Ten rok jest niesamowity. Nieprzewidywalny, obfitujący w wiele niespodziewanych wydarzeń. Zmuszający do refleksji i częstych modyfikacji misternie utkanych planów. Chyba wszystkich nas zmusza do dużej elastyczności w działaniu i gotowości do zmian. Wystawia na ogromną próbę, uczy pokory i cierpliwości. To rok w którym część z nas układa na nowo swój system wartości, a niekiedy i życie. 

Mimo niepewności co do przyszłości podszytej strachem chociażby o zdrowie (wbrew różnym opiniom to ono jest najważniejsze), to rok w którym jeszcze bardziej doceniam proste życie i realizuję swoje cele. I cieszę się, że wyrosłam z nastoletnich marzeń o torebkach z wielkim logo i butach z czerwoną podeszwą, które z rozrzewnieniem oglądałam w czasopismach dla kobiet. Dzisiaj o wiele bardziej doceniam rodzime rzemiosło. Produkty dobrej jakości nie muszą mieć wielkiego logo czy metki projektanta. 

Dzisiaj szczególnie doceniam to, co wydaje się oczywiste. Dom, który udało nam się stworzyć w minimalistycznym stylu. Tą skrzypiącą, kilkudziesięcioletnią dębową podłogę, przez którą nie jeden raz obudziliśmy z mężem chłopców. Niewielką, przytulną sypialnię, w której naprawdę odpoczywam i z wielką ochotą zatracam się wieczorami w lekturze. Czuję ogromną wdzięczność, gdy myślę o tym, co wspólnie z mężem wypracowaliśmy w ostatnich latach. I gdy patrzę na naszych synów - młodych, pogodnych i ciekawych świata chłopców, którzy uwielbiają podróżować. Cieszę się, że udało nam się zarazić ich miłością do książek, których zakup przedkładają nad nowy samochodzik. Ze wzruszeniem spoglądam, gdy siadają na łóżku i zaczynają sami czytać swoje książki. Jednym z naszych sukcesów jest także wytłumaczenie im, że nie musimy kupować cały czas nowych książek, bo możemy wypożyczyć je z biblioteki. Jesteśmy w niej stałymi gośćmi i zdążyliśmy zaprzyjaźnić się już z paniami bibliotekarkami. Tym bardziej żałuję, że w najbliższych tygodniach nie będziemy mogli tam pójść.

Kiedyś na jednym z blogów przeczytałam, że codzienność może dobijać i wpędzać w depresję. Odnoszę wrażenie, że w ostatnich tygodniach jesteśmy na nią jeszcze bardziej narażeni, dlatego też staram się jak mogę znaleźć w każdym dniu choćby jedną pozytywną rzecz, zdarzenie. Nawet w takich, kiedy łzy same cisną się do oczu i jedyne na co miałabym ochotę, to zakopać się pod kocem z powieścią w ręku. Wtedy moja produktywność jest zdecydowanie mniejsza, ale próbuję działać - robię to, co muszę, jednak bez zbytniego nadmiaru. Bez tzw. "przykręcania sobie śrubki" działam w swoim tempie i skupiam na tym, co naprawdę ważne. W takich dniach zamiast przerabiać wieczorem kolejny moduł kursu lub kończyć pisanie artykułu wybieram wieczór z mężem na kanapie. Włączamy stary film (klasyka sprawdza się zawsze:), zaparzam gorącą herbatę w ulubionym kubku, biorę koc i zaczynamy nasz domowy wieczór filmowy. 

Doceniam to, że mogę zadzwonić do przyjaciółki i z łamiącym się głosem powiedzieć, że coś mnie przytłacza, że mam gorszy dzień. To, że mogę później ze spokojniejszą głową, wolną od negatywnych myśli usiąść z chłopcami na podłodze - bawić się i porozmawiać. Za to, że mój synek nadal chce zasypiać trzymając mnie za rękę, a pierwsze co robi rano to wspólne przytulanie. 

Cieszę się, że każdy dzień zaczynamy od wspólnego śniadania i że zasada, iż mamy chociaż jeden posiłek w ciągu dnia zjeść we czwórkę sprawdza się. Doceniam te wszystkie wyprawy do lasu w weekendy, które praktykujemy od paru miesięcy. Jeden dzień spędzamy zawsze w lesie. Rano zjadamy gofry lub naleśniki, pakujemy przekąski na piknik, zestaw książek do samochodu dla chłopców i ich przyjaciół. Jedziemy na kilka godzin, by spacerować, zbiegać "z górki na pazurki", szukać grzybów, obserwować dzięcioła. Za każdym razem odkrywamy coś innego. Ostatnio była to czaszka jakiegoś zwierzęcia z pełnym uzębieniem i oglądanie popisów motocrossowców w środku lasu. 

To wszystko niby błahostki, ale dzięki nim, a raczej dzięki docenianiu ich żyje mi się naprawdę dobrze. Nie oznacza to, że zrezygnowaliśmy z marzeń, z rozwoju i dalekich podróży. Po prostu zaczęliśmy bardziej doceniać też te niepozorne, zupełnie zwyczajne zdarzenia, bo dobre życie to nie wyścig po kolejne trofea i każdy dzień wypełniony fajerwerkami. Dobre i szczęśliwe życie to umiejętność cieszenia się i doceniania tego, co tu i teraz. To te proste radości dzięki którym na koniec dnia, leżąc już w łóżku możesz powiedzieć sobie "Kurczę, to był naprawdę dobry dzień". 

 Z małym opóźnieniem publikuję wpis z cyklu "Roślinne piątki". Tym razem przepis idealnie wpisujący się w ideę "gotuję, nie marnuję" i kuchni zero waste. Wbrew pozorom gotowanie z resztek wcale nie jest takie trudne. Wystarczy trochę kreatywności i chęci, by przygotować naprawdę smaczne dania. Jednym z nich jest zapiekanka makaronowa z tego przepisu.

Jedną z zalet zapiekanek jest to, że możemy dodać do nich różne składniki i zawsze wyjdzie smaczna. Dlatego też idealnie nadaje się na dzień "czyszczenia lodówki z resztek". Do przygotowania swojej wykorzystałam pomarszczonego bakłażana, przymrożoną żółtą paprykę, włoszczyznę z rosołu (tak, nawet gotowanego pora i cebulę), a do wersji mięsnej - mięso z udek kurczaka, na które już nikt nie miał ochoty. Do tego wszystkiego dodałam odpowiednie przyprawy, makaron, który już był w domu, oraz tartą mozzarellę - i to jedyny składnik, który musiałam kupić. 

Ze względu na dużą ilość warzyw z bulionu, które miałam do wykorzystania, zrobiłam znacznie więcej zapiekanki, dzięki czemu miałam obiad na dwa dni, a resztę zamroziłam, ale bez sera.

Makaron gotujemy według przepisu na opakowaniu. Marchew, pietruszkę i selera kroimy w małą kostkę, a cebulę i pora w plasterki. 

Na rozgrzanej oliwie z oliwek podsmażamy szpinak, po czym dodajemy do niego pokrojone na małe kawałki paprykę i pieczarki. Całość dusimy, aż będą miękkie. Wówczas dodajemy warzywa z bulionu, makaron, pomidory w puszce i passatę pomidorową. Gotujemy przez kilka minut często mieszając. Następnie dodajemy wszystkie przyprawy - ich ilość zależy od naszych preferencji smakowych oraz objętości zapiekanki. Po dokładnym wymieszaniu dania przekładamy je do naczynia żaroodpornego tak, by zapiekanka miała wysokość max. 3-4 centymetrów. Wierzch posypujemy tartą mozzarellą, przykrywamy pokrywką od naczynia i wkładamy do piekarnika nagrzanego do ok. 200 stopni (w trybie góra-dół). Pieczemy aż ser roztopi się, a jego wierzchnia warstwa będzie zarumieniona.

* w wersji mięsnej kurczaka dodajemy przed przyprawami; jeśli zamierzamy dodać pierś z kurczaka, to do jej smażenia używamy niewielkiej ilości soli i pieprzu ze względu na przyprawy, których użyjemy finalnie

O jodze twarzy pierwszy raz usłyszałam rok temu podczas wydarzenia ELLE Zen organizowanego w Krakowie. Wzięłam wtedy udział w warsztatach z Martą Kucińską - ekspertką jogi twarzy. Było to krótkie spotkanie, ale pomimo ograniczonego czasu dowiedziałam się w jaki sposób każdego dnia sama przyczyniam się do pogorszenia wyglądu swojej skóry, a także dlaczego do pielęgnacji twarzy trzeba podejść holistycznie. 

Kilka tygodni temu na stronie zaprzyjaźnionej Grupy Wydawniczej Helion w dziale zapowiedzi zauważyłam, że powstaje książka "Joga twarzy" autorstwa Marty Kucińskiej i bardzo mnie to ucieszyło. Nie ukrywam, że czekałam na tą publikację, aczkolwiek data jej premiery zbiegła się z bardzo intensywnym okresem w moim życiu, gdy czasu (a niekiedy siły) na pewne aktywności było zdecydowanie mniej. Jednak gdy już odebrałam książkę od kuriera, zaczęłam przeglądać i... przepadłam. Codziennie starałam się przeczytać choćby kilka stron i jestem zachwycona. Ta książka to kompletny poradnik jak dbać o siebie, o swoją skórę, by na długo zachować młody wygląd. Co ciekawe wcale nie potrzebujemy do tego kremów i kosmetyków za kilkaset złotych, a w wielu przypadkach także inwazyjnych zabiegów. 

Kiedy kilka miesięcy temu wspomniałam koledze, którego żona bardzo dba o siebie i wydaje krocie na zabiegi pielęgnacyjne, że może zainteresowałaby ją joga twarzy, był bardzo zaskoczony. Nigdy o tym nie słyszał i zastanawiał się, jak można "ćwiczyć twarz". Kiedy myślimy o aktywności fizycznej zazwyczaj skupiamy się przede wszystkim na poprawie kondycji, pozbyciu się fałdki na brzuchu czy wyszczupleniu ud. Praktykujemy jogę całego ciała, ale joga twarzy wydaje się... dziwna. Tymczasem pod skórą twarzy znajduje się mnóstwo mięśni, których pobudzanie do aktywności może przynieść wiele korzystnych zmian w naszym wyglądzie. Słyszeliście może o mięśniu śmiechowym, podłużnym nosa czy okrężnym oka? W książce "Joga twarzy" znajdziemy schemat przedstawiający rozmieszczenie poszczególnych mięśni na naszej twarzy. Są także niezwykle cenne informacje i grafiki wyjaśniające jak zachodzi proces starzenia skóry. 

Pewnie już domyślacie się, że książka podzielona została na dwie części - teoretyczną i praktyczną. W tej drugiej znajduje się wiele ćwiczeń na spłycenie poszczególnych zmarszczeń pojawiających się z wiekiem na twarzy. Niektóre z nich mogą być pomocne w celu pozbycia się obrzęków twarzy. Każde ćwiczenie jest dokładnie opisane i wzbogacone o zdjęcia obrazujące, jak je wykonywać. Wspomniany opis zawiera nie tylko instrukcję wykonania, ale też działanie. Czy wiecie, że ćwiczenie mające na celu wygładzanie kurzych łapek wokół oczu ma korzystne działanie również na redukowanie worków pod oczami, liftingowanie dolnej części twarzy oraz unoszenie opadającej górnej powieki? A to korzyści z regularnego, prawidłowego wykonywania tylko jednego ćwiczenia. 

Dbanie o dobrą kondycję skóry twarzy to także regularne wykonywanie masażu. Marta Kucińska w swojej książce wyjaśnia, jakie mamy możliwości w tej kwestii - od masażu bańkami chińskimi po masaż kamiennym rollerem. Każdy rodzaj masażu jest w "Jodze twarzy" dokładnie opisany i wzbogacony o zdjęcia pomagające czytelnikom zrozumieć, jak dobrze go wykonywać. 

Cieszę się, że świadomość dotycząca dbania o siebie - urodę, zdrowie i samopoczucie - cały czas rośnie. Coraz więcej osób rozumie, że warto o siebie dbać na wielu płaszczyznach zamiast skupiać się jedynie na jednym obszarze. Połączenie zdrowego sposobu odżywiania, regularna aktywność fizyczna, relaks, odpowiednia ilość snu i naturalna pielęgnacja mogą zdziałać cuda. Do takiego holistycznego podejścia namawia także Mara Kucińska, dodatkowo przedstawiając pewne zagadnienia z ajurwedy. Czy wiecie, że dla naszego zdrowia i dobrego trawienia korzystniejsze jest picie ciepłej wody zamiast zimnej? Autorka "Jogi twarzy" prezentuje różne typy cery i problemy (np. łojotok, trądzik) i wskazuje, co może być tego przyczyną. W większości przypadków za problemy skóry twarzy odpowiedzialna jest nasza dieta - np. bogata w nabiał czy gluten. 

Z książki dowiadujemy się także, jak wykonywać naturalne kosmetyki, które są lepsze dla naszej skóry. Jeśli szukacie prostego przepisu na domowy piling do twarzy, maseczkę redukującą przebarwienia lub proszek do mycia twarzy - to w tej książce je znajdziecie. Co ciekawe, na końcu "Jogi twarzy" znajduje się specjalny test na doszę, dzięki czemu dowiemy się, która z nich (vata, pitta, kapha) jest dominująca. Dzięki temu łatwiej będzie ustalić chociażby plan pielęgnacji skóry. 

Opracowany przez Martę Kucińską program odmładzania jest połączeniem jogi twarzy i ajurwedy. Sama joga twarzy pozwala poprzez regularną praktykę na redukcję zmarszczek, poprawę kolorytu skóry oraz zwiększenie jej elastyczności, redukcję drugiego podbródka, uniesienie policzków, poprawę owalu twarzy, redukcję napięcia i stresu, promienne spojrzenie dzięki podniesionym powiekom. Ponadto dzięki tej metodzie poprawia się nasze samopoczucie, w tym samoocena i poziom energii życiowej. Wydawać by się mogło, że to niemożliwe, aby "ćwiczenia twarzy" miały tak wiele korzyści i żebyśmy dzięki nim mogli wyglądać młodziej. Wszystkim sceptykom polecam wejść na stronę internetową www.jogapiekna.pl lub na jeden z profili w mediach społecznościowych Marty Kucińskiej. Pamiętam, jak podczas warsztatów zachwyciła mnie swoją urodą i energią, którą emanowała. Gdy dowiedziałam się później, że Marta Kucińska jest mamą trójki dzieci i ma ponad czterdzieści lat, ciężko było mi w to uwierzyć. Dlatego też nie mam wątpliwości, że opracowana przez nią metoda jest skuteczna. 

Szczerze polecam Wam książkę "Joga piękna" - to kompletny przewodnik, który każda kobieta powinna mieć lub chociaż raz przeczytać. Mam nadzieję, że zamiast wierzyć w reklamy kremów na zmarszczki, skłonimy się ku naturalnym metodom, które są dla nas najlepsze. Do swojego egzemplarza książki będę wracać, kolejny zamówiłam na prezent dla mojej mamy, a na listę celów wpisuję sobie konsultację lub udział w warsztatach Marty Kucińskiej. 

Długo zastanawiałam się czy pisać o tym, dlaczego na blogu tak niewiele działo się w ostatnich tygodniach. Niby dlaczego miałabym tłumaczyć się? Jednak później, po chwili refleksji doszłam do wniosku, że to nie jest wcale taki zły pomysł. I nie, nie zamierzam wypisywać, ile to zrobiłam czy szczegółowo relacjonować ostatnich tygodni. Pisząc ten artykuł mam tylko jeden cel - przypomnieć, że nie zawsze musimy być silne. Nie zawsze musimy wszystko robić na sto procent, a zwłaszcza wtedy, gdy czujemy, że opadamy z sił. 

Czasami trzeba naprawdę zwolnić. I choć zatrzymanie się i samotna ucieczka na miesiąc do chatki w lesie może być niemożliwa, zwłaszcza gdy mamy rodzinę, dzieci, to warto choć część dotychczasowych obowiązków porzucić lub poprosić inne osoby o pomoc. Czasami po prostu czujemy się przebodźcowani, zmęczeni psychicznie i jedyne o czym marzymy, to zatrzymać się. Zakopać się pod kocem, zasnąć i obudzić w innych okolicznościach. Spokojniejszych, gdy wszystko będzie już poukładane i uporządkowane. Gdy będziemy wiedzieć dokąd zmierzamy i mieć pewność, że obrany kierunek jest naprawdę dobry i korzystny dla nas. W ostatnich tygodniach bardzo często o tym marzyłam. Chciałam uciec od codzienności, pobyć w spokojnym miejscu z dala od innych osób i zastanowić się nad wszystkim. Przemyśleć pewne sprawy i ułożyć nowy plan działania, bo pojawiły się nowe wyzwania i zmiany do których nasza rodzina musi przygotować się. Zapewne nie jeden raz trzeba będzie zweryfikować i zmienić założenia, w dużej mierze dzięki epidemii. Tak wiele zmian, działań i ogromna elastyczność, jakiej wymaga od nas obecna sytuacja sprawiły, że w pewnym momencie trzeba było powiedzieć sobie STOP. Nawet jeśli nie mamy możliwości wyjechać na "odludzie", to warto jest ograniczyć nasze działania i zatroszczyć się o siebie. Wymaga to chwili zastanowienia się i odwagi, ale warto, naprawdę warto, bo "z wyschniętej studni nikt się nie napije", a nasilające się zmęczenie, tudzież frustracja w pewnym momencie będą musiały znaleźć ujście i nie chyba nikt nie chciałaby, żeby odbiło się to na naszych najbliższych. Dlatego też w ostatnich tygodniach skupiałam się na tym, co najważniejsze, a pewne zajęcia odpuściłam i jednym z nich był właśnie blog. Nie było regularnych publikacji tutaj i w mediach społecznościowych. Zamiast tego skupiłam się na najbliższych i tzw. real life. Nie było dalekich podróży, dużo zwiedzania, tylko sielskie wakacje w domku nad jeziorem, w domku w lesie lub u rodziny na wsi. To były wyjazdy jakich naprawdę wszyscy potrzebowaliśmy. Dzieci beztrosko biegały po podwórku lub w lesie, a my mieliśmy czas na czytanie, rozmowy. Ten spokojniejszy czas, to ograniczenie pewnych aktywności było naprawdę potrzebne. Czasami trzeba zwolnić, zatroszczyć się o siebie i zastanowić na spokojnie nad przyszłością oraz kierunkiem w jakim chcemy podążać jako rodzina, ale też w którym kierunku ja chcę zmierzać. Dzięki tym ostatnim tygodniom udało mi się wypracować własny program dbania o siebie w trudniejszych momentach, gdy wyjechanie z plecakiem jest utrudnione.

Kilka miesięcy temu potrafiłam pracować do północy, z samego rana biec do piekarni i spędzać aktywnie dzień z dziećmi. Było dobrze i plan dnia odpowiadał mi. Jednak kilka tygodni temu, gdy poczułam się zmęczona, gdy musiałam podejmować ważne decyzje, postawiłam przede wszystkim na sen. Od jakiegoś czasu staram się być w łóżku codziennie najpóźniej o godzinie 22.30-23.00. Jeśli mam siłę - czytam kilka stron książki, ale pilnuję się, żeby zgasić światło o 23.00. Po kilkunastu dniach tego eksperymentu czuję różnicę.

O tym, że warto ograniczyć swoje działania i projekty pisałam na początku tego artykułu. Są jednak obowiązki, które trzeba wykonywać, jak praca, opieka nad dziećmi czy zadania domowe. Jednak i tutaj można wprowadzić zmiany. Przede wszystkim nie musimy wszystkiego robić same. Do obowiązków domowych możemy zaangażować dzieci i męża/partnera. W ostatnich tygodniach jeszcze bardziej zaczęłam angażować chłopców w zadania domowe, dzięki czemu sami nakrywają do stołu, wyrzucają z nami śmieci, włączają zmywarkę, wynoszą ubrania do kosza na pranie i odkurzają. Oczywiście nie zmuszamy ich do tego, wszystko odbywa się na zasadzie zabawy i gdy nie chcą włączyć zmywarki,to żadne z nas nie zmusza ich do tego. 

Jeśli nie czuję się na siłach, by szorować kabinę prysznicową, piekarnik lub myć okna, to raz na kilka miesięcy korzystam z serwisu Pozamiatane i przeznaczam dziewięćdziesiąt złotych, żeby umówić Panią, która to wszystko zrobi dobrze i szybko. W przypadku opieki nad dziećmi możemy czasami poprosić bliskich o pomoc lub sprawdzoną nianię. Wiem, że to nie jest łatwe i może zdarzyć się, że inni (nawet inne mamy) mogą z dezaprobatą ocenić nasze decyzje, czego sama doświadczyłam. Cały czas spotykam osoby (i mam takie w swoim otoczeniu), które uważają, że mama powinna sama zajmować się swoimi dziećmi i nie korzystać z pomocy, a także że powinna oddać się macierzyństwu w pełni, poniekąd o sobie zapominając.

Każdy weekend staramy się spędzać blisko natury. Jeśli nie jedziemy do rodziny na wieś lub do domku w lesie, to wybieramy się na kilkugodzinną wycieczkę za miasto. Spacerujemy, biegamy, obserwujemy przyrodę, robimy piknik.

Czy wiecie, że w Japonii funkcjonuje Grupa Badawcza ds. Terapii Leśnej? W 2005 roku pod kierownictwem dr Quing Li Grupa ta przeprowadziła badania, które wykazały, że przebywanie w lesie:

- zmniejsza poziom kortyzolu i adrenaliny,

- obniża ciśnienie krwi,

- działa uspokajająco,

- sprzyja poprawie odporności,

- działa przeciwdepresyjnie,

- pomaga wyciszyć się.

Ponadto specjaliści Natural Resources Institute zalecają minimum 5 godzin kontaktu z naturą w miesiącu, żeby zapobiegać przygnębieniu i wahaniom nastroju.

Niby wszyscy wiemy, jak ważny jest czas tylko dla siebie, ale w ciągu tygodnia często o tym zapominamy. Wpisujemy do kalendarzy mnóstwo zajęć, a zadbanie o siebie lokujemy gdzieś na dole listy. W słabszych momentach jeszcze bardziej przywiązuję wagę do czasu tylko dla mnie i do robienia tego, co sprawia mi przyjemność i mnie relaksuje. Dla każdego z nas będzie to coś zupełnie innego, dlatego też zastanów się proszę, co Tobie sprawia przyjemność i przeznacz w ciągu dnia na to czas. 

Niestety, nadal panuje przekonanie, że korzystanie z konsultacji z psychologiem wiąże się z depresją, chorobami psychicznymi czy nieradzeniem sobie z emocjami. Bardzo bym chciała, żeby świadomość społeczeństwa w tej kwestii zmieniła się, a rozmowy z terapeutą były czymś zupełnie normalnym dla wszystkich. Potrafimy dbać o dietę, ćwiczyć, wykonywać badania profilaktyczne, ale wizyty u psychologa nie są już tak oczywiste. Jeśli ktoś chce świadomie dbać o siebie i swoje zdrowie, to nie powinien zaniedbywać także sfery psychicznej. Porozmawianie z psychologiem o trapiącym nas problemie pomaga rozwiązać go, spojrzeć na niego z zupełnie innej perspektywy i może zapobiegać pojawieniu się dużego napięcia, stresu. Wiem, że w obecnej sytuacji wiele osób rezygnuje z wizyty w gabinecie terapeuty, ale wielu specjalistów oferuje konsultacje online oraz telefonicznie. Wystarczy tylko poszukać w Internecie. 

Mam nadzieję, że ten mini poradnik pomoże nam wszystkim zadbać o siebie w trudniejszych momentach. Nie zapominajmy o sobie, nie dokładajmy sobie więcej zadań i odpuszczajmy, delegujmy to, co możemy, żeby zatroszczyć się o siebie. Robimy to nie tylko dla siebie, ale także dla naszych najbliższych. Jeśli macie inne sprawdzone sposoby na dbanie o siebie - proszę podzielcie się nimi w komentarzu.

Po miesięcznej przerwie (o tym napiszę innym razem) powracam do regularnego pisania i do cyklu "Roślinny piątek", który polubiliście. Tym razem będzie kilka przepisów - na nietypową fasolkę oraz przypomnienie najlepszych zup. 

Planowanie posiłków, gdy jedna osoba je mięso, a pozostałe nie czasami jest wyzwaniem. Gotowanie dwóch różnych obiadów każdego dnia potrafi skutecznie zniechęcić do spędzenia choćby pół godziny w kuchni. Wówczas zdecydowanie łatwiej jest odpuścić i zamiast zdrowego, roślinnego kotleta zjeść... schabowego. Cóż, wpadki zdarzają się nawet najlepszym i biczowanie się nic nie da. Dlatego też staram się kombinować, planować, żeby nawet w kryzysowych momentach wytrwać przy kuchni roślinnej. Wtedy przydają się warzywne dania, które sprawdzają się także jako dodatki do mięs. Jednym z takich dań jest fasolka ze szpinakiem, którą możemy przygotowywać przez cały rok, dzięki mrożonkom. Tak, wiem, że najlepsze są świeże warzywa, ale czasami dobrze jest urozmaicić obiad warzywami, których w okresie zimy nie ma na polach.

Nigdy nie zjadłam tradycyjnych, mięsnych flaków i zawsze uciekałam z domu, gdy były gotowane. Jednak te wegańskie z boczniaków są przepyszne i mogłabym jeść je co najmniej raz w tygodniu. Boczniaki są jeszcze dostępne w sklepach, także nie zwlekajcie długo z decyzją czy je kupować czy nie. I proszę - zróbcie tą zupę:)

Ta zupa jest jedną z moich ulubionych i dzisiaj jest w naszym menu. Smakuje nawet mojemu Mężowi, który wielkim fanem zup krem nie jest (a może tylko tych moich?:) Zupa jest niezwykle prosta do przygotowania, a żeby ją ugotować potrzebujemy tylko kilka ziemniaków, pietruszki, selera, przez co jest też tania. Ogromną jej zaletą jest to, że możemy do niej dodać trochę czerstwego chleba lub bułki. Bez takiego pszennego dodatku będzie równie smaczna.

Wrzesień od zawsze kojarzył się z pewną mobilizacją do działania i powrotem do szkoły czy normalnej pracy. To dobry moment na podejmowanie nowych wyzwań, rozpoczynanie kursów czy wprowadzenie zdrowych nawyków. Dzisiaj mam dla Was przepis na niezwykle prostą sałatkę oraz dwie propozycje książkowe po lekturze których życie w zgodzie z naturą będzie znacznie prostsze. 

Co prawda rok szkolny trwa już od paru dni, jednak dla naszej rodziny to czas wspólnych wakacji. Po sielskich tygodniach spędzonych na wsi z dziećmi, zwiedzaniu okolicznych atrakcji, nadszedł czas na nasz urlop we czwórkę. Tuż przed tym wyjazdem powracam na chwilę na bloga (o tym, dlaczego zniknęłam jeszcze napiszę). Wiem, jak dużo osób po wakacjach wypełnionych jedzeniem lodów, gofrów na nadmorskim deptaku czy grillowanych potrawach pragnie powrócić do zdrowszej i lżejszej kuchni. Zmiana nawyków żywieniowych i postanowienie "od jutra odchudzam się" lub "od jutra jestem na diecie" najczęściej kończy się niepowodzeniem. Poprawiając jakość swojej diety warto odpowiednio przygotować się do tego, np. poprzez skorzystanie z konsultacji u specjalisty lub przeczytanie fachowej literatury.

Książkę "Na zdrowie! Jak osiągnąć harmonię ciała, ducha i umysłu" napisaną przez doktora Jana Pokrywkę i Filipa Żukowskiego przeczytałam w jeden wieczór. To pozycja obowiązkowa dla osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę ze zdrowym stylem życiem - dla takich osób to swoisty przewodnik. Książkę polecam także tym, którym holistyczne podejście do zdrowia jest bliskie. Przed rozpoczęciem lektury wydawało mi się, że na temat holistyki i wpływu jedzenia na zdrowie wiem już sporo, jednak na kartach tej książki wyczytałam kolejne ciekawe informacje. Na uwagę zasługują także przepisy, jak np. na specjalną miksturę z kurkumy czy odżywczą zupę brokułową. 

Doktor Pokrywka nie narzuca czytelnikowi konkretnej diety. Poleca jednak poszukiwanie sposobu odżywiania, który byłby dla nas odpowiedni. Od dawna wiadomo, że każdy organizm może inaczej reagować na poszczególne produkty. Autorzy w prosty sposób tłumaczą, dlaczego oleje roślinne są dla nas niekorzystne i dlaczego nie wolno używać ich do smażenia. Poza tym dowiadujemy się o sposobie odżywiania opracowanym przez słynną Doktor Budwig, która dzięki swojemu innowacyjnemu i holistycznemu podejściu do pacjentów zdołała wyleczyć swoich podopiecznych z wielu chorób. Co ciekawe, ponoć ani jedna książka Pani doktor nie ukazała się jeszcze na rynku polskim. 

Z książki "Na zdrowie! Jak osiągnąć harmonię ciała, ducha i umysłu" dowiadujemy się m.in. co może powodować gromadzenie się śluzu w organizmie i co robić, by temu przeciwdziałać. Dlaczego najzdrowszy i najkorzystniejszy dla naszego organizmu sen przypada przed godziną trzecią w nocy? Czy wiedzieliście, że spożywanie każdego dnia dwóch łyżek oleju lnianego pomaga zapobiegać zachorowaniu na miażdżycę, depresję, cukrzycę czy też udarom i zawałom serca? 

Doktor Pokrywka zapytany przez Filipa Żurakowskiego o największe grzechy w żywieniu, jakie popełnia przeciętny człowiek, wspomniał że jest ich bardzo dużo, ale wymienił cztery najpoważniejsze, czyli: jedzenie w pośpiechu, spożywanie produktów zawierających konserwanty i kwasy tłuszczowe trans, najadanie się przed snem i przejadanie się. 

Szczerze polecam lekturę tej książki, która jest cennym źródłem informacji. Dużym plusem jest także interesujące wydanie, tj. rozmowy Filipa Żurakowskiego z Doktorem Pokrywką, listy "wprowadź to w życie" i podsumowania z najważniejszymi informacjami, które znajdziemy na końcu każdego rozdziału.

Jak żyć w zgodzie z naturą i być zero waste?

Odpowiedzi na te pytania przez wiele lat szukała Kathryn Kellogg, co zaowocowało stworzeniem strony internetowej "Going zero waste" i napisaniem książki "Zero waste. 101 sposobów na życie w zgodzie z naturą". W tej publikacji autorka próbuje wytłumaczyć i pokazać, że działania ekologiczne i zero/less waste mogą uratować naszą planetę. Kluczem do tego jest... minimalizm. Być może niektórym połączenie zero waste i minimalizmu może wydawać się trochę dziwne, jednak naczelną zasadą obu tych idei jest wykorzystanie tego, co już mamy. To najbardziej ekologiczne działanie. Wyrzucenie plastikowego pojemnika i zastąpienie go szklanym (szkło jest korzystniejsze niż plastik) niewiele będzie miało z działaniem zero/less waste i ekologicznym stylem życia. Wykorzystujmy ile się da to, co już znajduje się w naszych domach. Kathryn Kellogg zachęca także do przerabiania przedmiotów, które już mamy, by jak najbardziej ograniczyć kupowanie nowych, dzięki czemu stare nie trafią na śmietnik. 

W swojej książce autorka zawarła wiele cennych porad życia w duchu zero waste. Zapewne niektóre z nich, jak zamiana mydła w plastikowej butelce na to w kostce, będą dla wielu oczywiste. Wiele wskazówek Kathryn może okazać nowych i wartych zastosowania. Cenne są wskazówki odnoszące się do podróżowania. Ekoturystyka to kierunek w którym powinniśmy wszyscy podążać. Z książki "Zero waste. 101 sposobów na życie w zgodzie z naturą" dowiadujemy się, o tym jak być bardziej eko na lotnisku i o stosowaniu reguły pięciu godzin. Polega ona na wybieraniu takich lotów do innych państw, by nie trwały one dłużej niż pięć godzin. Wraz z wydłużaniem się czasu lotu zwiększa się bowiem emisja dwutlenku węgla. W kwestii podróżowania autorka przekonuje, by wybierać miejsca w których życie toczy się w zgodzie z naturą, jak niewielkie pensjonaty, siedliska, gospodarstwa czy przebywanie na polu namiotowym. 

Z książki dowiadujemy się także, jak robić zakupy, by nie marnować, jak przygotować przyjęcia zero waste, dlaczego warto brać lunch do pracy z domu i... jak być zero waste podczas kolacji w restauracji. Nie, poproszenie o spakowanie resztek do styropianowego opakowania nie będzie ekologiczne. 

Jeśli szukacie inspiracji, nowych rozwiązań na ekologiczne życie bliżej natury lub chcielibyście dowiedzieć się, jak zrobić kompost i co tak naprawdę nadaje się do recyklingu, to przeczytajcie książkę Kathryn Kellogg.

Te dwie książki o których napisałam wpisują się w filozofię w zgodzie z którą chcę żyć i której chcę uczyć moich synków. Sałatka z poniższego przepisu także jest zero waste. Do jej przygotowania wykorzystałam resztki z lodówki. Miałam tylko kilka pomidorów, pół słoika oliwek, zwiędłe gałązki kolendry i pół cukinii, która została po zrobieniu placków warzywnych. W ten sposób powstał przepis na odżywczy, lekki posiłek w duchu zero waste.

Zrobienie tej sałatki jest niezwykle proste. Cukinię kroimy w niewielką kostkę, pomidory koktajlowe i oliwki na połówki. Siekamy świeżą kolendrę, dodajemy czosnek (może być granulowany) i mieszankę suszonych ziół (wykorzystałam śródziemnomorskie do sałatek). Wszystko mieszamy i skrapiamy oliwą z oliwek. 





Za przekazanie książek dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Wydawnictwu Sensus.

Wakacje zawsze za szybko mi mijają, ale staram się maksymalnie wykorzystywać nadarzające się okazje, by wyruszyć choćby na kilka godzin za miasto. Przebywanie blisko natury działa niezwykle kojąco i relaksująco. A takie krótkie wycieczki dodatkowo przełamują dobrze znaną rutynę. 

Miejsca, które dzisiaj polecam znajdują się niedaleko Warszawy, ale jestem przekonana, że podobne bez problemu znajdziecie niedaleko swojego miejsca zamieszkania. Zatem ten artykuł może po prostu stanowić inspirację oraz bodziec do rozpoczęcia poszukiwań. Tak, wiem, w miastach jest sporo atrakcji i zajęć dla dzieci, ale nam zdecydowanie bardziej odpowiadają wycieczki krajoznawcze i zabawa ze zwierzątkami niż skakanie na trampolinie lub wizyty na placach zabaw. Nie ukrywam, że z temperamentem naszych synów o wiele lepiej sprawdzają się wyprawy do lasu i dużo swobody, o której raczej możemy pomarzyć w zamkniętych pomieszczeniach czy na zatłoczonych placach zabaw. 

To niewielka osada zlokalizowana niedaleko Liwu, dlatego też osobom udającym się do zamku w Liwie polecam rozszerzenie programu o ten punkt. Zwierzyniec Eurostruś znajduje się w Borzychach i oferuje kilka atrakcji dla dzieci, ale dorośli także nie będą nudzić się tam. Na terenie zwierzyńca znajduje się bardzo dużo ptactwa, w tym m.in. gęsi, które można karmić, różne gatunki gołębi oraz kur. Niektóre z nich można wziąć na ręce, a dla odważniejszych jest dodatkowe zadanie, czyli... trzymanie kury na głowie. Największą atrakcją zdają się być strusie, a dzięki wiedzy przewodników możemy dowiedzieć się czy struś rzeczywiście chowa głowę w piasek lub czy boi się osobników większych od siebie. 

Na terenie zwierzyńca znajduje się także uratowany zajączek, owce, alpaka i koziołek, którego można karmić oraz małe króliczki, które można przytulać. Dzieci z pewnością ucieszą się z możliwości przejażdżki na kucyku lub... na przyczepce wypełnionej sianem, którą ciągnie traktor. Naszym chłopcom i ich kuzynce to właśnie te przejażdżki na przyczepce i kucyku podobały się najbardziej. 

Dodatkowo dla wszystkich przygotowane są quizy, a dla dzieci loteria w której każdy wygrywa. Być może poszczęści się Wam i do domu wrócicie z piórem strusia. Dla zainteresowanych możliwe jest wynajęcie domku. Oprowadzanie rozpoczyna się zawsze o równej godzinie.

Dokładny cennik i szczegóły dostępne są na stronie Eurostruś.

To wyjątkowy punkt widokowy, który warto odwiedzić. Z góry rozpościera się przepiękny widok na okoliczne łąki i dolinę rzeki Liwiec. Doskonale widać wówczas jak kręta jest to rzeka. W upalne dni można wskoczyć do wody, dzieci mogą bawić się w piasku (na niektórych odcinkach Liwca są malutkie piaszczyste plaże) oraz zrobić piknik. Na Sowiej Górze są ku temu przygotowane stoły i ławki. Znajdują się tam także tablice z informacjami o ptactwie występującym w okolicy. 

Miejsce to cieszy się dużą popularnością i to o każdej porze roku. Ponoć zimą można tam zjeżdżać na sankach, a nawet na nartach. Wokół Sowiej Góry krąży wiele legend o których można przeczytać na stronie powiatu węgrowskiego.

To kolejne miejsce niedaleko Warszawy w którym dzieci mogą poznać zwierzęta gospodarskie. Ranczo u Mara wygląda inaczej niż Eurostruś. Tutaj jest o wiele mniej ptactwa, za to więcej kóz i koziołków, które swobodnie biegają między odwiedzającymi. Za 5 złotych można kupić kubek zboża i karmić nim kozy i daniele. To świetna zabawa i doświadczenie zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Ponadto przed wejściem na teren rancza dzieci dostają koszyczki do których mają nazrywać mlecz i koniczynę, którymi później karmią króliki. Na terenie rancza są także psy, koty oraz konie. Gospodarz chętnie odpowiada na pytania, udziela wszelkich informacji, a także pokazuje, jak wydoić kozę, której mleka chętni mogą spróbować. 

Ranczo u Mara mieści się w Wielgolesie Duchnowskim. Szczegółowe informacje znajdują się na stronie internetowej oraz na Facebooku. 

Znajdują się pomiędzy Warszawą a Mińskiem Mazowieckim (15 kilometrów). To istny raj dla dzieci, które mogą beztrosko biegać po piaszczystych górach lub bawić się w piasku. Na jednej z wielu polan można zrobić piknik, pograć w piłkę lub we frisbee. Góry Chobockie cieszą się dużą popularnością także wśród rowerzystów i fanów motocrossu. Brzozowy lasek, wrzosowiska, a nawet mokradła i bliskość od granic Warszawy czynią to miejsce często odwiedzanym. Dodatkowo znajduje się tam pole namiotowe.