielęgnacji, to jednym z moich ulubionym rytuałów jest wykonywanie paru ćwiczeń jogi twarzy. Gdy nie mam zbyt dużo czasu, zazwyczaj wybieram ćwiczenie mięśni wokół ust, czyli tzw. "wielkie o". O jodze twarzy pisałam w artykule z cyklu SLOW TOP. W ubiegłym roku wzięłam udział w krótkich warsztatach na temat jogi twarzy, które prowadziła Marta Kucińska. Dowiedziałam się podczas nich, że wykonując codziennie pewne ćwiczenia mięśni twarzy można skutecznie opóźnić oznaki starzenia się skóry oraz zmniejszyć zmarszczki. Oczywiście same ćwiczenia to nie wszystko i trzeba zadbać o odpowiednie odżywianie, aktywność fizyczną, nawodnienie i sen. Jednak w kwestii pielęgnacji i zmarszczek bardziej ufam Pani Marcie (ma 44 lata a wygląda świetnie) niż specjalistom od marketingu kremów przeciwzmarszczkowych. 

W przypadku pielęgnacji staram się dokonywać świadomych wyborów w trosce o swoje zdrowie, ale też o środowisko. Z mojej łazienki zniknęły jednorazowe płatki kosmetyczne, gotowe kremy i maseczki. Zamiast nich pojawiły się bambusowe płatki, olejek którym smaruję skórę twarzy. To mi zupełnie wystarcza. Z gotowych produktów dostępnych w drogeriach korzystam jedynie z toniku oraz kremu na dzień wówczas, gdy skóra na czole zaczyna przetłuszczać się. Być może wkrótce zacznę samodzielnie przygotowywać kremy i toniki z naturalnych składników.

Wieczorem mam też czas, by spokojnie poczytać książkę. Bardzo lubię te chwile, gdy leżę w łóżku w w wywietrzonej sypialni i mogę czytać. Nigdy nie sięgam wtedy po książki motywacyjne, po lekturze których najchętniej od razu zaczęłabym działać. Wieczorem wybieram to, co sprzyja wyciszeniu. Zaparzam sobie napar z melisy, która słynie z właściwości wyciszających i ułatwiających zasypianie. Przygaszam światło i zaczynam czytać powieść lub książki dotyczące rozwoju osobistego.





Ostatnio w moje ręce wpadła książka o poczuciu własnej wartości autorstwa Jarosława Gibasa, którego socjologiczne książki czytałam na studiach dziennikarskich. Autor najpierw skłania do refleksji i zastanowienia się, czym tak naprawdę jest słynne poczucie własnej wartości, o którym tak wiele słyszymy i czytamy. W kolejnych rozdziałach, często w obrazowy sposób poprzez liczne porównania, tłumaczy jak często sami robimy sobie krzywdę porównując się do innych czy też wymuszając na naszych rozmówcach ocenę np. naszego wyglądu, projektu który realizujemy, mieszkania. Niepozorne pytanie "Kochanie, jak wyglądam w tej sukience" może skończyć się katastrofą, gdy partner szczerze powie, że niezbyt korzystnie (lub dosadniej że np. poszerza biodra czy kolor nie pasuje do naszej karnacji). Zwyczajna rozmowa i szczerość partnera mogą skutecznie popsuć nam humor, bo oczekiwałyśmy przecież innej odpowiedzi. Pewnie gdyby z naszą pewnością siebie było lepiej, po prostu machnęłybyśmy ręką i wyszłybyśmy z domu w tej właśnie sukience bez przejmowania się opinią innych, nawet bliskich nam osób. Nie, nie chodzi o zarozumialstwo i arogancję, ale o nasz system wartości, o dobre ocenianie siebie, o traktowanie siebie naprawdę dobrze, zamiast nieustannie doszukiwać się mankamentów i tego, co dobrze by było poprawić. Mając solidne podstawy, lubiąc i doceniając siebie mamy okazję do zbudowania pewności siebie, którą trudno będzie komuś zachwiać. Do tego właśnie namawia Jarosław Gibas w swojej książce "Totem. Jak zbudować poczucie własnej wartości? Instrukcja obsługi". Pracę nad sobą i swoją pewnością siebie porównuje do... totemu, jako trwałego fundamentu, którym innym trudno będzie zachwiać.

Książka trafiła na 6 miejsce bestsellerów Wydawnictwa Sensus.




Za przekazanie książek dziękuję Wydawnictwu Sensus.