Co zrobić na obiad, kiedy nie ma za dużo czasu na gotowanie, w lodówce raczej pusto, a wydawanie pieniędzy na jedzenie na wynos nie wchodzi w grę? Wtedy najlepiej sprawdzają się makarony, jak ten z przepisu.

Ten przepis na makaron ze szpinakiem mrożonym przygotowuje się zaledwie... 8 minut. Jest smaczny, pożywny, a do tego zdrowy i wegański. To danie jest też dowodem na to, że dieta wege (i generalnie kuchnia wege) nie muszą być skomplikowane, nijakie czy trudne.

Właściwości szpinaku są korzystne dla zdrowia. Zawiera on m.in. łatwo przyswajalne żelazo, ale nie powinny jeść go osoby chorujące na kamicę nerkową, ponieważ zawarty w nim szczawian wapnia (powstaje z połączenia kwasu szczawiowego i wapnia) jest budulcem kamieni nerkowych. Natomiast pestki słonecznika zawierają m.in. witaminy E, A, B, a także cynk, żelazo, potas, wapń.

Makaron z pszenicy durum zagotuj zgodnie z przepisem na opakowaniu (ok. 6 minut). Niektórzy zastanawiają się, jak przygotować szpinak, tymczasem jest to często prostsze niż nam się wydaje. 

Na rozgrzanej na patelni oliwie z oliwek podsmażamy zmrożony szpinak, który przyprawiamy czosnkiem (może być świeży ząbek lub sproszkowany), pieprzem i odrobiną soli. Po odlaniu makaronu mieszamy go na patelni ze szpinakiem, po czym przekładamy na talerz i posypujemy czarnymi oliwkami oraz pestkami słonecznika.

W tym tygodniu u Agnieszki z bloga My coffee time przeczytałam podsumowanie kwietnia i co fajnego wydarzyło się w minionym miesiącu. Agnieszka napisała m.in. że regularnie biega i przygotowuje się do półmaratonu, którego przebiegnięcie jest jednym z jej postanowień noworocznych. Czytając to byłam pełna podziwu, ale poczułam też smutek, bo u mnie ten półmaraton jest marzeniem od dawien dawna, ale do tej pory go nie zrealizowałam. Zawsze było coś ważniejszego, zawsze pojawiały się wymówki. Bo przecież dzieci w nocy budzą się, bo w dzień jest tak intensywnie, że wieczorne bieganie jest ostatnią czynnością na jaką mam siły i ochotę, a w zimę to smog i niekorzystne warunki. I chociaż biegam od kilku lat, to nadal nie pokonałam dystansu dłuższego niż trzynaście kilometrów, a jedyne imprezy biegowe w których brałam udział to te na pięć kilometrów.

Dzisiaj na profilu bloga na Instagramie (zapraszam Was do śledzenia:) zamieściłam zdjęcie właśnie z takiego biegu, a wśród komentarzy pojawił się taki:

I trudno nie zgodzić się z tym. Wiele razy chciałam coś zrobić, ale znajdywałam setki wymówek i odkładałam coś na później. Tylko, że później żałowałam, że np. nie mogę wziąć udziału w biegu, nie ćwiczyłam i pojawił się ból pleców, nie zrobiłam wcześniej obiadu. Żałowałam, że nawet nie spróbowałam.

 Jak tylko...

Jak przeczytam wszystkie książki Tomka Tomczyka (vel. Kominek, vel. Jason Hunt) to zacznę pisać bloga. Jak tylko skończę kolejne studia, to poszukam lepszej pracy. Przykładów mogłabym wymienić mnóstwo i jestem pewna, że Wy też dodalibyście pewnie drugie tyle. Ciągle odkładamy coś na później, na jakąś bliżej nie określoną przyszłość, wmawiamy sobie, że nie jesteśmy na coś gotowi i tylko tracimy czas. Nie ma czegoś takiego, jak idealny moment. Jeśli na czymś nam zależy, to zacznijmy działać tu i teraz z tym, co mamy i co potrafimy.

Jeżeli otrzymanie wymarzonej pracy wiąże się z podniesieniem kwalifikacji, tudzież skończeniem studiów podyplomowych lub biegłą znajomością języka angielskiego, to zapiszmy się na te studia, zacznijmy coś robić, by lepiej znać język obcy. Opracujmy plan działania i nie czekajmy na lepszy moment, bo takiego nie będzie. Trzeba zacząć pracować z tym, co mamy, jednocześnie uczyć się nowych rzeczy i doskonalić.

Jak osiągać cele i spełniać marzenia?

Gdy byłam dzieckiem moja Babcia zawsze na swoje imieniny gotowała tradycyjne flaki wołowe, a nieprzyjemny (delikatnie mówiąc) zapach roznosił się po całym domu tak, że nie dało się w nim wytrzymać. Zawsze wtedy uciekałam z niego, a później podczas przyjęcia nie mogłam zrozumieć, jak można jeść taką zupę i zachwycać się jej smakiem. Nigdy nie odważyłam się spróbować flaków, aż do momentu, gdy moja Mama zrobiła je z... boczniaków.

Od tamtej pory jest to moja ulubiona zupa. No, może poza ramenem z Vegan Ramen Shop. Poprosiłam Mamę, żeby podzieliła się ze mną, a przy okazji z Wami, swoim przepisem. Koniecznie go wypróbujcie, bo ta wegańska zupa to mistrzostwo. Jej nadmiar zawsze mrożę, a gdy tylko najdzie mnie ochota na miskę flaczków lub dopadnie kulinarny kryzys po prostu wyciągam małe pudełko, rozmrażam i obiad w kilka minut jest gotowy.

Jeśli zastanawialiście się czy kupić i jak przygotować boczniaki, to naprawdę polecam zrobić flaczki z boczniaków. Nie dość, że są smaczne, to jeszcze mają niewiele kalorii. Tradycyjne flaki mają 73 kalorie w 100 gramach, a flaki z boczniaków jedynie... 17 kalorii w 100 gramach. Poza tym sami przekonacie się, że weganizm i dieta wege, czy ogólnie pisząc dieta roślinna, w praktyce nie jest trudna. To jak - spróbujecie?

Do garnka wkładamy włoszczyznę, ziele angielskie, listek laurowy i odrobinę imbiru. Całość gotujemy ok. czterdziestu minut.

Na rozgrzany na patelni olej wrzucamy pokrojoną w kostkę cebulę i posiekany czosnek. Smażymy aż będą zarumienione, po czym przekładamy do garnka. Dodajemy marchew, selera i pietruszkę starte na tarce o grubych oczkach. Boczniaki myjemy i kroimy w plastry o grubości ok. pół centymetra, po czym wrzucamy do garnka z resztą składników. Wszystko zalewamy gotowym bulionem (bez warzyw) i gotujemy aż warzywa i grzyby będą miękkie. Całość doprawiamy solą, pieprzem, majerankiem, przyprawą do flaków oraz słodką papryką.

Przyznajmy szczerze - każda z nas ma sporo obowiązków i często stara się jak może, by zrobić jak najwięcej w ciągu dnia. A przy tym wszystkim nie zapominając jeszcze o uważności, wartościowym czasie spędzanym z rodziną i dbaniu o zdrowie. W tym wszystkim łatwo jest zapomnieć o sobie. Kiedy ostatnio doceniłaś siebie? Kiedy patrząc w lustro pomyślałaś "Hej, jest naprawdę dobrze"?

Niech zgadnę, zapewne częściej zamiast pochwalić siebie myślisz, że brzuch mógłby być mniejszy (a najlepiej ładnie wyrzeźbiony), włosy bardziej lśniące, a pupa mogłaby być bardziej kształtna, a nie obwisła. Każdego dnia wstajesz rano, choć często marzysz o tym, by jeszcze trochę pospać. Z ledwo otwartymi oczami robisz dzieciom śniadanie, ubierasz je, i siebie przy okazji, zjadasz przygotowaną dzień wcześniej owsiankę. I cała machina zadań  do wykonania rozpędza się. Nieważne czy pracujesz w domu, chodzisz do biura czy może jesteś obecnie mamą na cały etat. Przez cały dzień starasz się robić wszystko dokładnie, a i tak masz wrażenie, że brakuje czasu, bo chętnie zrobiłabyś jeszcze tyle rzeczy. I wcale nie chodzi o to, by ścigać się ze sobą lub z innymi. A raczej o chęć i potrzebę zrobienia czegoś TYLKO dla siebie.

W ciągu naszego życia pełnimy wiele ról, m.in. córki, żony, mamy, pracownika/szefa, domowego kucharza, pani domu, etc.  (wybrane skreślić). I w każdej z tych ról staramy się dać z siebie wszystko. Staramy się, by to, co robimy było wartościowe. By obiad przygotowany dla rodziny był zdrowy i smaczny, a nie zamówiony w lokalnej pizzerii. Tak samo jest z każdą inną pełnioną przez nas rolą.

Każdego dnia robimy tak wiele, ale gdzieś w tym wszystkim zapominamy o sobie. Pisałam już o tym w tekście Co ostatnio zrobiłaś dla siebie.

Niedawno spotkałam się z przyjaciółką, której opowiadałam o wielu sprawach, z którymi każdego dnia borykam się i kiedy wydawało mi się, że powinnam starać się jeszcze bardziej i stawiać sobie wyżej poprzeczkę, moja przyjaciółka powiedziała, "ale zobacz, ile pracy już wykonałaś. To, jak wyglądają teraz twoje dzieci, jak są szczęśliwe i radosne to twoja wielka praca. To, że sama ogarniasz przez większość dnia dwójkę małych dzieci, masz część obowiązków domowych, uczysz się - to wielki wysiłek i sukces."

Dopiero wtedy dotarło do mnie, jak od jakiegoś czasu przestałam doceniać siebie. Pomimo wcielenia wielu zasad slow life w życie, pomimo bardziej świadomego życia jakie prowadzę odkąd zostałam mamą, tak skupiłam się na zadaniach, problemach i ich rozwiązywaniu, że zapomniałam o sobie.

Myślę, że wiele kobiet postępuje podobnie. Dbamy o wszystkich dookoła. Dbamy o swój wygląd, coraz częściej o zdrowie i rozwój. Wyznaczamy sobie różnego rodzaju cele, a gdy je osiągniemy wybieramy kolejne zapominając o poklepaniu siebie po ramieniu.

Gdy osiągniesz swój cel nie musisz od razu biec do sklepu i kupować sobie prezentu, choć taka metoda często bywa motywująca. Wystarczy, że poświęcisz sobie kilka minut w ciągu dnia i pomyślisz o tym, co się wydarzyło. Pomyśl, jaką drogę przebyłaś do miejsca w którym dzisiaj jesteś. Pomyśl, ile musiałaś wykonać pracy, żeby po zasianiu ziarna zebrać plony. Nic samo nie udaje się. Cele realizuje się swoją pracą, niejednokrotnie ciężką. I wcale nie muszą to być spektakularne osiągnięcia, które będą dobrze prezentować się na Facebooku. Często większym sukcesem od przebiegnięcia półmaratonu będzie opanowanie i zahamowanie przewlekłej choroby dziecka, wprowadzenie zdrowych nawyków żywieniowych w rodzinie na stałe lub dokonywanie świadomych wyborów podczas zakupów. Jasne, że nie są to popularne i spektakularne osiągnięcia, ale są one bardzo ważne i wymagają długofalowych działań.

I tak sobie myślę, że każda z nas jest bohaterką. Każda codziennie daje z siebie wiele i w tym wszystkim zapomina docenić siebie.

Czasami zamiast stawiać sobie poprzeczkę coraz wyżej powinnyśmy poklepać się po ramieniu i powiedzieć "dobra robota". Nie narzekać, że brzuch nie jest jeszcze płaski, że dzieci mają tylko trzy ulubione potrawy, że na macierzyńskim nie założyłyśmy firmy, co jest teraz modne.

Zacznijmy celebrować te wszystkie małe zwycięstwa, które osiągamy codziennie. Doceniajmy się każdego dnia, bo wszystkie jesteśmy bohaterkami.