Przygotowanie smacznych, szybkich a przede wszystkim zdrowych posiłków wcale nie musi być trudne. Sałatkę z dzisiejszego przepisu przygotowałam w kilka minut z tego, co znalazłam w lodówce. Wyszło naprawdę smaczne wege jedzenie, które dobrze sprawdzi się też jako dodatek do ryb lub mięs. To jak - spróbujecie?

Lubię tworzyć nowe przepisy, a gdy z eksperymentów wychodzą smaczne dania to radość jest wtedy ogromna. Zapisuję je w swoim przepiśniku by później móc je bez problemu odtworzyć. Niektórymi dzielę się też na blogu z Wami. Gotowanie, zwłaszcza roślinnych dań, od kilku lat jest moją pasją. Zanim zostałam mamą potrafiłam spędzić w kuchni kilka godzin skrzętnie przygotowując obiad i ciasto na deser. Czasami według własnej fantazji a czasami próbując odtworzyć przepis z książki kucharskiej. Strony niejednej z nich zostały ozdobione plamą sosu pomidorowego lub odciskiem palca wymazanego masłem... Od paru lat stawiam jednak na szybsze i prostsze rozwiązania niż mięsa marynowane przez dobę a przygotowywane przez co najmniej dwie godziny. I taki właśnie jest też przepis, którym dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami. Świetnie sprawdzi się na lunch w pracy, lekką kolację a nawet obiad (również jako dodatek do mięs i ryb).

Kaszę jaglaną gotujemy zgodnie z opisem podanym na opakowaniu. Umyte kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek aż będą miękkie. Szpinak i bazylię myjemy i kroimy na mniejsze kawałki. Fasolę z puszki płuczemy pod wodą. 

Na patelnię do kurek dodajemy pozostałe składniki. Przyprawiamy solą i pieprzem do smaku. Smażymy chwilę (max. minutę) i voila! Danie gotowe. 

Smacznego!

Kilka razy w roku Ewa Chodakowska organizuje sportowe wyzwania do których przyłączają tysiące (a może setki tysięcy?) kobiet. Później Internet zalewa fala zdjęć pokazujących szczuplejsze sylwetki. Nowe wyzwanie #bebetter "be stronger" ruszyło na początku czerwca i... wzięłam w nim udział. Czy te wyzwania są dla każdego? I czym mnie na nie skusiła?

Kilka lat temu wielu trenerów publicznie zarzucało Ewie Chodakowskiej, że jej ćwiczenia są przyczyną wielu kontuzji, a kolejki do gabinetów ortopedycznych dzięki niej wydłużają się. Trenerka zawsze odpowiadała, że najbardziej kontuzjogenny jest brak ruchu. Niestety, sprawdziłam na sobie, kiedy postanowiłam porzucić ćwiczenia na jakiś czas i trafiłam z silnymi bólami pleców do lekarza.

Wracając do Ewy, tak, jej treningi są dla każdego, i tak, mogą powodować kontuzje. Tak samo jak ćwiczenia innych trenerów wykonywane w domu bez nadzoru specjalisty.

Jeśli masz wątpliwości, czy możesz wykonywać te lub jakiekolwiek inne ćwiczenia, to przed rozpoczęciem treningów skonsultuj się z lekarzem. Jeśli masz dużą nadwagę lub jesteś bardzo otyłą osobą - też najpierw skonsultuj się ze specjalistą, który doradzi jaka aktywność fizyczna będzie na początek najkorzystniejsza i najbezpieczniejsza dla ciebie.

Oczywiście o schudnięcie, wyrzeźbienie ciała i zmianę nawyków na zdrowsze. Proste prawda? Ale same wyzwania to nie jest bułka z masłem.

Plan treningów (Ewa zamieszcza go na swoim profilu na Instagramie, Facebooku i platformie beactive tv - tam rozgrywają się wyzwania) nie jest łatwy. Ćwiczysz sześć razy w tygodniu z programami Ewy, a w niedzielę luzujesz gacie, czyli odpoczywasz. Tylko godzina treningu dziennie? Dam radę myślisz sobie. I rzeczywiście tak jest, ale po tygodniu, może dwóch okazuje się, że nie jesteś taka wysportowana i wytrzymała jak myślałaś. Zamiast wersji ćwiczeń dla zaawansowanych czasami wybierasz tą dla początkujących. W połowie treningu sprawdzasz ile czasu zostało do końca, a na widok uśmiechniętej Chodakowskiej (kiedy ty zaciskasz zęby z bólu) zastanawiasz się, czy on anie jest przypadkiem kosmitką. I ćwiczysz dalej, a po treningu pachniesz tak samo przyjemnie jak panowie pracujący cały dzień na budowie.

Po co więc tak się męczyć? Bo bez wysiłku nie schudniesz, nie wyrzeźbisz ciała, nie pozbędziesz się celullitu. Proste. Pocieszające i motywujące jest jednak to, że razem z tobą w trakcie wyzwania "męczą się" tysiące innych kobiet. Mają różne cele, sylwetki, niektóre wracają do formy po ciąży, inne chcą tylko wyrzeźbić szczupłe ciało, a jeszcze inne powalczyć z nadwagą, otyłością. Na Instagramie pokazują, jak walczą, jak ćwiczą. Upadają, by poprawić koronę i walczyć dalej. O siebie i dla siebie. A każda z tych kobiet może liczyć na wsparcie od innej fajterki z chodagangu (tak nazywają się kobiety ćwiczące z Chodakowską). Zaczynasz ćwiczyć, a w pakiecie otrzymujesz nowe koleżanki, czasami przyjaciółki, wsparcie i dużo motywacji. Tego ostatniego sporo dostarcza sama Chodakowska, która jest bardzo aktywna w social mediach w trakcie wyzwań.

Kiedyś spontanicznie włączyłam na YouTube Skalpel Ewy i stwierdziłam, że te ćwiczenia są proste, a czasami wręcz nudne. Kilka lat później wykupiłam abonament do beactive tv i przetestowałam kolejny program z taśmami oporowymi. Było ciekawiej, bardziej męcząco i w końcu poczułam mięśnie, które sobie grzecznie spały i nie miałam o nich pojęcia. Jakże byłam naiwna myśląc, że inne programy będę przerabiać bez problemu. Wydawało mi się, że skoro jestem aktywna, skoro potrafię przebiec bez wcześniejszego przygotowania 5 kilometrów, to godzinny trening z Ewą też zrobię bez problemu. Kiedy po dwudziestu minutach skakania na macie byłam zlana potem, wiedziałam już że łatwo nie będzie.

Ale chciałam w końcu pozbyć się oponki na brzuchu, wyrzeźbić ciało. Treningi z Ewą miały mi w tym pomoc, ale też poprawić ogólną formę przed startem w półmaratonie. Także ćwiczyłam codziennie zalewając się potem, czasami krzywiąc z bólu mięśni podczas robienia jakiegoś ćwiczenia. Po tygodniu zaczęłam jeszcze bardziej podziwiać wszystkie kobiety, które mając 20-30 kilogramów nadwagi skaczą z Ewą. Naprawdę, nie wiem jak to robicie i jak dajecie radę.

W trakcie wyzwania kolejność treningów w danym tygodniu zmieniałam, łączyłam je z bieganiem. Początkowo szło dobrze, ale w trzecim tygodniu przyszedł kryzys i zamiast sześciu treningów były tylko trzy, w tym jeden to bieg na 10 kilometrów. Ostatni tydzień był wzorowy - sześć treningów z Ewą i bieganie.

W trakcie wyzwania nie stosowałam diety odchudzającej. Starałam się zdrowo odżywiać (głównie wegańsko), ale nie pogardziłam pizzą czy batonikiem. Dlatego też moje efekty po dokończeniu wyzwania nie są spektakularne. Oponka na brzuchu nie zniknęła, ale to był TYLKO miesiąc treningów. I po tym miesiącu mam mniejszy celullit, uda wysmukliły się, pośladki są jędrniejsze i bardziej wyrzeźbione. Straciłam po centymetrze w biodrach i najszerszym miejscu ud. I wiecie co - dalej będę łączyć bieganie (półmaraton na horyzoncie) z treningami Ewy i wezmę udział w kolejnym wyzwaniu. Bo chcę się sprawdzić, dać sobie wycisk na macie, coś tam wyszczuplić a coś wyrzeźbić. A poza tym chcę być częścią (choćby przez miesiąc) tej fajnej społeczności. Tego grona kobiet, które wspierają się, dopingują wzajemnie i piszą szczerze jak jest.

Co zrobić na obiad, kiedy nie ma za dużo czasu na gotowanie, w lodówce raczej pusto, a wydawanie pieniędzy na jedzenie na wynos nie wchodzi w grę? Wtedy najlepiej sprawdzają się makarony, jak ten z przepisu.

Ten przepis na makaron ze szpinakiem mrożonym przygotowuje się zaledwie... 8 minut. Jest smaczny, pożywny, a do tego zdrowy i wegański. To danie jest też dowodem na to, że dieta wege (i generalnie kuchnia wege) nie muszą być skomplikowane, nijakie czy trudne.

Właściwości szpinaku są korzystne dla zdrowia. Zawiera on m.in. łatwo przyswajalne żelazo, ale nie powinny jeść go osoby chorujące na kamicę nerkową, ponieważ zawarty w nim szczawian wapnia (powstaje z połączenia kwasu szczawiowego i wapnia) jest budulcem kamieni nerkowych. Natomiast pestki słonecznika zawierają m.in. witaminy E, A, B, a także cynk, żelazo, potas, wapń.

Makaron z pszenicy durum zagotuj zgodnie z przepisem na opakowaniu (ok. 6 minut). Niektórzy zastanawiają się, jak przygotować szpinak, tymczasem jest to często prostsze niż nam się wydaje. 

Na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek podsmażamy zmrożony szpinak, który przyprawiamy czosnkiem (może być świeży ząbek lub sproszkowany), pieprzem i odrobiną soli. Po odlaniu makaronu mieszamy go na patelni ze szpinakiem, po czym przekładamy na talerz i posypujemy czarnymi oliwkami oraz pestkami słonecznika.

W tym tygodniu u Agnieszki z bloga My coffee time przeczytałam podsumowanie kwietnia i co fajnego wydarzyło się w minionym miesiącu. Agnieszka napisała m.in. że regularnie biega i przygotowuje się do półmaratonu, którego przebiegnięcie jest jednym z jej postanowień noworocznych. Czytając to byłam pełna podziwu, ale poczułam też smutek, bo u mnie ten półmaraton jest marzeniem od dawien dawna, ale do tej pory go nie zrealizowałam. Zawsze było coś ważniejszego, zawsze pojawiały się wymówki. Bo przecież dzieci w nocy budzą się, bo w dzień jest tak intensywnie, że wieczorne bieganie jest ostatnią czynnością na jaką mam siły i ochotę, a w zimę to smog i niekorzystne warunki. I chociaż biegam od kilku lat, to nadal nie pokonałam dystansu dłuższego niż trzynaście kilometrów, a jedyne imprezy biegowe w których brałam udział to te na pięć kilometrów.

Dzisiaj na profilu bloga na Instagramie (zapraszam Was do śledzenia:) zamieściłam zdjęcie właśnie z takiego biegu, a wśród komentarzy pojawił się taki:

I trudno nie zgodzić się z tym. Wiele razy chciałam coś zrobić, ale znajdywałam setki wymówek i odkładałam coś na później. Tylko, że później żałowałam, że np. nie mogę wziąć udziału w biegu, nie ćwiczyłam i pojawił się ból pleców, nie zrobiłam wcześniej obiadu. Żałowałam, że nawet nie spróbowałam.

 Jak tylko...

Jak przeczytam wszystkie książki Tomka Tomczyka (vel. Kominek, vel. Jason Hunt) to zacznę pisać bloga. Jak tylko skończę kolejne studia, to poszukam lepszej pracy. Przykładów mogłabym wymienić mnóstwo i jestem pewna, że Wy też dodalibyście pewnie drugie tyle. Ciągle odkładamy coś na później, na jakąś bliżej nie określoną przyszłość, wmawiamy sobie, że nie jesteśmy na coś gotowi i tylko tracimy czas. Nie ma czegoś takiego, jak idealny moment. Jeśli na czymś nam zależy, to zacznijmy działać tu i teraz z tym, co mamy i co potrafimy.

Jeżeli otrzymanie wymarzonej pracy wiąże się z podniesieniem kwalifikacji, tudzież skończeniem studiów podyplomowych lub biegłą znajomością języka angielskiego, to zapiszmy się na te studia, zacznijmy coś robić, by lepiej znać język obcy. Opracujmy plan działania i nie czekajmy na lepszy moment, bo takiego nie będzie. Trzeba zacząć pracować z tym, co mamy, jednocześnie uczyć się nowych rzeczy i doskonalić.

Jak osiągać cele i spełniać marzenia?

Gdy byłam dzieckiem moja Babcia zawsze na swoje imieniny gotowała tradycyjne flaki wołowe, a nieprzyjemny (delikatnie mówiąc) zapach roznosił się po całym domu tak, że nie dało się w nim wytrzymać. Zawsze wtedy uciekałam z niego, a później podczas przyjęcia nie mogłam zrozumieć, jak można jeść taką zupę i zachwycać się jej smakiem. Nigdy nie odważyłam się spróbować flaków, aż do momentu, gdy moja Mama zrobiła je z... boczniaków.

Od tamtej pory jest to moja ulubiona zupa. No, może poza ramenem z Vegan Ramen Shop. Poprosiłam Mamę, żeby podzieliła się ze mną, a przy okazji z Wami, swoim przepisem. Koniecznie go wypróbujcie, bo ta wegańska zupa to mistrzostwo. Jej nadmiar zawsze mrożę, a gdy tylko najdzie mnie ochota na miskę flaczków lub dopadnie kulinarny kryzys po prostu wyciągam małe pudełko, rozmrażam i obiad w kilka minut jest gotowy.

Jeśli zastanawialiście się czy kupić i jak przygotować boczniaki, to naprawdę polecam zrobić flaczki z boczniaków. Nie dość, że są smaczne, to jeszcze mają niewiele kalorii. Tradycyjne flaki mają 73 kalorie w 100 gramach, a flaki z boczniaków jedynie... 17 kalorii w 100 gramach. Poza tym sami przekonacie się, że weganizm i dieta wege, czy ogólnie pisząc dieta roślinna, w praktyce nie jest trudna. To jak - spróbujecie?

Do garnka wkładamy włoszczyznę, ziele angielskie, listek laurowy i odrobinę imbiru. Całość gotujemy ok. czterdziestu minut.

Na rozgrzany na patelni olej wrzucamy pokrojoną w kostkę cebulę i posiekany czosnek. Smażymy aż będą zarumienione, po czym przekładamy do garnka. Dodajemy marchew, selera i pietruszkę starte na tarce o grubych oczkach. Boczniaki myjemy i kroimy w plastry o grubości ok. pół centymetra, po czym wrzucamy do garnka z resztą składników. Wszystko zalewamy gotowym bulionem (bez warzyw) i gotujemy aż warzywa i grzyby będą miękkie. Całość doprawiamy solą, pieprzem, majerankiem, przyprawą do flaków oraz słodką papryką.

Przyznajmy szczerze - każda z nas ma sporo obowiązków i często stara się jak może, by zrobić jak najwięcej w ciągu dnia. A przy tym wszystkim nie zapominając jeszcze o uważności, wartościowym czasie spędzanym z rodziną i dbaniu o zdrowie. W tym wszystkim łatwo jest zapomnieć o sobie. Kiedy ostatnio doceniłaś siebie? Kiedy patrząc w lustro pomyślałaś "Hej, jest naprawdę dobrze"?

Niech zgadnę, zapewne częściej zamiast pochwalić siebie myślisz, że brzuch mógłby być mniejszy (a najlepiej ładnie wyrzeźbiony), włosy bardziej lśniące, a pupa mogłaby być bardziej kształtna, a nie obwisła. Każdego dnia wstajesz rano, choć często marzysz o tym, by jeszcze trochę pospać. Z ledwo otwartymi oczami robisz dzieciom śniadanie, ubierasz je, i siebie przy okazji, zjadasz przygotowaną dzień wcześniej owsiankę. I cała machina zadań  do wykonania rozpędza się. Nieważne czy pracujesz w domu, chodzisz do biura czy może jesteś obecnie mamą na cały etat. Przez cały dzień starasz się robić wszystko dokładnie, a i tak masz wrażenie, że brakuje czasu, bo chętnie zrobiłabyś jeszcze tyle rzeczy. I wcale nie chodzi o to, by ścigać się ze sobą lub z innymi. A raczej o chęć i potrzebę zrobienia czegoś TYLKO dla siebie.

W ciągu naszego życia pełnimy wiele ról, m.in. córki, żony, mamy, pracownika/szefa, domowego kucharza, pani domu, etc.  (wybrane skreślić). I w każdej z tych ról staramy się dać z siebie wszystko. Staramy się, by to, co robimy było wartościowe. By obiad przygotowany dla rodziny był zdrowy i smaczny, a nie zamówiony w lokalnej pizzerii. Tak samo jest z każdą inną pełnioną przez nas rolą.

Każdego dnia robimy tak wiele, ale gdzieś w tym wszystkim zapominamy o sobie. Pisałam już o tym w tekście Co ostatnio zrobiłaś dla siebie.

Niedawno spotkałam się z przyjaciółką, której opowiadałam o wielu sprawach, z którymi każdego dnia borykam się i kiedy wydawało mi się, że powinnam starać się jeszcze bardziej i stawiać sobie wyżej poprzeczkę, moja przyjaciółka powiedziała, "ale zobacz, ile pracy już wykonałaś. To, jak wyglądają teraz twoje dzieci, jak są szczęśliwe i radosne to twoja wielka praca. To, że sama ogarniasz przez większość dnia dwójkę małych dzieci, masz część obowiązków domowych, uczysz się - to wielki wysiłek i sukces."

Dopiero wtedy dotarło do mnie, jak od jakiegoś czasu przestałam doceniać siebie. Pomimo wcielenia wielu zasad slow life w życie, pomimo bardziej świadomego życia jakie prowadzę odkąd zostałam mamą, tak skupiłam się na zadaniach, problemach i ich rozwiązywaniu, że zapomniałam o sobie.

Myślę, że wiele kobiet postępuje podobnie. Dbamy o wszystkich dookoła. Dbamy o swój wygląd, coraz częściej o zdrowie i rozwój. Wyznaczamy sobie różnego rodzaju cele, a gdy je osiągniemy wybieramy kolejne zapominając o poklepaniu siebie po ramieniu.

Gdy osiągniesz swój cel nie musisz od razu biec do sklepu i kupować sobie prezentu, choć taka metoda często bywa motywująca. Wystarczy, że poświęcisz sobie kilka minut w ciągu dnia i pomyślisz o tym, co się wydarzyło. Pomyśl, jaką drogę przebyłaś do miejsca w którym dzisiaj jesteś. Pomyśl, ile musiałaś wykonać pracy, żeby po zasianiu ziarna zebrać plony. Nic samo nie udaje się. Cele realizuje się swoją pracą, niejednokrotnie ciężką. I wcale nie muszą to być spektakularne osiągnięcia, które będą dobrze prezentować się na Facebooku. Często większym sukcesem od przebiegnięcia półmaratonu będzie opanowanie i zahamowanie przewlekłej choroby dziecka, wprowadzenie zdrowych nawyków żywieniowych w rodzinie na stałe lub dokonywanie świadomych wyborów podczas zakupów. Jasne, że nie są to popularne i spektakularne osiągnięcia, ale są one bardzo ważne i wymagają długofalowych działań.

I tak sobie myślę, że każda z nas jest bohaterką. Każda codziennie daje z siebie wiele i w tym wszystkim zapomina docenić siebie.

Czasami zamiast stawiać sobie poprzeczkę coraz wyżej powinnyśmy poklepać się po ramieniu i powiedzieć "dobra robota". Nie narzekać, że brzuch nie jest jeszcze płaski, że dzieci mają tylko trzy ulubione potrawy, że na macierzyńskim nie założyłyśmy firmy, co jest teraz modne.

Zacznijmy celebrować te wszystkie małe zwycięstwa, które osiągamy codziennie. Doceniajmy się każdego dnia, bo wszystkie jesteśmy bohaterkami.

Jeśli naprawdę nie chcesz czegoś zmienić w swoim życiu to ponoć nawet najlepsza motywacyjna książka, ani nawet sesje u coacha nie sprawią, że zaczniesz działać i osiągniesz swój cel. Czasami jednak napotykamy na chwilowe trudności i wtedy zdarza się, że to właśnie historie i doświadczenia innych dają nam kopniaka, by nie poddać się i powalczyć o to, na czym nam zależy. Poznajcie kilka książek, które sprawiają, że chce się wreszcie działać i nie zbaczać z obranego kursu.

Autorką książki jest Angelika Chrapkiewicz-Gądek - niezwykła kobieta o niezłomnej naturze. Jako zaledwie trzyletnia dziewczynka dowiedziała się, że choruje na rdzeniowy zanik mięśni. Chorobę niezwykle trudną, która z biegiem czasu odbiera sprawność. Angelika porusza się na wózku inwalidzkim. Przeżyła naprawdę trudne chwile, kiedy jej choroba postępowała. Kiedy okazywało się, że musi jeszcze bardziej przesuwać granice komfortu. Musi intensywniej ćwiczyć pomimo ogromnego bólu, czasami bezsilności, by wzmacniać mięśnie i choć trochę opóźnić postępowanie choroby.

Angelika Chrapkiewicz-Gądek

Pomimo tych wszystkich niełatwych doświadczeń i choroby jest aktywną, młodą kobietą, która spełnia swoje marzenia. Przede wszystkim stara się być maksymalnie samodzielna. Wielokrotnie na szkolenia podczas których miała swoje wystąpienia podróżowała środkami lokomocji, co wcale nie jest takie proste dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich. Chyba każdy doskonale wie, jak wiele dworców i stacji kolejowych jest nieprzystosowanych do osób poruszających się na wózkach i rodziców z dziecięcymi wózkami. Choroba nie przeszkodziła Angelice w uzyskaniu prawa jazdy, ani we wspinaczce. Tak, ta drobna blondynka zdobyła Rysy, ale też Kilimandżaro. Wykazała się wielką odwagą i wytrwałością. Przykładów mogłabym podać wiele, ale najlepiej będzie jeśli sami o nich przeczytacie.

Angelika Chrapkiewicz-Gądek

Kilka lat temu Kamila Rowińska - trener i dyplomowany coach, napisała pierwsze wydanie książki "Kobieta niezależna". O Kamili i jej działalności dowiedziałam się zaledwie rok temu i... przepadłam. Jeśli potrzebujesz dawki motywacji to zachęcam cię do zerknięcia na kanał Kamili na YouTube, gdzie w każdy poniedziałek publikowane jest kilkuminutowe nagranie w ramach cyklu "power poniedziałek".

Kamila Rowińska

"Kobieta niezależna" to książka, którą powinna przeczytać każda kobieta niezależnie od wieku, sytuacji materialnej, wykształcenia, etc. To solidna dawka motywacji, by nie uzależniać się w żaden sposób od innych osób. Każda kobieta, bez wyjątków, powinna być świadoma swojej sytuacji finansowej i każda powinna dbać o swoje finanse. Oczywiście, zdarzają się takie okresy w życiu, kiedy choroba na pewien czas wyklucza nas z życia zawodowego. Bywa też tak, że w trakcie ciąży nie możemy pracować ze względu na dobro dziecka lub nasze. Zdarza się i tak, że małe dzieci nie są okazami zdrowia, wymagają intensywnej lub/i szczególnej opieki. Są to jednak krótkie etapy, kiedy sytuacja zawodowa i finansowa może ulegać zmianie. Kiedy pomimo chęci nie zawsze można być niezależną. Ważne jest jednak, co zrobimy z tym czasem. Czy będziemy oglądać seriale i czytać romanse, gdy dziecko zaśnie czy może będziemy uczyć się czegoś nowego? Wszystko zależy od nas. Jasne, nie ma nic złego w czytaniu powieści i oglądaniu seriali, ale jeśli chcesz być niezależna, chcesz coś zmienić w swoim życiu to powinnaś zacząć działać i ograniczyć czas spędzany na przyjemnościach.

Słyszeliście kiedyś o chorobie o nazwie fokomelia? Jest to rzadkie schorzenie objawiające się... brakiem kończyn. To z nim urodził się Nick Vujicic - mężczyzna o niezwykłej sile, odwadze, który przemawia jako mówca motywacyjny na przeróżnych wydarzeniach w różnych zakątkach świata. Kiedy Nick urodził się, jego rodzice zamartwiali się, jak ich syn poradzi sobie w życiu jako dorosły człowiek, a także wówczas, gdy oni umrą. Robili wszystko, co mogli, by nauczyć syna samodzielności, mimo że wiele razy najchętniej rzuciliby wszystko i pobiegli mu pomóc widząc, jak jest mu ciężko. Ich wysiłki i niezłomność sprawiły, że jako dorosły człowiek Nick stał się niezwykle zaradnym i przedsiębiorczym mężczyzną, który inspiruje i motywuje innych do działania.

"Być może nie ponosisz odpowiedzialności za to, co ci się przydarza, ale ponosisz ją za to, co robisz, aby to zmienić"

W książce "Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń" nie opowiada tylko swojej historii, ale także innych osób, niekoniecznie niepełnosprawnych, których sytuacja życiowa nie była, mówiąc kolokwialnie, najlepsza. Przytacza historie kobiet i mężczyzn z różnych państw, które zmagały się z różnymi trudnościami - chorobami, biedą, brakiem pracy, etc. I pokazuje, że każdy, dosłownie każdy może zmienić swoją sytuację i zawalczyć, by jego życie było lepsze. Nie stanie się to jednak od razu i wówczas, gdy nie będziemy nic robić. Nick pokazuje, że często wymaga to ogromnej pracy, zwłaszcza nad sobą, odwagi i bycia otwartym na nowe możliwości. Uważa, że naprawdę wiele można osiągnąć poprzez zmianę swojego nastawienia, pracę, ale także wiarę. Nick jest bardzo wierzący, co niejednokrotnie podkreśla w swojej książce.

Obecnie książki, webinary i wystąpienia motywacyjne są bardzo popularne. Niektórzy twierdzą, że motywacja jest przereklamowana i nic nie zmieni się od wysłuchania czyjegoś wykładu, jeśli naprawdę nie będziemy chcieli dokonać jakiejś zmiany i nie ruszymy się z kanapy. Trudno nie zgodzić się z tym, aczkolwiek czasami tego rodzaju książki mogą zainspirować do podjęcia działania. Osoby dzielące się z nami swoimi doświadczeniami mogą sprawić, że zamiast dalej narzekać zaczniemy małymi kroczkami zmieniać to, co nie podoba się nam. A czy wytrwamy w swoich postanowieniach zależeć będzie już tylko od nas.