Nie jestem wielbicielką tofu - jego smaku, konsystencji. Niedawno jednak przez przypadek znalazłam tofu z bazylią i postanowiłam jeszcze raz spróbować przekonać się do niego. Dzieci bawiły się w ogrodzie z dziadkami, a ja zamknęłam się w kuchni by zrobić wegańskie danie z tego, co było w lodówce. Lubię te chwile, gdy spontanicznie zaczynam gotować i okazuje się, że finalnie na stole pojawia się całkiem niezłe danie przygotowane z niewielu składników, a do tego w maksymalnie trzydzieści minut. 

Tofu (dostępne m.in. w Lidlu) kroimy w niewielką kostkę i skrapiamy sosem sojowym (2-3 łyżki). Odstawiamy na ok. 10 minut. W tym czasie cebulę i kurki kroimy na małe kawałki i dusimy na rozgrzanej na patelni oliwie. Gdy są miękkie dodajemy tofu i całość dusimy jeszcze przez kilka minut. Doprawiamy solą i pieprzem. Podajemy z kaszą orkiszową (gotujemy ją zgodnie z opisem na opakowaniu) i natką pietruszki. 

Dzisiaj nie będzie kolejnego tekstu z radami "jak żyć lepiej" i sposobem "na lepsze życie" według Pani/Pana X. Nie będzie gotowych rozwiązań ani zbioru motywujących tekstów. Będzie inaczej. Bez wykorzystania podpowiedzi, jak napisać tekst, by był lepiej widoczny w wyszukiwarkach i de facto miał więcej kliknięć.

Kiedyś ciągle o tym myślałam, bo chyba każdy twórca chce, by jego praca była doceniana i odbierana przez coraz więcej osób. To normalne, ale nie oszukujmy się, łatwo jest wpaść w pułapkę "lajków" i ciągłego sprawdzania statystyk. Dawniej tak robiłam i, nie ukrywam, czasami frustrowałam się, że statystyki bloga nie rosną szybko, a liczba obserwatorów na Instagramie czy Facebooku prawie stoi w miejscu. Tak było, aż w końcu poczułam, że gubię się w tym, co robię. Miałam wiele pomysłów na akcje, wyzwania oraz teksty, ale ciągle spinałam się za każdym razem, gdy sprawdziłam ile osób odwiedziło bloga i który z poruszonych przeze mnie tematów wzbudził największe zainteresowanie. Nie pomagały też wyskakujące reklamy ebooków i kursów w stylu "jak rozhulać bloga w 30 dni". Aż w końcu wycofałam się z bloga, by zastanowić się co dalej i czego tak naprawdę chcę. By wrócić do podstaw i założeń, które spisałam, gdy zakładałam Slow Life Studio. I dzisiaj mogę śmiało stwierdzić, że było to dobre posunięcie. Z perspektywy biznesowej (choć nie rozpatrywałam w tych kategoriach mojego bloga) pewnie nie, ale mimo mojej bardzo niewielkiej aktywności cały czas odwiedzaliście Slow Life Studio. Dzisiaj cieszę się, że tworzę kameralnego bloga, który ma już swoich stałych czytelników. To największa nagroda i bardzo Wam dziękuję za wszystkie odwiedziny, komentarze. 

Doświadczenia z ostatnich miesięcy uświadomiły mi, jak wiele razy robiłam coś w dużej mierze dlatego, że ktoś napisał lub powiedział, że tak trzeba. Im częściej tak postępowałam, tym bardziej oddalałam się od siebie i tego, czego tak naprawdę ja chcę. Nie jestem wyjątkiem. Wiele osób, nawet bardzo niezależnych mentalnie, często nieświadomie ulega sugestiom innych. Wówczas bardzo łatwo jest zboczyć z obranego pierwotnie kursu. Łatwo zatracić się, gdy zewsząd bombardowani jesteśmy radami jak żyć i gotowymi sposobami na życie.

Nawet osobom bardzo silnym psychicznie zdarza się czasami

pogubić.

Najlepszym rozwiązaniem byłoby wówczas zatrzymać się i dać sobie czas na przemyślenia i "porządki w głowie". Tylko jak to zrobić, gdy trzeba rano wstać do pracy, gdy ma się małe dzieci, obowiązki i zobowiązania? Gdy życie biegnie jak szalone, a kolejne dni niekiedy zlewają się w jedną całość, a czasu tylko dla siebie jest niewiele. Bycie "tu i teraz" jest bardzo ważne i warto się go uczyć, ale czasami w obliczu ogromu zadań i obowiązków zapominamy o tym. Mieszając zupę w garnku próbujemy umówić się na wizytę u lekarza i co chwilę zerkamy na dzieci, czy w przypływie twórczości nie zaczęły rysować kredkami po ścianach. 

W postępowaniu w zgodzie ze sobą często przeszkadzają nam bliskie osoby. Chcą dla nas jak najlepiej, ale niekiedy nieświadomie narzucają nam swoje zdanie i pomysł na życie. Ile razy chciałyście kupić sobie sukienkę, ale usłyszałyście, że jej kolor jest zbyt odważny? Rozkloszowana spódnica? Hm... osoby o szerokich biodrach nie powinny takich nosić, może lepiej weź ołówkową? Pizza na kolację lub frytki do obiadu? Przecież chciałaś schudnąć. Mogłabym przytoczyć jeszcze dużo, dużo więcej przykładów, ale myślę, że każda z nas niejednokrotnie usłyszała podobne rady, które miały wynikać z troski, ale finalnie odbierały radość i niezależność. 

Trudno jest tryskać pozytywną energią i cieszyć

 się życiem, kiedy co jakiś czas słyszymy,

że czegoś nie możemy/nie powinnyśmy/nie wypada.

Zacznij zarabiać na swojej pasji, a nigdy nie przepracujesz ani jednego dnia. Bardzo modne powiedzenie, ale też krzywdzące. Na fali jego popularności niemalże wszyscy zaczęli pieczołowicie poszukiwać sposobu, jakby tu spieniężyć choćby umiejętność robienia swetrów na drutach. Bo dzięki temu wreszcie będą szczęśliwi i... będą mogli odejść z pracy, która raptem przestała ich zadowalać. Wbrew temu wszystkiemu, wbrew trendowi na narzekanie na każdą pracę postawiła się Regina Brett i napisała krzepiącą książkę o tym, że obecna praca, którą obecnie wykonujesz nie musi być najgorsza na świecie. 

Kilka lat temu w prasie zaczęto publikować historie osób, które pracowały w korporacjach i raptem powiedziały "Dość. Odchodzę". Scenariusz był, i nadal jest, podobny. Kilka lat (czasami kilkanaście) spędzonych w firmie, nadgodziny, zadania nie sprawiające przyjemności lub nie gwarantujące rozwoju, poczucie, że prawdziwe życie ucieka, bo siedzimy osiem godzin w biurze. I moment przebudzenia. Roczna podróż po najdalszych zakątkach świata. Próby rozkręcenia własnego biznesu i zarabianie na pasji. Nie popieram spędzania całego dnia w biurze, zaciskania zębów zawsze, gdy szef krzyczy bez powodu. Odnoszę jednak wrażenie, że wiele osób w samozatrudnieniu widzi jedyną szansę na spełnienie zawodowe, a jeśli nie założysz firmy lub nie przejdziesz na samozatrudnienie to musisz być nieszczęśliwy lub "coś musi z tobą być nie tak". Na fali popularności nowego podejścia do pracy sporo osób raptem zaczęło szukać sposobu jak uciec z firmy w której dotychczas lubili pracować, mieli możliwość rozwoju i respektowano ich prawa. Raptem przestali lubić swoją pracę i dotychczasowe życie. Jakby w kontrze do tego powstała książka Reginy Brett o tym, jak szukać spełnienia. 

Nie będę ukrywać, że ten tytuł nie napawał mnie optymizmem. Już raz przeczytałam książkę, w której autor przekonywał, że depresję można wyleczyć dietą i wiarą w Boga, w dużej mierze negując pracę psychiatrów i psychoterapeutów. I choć Regina, dwukrotna finalistka w konkursie o nagrodę Pulitzera w kategorii komentarz, wiele razy odnosi się do wiary, to jej książkę mogę polecić nawet ateistom. To zbiór aż pięćdziesięciu lekcji dzięki którym z dystansem spojrzymy na obecną pracę i drogę jaką pokonaliśmy, by ją dostać. Autorka nie prawi morałów, ale w lekki sposób opisuje, że każdy może czuć się spełniony i zadowolony w swojej pracy. I nie musi być prezesem firmy, a jedynie (a może aż?) strażakiem by to osiągnąć. Jako przykład przytoczyła historię Toma Schultza, który został strażakiem mając trzydzieści pięć lat. Karierę zakończył dwadzieścia osiem lat później a w mowie pożegnalnej chciał przekazać swoim współpracownikom, by "zawsze traktowali ludzi w potrzebie z największym szacunkiem, godnością i współczuciem". Bo "w życiu najbardziej liczy się to, jak odmienimy życie kogoś innego". W książce jest mnóstwo historii potwierdzających, że wszędzie można znaleźć spełnienie, nawet smażąc hamburgery.

Nie będę wypisywać wszystkich lekcji, jakie Regina zawarła w książce. Po prostu ją przeczytajcie! Zacytuję tylko kilka, a żeby poznać pozostałe po prostu sięgnijcie po "Bóg zawsze znajdzie ci pracę", bo naprawdę warto.

"Najbardziej liczy się nie nasza praca, tylko to, ile wkładamy w nią serca"

"Nie zawsze to szef próbuje wyrazić naszą wartość liczbowo. Czasami sami się tak traktujemy. Nieustannie szukamy miary własnej wartości gdzieś poza sobą i nigdy nie spełniamy własnych oczekiwań"

"Nie pracujemy tylko po to, żeby się utrzymać i realizować nasze marzenia. Pracujemy po to, by zmieniać świat. Jaki pozostawisz po sobie ślad?"

"Kiedy zmienisz siebie, praca też się zmieni"

"Żeby sięgnąć po to, czego chcesz od życia, musisz uciszyć swoich krytyków, zaczynając od tego największego - samego siebie"

"W każdej pracy jest tyle magii, ile jej dostrzegamy"

"Musisz wierzyć w siebie nawet wtedy, gdy nikt inny w ciebie nie wierzy. Musisz wierzyć mocniej, niż wątpią wszyscy wokół"

"Jeśli ukryjesz swój talent, nigdy nie rozkwitnie"

"Zamiast planować lepsze życie, zacznij żyć lepiej"

"Nawet kiedy czujesz się niewidzialny, ktoś widzi twoją pracę"