Gdybym Ci powiedziała, że czasami wracam do domu ze łzami w oczach, mając nadzieję, że mijające mnie osoby pomyślą, że to przez wiatr.

 

Gdybym wspomniała, że te wszystkie troski i problemy stają się miałkie, gdy przekraczam próg przedszkola, żeby przytulić się do moich synków. Spojrzeć na ich roześmiane buzie, zmierzwić rozczochrane włosy i obejrzeć plik kolejnych rysunków. 

Gdybym Ci powiedziała, że mimo wszystko biegnę w botach na obcasie przez ulicę (oczywiście na zielonym świetle) trzymając synków za ręce, aby zdążyć na autobus z ich ulubionym numerem.

Gdybym powiedziała Ci, że w taki ponury listopadowy dzień z ulgą i wdzięcznością wyjmuję z lodówki garnek wypełniony zupą cebulową na białym winie według przepisu z ulubionej książki z przepisami kuchni francuskiej. Jak to zupa smakuje! I to zapiekana z grzankami z serem cheddar i świeżo zmielonym pieprzem.

Gdybym powiedziała, że mimo że jedyne o czym marzę w takie dni, to położyć się pod kocem i zapomnieć o wszystkim. Nic nie robić, nie boksować się z życiem, ale te plany niweczy wołanie synków, żeby zbudować z klocków pałac. 

Gdybym powiedziała, że to wspólne budowanie z klocków i śpiewanie piosenek z bajki o Vaianie to najmilsze chwile tego dnia?

Gdybym wspomniała, że z wdzięcznością przytuliłam się do męża, że pojechał z chłopcami na basen, abym mogła pobyć sama w ciszy.

Gdybym powiedziała, że mnie też dopadają dni, kiedy silniej odczuwam emocje. Dni w które z trudem dostrzegam, że to czym się denerwuję to... nic wielkiego. Ot, kolejne zadanie, które w obliczu prawdziwych problemów staje się błahostką. I chociaż wkładam w nie ogrom zaangażowania i pracy, to być może za kilka lat nawet nie będę o tym pamiętać.

Gdybym powiedziała, że u mnie także niektóre dni wyglądają niczym bieg maratoński. Czasami harmonogram dnia jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach i nie ma mowy o spóźnieniach.

Gdybym powiedziała, że czasami mam ochotę uciec do chatki w lesie, całymi dniami czytać książki, spacerować, pisać i gotować pyszne dania.

Później jednak z tej być może utopijnej wizji życia na odludziu dochodzę do wniosku, że nie jest tak źle z tym moim życiem. Mam wszystko, co niezbędne do przetrwania, a nawet więcej. Żyję swoimi marzeniami - realizuję je. Może nie w spektakularnym tempie, może nie o każdym przeczytasz tu, na blogu czy na Instagramie. 

Gdybym Ci powiedziała, że mimo tych słabszych dni, kiedy wydaje mi się, że już dłużej nie dam rady, te drobne gesty ze strony bliskich osób sprawiają, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

Gdybym Ci powiedziała, że później siadam przy biurku z kubkiem herbaty i spoglądam na kolorową wyklejankę, która nad nim wisi - moja mapa marzeń. Przyglądam się dokładnie każdemu zdjęciu, każdemu napisowi i ze łzami w oczach uśmiecham się. Jest dopiero listopad, a większość z tych rzeczy zrobiłam. Żyłam tak, jak chciałam i wiem, że to jeszcze nie wszystko.

Gdybym Ci powiedziała, że ten jeden epizod, ten jeden dzień niewiele znaczy wobec ogromu fantastycznych rzeczy, jakie robisz. I tak, prawdziwa, francuska zupa cebulowa też jest jedną z nich.

Co zrobiłabyś, gdybyś miała cały weekend tylko dla siebie? Gdybyś mogła spokojnie wypić ciepłą kawę w kawiarni w parku patrząc na kolorowe liście na drzewach kontrastujące z błękitem nieba?

Gdybyś mogła w końcu przeczytać artykuły ze swoich ulubionych magazynów, które obiecałaś przekazać koleżance?

Gdybyś mogła bez pośpiechu zrobić sobie domowe spa i chodzić w pidżamie w porze dobranocki?

Gdybyś mogła bez wyrzutów sumienia czytać przez kilka godzin książkę?

Co zrobiłabyś, gdybyś miała weekend tylko dla siebie?

Jak spędzić slow weekend?

W ostatni weekend mój mąż wraz z synkami pojechał do babci na wieś, dzięki czemu miałam całe dwa dni tylko dla siebie. Gdy tylko ten pomysł pojawił się kilka tygodni wcześniej, pierwsze co pomyślałam, to że gdzieś pojadę. Może w końcu dotrę do Lublina, w którym nie byłam od czasów liceum? Wynajmę urocze mieszkanko lub pokój na Starym Mieście. Zjem coś pysznego w słynnej Trybunalskiej, a później będę bez celu chodzić po Starówce robiąc mnóstwo zdjęć. 

Może Lublin zostawię sobie na wiosnę, a teraz zapiszę się na jakieś warsztaty? Ceramika? Joga twarzy?

W końcu jednak stwierdziłam, że to czego naprawdę mi trzeba, to odpoczynek i to w zaciszu własnego domu. Oczywiście, że miałam ambitne plany, aby dokończyć wreszcie kurs, który zaczęłam. Wyobrażałam sobie, ile to artykułów napiszę na bloga, że pójdę pobiegać po miesiącach przerwy... Mogłabym tak długo jeszcze wyliczać. 

Z tych ambitnych planów nic nie zrealizowałam. Zamiast tego spędziłam fantastyczne dwa dni w rytmie slow. Wszystko robiłam bez pośpiechu i nerwowego zerkania na zegarek. Oczywiście najpierw sprzątnęłam i umyłam okna - być może ostatni raz w tym roku. Im mniejszy rozgardiasz mam w domu, tym lepiej czuję się w nim. Jestem bardzo dumna z minimalizmu, który udało nam się w ostatnich latach wypracować, dzięki czemu sprzątanie nie zajmuje pół dnia. 

Popołudnie spędziłam z przyjaciółką w... domu. Żadna z nas nie miała ochoty na wycieczki do knajp. Zamówiłyśmy sushi i ramen i przegadałyśmy kilka godzin na przeróżne tematy. W końcu miałyśmy ku temu okazję. Nikt nas nie wołał, nie ocierałyśmy łez płynących po policzkach, nie obserwowałyśmy żuków gnojarzy, ani nie budowałyśmy z klocków. To był czas tylko dla nas, którego mamy tak niewiele odkąd obie zostałyśmy mamami pracującymi na cały etat.

Mimo że na regale czeka stosik książek wypożyczonych z biblioteki, to weekend spędziłam na czytaniu artykułów z kilku numerów mojego ulubionego miesięcznika, które obiecałam przekazać koleżance (dzielenie się jest fantastyczne!). 

W trosce o dobrostan

Niedziela była jeszcze spokojniejsza. Pijąc jaśminową herbatę (uwielbiam!) wpatrywałam się w złote i brązowe liście, które nie spadły jeszcze ze starych dębów rosnących naprzeciwko naszego okna. Zastanawiałam się nad kolejnym krokiem w moim nowym projekcie, który potrwa kilka miesięcy. Ponownie zadałam sobie pytania, czego teraz najbardziej mi potrzeba, czego chcę. Okoliczności są zupełnie inne niż jeszcze dwa miesiące temu i tak bardzo nie chcę teraz robić czegoś kosztem swojego zdrowia. Ten spokojny poranek sprzyjał rozważaniom co dalej, co jest priorytetem, na czym chcę skupić się. Szczerze polecam Wam takie chwile spędzone w ciszy, bez pośpiechu, bez zerkania na zegarek. Wtedy można dojść do ciekawych wniosków i zweryfikowania, czy kierunek działań, który obraliśmy jakiś czas temu nadal jest dla nas interesujący i odpowiedni.

Wracając jednak do slow przyjemności tego weekendu, to niewątpliwie cudowne chwile spędziłam w parku oddalonym od mieszkania zaledwie o kilkaset metrów. Jest on niewielki i jego okrążenie zajmuje bodajże dziesięć minut, ale możliwość pójścia do niego w słoneczny, jesienny dzień była cudowna. Po spacerze usiadłam przy jednym ze stolików ustawionych przed kawiarnią. Piłam ciepłą kawę, spoglądałam na złote liście kontrastujące z błękitem nieba. Patrzyłam jak życie tętni w tym parku. Jak chętnie mieszkańcy korzystają z niego, mimo że jest niewielki. Przy okazji przeczytałam lokalną gazetę naszej dzielnicy, z której dowiedziałam się chociażby o ciekawych wydarzeniach kulturalnych. Czy można chcieć czegoś więcej?

Odpoczynek - nowy luksus?

Kiedyś Brene Brown powiedziała, że zatrzymanie się i odpoczynek wymagają odwagi w świecie, który kultywuje bycie ciągle zajętym. Często wydaje nam się, że jeszcze zdążymy odpocząć. Pracujemy nad dobrobytem materialnym, podnoszeniem kompetencji, zdobywaniem wiedzy, a zadbanie o swoje zdrowie, w tym psychiczne, odkładamy na później. Każdy z nas ma inną sytuację i inne możliwości, ale też każdy potrzebuje czasu na sen i regenerację. Aż za dobrze wiem, ile kosztuje leczenie i jak łatwo można było go uniknąć dając sobie przyzwolenie na leniwe poranki w weekend, na odpuszczenie pewnych projektów i spokojniejsze działanie. 

Po tych dwóch dniach spokojnie spędzonych w domu czuję się fantastycznie. Wszystkie "zawieszone" projekty jeszcze zrealizuję, a teraz skupię się na tym najważniejszym - swoim zdrowiu.

W tym roku stwierdziłam, że jadę sama. Potrzebowałam ciszy i spokoju, ale też nie chciałam kolejny raz uzależniać tego wyjazdu od kogoś. Pragnęłam wyruszyć na szlaki, z nikim nie rozmawiać podczas wędrówki. Po prostu być i chłonąć te cudowne widoki. 

W piątek po pracy spakowałam niewielki plecak, by nocnym autobusem pojechać do Zakopanego. Spałam w pozycji siedzącej, co jakiś czas budziły mnie zapalane światła, rozmawiający pasażerowie. Na dworcu w Zakopanem byłam o 7.00 rano. Szybko przebrałam się w krótkie spodenki w miejskiej toalecie, kupiłam dwa rogaliki w Lidlu, wsiadłam do lokalnego busa i ruszyłam na szlaki. 

 Planowałam zupełnie inną trasę, ale przez przypadek trafiłam na najnudniejszy (moim zdaniem) szlak w Tatrach, czyli asfaltową drogę do Morskiego Oka. Byłam na siebie zła za tą pomyłkę, a perspektywa przejścia całego szlaku asfaltem z tłumem ludzi nie napawała optymizmem. Tuż za Wodogrzmotami Mickiewicza okazało się, że można skręcić na szlak prowadzący przez las. Nie planowałam tego, ale intuicyjnie czułam, że to właśnie TO, że powinnam wybrać się na ten szlak. Było tam cudownie, mimo że już na początku czekało mnie ostre podejście. Jednak poranny chłód, otoczenie soczyście zielonej roślinności, kamienie i leśna dukta - to było wszystko, czego mi było trzeba. Z tego szlaku skręciłam później na kolejny - czarny, którym miałam dotrzeć do Doliny Pięciu Stawów. Przyznam, że było to nie lada wyzwanie, bowiem cały szlak prowadził ostro w górę po kamieniach.

Wieczorem padłam na łóżku. Byłam tak szczęśliwa - moja wymarzona podróż rozpoczęła się znakomicie.

Jak wykończył mnie najprostszy szlak w Tatrach na Nosal?

Przygotowując się do tego wyjazdu dużo czytałam o szlakach, oglądałam filmy na YouTube. Nie chciałam trafić na szlak, do przejścia którego nie jestem dobrze przygotowana fizycznie. Szlak na Nosal miały być tym najłatwiejszym, polecanym osobom, które nigdy nie chodziły po górach. Wchodziłam na tą górę od strony Zakopanego i szczerze miałam dość. Wysokie stopnie, upał, tłum ludzi - to wszystko razem sprawiło, że chciałam jak najszybciej zakończyć swoją wędrówkę, mimo cudownych widoków na szczycie. 

Ostatniego dnia na szlaku byłam już o 7.00 rano. Tego dnia spełniłam swoje wielkie marzenie, porzuciłam lęk i strach przed samotną wędrówką w górach. Najpierw zielonym szlakiem weszłam na Kasprowy Wierch. Szczerze polecam Wam tą trasę. Jej zdecydowana większość prowadzi przez las, a jedyny trudniejszy odcinek jest tuż przed szczytem. 

 

Bój się i działaj

Po przerwie na kawę ruszyłam granią do Przełęczy Świnickiej. Od wielu lat marzyłam o tym, żeby z plecakiem wędrować granią i byłam przeszczęśliwa, że odważyłam się zrealizować swoje marzenie. Widoczność tego dnia była idealna, widoki wspaniałe. Co chwilę zatrzymywałam się i z uśmiechem na twarzy podziwiałam okolicę. Przepełniała mnie tak ogromna wdzięczność, radość i... duma z siebie. Nie zrezygnowałam ze swojego marzenia, mimo że wiele osób ostrzegało mnie, abym nie jechała sama w Tatry i żebym pod żadnym pozorem nie szła sama na szlak, chyba że taki przebiegający przez dolinę. 

Jednak aż za dobrze znam uczucie, które pojawia się, gdy odpuszczam i nie realizuję swoim celów. Nie chciałam znowu tak się czuć. Poza tym pamiętałam, jak znajoma psycholog mówiła, że im częściej nie robimy tego, co chcemy, bo boimy się, to w pewnym momencie lęki mogą zacząć nas ograniczać. Czasami trzeba działać mimo strachu, uczucia niepewności. 

 

Pamiętam także ostatnią rozmowę z moją ciocią, która pokazując mi zdjęcia ze swojej samotnej wycieczki w Tatry, powiedziała, że nie ma się czego bać chodząc samemu w górach. Nie mówiła oczywiście o przechodzeniu Orlej Perci, ale o wędrowaniu po szlakach na miarę naszych możliwości. Dzięki tamtej rozmowie z ciocią, która wybrała się sama w Tatry będąc już chorą, nabrałam wiary w to, żeby nie bać się i odważnie realizować marzenia.

Przywoływałam tamtą rozmowę, gdy jedząc kanapkę na Przełęczy Świnickiej podejmowałam decyzję - wspinać się na Świnicę czy nie. Odważyłam się i do tej pory jestem sobie za to wdzięczna. To nie była łatwa wspinaczka, wejście na ten szczyt jest wyzwaniem, ale... zrobiłam to!

Życie to fantastyczna przygoda

Wracając ze Świnicy zeszłam do Zielonego Stawu Gąsiennicowego. Nad jego brzegiem spędziłam niemalże pół godziny. Wyłowiłam z wody górskie kamienie, o które przed moim wyjazdem poprosili moi synkowie. Z łzami w oczach podziwiałam widoki. Nie mogłam uwierzyć, że osiągnęłam swój cel, że przełamałam swoje lęki.

Nasze życie może być fantastyczną przygodą, jeśli tylko odważymy się. Jeśli pozwolimy sobie na bycie szczęśliwym, wyjdziemy z roli ofiary i nie będziemy skupiać się wyłącznie na trofeach i spektakularnych sukcesach. 

Często droga jest ważniejsza niż sam cel. Moment stawania się sobą poprzez "odzieranie się" z warstw lęków i oczekiwań narzucanych nam przez innych. 

Podczas trzydniowego wyjazdu przeszłam niemal 60 kilometrów, poznałam kilka miłych osób na szlaku, przełamałam swoje obawy i lęki, odpoczęłam psychicznie, wysłuchałam fascynującej książki Adama Wajraka o wilkach.

Do domu wróciłam szczęśliwa i spokojna. Na wszystko w życiu przychodzi czas, nasze marzenia mogą spełniać się, ale musimy najpierw odważyć się zrobić ten pierwszy krok.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o mapie marzeń wydawało mi się to wręcz absurdalne, bo niby jak przyklejenie na kartkę papieru wycinków z gazety i napisanie haseł ma sprawić, że moje marzenia spełnią się? Dwa lata temu przekonałam się w czym tkwi sekret. 

 

Już dawno przestałam sporządzać listy postanowień na dany rok kalendarzowy z których nic nie wynikało. Skrzętnie spisywałam w styczniu ambitne cele, aby kilka miesięcy później przekonać się, że nic z tego nie zrobiłam. Cóż, kończenie roku kalendarzowego z frustracją i poczuciem, że "nic mi nie wyszło" nie jest przyjemne. 

W mapy marzeń nie wierzyłam - do czasu. Pewnego dnia na początku 2020 roku zamknęłam się w sypialni ze stosem czasopism, białą kartką i przyborami. Miałam już dość tego, że nic z mojej listy marzeń nie udało mi się zrealizować. Zaczęłam zastanawiać się, czego tak naprawdę chcę. O czym JA marzę i czy nie jest to w pewnym stopniu spowodowane artykułem w gazecie, zainspirowaniem się koleżanką lub jedną z influencerek. 

Gdy już wiedziałam, co chcę w tym roku zrobić zaczęłam przygotowywać swoją mapę marzeń, ale bez większego przekonania, że ma to sens. 

Przełomowy rok

Kiedy na białą kartkę formatu A-3 przykleiłam wycięte z gazet zdjęcia i napisałam hasła, zaczęłam zastanawiać się, co właściwie robię. Do samej idei mapy podchodziłam sceptycznie, ale też onieśmielało mnie to, co na niej widziałam. Zawarte na niej cele były śmiałe, a niekiedy zuchwałe. Wtedy czułam jednak, że czas na wykonanie kolejnego kroku na drodze rozwoju osobistego i świadome kierowanie swoim życiem.

Systematycznie przyglądałam się temu, co zamieściłam na swojej mapie. Wizualizowałam swoje marzenia, wyobrażałam sobie, jak będę czuć się, gdy już dany je zrealizuję. 

Pamiętam, że w 2020 roku wytrwale pracowałam nad swoimi celami, ale i tak audyt na koniec roku zaskoczył mnie. Kiedy w grudniu spojrzałam na swoją mapę okazało się, że zrobiłam 90% tego, co chciałam. Spełniłam marzenia, których realizację odkładam od wielu lat, jak przebiegnięcie półmaratonu, zdanie egzaminu na prawo jazdy. Zrealizowałam swoje mniejsze i większe cele, np. zawodowe i zdrowotne czy też odłożenie pieniędzy na "poduszkę finansową". 

Wtedy po raz pierwszy przekonałam się, że sporządzanie mapy marzeń ma sens. Samo jej wykonanie nie sprawi, że zrealizujemy swoje cele, ale praca z nią i wizualizacje mogą znacząco nas do tego przybliżyć. 

Od tamtej pory każdego roku wykonuję nową mapę. Do jej przygotowania udało mi się zainspirować już wiele osób, w tym chociażby moją lektorkę angielskiego, która podczas naszej rozmowy przyznała, że faktycznie więcej marzeń zrealizowała wówczas, gdy codziennie przed snem wyobrażała sobie swój cel i to, jak go osiągnęła. Po naszej rozmowie wróciła do tych praktyk i zaczęła pracę z mapą marzeń.

Jak i kiedy zrobić mapę marzeń?

Niektórzy uważają, że mapę marzeń warto zrobić na początku roku lub w trakcie nowiu księżyca. Oczywiście można sugerować się takimi radami, jednak do wykonania kolażu powinniśmy przystąpić wtedy, gdy będziemy czuć się gotowi. Przede wszystkim musimy wiedzieć, czego chcemy. Warto także zadbać o odpowiednie warunki, czyli znaleźć miejsce w którym będziemy sami, powiedzieć bliskim, żeby przez godzinę nie przeszkadzali nam. Można także włączyć nastrojową muzykę, zapalić świece - jeśli tylko sprzyja to waszej relaksacji, która jest ważna przy robieniu mapy marzeń. 

Gdy już wiemy, co chcemy zrobić w najbliższych miesiącach, szukamy w czasopismach zdjęć obrazujących dany cel. Przykładowo, jeśli chcę:

- przebiec półmaraton - wycinam z gazety zdjęcie kobiety w trakcie biegu,

- pojechać nad morze - szukam zdjęcia morza, oceanu, plaży.

Następnie przyklejamy wycięte obrazki na kartkę. Może zdarzyć się, że nie znajdziemy zdjęcia, które obrazowałoby to, co chcemy zrobić. Wówczas zapisujemy to na kartce, np. bieg w górach, artykuł w gazecie, koncert XYZ.

Gotową mapę marzeń przyklejamy w widocznym miejscu - u mnie to ściana tuż nad biurkiem. Dzięki temu kilka razy w ciągu dnia patrzę na swoją mapę. W ten sposób przypominam sobie o swoich celach i dodatkowo zaczynam je wizualizować. 

Mapę marzeń można uzupełniać w ciągu roku. Można przygotować więcej niż jedną.

 

Nie mam pieniędzy - nie zrobię tego

Przygotowanie takiej mapy może być bodźcem do tego, aby przestać odkładać realizację marzeń na przyszłość. Zapewne słyszeliście, że marzenie bez określonego celu pozostaje jedynie marzeniem. Aby je zrealizować trzeba zacząć nad nim pracować.

Wiele lat temu bliska mi osoba powiedziała, że marzy o podróży do Indii. O zorganizowanej wycieczce w ramach której będzie mogła zobaczyć zabytki, ciekawe miejsca. Chciałaby spróbować lokalnych potraw, pójść na targ, poznać tamtejszą kulturę. Do tej pory marzenie to nie zostało zrealizowane, a gdy tylko o nim wspominam podczas naszych spotkań, słyszę "to dużo kosztuje". To prawda, wycieczka do Indii nie jest tania i zapewne trzeba na nią przeznaczyć kilka tysięcy złotych. Kiedy słyszę, że ktoś o czymś marzy, ale nie wykonał żadnego działania, aby przybliżyć się do realizacji tego marzenia, tylko szuka wymówek, mam ochotę zapytać "Na co czekasz?". Nikt z nas nie wie, ile czasu mu jeszcze zostało i czy za 10-15 lat będziemy na tyle sprawni, żeby zrealizować nasz cel. Dlatego też, jeśli marzycie o o czymś, co wiąże się z przeznaczeniem na to określonej kwoty pieniędzy, to warto jest przeanalizować obecną sytuację finansową, swoje wydatki. Wówczas może okazać się, że miesięcznie przeznaczamy kilkaset złotych np. na papierosy, które wyniszczają nasze zdrowie, które moglibyśmy sukcesywnie oszczędzać na wymarzoną podróż. Nie będę pisać o budżecie, zarządzaniu osobisty finansami, bo nie jest to tematyka mojego bloga, ale chciałam zainspirować Was do wzięcia odpowiedzialności za podejmowane decyzje, żeby w przyszłości nie żałować.

 

Zachęcam Was także do przeczytania artykułu "Nad życie. Czego uczą nas umierający" o tym, czego tak naprawdę ludzie żałują u kresu swego życia.

 

Pomysł na prezent

Nawiązując do wcześniejszego akapitu chciałabym podzielić się z Wami rozwiązaniem, które od wielu lat stosujemy w naszej rodzinie w kwestii prezentów. Obecnie wiele osób stara się ograniczyć swój konsumpcjonizm i raczej "cierpimy" na nadmiar niż niedobór rzeczy. Niektórzy ustalili ze swoimi bliskimi, że zamiast prezentów urodzinowych czy świątecznych, proszą np. o wpłaty na konto wybranej fundacji. Jak na razie pozostaliśmy przy wręczaniu sobie prezentów, ale na kilka dni, czasami tygodni, przed danym świętem przygotowujemy listę inspiracji.

Znajdują się na niej rzeczy, których naprawdę potrzebujemy i które sami byśmy kupili, np. kosmetyki, które stosujemy a już nam się kończą. 

Ponadto staramy się, aby w inspiracjach prezentowych znalazły się propozycje, takie jak voucher na masaż, na zabieg kosmetyczny, bon podarunkowy do wykorzystania na kurs, który chcemy zrobić.

Jeśli marzycie o jakimś kursie, wyjeździe weekendowym (np. z jogą), ale nie macie wystarczających pieniędzy lub wolelibyśmy nie dostawać żadnych rzeczy - to zaproponujecie swoim bliskim sfinansowanie w całości lub częściowo takiego wyjazdu. 

Otrzymanie takiego prezentu, jak chociażby voucher na masaż, może zadziałać także mobilizująco na obdarowanego. Obecnie wielu osobom trudno jest wygospodarować czas w ciągu dnia czy tygodnia, żeby zrobić coś dla siebie, mimo że wiedzą że tego potrzebują. Niektórym z większą łatwością przychodzi wpisywanie do kalendarza kolejnych zadań do wykonania z pominięciem zadbania o siebie. Voucher na masaż z określonym terminem jego wygaśnięcia może więc sprawić, że osoba obdarowana w końcu zatroszczy się o siebie.

Tworząc moje internetowe Slow Life Studio staram się inspirować Was nie tylko do slow life, ale także do świadomego życia w zgodzie ze sobą. Trudno jest żyć świadomie, gdy nasze cele i pragnienia nie są realizowane. Gdy nie podejmujemy żadnych działań, aby przybliżyć się do ich realizacji. Jednym z elementów życia w zgodzie ze sobą jest także spełnianie naszych marzeń - tych małych i dużych. Wówczas jesteśmy radośniejsi, rzadziej doświadczamy frustracji i rozczarowań sobą. Ponadto zyskujemy poczucie sprawczości i że to my kierujemy swoim życiem.

Tego świadomego życia w zgodzie ze sobą Wam życzę.

Co byś zrobiła, gdybyś usłyszała, że został Ci tylko rok życia? Często takie pytanie można usłyszeć od psychoterapeuty, psychologa czy nawet coacha. Ma ono zadziałać jak lodowaty prysznic. Dzięki niemu mamy "przebudzić się" i zacząć żyć. Nie odkładać marzeń na przyszłość, nie zadręczać się myśleniem "co inni powiedzą" o tym, co chcemy zrobić. Mamy nie popadać za bardzo w rutynę, w której każdy dzień wygląda tak samo. Nie chodzi o to, żeby przetrwać kolejny dzień, ale by w tym naszym życiu było więcej... życia.

Niedawno od koleżanki usłyszałam "zazdroszczę tobie tej ambicji". Tak zareagowała na kolejny pomysł, projekt, który chciałam zrealizować. Zaczęłam wówczas zastanawiać się, czy to tylko ambicja, czy może coś więcej. Doszłam do wniosku, że to w równej mierze ciekawość. Życie może być fascynującą przygodą, jeśli tylko nie zatracimy w sobie chęci odkrywania tego, co nowe. Nie ma znaczenia, czy będzie to nauka nowego języka obcego, kurs nurkowania, napisanie powieści czy może wycieczka w góry. Ważne, żeby próbować nowych rzeczy, uczyć się - ma to korzystny wpływ na naszą psychikę, a także na zmniejszenie ryzyka wystąpienia Alzheimera. Neurolodzy zalecają, by każdego dnia uczyć się czegoś nowego i ćwiczyć mózg - jego systematyczne pobudzanie do pracy może znacząco opóźnić wystąpienie choroby lub zmniejszyć dolegliwości z nią związane. 

"Once you stop learning, you start dying"

Albert Einstein

Nie ma nic piękniejszego, jak życie w zgodzie ze sobą. Podejmowanie świadomych decyzji, wyborów bez zastanawiania się, co inni powiedzą, czy będą nam kibicować czy może odradzać. To nasze życie i powinniśmy samodzielnie podejmować decyzje. Właśnie po to, żeby nie żałować, gdy choroba pozbawi nas sił.

 

Bój się i działaj

Kilka lat temu ze znajomą psycholożką rozmawiałam o swoim blogu Slow Life Studio i obawach przed ujawnieniem go wśród moich bliskich oraz znajomych. Obawiałam się ich reakcji, przez co bardzo dużo tak naprawdę traciłam. Wtedy moja koleżanka zadała jakże proste pytanie "A jeśli to, co robisz kogoś zainspiruje? Jeśli chociaż jedna osoba zmieni coś w swoim życiu?". Kilka miesięcy później przestałam ukrywać swoją działalność w Internecie, mimo że moje obawy nie zniknęły. 

W naszym życiu niejednokrotnie będziemy mierzyć się z różnymi sytuacjami, w których będziemy musieli podjąć decyzję: "działam mimo strachu" lub "nie chcę, bo się boję". Gdy nachodzą mnie takie wątpliwości zawsze przypominam sobie, co bym zrobiła, gdyby został mi rok życia. Wtedy moje obawy stają się błahe, bo to, czego naprawdę chcę, to nie żałować, że czegoś nie zrobiłam lub nawet nie spróbowałam zrobić.

"The trouble is you think you have time"

Buddha

Czego uczą nas umierający?

W obliczu śmierci chorzy zazwyczaj żałują, że nie zdążyli czegoś spróbować, że gdzieś nie pojechali i nie cieszyli się życiem, nie smakowali go. Mało kto tak naprawdę żałuje, że nie został dyrektorem lub nie dorobił się ogromnego majątku. 

 

Niedawno przeczytałam jedną z piękniejszych i ważniejszych książek w swoim życiu - "Nad życie. Czego uczą nas umierający" autorstwa Marii Mazurek i Wojciecha Harpuli. To zbiór wywiadów z osobami mającymi styczność z umierającymi. Autorzy przeprowadzili rozmowy m.in. z lekarzem - specjalistką medycyny paliatywnej i hospicyjnej, psychoterapeutką pracującą na Oddziale Intensywnej Terapii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, założycielką Fundacji Hospicjum dla Dzieci "Alma Spei" w Krakowie. To niezwykle wartościowe rozmowy, z których możemy dowiedzieć się chociażby tego, jak w obliczu śmierci ważna jest obecność bliskich. To, o czym najczęściej marzą nieuleczalnie chorzy, to żeby ostatnie miesiące a może dni spędzić w gronie najbliższych. Niektórzy chcą odnaleźć bliskie osoby, z którymi nie mieli kontaktu od wielu lat, aby pojednać się, przeprosić za wyrządzone krzywdy. W obliczu nadchodzącej śmierci w wielu przypadkach dochodzi też do nawrócenia i pojednania z Bogiem. 

Wówczas wszelkie dobra materialne zaczynają tracić na znaczeniu, bo 

"ludzie w obliczu śmierci nie uznają wysokiego statusu materialnego i społecznego za wartości, o które warto było zabiegać. Często mają przeświadczenie, że zmarnowali czas, goniąc za kasą i prestiżem. (...) Natomiast wiele osób żałuje, że nie poświęciło wystarczająco dużo czasu i energii na pielęgnowanie relacji i smakowanie życia. Że nie mieli czasu dla bliskich. Zbyt rzadko okazywali miłość."

Teresa Weber-Lipiec

Dr n. med., anestezjolog, 

specjalistka medycyny 

paliatywnej i hospicyjnej

Osoby będące u kresu swego życia żałują, że nie zdążyły nacieszyć się życiem, bo zawsze było coś do załatwienia. Nieustanny pośpiech, gonitwa stanowiły jedną z przyczyn, dlaczego nie zrobili tego, na co mieli ochotę lub co było dla nich cenne, bo zawsze pojawiało się coś... ważniejszego. 

 

Proste życie - niezwykle cenny dar

Na Slow Life Studio wielokrotnie pisałam o tym, że umiejętność cieszenia się z małych rzeczy sprawia, że nasze poczucie szczęścia wzrasta. W życiu nie chodzi wyłącznie o wielkie sukcesy na miarę wejścia na Kilimandżaro, ale o dostrzeganie magii w codzienności. Zbyt często jesteśmy tak pochłonięci gonitwą za wielkimi celami i dobrami materialnymi, że nie dostrzegamy tego, co już mamy. Szczęście to umiejętność docenienia wspólnej zabawy z dzieckiem, przeczytania książki, wypitej w spokoju kawy, kolacji z mężem, wieczoru filmowego z rodziną.

Tak bardzo zatracamy się w realizowaniu kolejnych celów, że nie potrafimy być tu i teraz. Nie słuchamy uważnie dziecka opowiadającego o dinozaurach, nie doceniamy prostego, domowego obiadu, a będąc na wakacjach z rodziną nie potrafimy odłożyć na bok telefonu. Zawsze jest coś ważniejszego. Często bezsensownie tracimy czas i to, co najcenniejsze.

Refleksje zazwyczaj przychodzą w obliczu choroby - naszej lub bliskiej nam osoby, lub śmierci. Wówczas dokonujemy podsumowania, które często prowadzi do przewartościowania życia. 

Pamiętam, jak kilka lat temu nasz świat zatrzymał się, gdy musieliśmy walczyć o życie i zdrowie synków. Rezygnacja z pracy na kilka lat była niezwykle trudna, ale zdrowie dzieci było priorytetem. Tamte wydarzenia przewartościowały wszystko. Dzięki nim przekonałam się, jak ważne są relacje z bliskimi, że zdrowie jest najważniejsze. Poprzez tamte niełatwe doświadczenia zmieniłam się - gdyby nie one, nie byłoby też Slow Life Studio. 

Po lekturze "Nad życie. Czego uczą nas umierający?" mam jeszcze większy apetyt na cieszenie się życiem. Na spełnianie marzeń, docenianie wszystkiego, co mam. Chcę dalej biegać z dziećmi w deszczu, zjadać czasami czekoladowe ciasto i śmiać się z umorusanych buziek synków. Chcę cieszyć się chwilami spędzonymi z mężem, leniwymi porankami w rytmie slow, które urządzamy sobie w weekendy. Chcę być tu i teraz. Chcę przeżywać każdy dzień i cieszyć się nim. Pielęgnować relacje, celebrować momenty, nie martwić się "na zapas". Póki co będę skrzętnie planować nasze rodzinne wakacje, pisać wymarzoną książkę i powoli budować dom na wsi. A w między czasie zrobię ukochany rabarbar pod kruszonką, który będziemy wyjadać z mężem łyżkami. Bo nie ma nic piękniejszego niż realizowanie marzeń z bliską osobą w połączeniu z celebrowaniem prostego życia.

A Ty czego tak naprawdę chcesz?

W maju spędziliśmy fantastyczne wakacje w Hiszpanii. Był to nasz wymarzony urlop i pierwszy dłuższy od sierpnia ubiegłego roku. 

Ten dwutygodniowy wyjazd był niesamowity z wielu powodów, ale dla mnie osobiście był i jest niezwykle ważny. Był to mój trzeci pobyt w Hiszpanii i przyznam, że podróże do tego kraju są w pewnym sensie przełomowe dla mnie i rozpoczynają nowe okresy w moim życiu. Po pierwszej wyprawie do Hiszpanii rozpoczęłam etap bycia mamą, po drugiej podjęłam decyzję zawalczenia o siebie - o swoje marzenia, niezależność finansową oraz powrót do pracy. Ta ostatnia podróż również wywołała szereg zmian we mnie i rozpoczęcie nowego etapu w moim życiu. W trakcie naszego pobytu w niewielkim miasteczku w hiszpańskich górach akurat miała miejsce pełnia księżyca wraz z jego całkowitym zaćmieniem. Niemal każdego dnia wieczorem siadałam na leżaku obok basenu i obserwowałam niebo. Przykryta kocem wpatrywałam się w gwiazdy i z każdym dniem coraz większy księżyc. Dookoła panowała cisza, którą czasami przerywało szczekanie psa sąsiadów. To były cudowne chwile wytchnienia bez wpatrywania się w ekran telefonu. Prostota i piękno. 

Podczas naszej podróży utwierdziłam się w przekonaniu, że minimalizm i proste życie to droga, którą chcę podążać. Jestem szczęśliwa, że wiele lat temu rozpoczęłam tą przygodę. Jestem wdzięczna sobie, że pomimo różnych wyzwań jak na razie udaje mi się żyć w zgodzie ze sobą, ze swoimi wartościami. Z każdym rokiem w moim życiu jest coraz więcej prostoty i jestem z tego niesamowicie dumna.

Obfitość i wdzięczność

W trakcie naszych wakacji czułam ogromną wdzięczność za wszystko, co mam. Za to, że mam fantastycznego męża - najlepszego przyjaciela i niezwykle szczerą osobę. Za moich synków, którzy przypominają mi, żebym zwolniła, gdy zaczynam za bardzo pędzić. Za to, że mamy gdzie mieszkać, co jeść, że mam pracę, którą lubię i w której mogę realizować ciekawe projekty. Czułam wdzięczność za to, że możemy spełniać nasze marzenia, podróżować, odkrywać nowe smaki, miejsca. 

Wraz z wdzięcznością poczułam niesamowitą obfitość, jakiej doświadczam w swoim życiu. Nie jest ono wolne od problemów, ale jest naprawdę dobre. Z każdym rokiem podoba mi się coraz bardziej. 

Uważam, że poczucie obfitości jest powiązane z wdzięcznością. Poprzez codzienną praktykę wdzięczności możemy docenić to, co mamy. Kolejnym etapem będzie poczucie, że mamy naprawdę dużo. Umiejętność dostrzegania i doceniania nawet tak oczywistych dóbr, jak dach nad głową, woda w kranie, jedzenie w lodówce, sprawność fizyczna czy możliwość porozmawiania z bliską osobą sprawia, że nasze poczucie szczęścia wzrasta. Świadomość, że jest mnóstwo osób, które nie mają tego wszystkiego lub części z tych dóbr uczy pokory i sprawia, że jeszcze bardziej zaczynamy doceniać, jak wielkie mamy szczęście. 

 

"There are two ways to live: you can live as if nothing is a miracle; you can live as if everything is a miracle"

Albert Einstein

 

Podczas naszych wakacji w Hiszpanii bardzo silnie tego wszystkiego doświadczyłam. Jeździliśmy samochodem po niezwykle krętych i wąskich uliczkach w górach, czasami mijaliśmy jezioro, zamek na skale, a innym razem po jednej stronie drogi była od razu przepaść. Pewnego dnia patrzyłam na te wszystkie zapierające dech w piersiach widoki, słuchałam śmiechu naszych synków, spoglądałam na zachwyconego męża i... poczułam ogromne szczęście, wdzięczność i wzruszenie. Ze łzami w oczach wpatrywałam się w górskie szczyty. Byłam szczęśliwa. 

 

Czasami jesteśmy tak zabiegani, przytłoczeni obowiązkami, że na co dzień dostrzeżenie tego, co mamy, zrozumienie że żyjemy tak, jak kiedyś pragnęliśmy może być niezwykle trudne. Czasami trzeba zmienić perspektywę. Oderwać się od codzienności. Ograniczyć korzystanie z mediów, telefonu. Zrezygnować z wycieczki do miasta, a zamiast tego pojechać do niewielkiego miasteczka lub na wieś, by w otoczeniu natury wyciszyć się. Dopiero wówczas będziemy mogli dostrzec, jak wiele mamy. Być może mamy więcej, niż myśleliśmy? 

Skupiając się głównie na tym, czego jeszcze nie osiągnęliśmy zapominamy o tym, jak wiele posiadamy. Wówczas skupiamy się na braku, zamiast na obfitości. W takich sytuacjach będzie nam niezwykle trudno myśleć pozytywnie. Zamiast optymizmu i radości, pojawić się mogą skłonności do narzekania, frustracja, niezadowolenie. 

 

 "Bycie szczęśliwym nie oznacza, że masz wszystko, ale że jesteś wdzięczny za wszystko, co masz"

Autor nieznany

 

 Zbyt często skupiamy się na tym, czego nie mamy. Myślimy o tym, co chcielibyśmy kiedyś osiągnąć, zrobić, posiadać. W ten sposób stajemy się coraz bardziej smutni i sfrustrowani. Kreślimy wizje lepszego życia i zadręczamy się ciągłymi analizami i myśleniem, jak ta wizja ma się ziścić. W pogoni za tym idealnym i szczęśliwym życiem zaczynamy zwiększać tempo. Przestajemy dostrzegać to, co tu i teraz. Zamiast garściami czerpać z życia biegniemy za czymś, co naszym zdaniem ma nam zapewnić szczęście i spełnienie. Postępujemy, jakbyśmy mieli żyć wiecznie. Zapominamy, że nikt z nas nie wie, ile czasu mu pozostało. Dlaczego więc odkładamy wszystko na później? Dlaczego nie cieszymy się tym, co już mamy?

 

Podróż do Hiszpanii była dla mnie przełomowa z wielu względów. Przede wszystkim po raz kolejny przypomniałam sobie, że jestem szczęściarą. Wielokrotnie łzy napływały mi do oczu ze wzruszenia i szczęścia. Czułam, jak niesamowite mam życie, jak wspaniałe osoby w nim są. Czułam obfitość i wdzięczność.

Jeśli po przeczytaniu tytułu pomyśleliście "o nie, kolejny poradnikowy tekst, jak być lepszą wersją siebie", to mam dobrą wiadomość - nie napisałam o tym. 

 

 

Zacznijmy od tego, że jestem wystarczająca dobra. Jestem wystarczająco dobrą żoną, mamą, pracownikiem, córką, wnuczką, przyjaciółką. Czy najlepszą? Nie powiedziałabym, bo zawsze jest coś, co można poprawić, nad czym można popracować. Myślę jednak, że w wyżej wymienionych rolach jestem wystarczająco dobra, ale w jednej nie. Nie byłam taka dla... siebie. Owszem, starałam się żyć w rytmie slow, odżywiać się zdrowo (chociaż nie zawsze udawało się), ćwiczyć, uczyć, etc. W ostatnich latach w moim, w naszym, życiu zaszło tak wiele zmian. Musiałam zmierzyć się z tak trudnymi doświadczeniami, które sprawiły też, że wreszcie naprawdę zaczęłam żyć świadomie, a w naszej codzienności pojawiła się uważność i slow life. Te ostatnie lata to także, o ironio, czas ogromnego rozwoju osobistego, jakbym przeskoczyła o kilka poziomów wyżej. 

 

Odpoczynek - przymus czy nowy luksus?

Pamiętam, jak któregoś dnia rozmawiałam z koleżanką psycholożką o tym, że w ciągu jednego roku spełniłam tak dużo marzeń ze swojej listy. Przebiegłam półmaraton, zdałam egzamin na prawo jazdy, zakończyłam etap bycia mamą na cały etat, aktywnie działałam na blogu, zorganizowałam akcję charytatywną w ramach której dzieci i ich samotne mamy dostały paczki na Boże Narodzenie, a do Kazachstanu do dzieci z Polonii zostały wysłane kartony z książkami. To tylko kilka przykładów, bo zrobiłam zdecydowanie więcej. Moja koleżanka psycholożka zapytała wtedy "jak to zrobiłaś?". Nie wiem, te wszystkie działania wynikają po prostu z ciekawości, potrzeby ciągłego rozwoju, bardzo dobrej organizacji.

Napisałam o tym nie po to, żeby chwalić się, ale by pokazać, że po tak intensywnym roku, nawet najbardziej zmotywowana i dobrze zorganizowana osoba potrzebuje odpoczynku. Działanie na 100% niemal bez przerwy jest niezwykle trudne i mało kto potrafi sprostać takim wymaganiom. 

Czasami można odnieść wrażenie, że przywykliśmy do tego, że ciągle musimy być czymś zajęci. Nieustannie musimy coś robić, a godzina spędzona na tarasie, kiedy jedynie patrzymy przed siebie i popijamy herbatę uznawana jest przez niektórych za marnowanie czasu, a wręcz lenistwo. 

 

"It takes courage to rest and play in a culture where exhaustion is seen as a status symbol"

Brene Brown

Cisza i spokój

Niedawno od znajomej usłyszałam, że to spore wyzwanie całymi dniami nic nie robić, ale tak właśnie było podczas mojego przymusowego zwolnienia lekarskiego zaleconego przez lekarza. Tych kilka dni zwolnienia spędziłam, poza leczeniem, na zadbaniu o siebie. Wiedziałam aż za dobrze, że po ostatniej infekcji, z której nie mogłam wyleczyć się, muszę zrobić wszystko, co mogę, żeby zregenerować się. Inaczej co jakiś czas będę leczyć infekcje. W tamtych dniach godziny spędzałam siedząc na łóżku pod kocem i wpatrując się w drzewa za oknem. W zupełnej ciszy, ponieważ wszelkie dźwięki były dla mnie nie do zniesienia w tamtym okresie. Tych kilka dni przyniosło niesamowitą ulgę, a o efektach napisałam w artykule "Wystarczy. Jak zwolnić i zmienić swoją codzienność".

 

 

Ostatnie tygodnie, możliwość wyciszenia się i przemyślenia wielu kwestii, a także rozmowy z przyjaciółkami, uświadomiły mi, że to czas, aby wprowadzić solidne zmiany w życiu. Myślę, że wiele osób, w tym kobiet-mam, może potrzebować takiej małej życiowej rewolucji, żeby zacząć stawiać siebie i swoje potrzeby na pierwszych pozycjach na liście rzeczy do zrobienia. I choć niektórzy mogą uznać to za egoizm, to moim zdaniem jest to przejawem troski o siebie i finalnie o bliskich. Kiedy jestem przemęczona, gdy nie miałam nawet pół godziny dla siebie w ciągu dnia, nie jestem w stanie tak efektywnie spędzać czasu z bliskimi.

Jak zadbać o siebie holistycznie?

Opisując swoje doświadczenia chciałabym chociaż trochę zachęcić Was do zadbania o siebie, o swoje potrzeby. Chciałabym, żebyśmy wszyscy, niezależnie od płci (w tym miejscu pozdrawiam mężczyzn, którzy także czytają artykuły na Slow Life Studio:) nie skupiali się wyłącznie na obowiązkach kosztem własnego zdrowia, w tym psychicznego. 

W tym roku dalej zamierzam działać z pełnym zaangażowaniem i żyć aktywnie, ale chcę też więcej czasu spędzać na regeneracji i odpoczynku - takim, który rzeczywiście pozwala mi wyciszyć się i "wsłuchać we własne potrzeby i pragnienia". Mogę to zrobić wyłącznie w ciszy.

 

Oto lista rzeczy, które w tym roku chcę zrobić w trosce o siebie (kolejność przypadkowa): 

- joga - codziennie 10-15 minut,

- codziennie 20 minut leżenia na macie do akupresury,

- wegetariańskie i wegańskie jedzenie,

- raz w miesiącu samotne wyjście do kina, muzeum,

- weekend z przyjaciółką w nowym miejscu,

- samotna podróż,

- 20-30 minut dziennie patrzenia na drzewa w ciszy,

- raz w miesiącu 1-2 dni spędzone w domu, gdy dzieci będą na "nocowankach" u dziadków,

- masaż,

- regularne bieganie,

- dużo czasu spędzonego w naturze,

- śpiewanie i wygłupianie się,

- próbowanie nowych rzeczy,

- regularna praca nad blogiem i pisanie.

To tylko niektóre z rzeczy, które zamierzam w tym roku zrobić w trosce o swoje samopoczucie i zdrowie. Chciałabym także działać z rozmachem i nie bać się tego, jak na te działania i nowe projekty zareagują moi bliscy, a także inne osoby z mojego otoczenia. Chciałabym w pełni realizować siebie, swoje pasje, spełniać mniejsze i większe marzenia. Żyć i nie bać się tego.

 

Tym artykułem chciałabym Was zachęcić, żebyście dbali o siebie holistycznie, czyli na wielu obszarach. Życzę Wam, żebyście dalej mogli działać aktywnie i z dużym zaangażowaniem, ale żebyście nie zatracali się, tylko znaleźli balans i czas na regenerację. Wówczas będziecie mogli osiągać podobne, a może nawet lepsze, efekty. Życzę Wam, żebyście nie bali się żyć, aby strach przed oceną i opinią innych nie powodował, że będziecie rezygnowali z siebie i swoich pasji, marzeń.