Niedawno zapowiadałam, że w listopadzie na blogu będzie się sporo działo i że przygotowuję dla Was kilka ciekawych materiałów. Jednym z nich jest niewątpliwie seria wpisów powstałych w ramach współpracy z pewnym wydawnictwem i tak powstał cykl Miesiąc z Grupą Wydawniczą Helion.

Od pewnego czasu dojrzewałam do decyzji, by zacząć ćwiczyć jogę. Dotychczas byłam zaledwie dwa razy na jodze kręgosłupa. Podobało mi się, ale... nie polubiłam jej aż tak bardzo, by regularnie praktykować. W ostatnich miesiącach coraz częściej zastanawiałam się, czy nie spróbować jeszcze raz. Zaczęłam szukać weekendów z jogą i kuchnią wegetariańską lub wegańską. Wszytko dlatego, że tak bardzo pragnęłam odpocząć, wyciszyć się i odzyskać wewnętrzny spokój. Do wyjazdu ostatecznie nie doszło, ale do tej pory nie porzuciłam myśli o jodze. I w tym okresie dostałam propozycję od Grupy Wydawniczej Helion czy nie chciałabym zapoznać się z książką "10 lekcji jogi. Jamy i nijamy w codziennym życiu". O ile pierwszy człon był bardzo zachęcający, to drugi sprawił, że zaczęłam wątpić czy ta książka jest dla mnie. Przecież nie praktykowałam jogi, nie znam się na jej filozofii. Mimo wszystko zaryzykowałam i... przyznam, że od dawna żadna książka nie wywołała we mnie aż tylu emocji.

Autorką książki jest Agnieszka Passendorfer - redaktor naczelna miesięcznika  "Joga", nauczycielka jogi w warszawskiej szkole Yoga Republic oraz joginka z dwudziestoletnim stażem. "10 lekcji jogi" to cienka książka (123 strony), ale moim zdaniem nie da się jej przeczytać w jeden wieczór. Przede wszystkim nie ma tam żadnych pozycji jogi, porad jak zacząć ćwiczyć czy jak zostać nauczycielem jogi. Nie jest to poradnik, inspirująca historia przemiany czy zbiór gotowych odpowiedzi. Autorka nie podaje ich nam, tylko zmusza, żebyśmy sami je znaleźli, a robi to w taki sposób, że nie jeden raz miałam ochotę odłożyć jej książkę na bok i grzecznie podziękować. Dlaczego warto więc po nią sięgnąć? A o tym, że warto dowiedziałam się w jej drugiej połowie.

Z czym kojarzy wam się joga? Z wyciszeniem i uspokojeniem się czy może trudnymi pozycjami? Zapewne nieraz natknęliście się w mediach społecznościowych na zdjęcie jogina stojącego na głowie lub na jednej ręce. Przyznaję, że też chciałabym osiągnąć kiedyś taki poziom, sprawność i siłę, ale bardziej zależy mi na wyciszeniu. Okazuje się, że nie jest ze mną tak źle. Agnieszka Passendorfer przypomina, że celem jogi jest osiągnięcie właśnie spokoju, a także szczęścia, jedności z Bogiem i spójności wewnętrznej i zewnętrznej. Taki był także cel uprawiania jogi 5000 lat p.n.e., gdy dopiero powstawała. I o tym też jako pierwszy napisał jogin żyjący w IV-V wieku n.e., czyli Patandżali. Jego dzieło "Jogasutry" zawiera wyjaśnienie czym jest joga i zbiór kilku lekcji. Stwierdził m.in., że każdy człowiek cierpi, bo tak jest skonstruowany ludzki umysł, a ukojenie może przynieść właśnie wyciszenie i uspokojenie umysłu. Patandżali stworzył osiem elementów jogi. Agnieszka Passendorfer w swojej książce skupia się na jamach i nijamach, czyli zasadach, którymi powinien kierować się jogin w swoim życiu.

Nie będę wypisywać wszystkich dziesięciu lekcji, które analizuje autorka. Nie miałoby to żadnego sensu. Lepiej będzie, jeśli sami przeczytacie książkę i zapoznacie się z nimi. Chciałabym jednak podzielić się z wami tymi lekcjami, które ukryte są gdzieś między wierszami i okazały się dla mnie istotne.

"Jogin z szacunkiem traktuje swoje ciało. Wymaga od niego tyle, na ile jest gotowe. Nie więcej, ale też nie mniej."

"Czasami nie krzywdzimy, zadając ból, a nawet krzywdzimy, nie zadając bólu, na przykład swoją obojętnością lub niereagowaniem."

"Żeby odkryć prawdziwą esencję świata, dobrze jest najpierw odkryć siebie przed sobą."

"Czy nadal chcemy robić to, co robimy. Trwamy w niewoli przyzwyczajeń, nawyków i schematów myślowych."

Niekiedy czytając różne artykuły o jodze, teksty na blogach joginów czy posty w ich mediach społecznościowych, można odnieść wrażenie, że joga jest lekiem na całe zło. Jeśli chcesz żyć długo - ćwicz jogę. Chcesz być zdrowy - ćwicz jogę. Chcesz być sprawny w wieku co najmniej osiemdziesięciu lat - ćwicz jogę. Agnieszka Passendorfer sprowadza nas na ziemię - joga nie jest lekiem na wszystko. Jogini też mogą zachorować na raka, przeżyć rozwód i inne mniejsze lub większe dramaty życiowe. I cieszę się, że autorka napisała to wprost trochę obalając mit jaki krąży wokół jogi. 

I choć książka dotyczy jogi, to śmiało mogę stwierdzić, że warto by było, żeby przeczytały ją osoby, które nigdy nie wykonały żadnych asanów. Być może dla takich osób ta lektura okaże się nieco trudna lub nie zapałają miłością do jogi. Jednak to nie jest książka tylko o jodze. Analizowane w niej zasady postępowania przez jogina w większości są uniwersalne i dobrze by było, gdybyśmy wszyscy przypomnieli je sobie. Jeśli waszym celem jest wyciszenie, uspokojenie, podążanie własną ścieżką i zerwanie z utartymi schematami - to jest książka dla was. Jeśli cenicie sobie minimalizm, autentyczność i zamiast rzucać się na modną dietę wybieracie tą, która jest korzystniejsza dla waszego zdrowia - też przeczytajcie książkę Agnieszki Passendorfer. Początkowo może być trudno. Może okazać się, że będziecie zastanawiać się, co autorka miała na myśli i czy... naprawdę tak właśnie napisała. Moja przyjaciółka praktykująca jogę wysłuchała trochę moich narzekań, że nie wiem czy dam radę dokończyć książkę nim dobrnęłam do jej połowy. Z kolejnymi stronami przekonywałam się, że warto ją przeczytać.

Przeprowadzaliście kiedyś detoks sokowy? A może zastanawiacie się nad taką dietą? Niedawno dostałam propozycję od Sportfood, by przetestować jednodniowy detoks. I tak oto dzisiaj mogę podzielić się z Wami wrażeniami - czy warto robić detoks i o co w tym chodzi?

Na co najmniej jeden dzień decydujemy się zastąpić wszystkie posiłki i przekąski sokami. W ciągu dnia możemy przyjmować jedynie płyny: wodę (co najmniej dwa litry), specjalnie skomponowane soki. Dopuszczalne jest też wypicie kawy lub herbaty, ale bez cukru czy mleka. Nie dozwolone jest jednak podjadanie.

Soki od Sportfood są w 100% naturalne i nie są dosładzane. Mają krótki termin przydatności do spożycia i należy trzymać je w lodówce. Wraz z zestawem soków dostajemy instrukcję, jak przeprowadzić detoks. Pakiet na jeden dzień zawiera sześć soków po 500 ml każdy, które pijemy w odpowiedniej kolejności i godzinach. Co ważne, z uwagi na niską kaloryczność diety warto zaplanować ją na dzień, który spędzimy spokojnie (weekend lub wakacje). W trakcie detoksu nie forsujemy organizmu.

Jak w przypadku każdej diety warto wcześniej zadbać o zmianę nawyków żywieniowych. Dlatego też na co najmniej dwa dni przed rozpoczęciem detoksu warto zrezygnować z jedzenia słodyczy, przetworzonej żywności (zwłaszcza fast food), napojów gazowanych, jak również używek. Dania ciężkostrawne warto zamienić na lekkostrawne. Zatem zamiast schabowego z frytkami wybieramy warzywa duszone lub gotowane na parze, do których możemy dodać rybę przyrządzoną w ten sam sposób (o ile jecie mięso). Na śniadanie zamiast bułki z serem wybieramy np. kaszę jaglaną z warzywami lub owsiankę. Staramy się zjadać pokarmy, które mają na celu rozgrzewać organizm a nie wychładzać. Dlatego też w dniach poprzedzających detoks stawiamy na ciepłe posiłki i napoje.

Zdaniem producenta dzięki diecie sokowej odciążamy układ trawienny, poprawiamy metabolizm, uzupełniamy mikro- i makroelementy, a przede wszystkim oczyszczamy organizm. Rzeczywiście podczas zastąpienia stałych pokarmów sokami czułam się zdecydowanie lżej i z pewnością mój układ trawienny na tym skorzystał.

W ramach diety jednodniowej otrzymałam soki owocowo-warzywne, niektóre z dodatkiem kokosu, nasion chia. Przyznam, że zaskoczyło mnie to, iż są one naprawdę smaczne. Moi faworyci to "Wieczna młodość" (jabłko, jarmuż, szpinak, ogórek, seler, pietruszka) oraz "Piękna skóra" (banan, jabłko, pomarańcza, gruszka, mięta i siemię lniane). W pierwszej połowie dnia wypicie całego soku sprawiało mi problem. Porcja była wręcz za duża.

W trakcie detoksu piłam dużo wody, a także jaśminową herbatę. Nie odczuwałam głodu przez większość dnia, aż po południu zaczęłam czuć się gorzej. Pojawiły się zawroty głowy i spadek energii. Detoks przypadł w trakcie choroby dzieci (nie miałam na to wpływu), gdy musiałam dać z siebie jeszcze więcej, a samopoczucie było coraz gorsze, dlatego też zdecydowałam się jeden z soków zastąpić niewielkim "normalnym" posiłkiem. Przyznam, że mimo iż soki są smaczne i zawierają jedynie naturalnie występujące cukry, to po wypiciu kilku z nich miałam ochotę zjeść coś, co nie miałoby słodkiego smaku. Po jednym dniu na diecie sokowej czuję się "lżej", bez uczucia ciężkości.

Nie wiem czy zdecydowałabym się powtórzyć detoks, ale mogłabym choćby jeden posiłek dziennie zastąpić takim sokiem.


Za przekazanie soków dziękuję firmie

Niedawno publikowałam inspiracje w ramach wrześniowego SLOW Top, a dzisiaj możecie już przeczytać zestawienie na koniec października. W ostatnich tygodniach działo się u nas bardzo dużo i nim zdążyłam się zorientować październik dobiegł końca.

Był to jednak dobry miesiąc. Pogoda nas rozpieszczała i niemal wszystkie weekendy spędziliśmy za miastem. Wspólne spacery w lesie, zbieranie grzybów z dziećmi i spotkania z bliskimi pozwoliły nam trochę odetchnąć.

W połowie miesiąca, dokładnie w tym samym okresie co rok temu, wybraliśmy się całą rodziną w góry. Tym razem pojechaliśmy w Beskidy do wsi Polany, gdzie zamieszkaliśmy w stuletniej łemkowskiej chacie bez telewizora i zasięgu w telefonach. Przez tych kilka dni byliśmy niedostępni dla rodziny i znajomych. Dni płynęły nam niezwykle wolno na spacerach, czytaniu i rozmowach. Więcej o naszym nietypowym wyjeździe i zabytkowej chacie przeczytacie w tekście Slow House, czyli chatka na końcu świata.

W ostatni weekend października wybrałam się też do Krakowa, gdzie odbywały się pierwsze targi ELLE Zen. To właśnie podczas nich miałam okazję dowiedzieć się czym jest joga twarzy, poznać ofertę wielu małych firm i manufaktur produkujących ekologiczne kosmetyki, akcesoria czy świece. 

Do Krakowa pojechałam z mamą. Był to nasz pierwszy wyjazd we dwie od czterech lat. Te dwa dni minęły nam na rozmowach, zwiedzaniu Wawelu, odkrywaniu smaków i buszowaniu w księgarniach przy Rynku. I choć nie udało nam się dotrzeć na Międzynarodowe Targi Książki to do domu i tak wracałyśmy z kilkoma książkami. To był ostatni ciepły weekend tej jesieni, a dla nas dodatkowo czas zadbania o siebie i sprawiania przyjemności przede wszystkim sobie.

Słyszeliście kiedyś o ćwiczeniach mięśni twarzy? A może mieliście zakwasy w okolicy oczu? Jeśli nie, to spokojnie, nie jesteście jedyni. Jeszcze niedawno nie wiedziałam, że dzięki prostym ćwiczeniom mięśni twarzy wykonywanym codziennie mogę opóźnić proces starzenia. Nie unikniemy go, ale możemy sprawić, że skóra na twarzy będzie w lepszej kondycji, a zmarszczki mniejsze i niekoniecznie za sprawą wizyty w gabinecie chirurgi plastycznej czy medycyny estetycznej. Wystarczy tylko wykonywać ćwiczenia, które poleca Pani Marta Kucińska z bloga Joga Piękna i kanału YouTube o tej samej nazwie. 

Oto co jeszcze możemy zrobić, by zachować młody wygląd na dłużej:

To moje najnowsze odkrycie. O tej małej opolskiej manufakturze dowiedziałam się podczas ELLE Zen. I choć było tam kilku wystawców prezentujących robione przez siebie świece, to właśnie ta szczególnie zwróciła moją uwagę. Prosty, elegancki design, przyjemne zapachy o niebanalnych kompozycjach, a do tego miła i fachowa obsługa. Biotikę kilka lat temu stworzyły dwie kobiety, które połączyły swoje pasje do kosmetyków, zdrowego stylu życia i dietetyki. Moim zdaniem to marka działająca w duchu slow, a zapach świecy o nazwie japoński ogród towarzyszy mi teraz codziennie podczas pracy nad blogiem lub czytania książki. Koniecznie zerknijcie na sklep i blog Biotika.

Pewnie zauważyliście, że na Slow Life Studio pojawiają się recenzje i propozycje książek nie tylko dotyczących tematyki slow life, minimalizmu czy rozwoju osobistego. Uwielbiam czytać i nie chcę ograniczać się tylko do pewnego gatunku literackiego. Dlatego też w porównywalnej ilości do pozycji w stylu slow czytam też powieści. Często są one niczym balsam dla duszy, gdy proza codziennego życia zaczyna przytłaczać. 

Dzisiaj chciałabym polecić wam powieść, która idealnie sprawdzi się podczas chłodnych, listopadowych wieczorów. To pokrzepiająca historia o grupie kobiet w różnym wieku i z różnym bagażem doświadczeń, które pewnego dnia wpadają na szalony pomysł, by starym busikiem wyruszyć w podróż nad morze. Nie mają konkretnego planu. Wiedzą tylko, że jadą nad Bałtyk, by tam spotkać się z przyjaciółką jednej z nich, a także do Sopotu by zobaczyć molo. W trakcie tej podróży każda z nich przechodzi przemianę. Muszą zmierzyć się z różnymi problemami, sprawami z przeszłości, które wymagają wyjaśnienia, a także spróbować na nowo poukładać sobie życie. Czy będzie łatwo? Z pewnością nie. Każde zmiany wymagają od nas odwagi, wysiłku i wyjścia ze strefy komfortu. Gabriela Gargaś opisuje to wszystko w niezwykle spokojny sposób. Nie ubarwia, lecz pisze prawdziwie i do bólu szczerze. Książka przynosi jednak nadzieję, przypomina co jest w życiu najważniejsze i że warto jest wybaczać. 

Na najbliższy miesiąc zaplanowałam dla Was coś specjalnego na blogu. Będzie się działo, będzie dużo o rozwoju osobistym i zadbaniu o siebie, o otoczeniu siebie miłością. Bowiem z "Wyschniętej studni nikt się nie napije".

Codziennie zmagasz się z mnóstwem spraw do załatwienia. Jedną ręką mieszasz zupę w garnku, a drugą trzymasz telefon przy uchu próbując coś załatwić, a w tle słychać jeszcze angielskiego lektora bo postanowiłaś podszkolić się w tym języku. Zmęczona ogromem obowiązków. Zmęczona natłokiem informacji. Wreszcie zmęczona nadmiarem stwierdzasz, że najchętniej uciekłabyś na koniec świata, gdzie nikt cię "nie dopadnie". Dzisiaj chciałabym zabrać cię właśnie w takie miejsce, czyli do Slow House.

Nie, to nie jest żart. Taki dom naprawdę istnieje i spędziliśmy w nim w tym miesiącu kilka dni. Było nam tam niezwykle dobrze i wyjeżdżaliśmy z żalem. Gdybym tylko mogła, to jeszcze w tym roku pojechałabym tam ponownie.

Dom, o którym piszę, znajduje się w niewielkiej wsi Polany w Beskidzie Niskim. Został zbudowany sto lat temu zgodnie z wytycznymi architektury łemkowskiej. Właściciele nie starali się na siłę przerobić go na nowoczesny dom z basenem. I bardzo dobrze, bo ta wiekowa chata ma swój urok. W łazience króluje kamień i drewno, w tym stuletnie bale. 

Gdy tylko zobaczyłam zdjęcia Slow House, wiedziałam już, że to właśnie tam spędzimy przedłużony weekend. Nie chciałam nawet szukać jakiejś alternatywy. To miejsce wydawało się idealne pod każdym względem. Gdy dojechaliśmy do Polan, okazało się, że na posesji nie ma zasięgu i nie da się skorzystać z telefonu. Wejście na niewielką górkę też nic nie dało. Okazało się, że w całej wsi nie można skorzystać z telefonu komórkowego. Początkowo trochę nas to zaskoczyło, bo jednak jesteśmy przyzwyczajeni, że wszędzie gdzie jesteśmy zasięg w telefonie jest. Raz lepszy, raz gorszy, raz wymaga przejścia kilkuset metrów, ale jest.

W Slow House był jednak tylko (a może aż?) Internet, co początkowo ucieszyło mnie, ale w końcu ani razu z niego nie skorzystaliśmy. Nie było też telewizora. To był totalny detoks. I tego właśnie potrzebowaliśmy. Odcięci od świata, od powiadomień z różnych aplikacji, od rodziny wysyłającej codziennie wiadomość z pytaniem "co u was?". Dzieci nie pytały o bajkę, tylko całe dnie spędzały na podwórku. Nasi chłopcy czuli się w Slow House tak dobrze, że ostatniego dnia powiedzieli, że nie jadą do domku, bo tu jest ich domek. Codziennie spacerowali po górach, wrzucali kamienie do małej rzeki, łowili w niej ryby na wędki zrobione przez tatę z patyków i sznurka lub bawili się z kotem, który nas odwiedzał. Poza tym okazało się, że na piętrze znajduje się kącik dla dzieci z zabawkami i książkami. Codziennie były więc zabawy dinozaurami, samochodami i czytanie książeczek.

W pokoju na parterze wszyscy siadaliśmy na kanapie i czytaliśmy. Wspólnie wybieraliśmy książki z dużej biblioteczki właścicieli. Słuchaliśmy także muzyki francuskiej, co było dla mnie wisienką na torcie, bowiem przez wiele lat uczyłam się języka francuskiego. 

W całym domu panuje minimalizm. W kuchni nie ma pięciu garnków, blenderów i robotów kuchennych. To, co mnie urzekło to niewymuszona prostota. I choć nasze mieszkanie nie jest zagracone i sukcesywnie pozbywamy się z niego rzeczy, których nie używamy od dawna, to jednak po powrocie ze Slow House poczułam, że mamy jeszcze sporo do zrobienia w tej kwestii.

Pobyt w tej stuletniej chacie, w otoczeniu przyrody i zielonych wzgórz był cudowny. To było zaledwie kilka dni, ale poczułam się wypoczęta jak nigdy wcześniej podczas naszych rodzinnych wakacji. Uwierzcie, bliźniaki potrafią zadbać o mnóstwo aktywności w ciągu dnia. Tym razem było jednak inaczej. A to w połączeniu z klimatem panującym w domu, prostotą i naturą na wyciągnięcie ręki sprawiło, że wreszcie poczułam spokój. To był zdecydowanie wyjazd w stylu slow life i totalny detoks. Szczerze polecam Wam to miejsce. 

Na tą książkę czekałam co najmniej pół roku. Swoją premierę w Polsce miała 13 lutego tego roku i bodajże jeszcze w tym miesiącu pojawiła się w "mojej" bibliotece. Od razu zapisałam się na listę chętnych do jej wypożyczenia i czekałam aż do września. Co ciekawe, w kolejce by ją przeczytać czeka jeszcze... dziesięć osób. 

"Becoming. Moja historia" Michelle Obama opisuje nie tylko lata spędzone w Białym Domu i swoje obowiązki jako Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych. Najpierw autorka opowiada o swoim rodzinnym domu, o wartościach jakie z niego wyniosła i mieście, w którym spędziła znaczną część swojego życia, czyli Chicago. Dowiadujemy się o trudnych sytuacjach i barierach z jakimi muszą mierzyć się czarnoskórzy mieszkańcy tego miasta. I jak to się stało, że młoda i ambitna kobieta po skończeniu prawa na prestiżowym Harvardzie prawie została partnerem w jednej z chicagowskich kancelarii prawniczych. Prawie, bo ktoś skutecznie jej w tym przeszkodził:) 

Michelle Obama

Opisany przez Michelle okres prezydentury Baracka Obamy jest równie ciekawy co młodzieńcze lata jego żony, a także lata spędzone na prowadzeniu licznych kampanii politycznych. To zapis wspomnień ambitnej kobiety, która próbowała realizować się zawodowo, wychowywać dzieci, prowadzić dom i jednocześnie wspierać męża. Dzięki tej książce możemy poznać Michelle od innej strony. W pewnym stopniu możemy utożsamić się z niektórymi jej doświadczeniami, jak ogrom pracy wkładany w pogodzenie ról, jakie my - kobiety pełnimy w swoim życiu. 

Jeśli jeszcze nie czytaliście "Becoming (...)", to szczerze polecam Wam tą lekturę. To niezwykle barwna i ciekawa książka, którą chętnie przeczytałabym ponownie. 

Niedawno przeglądając spis nowości w bibliotece natknęłam się na książkę "Królowa oszczędzania. Mój rok bez zakupów" Cait Flanders. Jako że trzymanie w ryzach budżetu domowego i sprawne zarządzanie finansami osobistymi jest dla mnie istotne i cały czas próbuję coś w tej kwestii poprawić, postanowiłam zapoznać się z pomysłami zawartymi w tej książce. Od razu uprzedzę, że w książce nie znajdziemy gotowego przepisu "co zrobić, by zarobić milion". To po prostu zbiór przemyśleń dziewczyny, która była zadłużona, a do tego uzależniona od alkoholu. Pewnego dnia stwierdziła, że zrobi rewolucję w swoim życiu. Zerwała z nałogiem (o swojej drodze ku temu też pisze w książce), a później postanowiła rozprawić się z manią kupowania, zwłaszcza kompulsywnego. Przede wszystkim w trakcie roku bez zakupów pozbyła się przedmiotów i rzeczy, których nie potrzebowała lub od dawna nie używała. Oczyściła swoją przestrzeń i przez dwanaście miesięcy starała się nie znosić do domu kolejnych. 

Nie kupowała kawy na wynos, rzadko zamawiała jedzenie do domu lub w restauracjach. Nie kupowała nowych ubrań, o ile te, które miała nie zniszczyły się. Starała się panować nad budżetem i w każdym miesiącu jak najwięcej oszczędzać. Co ciekawe, zdarzyło jej się odłożyć nawet 60% swojego wynagrodzenia. Ale czy w każdym miesiącu mogła świętować taki sukces? I co dał jej rok bez zakupów? Myślę, że najlepiej będzie jeśli sami o tym przeczytacie. 

Tytuł może wydawać się kontrowersyjny i nie ukrywam, że długo zastanawiałam się czy jst sens przeczytać tą książkę. Ostatecznie okazało się, że pomimo nielicznych odniesień do wiary, Regina Brett stworzyła pokrzepiającą książkę. Jej główne przesłanie mogłoby brzmieć "Nieważne jaką pracę wykonujesz - możesz być w niej szczęśliwy i spełniać się. Wszystko zależy od twojego nastawienia". Więcej o tej książce i kilku lekcjach przeczytacie we wpisie Jak znaleźć spełnienie w pracy - lekcje Reginy Brett.

Bycie świadomą konsumentką jest dla mnie niezwykle ważne. Stopniowo wcielam w życie zmiany, których celem jest zmniejszenie stanu posiadanych rzeczy czy też wybieranie produktów przyjaznych środowisku. W dużej mierze odnosi się to do ubrań i dodatków. Więcej o tym, jak to u mnie wygląda napiszę w odrębnym tekście i czy poddałam się modzie na "projekt 33 rzeczy w szafie". Mogę jednak zdradzić, że ostatnie zakupy zrobiłam w second handzie, w którym za dosłownie kilka złotych upolowałam wełniany sweter czy sukienkę, która jest idealnie dla mnie skrojona. Kiedyś drażniło mnie szukanie ubrań w takich sklepach, które często przypominało walkę niczym w Lidlu, gdy pojawiają się okazyjne oferty tyle że o bluzkę za 4 złote. Po obejrzeniu dokumentu na Netflixie o szkodliwym wpływie przemysłu odzieżowego postanowiłam spróbować zmienić dotychczasowe przyzwyczajenia. Jak na razie nie żałuję. Zamiast kilkudziesięciu złotych wydałam kilkanaście. Wiem, że kupione przeze mnie ubrania ktoś już kiedyś nosił i prał, także nie muszę obawiać się, że po pierwszym wyjęciu z pralki sweter będzie zmechacony. Poza tym uniknęłam zakupu nowego swetra do którego stworzenia zużyto kilkadziesiąt (a może kilkaset?) litrów wody lub wykonał go pracownik jednej z fabryk słynących z bardzo niskiej płacy i niezwykle niebezpiecznych warunkach. 

I to tyle na dzisiaj. Kolejny wpis z tej serii już za miesiąc.

Wyobraź sobie, że pokój, w którym zasypiasz rozświetla blask księżyca. Dookoła panuje niezwykła cisza, a ty słyszysz bzyczenie komara tak intensywnie, jak nigdy przedtem. Gdy leżysz w łóżku wydaje ci się, że znowu za dużo drzewa wrzuciłaś do kominka.


Rano zaś marzysz, by zostać jak najdłużej pod kołdrą, bo w domu panuje chłód. Szybko pokonujesz drogę z łóżka do komody i zakładasz te same spodnie co wczoraj, a do tego luźną bluzę. Patrzysz przez okno na gałęzie wielkiego świerku, który rośnie tuż obok domku. Później spoglądasz na drogę, którą spacerujesz tylko ty z rodziną lub sąsiadka. W końcu zauważasz jak przez podwórko biegnie wiewiórka. Wpada na drogę, na którą przed chwilą patrzyłaś i mknie ku kolejnej działce. Obserwujesz to wszystko i łapiesz się na tym, że na twojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Po chwili budzą się dzieci i radośnie podskakują oraz gaworzą. Za chwilę w progu staje twoja mama i razem ubieracie te małe pociechy.

Wszyscy schodzicie na parter. Dzieci próbują obudzić starego psa, który jeszcze chrapie nieświadomy obecności domowników. Babcia (a twoja mama) czyści w kominku, by za chwilę włożyć do niego szczapki drzewa. Dzieci zaczynają biegać obok niej i krzyczeć "babcia, ogień". Gdy ogień pojawia się w kominku cieszą się, jakby dostały wymarzoną zabawkę. Nalewasz do czajnika wody, by rozgrzać się gorącą herbatą. Przygotowujesz owsiankę z owocami. Babcia szykuje wnukom ich pizzę, czyli tradycyjne podpłomyki, lub jajka. Później zakładacie ciepłe bluzy i wyruszacie na wyprawę do lasu. Po drodze oglądacie krzaki dzikiej róży, zbieracie tzw. ulęgałki (zdaniem twoich dzieci - jedzenie dla sarenek) i patrzycie, gdzie w ziemi ryły dziki. Gdy z nadzieją na znalezienie choćby muchomora wpatrujesz się w soczyście zielony mech, twoje dzieci co chwilę wskakują na pieniek i krzyczą "Mama! Patrz". Po powrocie do domku przygotowujesz obiad, dzieci jeżdżą rowerkami po podwórku lub bawią się z dziadkiem. A po jedzeniu wyruszacie na kolejną przechadzkę do lasu. Wieczór upływa na szaleństwach dzieci i rozpalaniu w kominku. Gdy maluchy zasną czytasz książkę. Następnego dnia rano wstajesz i powtarzasz wszystko od początku z drobnymi zmianami. Tak spędzasz ponad tydzień. A po powrocie do domu i codzienności okazuje się, że to były naprawdę dobre wakacje. Bez telewizora. Bez sklepów i luksusów w domku, który tak naprawdę nadal jest w trakcie remontu. W sypialniach nie ma jeszcze zamontowanych drzwi. W kuchni brakuje mebli, a w salonie poza stołem z krzesłami i kominkiem nie ma nic więcej.

W domku panuje prostota, ale nie przeszkadza ci to, zwłaszcza jeśli choć raz w życiu pływałaś jachtem pozbawionym luksusów. Nie ma znaczenia, że wieczorem nie usiądziesz na wygodnej i designerskiej sofie przykryta wełnianym kocem, by poczytać książkę lub obejrzeć komedię romantyczną. Co z tego, że robiąc obiad musisz wszystkie naczynia i składniki zmieścić na małym stoliku. To wszystko przestaje mieć w pewnym momencie znaczenie, bo tuż za progiem tego domku możesz usiąść na starej ławce z obdrapaną farbą i podziwiać wiekowe świerki. A jeśli dopisze ci szczęście, to zobaczysz wiewiórkę przeskakującą z jednego drzewa na drugie. Być może po drodze upuści orzecha włoskiego, którego łupinę dzieci będą rozbijać młotkiem z dziadkiem by później zjeść to, co ma w środku. Twoje dzieci także będą tam szczęśliwe, mimo że nie będą oglądać bajek. Nie będą miały dostępu do atrakcji, jakie są na placach zabaw. Będą bawić się tym, co znajdą na podwórku i jeździć rowerkami. Będą bawić się w odkrywców i szukać norki myszki lub kopca kreta. 

Prawdziwy luksus będzie na was czekał jednak za płotem. Zaledwie w kilka minut, wolnym tempem dotrzeć można do lasu pełnego iglastych drzew i mchu o soczyście zielonym kolorze. Dla dzieci raj, bo mogą biegać gdzie chcą, a ty nie musisz martwić się, że się zgubią. Takie obcowanie z naturą działa kojąco. To doskonały sposób na relaks i złapanie oddechu od codziennych, stresujących spraw. I prawdziwy luksus na który niewiele z nas może sobie codziennie pozwolić. A przebywanie w warunkach prostszych niż te, które masz na co dzień w domu pozwala jeszcze bardziej docenić to, co stworzyłaś u siebie.

Nie jestem wielbicielką tofu - jego smaku, konsystencji. Niedawno jednak przez przypadek znalazłam tofu z bazylią i postanowiłam jeszcze raz spróbować przekonać się do niego. Dzieci bawiły się w ogrodzie z dziadkami, a ja zamknęłam się w kuchni by zrobić wegańskie danie z tego, co było w lodówce. Lubię te chwile, gdy spontanicznie zaczynam gotować i okazuje się, że finalnie na stole pojawia się całkiem niezłe danie przygotowane z niewielu składników, a do tego w maksymalnie trzydzieści minut. 

Tofu (dostępne m.in. w Lidlu) kroimy w niewielką kostkę i skrapiamy sosem sojowym (2-3 łyżki). Odstawiamy na ok. 10 minut. W tym czasie cebulę i kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie. Gdy są miękkie dodajemy tofu i całość dusimy jeszcze przez kilka minut. Doprawiamy solą i pieprzem. Podajemy z kaszą orkiszową (gotujemy ją zgodnie z opisem na opakowaniu) i natką pietruszki.