Kiedy pierwszy raz usłyszałam o mapie marzeń wydawało mi się to wręcz absurdalne, bo niby jak przyklejenie na kartkę papieru wycinków z gazety i napisanie haseł ma sprawić, że moje marzenia spełnią się? Dwa lata temu przekonałam się w czym tkwi sekret. 

Już dawno przestałam sporządzać listy postanowień na dany rok kalendarzowy z których nic nie wynikało. Skrzętnie spisywałam w styczniu ambitne cele, aby kilka miesięcy później przekonać się, że nic z tego nie zrobiłam. Cóż, kończenie roku kalendarzowego z frustracją i poczuciem, że "nic mi nie wyszło" nie jest przyjemne. 

W mapy marzeń nie wierzyłam - do czasu. Pewnego dnia na początku 2020 roku zamknęłam się w sypialni ze stosem czasopism, białą kartką i przyborami. Miałam już dość tego, że nic z mojej listy marzeń nie udało mi się zrealizować. Zaczęłam zastanawiać się, czego tak naprawdę chcę. O czym JA marzę i czy nie jest to w pewnym stopniu spowodowane artykułem w gazecie, zainspirowaniem się koleżanką lub jedną z influencerek. 

Gdy już wiedziałam, co chcę w tym roku zrobić zaczęłam przygotowywać swoją mapę marzeń, ale bez większego przekonania, że ma to sens. 

Przełomowy rok

Kiedy na białą kartkę formatu A-3 przykleiłam wycięte z gazet zdjęcia i napisałam hasła, zaczęłam zastanawiać się, co właściwie robię. Do samej idei mapy podchodziłam sceptycznie, ale też onieśmielało mnie to, co na niej widziałam. Zawarte na niej cele były śmiałe, a niekiedy zuchwałe. Wtedy czułam jednak, że czas na wykonanie kolejnego kroku na drodze rozwoju osobistego i świadome kierowanie swoim życiem.

Systematycznie przyglądałam się temu, co zamieściłam na swojej mapie. Wizualizowałam swoje marzenia, wyobrażałam sobie, jak będę czuć się, gdy już dany je zrealizuję. 

Pamiętam, że w 2020 roku wytrwale pracowałam nad swoimi celami, ale i tak audyt na koniec roku zaskoczył mnie. Kiedy w grudniu spojrzałam na swoją mapę okazało się, że zrobiłam 90% tego, co chciałam. Spełniłam marzenia, których realizację odkładam od wielu lat, jak przebiegnięcie półmaratonu, zdanie egzaminu na prawo jazdy. Zrealizowałam swoje mniejsze i większe cele, np. zawodowe i zdrowotne czy też odłożenie pieniędzy na "poduszkę finansową". 

Wtedy po raz pierwszy przekonałam się, że sporządzanie mapy marzeń ma sens. Samo jej wykonanie nie sprawi, że zrealizujemy swoje cele, ale praca z nią i wizualizacje mogą znacząco nas do tego przybliżyć. 

Od tamtej pory każdego roku wykonuję nową mapę. Do jej przygotowania udało mi się zainspirować już wiele osób, w tym chociażby moją lektorkę angielskiego, która podczas naszej rozmowy przyznała, że faktycznie więcej marzeń zrealizowała wówczas, gdy codziennie przed snem wyobrażała sobie swój cel i to, jak go osiągnęła. Po naszej rozmowie wróciła do tych praktyk i zaczęła pracę z mapą marzeń.

Jak i kiedy zrobić mapę marzeń?

Niektórzy uważają, że mapę marzeń warto zrobić na początku roku lub w trakcie nowiu księżyca. Oczywiście można sugerować się takimi radami, jednak do wykonania kolażu powinniśmy przystąpić wtedy, gdy będziemy czuć się gotowi. Przede wszystkim musimy wiedzieć, czego chcemy. Warto także zadbać o odpowiednie warunki, czyli znaleźć miejsce w którym będziemy sami, powiedzieć bliskim, żeby przez godzinę nie przeszkadzali nam. Można także włączyć nastrojową muzykę, zapalić świece - jeśli tylko sprzyja to waszej relaksacji, która jest ważna przy robieniu mapy marzeń. 

Gdy już wiemy, co chcemy zrobić w najbliższych miesiącach, szukamy w czasopismach zdjęć obrazujących dany cel. Przykładowo, jeśli chcę:

- przebiec półmaraton - wycinam z gazety zdjęcie kobiety w trakcie biegu,

- pojechać nad morze - szukam zdjęcia morza, oceanu, plaży.

Następnie przyklejamy wycięte obrazki na kartkę. Może zdarzyć się, że nie znajdziemy zdjęcia, które obrazowałoby to, co chcemy zrobić. Wówczas zapisujemy to na kartce, np. bieg w górach, artykuł w gazecie, koncert XYZ.

Gotową mapę marzeń przyklejamy w widocznym miejscu - u mnie to ściana tuż nad biurkiem. Dzięki temu kilka razy w ciągu dnia patrzę na swoją mapę. W ten sposób przypominam sobie o swoich celach i dodatkowo zaczynam je wizualizować. 

Mapę marzeń można uzupełniać w ciągu roku. Można przygotować więcej niż jedną.

Nie mam pieniędzy - nie zrobię tego

Przygotowanie takiej mapy może być bodźcem do tego, aby przestać odkładać realizację marzeń na przyszłość. Zapewne słyszeliście, że marzenie bez określonego celu pozostaje jedynie marzeniem. Aby je zrealizować trzeba zacząć nad nim pracować.

Wiele lat temu bliska mi osoba powiedziała, że marzy o podróży do Indii. O zorganizowanej wycieczce w ramach której będzie mogła zobaczyć zabytki, ciekawe miejsca. Chciałaby spróbować lokalnych potraw, pójść na targ, poznać tamtejszą kulturę. Do tej pory marzenie to nie zostało zrealizowane, a gdy tylko o nim wspominam podczas naszych spotkań, słyszę "to dużo kosztuje". To prawda, wycieczka do Indii nie jest tania i zapewne trzeba na nią przeznaczyć kilka tysięcy złotych. Kiedy słyszę, że ktoś o czymś marzy, ale nie wykonał żadnego działania, aby przybliżyć się do realizacji tego marzenia, tylko szuka wymówek, mam ochotę zapytać "Na co czekasz?". Nikt z nas nie wie, ile czasu mu jeszcze zostało i czy za 10-15 lat będziemy na tyle sprawni, żeby zrealizować nasz cel. Dlatego też, jeśli marzycie o o czymś, co wiąże się z przeznaczeniem na to określonej kwoty pieniędzy, to warto jest przeanalizować obecną sytuację finansową, swoje wydatki. Wówczas może okazać się, że miesięcznie przeznaczamy kilkaset złotych np. na papierosy, które wyniszczają nasze zdrowie, które moglibyśmy sukcesywnie oszczędzać na wymarzoną podróż. Nie będę pisać o budżecie, zarządzaniu osobisty finansami, bo nie jest to tematyka mojego bloga, ale chciałam zainspirować Was do wzięcia odpowiedzialności za podejmowane decyzje, żeby w przyszłości nie żałować.

Zachęcam Was także do przeczytania artykułu "Nad życie. Czego uczą nas umierający" o tym, czego tak naprawdę ludzie żałują u kresu swego życia.

Pomysł na prezent

Nawiązując do wcześniejszego akapitu chciałabym podzielić się z Wami rozwiązaniem, które od wielu lat stosujemy w naszej rodzinie w kwestii prezentów. Obecnie wiele osób stara się ograniczyć swój konsumpcjonizm i raczej "cierpimy" na nadmiar niż niedobór rzeczy. Niektórzy ustalili ze swoimi bliskimi, że zamiast prezentów urodzinowych czy świątecznych, proszą np. o wpłaty na konto wybranej fundacji. Jak na razie pozostaliśmy przy wręczaniu sobie prezentów, ale na kilka dni, czasami tygodni, przed danym świętem przygotowujemy listę inspiracji.

Znajdują się na niej rzeczy, których naprawdę potrzebujemy i które sami byśmy kupili, np. kosmetyki, które stosujemy a już nam się kończą. 

Ponadto staramy się, aby w inspiracjach prezentowych znalazły się propozycje, takie jak voucher na masaż, na zabieg kosmetyczny, bon podarunkowy do wykorzystania na kurs, który chcemy zrobić.

Jeśli marzycie o jakimś kursie, wyjeździe weekendowym (np. z jogą), ale nie macie wystarczających pieniędzy lub wolelibyśmy nie dostawać żadnych rzeczy - to zaproponujecie swoim bliskim sfinansowanie w całości lub częściowo takiego wyjazdu. 

Otrzymanie takiego prezentu, jak chociażby voucher na masaż, może zadziałać także mobilizująco na obdarowanego. Obecnie wielu osobom trudno jest wygospodarować czas w ciągu dnia czy tygodnia, żeby zrobić coś dla siebie, mimo że wiedzą że tego potrzebują. Niektórym z większą łatwością przychodzi wpisywanie do kalendarza kolejnych zadań do wykonania z pominięciem zadbania o siebie. Voucher na masaż z określonym terminem jego wygaśnięcia może więc sprawić, że osoba obdarowana w końcu zatroszczy się o siebie.

Tworząc moje internetowe Slow Life Studio staram się inspirować Was nie tylko do slow life, ale także do świadomego życia w zgodzie ze sobą. Trudno jest żyć świadomie, gdy nasze cele i pragnienia nie są realizowane. Gdy nie podejmujemy żadnych działań, aby przybliżyć się do ich realizacji. Jednym z elementów życia w zgodzie ze sobą jest także spełnianie naszych marzeń - tych małych i dużych. Wówczas jesteśmy radośniejsi, rzadziej doświadczamy frustracji i rozczarowań sobą. Ponadto zyskujemy poczucie sprawczości i że to my kierujemy swoim życiem.

Tego świadomego życia w zgodzie ze sobą Wam życzę.

Co byś zrobiła, gdybyś usłyszała, że został Ci tylko rok życia? Często takie pytanie można usłyszeć od psychoterapeuty, psychologa czy nawet coacha. Ma ono zadziałać jak lodowaty prysznic. Dzięki niemu mamy "przebudzić się" i zacząć żyć. Nie odkładać marzeń na przyszłość, nie zadręczać się myśleniem "co inni powiedzą" o tym, co chcemy zrobić. Mamy nie popadać za bardzo w rutynę, w której każdy dzień wygląda tak samo. Nie chodzi o to, żeby przetrwać kolejny dzień, ale by w tym naszym życiu było więcej... życia.

Niedawno od koleżanki usłyszałam "zazdroszczę tobie tej ambicji". Tak zareagowała na kolejny pomysł, projekt, który chciałam zrealizować. Zaczęłam wówczas zastanawiać się, czy to tylko ambicja, czy może coś więcej. Doszłam do wniosku, że to w równej mierze ciekawość. Życie może być fascynującą przygodą, jeśli tylko nie zatracimy w sobie chęci odkrywania tego, co nowe. Nie ma znaczenia, czy będzie to nauka nowego języka obcego, kurs nurkowania, napisanie powieści czy może wycieczka w góry. Ważne, żeby próbować nowych rzeczy, uczyć się - ma to korzystny wpływ na naszą psychikę, a także na zmniejszenie ryzyka wystąpienia Alzheimera. Neurolodzy zalecają, by każdego dnia uczyć się czegoś nowego i ćwiczyć mózg - jego systematyczne pobudzanie do pracy może znacząco opóźnić wystąpienie choroby lub zmniejszyć dolegliwości z nią związane. 

"Once you stop learning, you start dying"

Albert Einstein

Nie ma nic piękniejszego, jak życie w zgodzie ze sobą. Podejmowanie świadomych decyzji, wyborów bez zastanawiania się, co inni powiedzą, czy będą nam kibicować czy może odradzać. To nasze życie i powinniśmy samodzielnie podejmować decyzje. Właśnie po to, żeby nie żałować, gdy choroba pozbawi nas sił.

Bój się i działaj

Kilka lat temu ze znajomą psycholożką rozmawiałam o swoim blogu Slow Life Studio i obawach przed ujawnieniem go wśród moich bliskich oraz znajomych. Obawiałam się ich reakcji, przez co bardzo dużo tak naprawdę traciłam. Wtedy moja koleżanka zadała jakże proste pytanie "A jeśli to, co robisz kogoś zainspiruje? Jeśli chociaż jedna osoba zmieni coś w swoim życiu?". Kilka miesięcy później przestałam ukrywać swoją działalność w Internecie, mimo że moje obawy nie zniknęły. 

W naszym życiu niejednokrotnie będziemy mierzyć się z różnymi sytuacjami, w których będziemy musieli podjąć decyzję: "działam mimo strachu" lub "nie chcę, bo się boję". Gdy nachodzą mnie takie wątpliwości zawsze przypominam sobie, co bym zrobiła, gdyby został mi rok życia. Wtedy moje obawy stają się błahe, bo to, czego naprawdę chcę, to nie żałować, że czegoś nie zrobiłam lub nawet nie spróbowałam zrobić.

"The trouble is you think you have time"

Buddha

Czego uczą nas umierający?

W obliczu śmierci chorzy zazwyczaj żałują, że nie zdążyli czegoś spróbować, że gdzieś nie pojechali i nie cieszyli się życiem, nie smakowali go. Mało kto tak naprawdę żałuje, że nie został dyrektorem lub nie dorobił się ogromnego majątku. 

Niedawno przeczytałam jedną z piękniejszych i ważniejszych książek w swoim życiu - "Nad życie. Czego uczą nas umierający" autorstwa Marii Mazurek i Wojciecha Harpuli. To zbiór wywiadów z osobami mającymi styczność z umierającymi. Autorzy przeprowadzili rozmowy m.in. z lekarzem - specjalistką medycyny paliatywnej i hospicyjnej, psychoterapeutką pracującą na Oddziale Intensywnej Terapii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, założycielką Fundacji Hospicjum dla Dzieci "Alma Spei" w Krakowie. To niezwykle wartościowe rozmowy, z których możemy dowiedzieć się chociażby tego, jak w obliczu śmierci ważna jest obecność bliskich. To, o czym najczęściej marzą nieuleczalnie chorzy, to żeby ostatnie miesiące a może dni spędzić w gronie najbliższych. Niektórzy chcą odnaleźć bliskie osoby, z którymi nie mieli kontaktu od wielu lat, aby pojednać się, przeprosić za wyrządzone krzywdy. W obliczu nadchodzącej śmierci w wielu przypadkach dochodzi też do nawrócenia i pojednania z Bogiem. 

Wówczas wszelkie dobra materialne zaczynają tracić na znaczeniu, bo 

"ludzie w obliczu śmierci nie uznają wysokiego statusu materialnego i społecznego za wartości, o które warto było zabiegać. Często mają przeświadczenie, że zmarnowali czas, goniąc za kasą i prestiżem. (...) Natomiast wiele osób żałuje, że nie poświęciło wystarczająco dużo czasu i energii na pielęgnowanie relacji i smakowanie życia. Że nie mieli czasu dla bliskich. Zbyt rzadko okazywali miłość."

Teresa Weber-Lipiec

Dr n. med., anestezjolog, 

specjalistka medycyny 

paliatywnej i hospicyjnej

Osoby będące u kresu swego życia żałują, że nie zdążyły nacieszyć się życiem, bo zawsze było coś do załatwienia. Nieustanny pośpiech, gonitwa stanowiły jedną z przyczyn, dlaczego nie zrobili tego, na co mieli ochotę lub co było dla nich cenne, bo zawsze pojawiało się coś... ważniejszego. 

Proste życie - niezwykle cenny dar

Na Slow Life Studio wielokrotnie pisałam o tym, że umiejętność cieszenia się z małych rzeczy sprawia, że nasze poczucie szczęścia wzrasta. W życiu nie chodzi wyłącznie o wielkie sukcesy na miarę wejścia na Kilimandżaro, ale o dostrzeganie magii w codzienności. Zbyt często jesteśmy tak pochłonięci gonitwą za wielkimi celami i dobrami materialnymi, że nie dostrzegamy tego, co już mamy. Szczęście to umiejętność docenienia wspólnej zabawy z dzieckiem, przeczytania książki, wypitej w spokoju kawy, kolacji z mężem, wieczoru filmowego z rodziną.

Tak bardzo zatracamy się w realizowaniu kolejnych celów, że nie potrafimy być tu i teraz. Nie słuchamy uważnie dziecka opowiadającego o dinozaurach, nie doceniamy prostego, domowego obiadu, a będąc na wakacjach z rodziną nie potrafimy odłożyć na bok telefonu. Zawsze jest coś ważniejszego. Często bezsensownie tracimy czas i to, co najcenniejsze.

Refleksje zazwyczaj przychodzą w obliczu choroby - naszej lub bliskiej nam osoby, lub śmierci. Wówczas dokonujemy podsumowania, które często prowadzi do przewartościowania życia. 

Pamiętam, jak kilka lat temu nasz świat zatrzymał się, gdy musieliśmy walczyć o życie i zdrowie synków. Rezygnacja z pracy na kilka lat była niezwykle trudna, ale zdrowie dzieci było priorytetem. Tamte wydarzenia przewartościowały wszystko. Dzięki nim przekonałam się, jak ważne są relacje z bliskimi, że zdrowie jest najważniejsze. Poprzez tamte niełatwe doświadczenia zmieniłam się - gdyby nie one, nie byłoby też Slow Life Studio. 

Po lekturze "Nad życie. Czego uczą nas umierający?" mam jeszcze większy apetyt na cieszenie się życiem. Na spełnianie marzeń, docenianie wszystkiego, co mam. Chcę dalej biegać z dziećmi w deszczu, zjadać czasami czekoladowe ciasto i śmiać się z umorusanych buziek synków. Chcę cieszyć się chwilami spędzonymi z mężem, leniwymi porankami w rytmie slow, które urządzamy sobie w weekendy. Chcę być tu i teraz. Chcę przeżywać każdy dzień i cieszyć się nim. Pielęgnować relacje, celebrować momenty, nie martwić się "na zapas". Póki co będę skrzętnie planować nasze rodzinne wakacje, pisać wymarzoną książkę i powoli budować dom na wsi. A w między czasie zrobię ukochany rabarbar pod kruszonką, który będziemy wyjadać z mężem łyżkami. Bo nie ma nic piękniejszego niż realizowanie marzeń z bliską osobą w połączeniu z celebrowaniem prostego życia.

A Ty czego tak naprawdę chcesz?