Co zrobić z pomarszczonymi burakami? Dawniej najczęściej obierałam je, kroiłam w kostkę, piekłam i dodawałam do sałatki. Ostatnio jednak chciałam wreszcie spróbować czegoś nowego, zwłaszcza, że poza pomarszczonymi burakami musiałam wykorzystać również trochę ziemniaków, które były w podobnym stanie. I tak właśnie powstał przepis na buraczane kopytka.

Pamiętam jak mama czasami nawet kilka razy w miesiącu przygotowywała na obiad kopytka lub kluski śląskie ze skwarkami, sosami, a niekiedy tylko z cebulką. To było jedno z moich ulubionych dań. Do dzisiaj pamiętam smak tego mięciutkiego ciasta i lekko posolonej cebuli zeszklonej na oleju. Przez wiele lat nie miałam jednak odwagi, by spróbować przygotować takie danie samodzielnie. Wybierałam raczej proste dania jednogarnkowe, pieczone warzywa czy makarony. W końcu kilka dni temu odważyłam się, a przy okazji przekonałam, że zrobienie kopytek jest bardzo proste. Zamiast odtwarzać przepis mamy, nieco go zmodyfikowałam. A najlepsze jest to, że pasowały zarówno do mojego wege obiadu, jak i do mięsa. A więcej o tym, jak nie marnować jedzenia i co z nim robić przeczytać można w tekście Co zrobić ze zwiędłymi warzywami.

Przygotowanie

Smacznego!

Przymusowe zostanie w domu z możliwością wyjścia jedynie do sklepu po zakupy spożywcze nie jest łatwym doświadczeniem. Zamiast ciągle narzekać, staramy się wykorzystać ten czas spędzając go razem, ale też postanowiliśmy zainwestować go w siebie. I dzisiaj mam dla Was trochę pomysłów, jak przetrwać najbliższe dni w domu.

Pamiętam, jaka radość ogarniała mnie, gdy jako nastolatka mogłam zostać w domu z powodu choroby. Jak tylko gorączka trochę spadała brałam książki, które chciałam przeczytać, ale w natłoku zajęć szkolnych i stosu lektur nie było na to zbyt dużo czasu. Ta przymusowa kwarantanna była dla mnie czasem mimo wszystko wyjątkowym. Slow life nabierało nowego znaczenia, a ja starałam się wykorzystać ten czas dla siebie. Czytałam, uczyłam się czegoś (zazwyczaj innego niż w szkole), ale też oglądałam filmy i wściekałam się, że w telewizji przez pół dnia emitowane są seriale, które zdają się nigdy nie kończyć. 

Obecnie, kiedy przymusowo wszyscy musimy zostać w domach, nie odpuszczamy z mężem i staramy się wykorzystywać ten czas produktywnie. Poza tym, że spędzamy dużo czasu z dziećmi, mąż pracuje zdalnie, to staramy się organizować dzień tak, by zrobić coś dla siebie. Czasami jest to obejrzenie filmu, czytanie książki, a niekiedy nauka. Niestety, w obecnej sytuacji nie mogę kontynuować praktycznej części mojego kursu na prawo jazdy, ale staram się poświęcać codziennie co najmniej 20 minut na naukę przepisów, by później było łatwiej. A skoro nie poświęcam póki co paru godzin tygodniowo na naukę jazdy, to ten czas wykorzystuję na realizowanie kursów online, na które jakiś czas temu zapisałam się. Wczoraj dokończyłam jeden z nich, więc teraz czas na powrót do kursu z dietetyki zaawansowanej.

Przymusowe pozostanie w domu może okazać się korzystne dla naszego rozwoju osobistego. Na blogu w ramach cyklu SLOWBOOK napisałam o kilku interesujących książkach dotyczących zdrowia, holistyki, minimalizmu czy slow life. Tym razem chciałabym opowiedzieć o książce, w której została omówiona ciekawa metoda terapeutyczna. Zacznijmy jednak od tego, że rozmowa z psychologiem to żaden wstyd, a o zdrowie psychiczne należy dbać. To nasz obowiązek jeśli chcemy czuć się dobrze. Z doświadczenia wiem, że problemy, których nie przepracujemy w pewnym momencie "powrócą". Obecnie udanie się na wizytę do gabinetu psychologa jest niemożliwe, ale można odbyć taką wizytę online, np. przez Skype.

Wracając jednak do nowej metody terapeutycznej, o której wspomniałam, to została ona dokładnie opisana w książce "Alchemia snu. Od cierpienia do spełnienia". Autorem tej metody jest Maciej Żbik, który od dwudziestu lat zgłębia tajniki medytacji, buddyzmu czy qigong. W swojej pracy próbuje dostosować to, czego nauczył się z medycyny i systemów wschodnich do sytuacji i problemów z którymi próbują zmierzyć się Europejczycy. Swoją terapię nazywa terapią wglądu. Uczestnicy jego warsztatów bardzo sobie ją chwalą. Dzięki nim udało im się pozamykać wiele otwartych procesów, które sprawiały, że nie mogli ruszyć dalej. 

"Kobiety obawiają się, że gdy postawią na swoją kobiecość, stracą pracę i dochody."

W książce "Alchemia snu (...)" poznajemy proces terapeutyczny kobiety, mężczyzny, a także pary. Ciekawe są relacje osób, które wzięły udział w procesie terapeutycznym Macieja Żbika, jak chociażby "Odbudowałam całą siebie. (...) Nigdy w życiu nie doświadczyłam takiego bycia na swoim miejscu. Zmieniłam swoje życie o sto osiemdziesiąt stopni (...)". W książce wiele razy zetkniemy się z pojęciami animus (wewnętrzny obraz mężczyzny, który kobieta nosi w sobie, który został ukształtowany w wyniku doświadczeń kobiety z męskością) i anima (wewnętrzny obraz kobiety, który mężczyzna nosi w sobie; obraz ten został ukształtowany na bazie doświadczeń mężczyzny z kobiecością). Praca nad tymi obszarami pozwala uczestnikom terapii dokładnie poznać siebie, a w efekcie wprowadzić trwałe, a niekiedy zaskakujące, zmiany. 

"Gdy jesteśmy uważne na to, co się z nami dzieje, nieustająco odkrywamy nowe pokłady nieuświadomionych psychicznych treści."

Trudno wymienić w jednym tekście lekcje z tej książki, trzeba ją po prostu przeczytać. Poza osobistymi doświadczeniami uczestników warsztatów i terapii Macieja Żbika, możemy przeczytać i dowiedzieć się o osobowości nadrzędnej, o wpływie jaki ma na nas obraz matki lub mężczyzny wykreowany na bazie doświadczeń z kobiecością lub męskością (głównie w oparciu o relacje z matką lub ojcem). Przeczytamy także o medytacji, o miejscach mocy (są nawet w Polsce), a także o traumie prenatalnej i o tym, jaki może mieć wpływ na nasze życie. Maciej Żbik opowiada także o snach i ich znaczeniu w terapii oraz wizjach. 

Książka jest ciekawa, może okazać się pomocna dla psychologów czy osób, które zastanawiają się nad rozpoczęciem terapii lub zmianą metody terapeutycznej. "Alchemia snu (...) to zbiór wywiadów uzupełniony słowniczkiem, nie jest to jednak książka, którą będziemy czytać "do poduszki". 

Książkę można obecnie kupić w promocyjnej cenie w księgarni internetowej Sensus.




Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Wydawnictwu Sensus.

Nie jest łatwo spędzać całe dnie w domu z dziećmi, ale od naszego nastawienia zależy, jak będą wyglądać te dni. O tym, jaki my mamy sposób na dobry początek dnia, jak mój trzyletni synek dał mi niezwykle cenną lekcję i co wspólnego z tym wszystkim ma "Hakuna matata"?





Niedawno mama opowiedziała mi przez telefon o pewnym zajściu przed piekarnią. W kolejce po pieczywo stało kilka osób, w tym pewna młoda kobieta, która była bardzo zła z powodu akcji #zostańwdomu. Powiedziała, że jest zła, bo nie wie już, co robić ze swoim dzieckiem w domu i że nie daje rady, a przedszkola są zamknięte. Był to dopiero czwarty dzień kwarantanny. Wszyscy wiemy, że epidemia koronawirusa daje nam się we znaki. Bycie zamkniętym w domu z dzieckiem non stop jest trudnym doświadczeniem. Uwierzcie mi, wiem co piszę, bo mamą na cały etat jestem od trzech lat, a dlaczego tak się stało, to już materiał na odrębny tekst.

Wiem, jak trudno jest spędzać całe dnie z dzieckiem, zwłaszcza małym, i jak bardzo nużące może być czytanie w ciągu jednego dnia po raz szósty tej samej historii o Smerfach. Jednak teraz, kiedy w domu jest z nami również mąż, staram się czerpać garściami z tych dni. W końcu mam możliwość spędzać więcej czasu z mężem, a dzieci z tatą, nawet pomimo jego pracy zdalnej. Dzięki niej nie przeznacza ponad godziny na dojazdy do biura i może spędzić ten czas z chłopcami, a dla nich jest to niezwykle ważne. Możemy bez pośpiechu zjeść razem śniadanie i obiad. Dlatego jeśli jesteś mamą, która utknęła przymusowo z dzieckiem w domu, to staraj się docenić ten czas. Nie jestem ekspertką od wychowania i nie staram się nią być, ale z perspektywy czasu widzę, jak wiele korzyści przynosi bliskość i aktywne spędzanie czasu z dziećmi. Poprzez wspólne zabawy czy czytanie książek budujemy więź, która może okazać się bardzo cenna dla naszych dzieci w przyszłości.

Jeszcze przed pojawieniem się pierwszego przypadku koronawirusa w Polsce przydarzyła mi się ciekawa sytuacja. Wyszłam z chłopcami na spacer podczas którego jeden z moich synków zaczął śpiewać piosenkę "Hakuna matata" z "Króla lwa". Niby nic nadzwyczajnego, ale on tą piosenkę śpiewał na całe gardło, a gdy próbowałam tłumaczyć, że jest wokół nas wiele osób i może spróbowałby ciszej śpiewać, on robił to jeszcze głośniej. Dałam za wygraną, mimo że było mi początkowo głupio, że w miejscu, w którym przemieszcza się bardzo dużo osób, mój synek śpiewa bardzo głośno. On jednak nikim nie przejmował się i nie zwracał na nikogo uwagi. A ja w końcu odpuściłam, gdy zobaczyłam, jak wiele osób zaczyna uśmiechać się. Na smutnych twarzach osób w różnym wieku zaczęły pojawiać się uśmiechy, gdy mój mały chłopczyk śpiewał

"(...) więc już się nie martw, aż do końca twych dni, naucz się tych dwóch, radosnych słów - Hakuna Matata"

Wiele osób nas zaczepiło podczas tamtego spaceru. Mówili do mojego małego chłopca, że jest po prostu super, że ładnie śpiewa. Niektórzy życzyli mu, by nigdy nie tracił tej swojej radości życia. A ja dostałam bardzo ważną lekcję od tego małego człowieka, by nie przejmować się tym, co ktoś o nas pomyśli. By robić swoje, cieszyć się życiem i nie przestawać czegoś robić tylko dlatego, że ktoś na nas może dziwnie popatrzeć lub powiedzieć coś złośliwego. Wtedy, gdy mój synek śpiewał nikt nie zwrócił mi uwagi. Wszyscy, których mijaliśmy byli naprawdę życzliwi.

Jeśli więc w tym trudnym okresie jesteście zamknięci w domach ze swoimi dziećmi, to bardzo Was proszę - dajcie im szansę. Pozwólcie im, by nauczyły Was tej radości życia i nie zabraniajcie im cieszyć się i robić tego, co tą radość sprawia. No może poza malowaniem ścian kredką.

Ktoś może powiedzieć, ale jak mamy cieszyć się i śpiewać "Hakuna matata", kiedy trwa epidemia, trzeba pracować zdalnie a dziecko chce się bawić, a do tego jeszcze trudna sytuacja ekonomiczna i, być może, niepewna przyszłość. Możemy doświadczać różnych emocji, martwić się o zdrowie/pracę/finanse, ale nie powinniśmy przerzucać swoich lęków i obaw na dzieci. W tym trudnym okresie spróbujmy spędzać z nimi aktywnie dużo czasu i śmiejmy się z nimi. Śpiewajmy, układajmy puzzle. Być może niektórzy z nas mają pierwszy raz od dawna okazję spędzić więcej czasu ze swoimi dziećmi - spróbujmy to wykorzystać i docenić. Mimo wszystko.

Sposoby na spędzanie czasu z dzieckiem w domu

Jest wiele możliwości na wspólne spędzanie czasu bez wychodzenia z domu. Możemy bawić się zabawkami, układać puzzle, czytać bajki, rysować. Możemy też włączyć dzieci w prace domowe i zrobić z tego fajną zabawę. U nas codziennie odbywają się domowe warsztaty kulinarne. Razem z bliźniakami coś gotuję. Jednego dnia dodają składniki na ciasto na pizzę, mieszają rozczyn drożdży i próbują rozwałkować ciasto. Innego robią czekoladowy krem z daktyli i dodają do miski wszystkie składniki. Kruszyli już ciasto nad owocami, by zrobić deser z kruszonką. Za każdym razem, gdy w mięsnym menu (dzieci nie są wege) są schabowe, to oni biorą tłuczek do mięsa i je rozbijają. Mogłabym tak jeszcze dużo wymieniać.

Siostrzenica chłopców razem z mamą, która jest chemiczką, wykonuje proste doświadczenia chemiczne i nagrywa filmiki.

Jest naprawdę mnóstwo możliwości. Jeśli nie macie pomysłów, to poszukajcie w Internecie na blogach, stronach poświęconych wychowaniu dzieci, edukacji domowej i internetowych wydaniach różnych magazynów dla dzieci. 

Jak dobrze zacząć dzień?

U nas w domu codziennie rano przed śniadaniem lub po jest czas na poranek z piosenkami i wtedy razem słuchamy i śpiewamy właśnie "Hakuna matata". Razem wygłupiamy się, śmiejemy i czasami bardzo głośno śpiewamy 

Jeszcze rok temu zwiędłe i pomarszczone warzywa wyrzucałam do śmieci. Za każdym razem dopadały mnie później wyrzuty sumienia i złość, że marnuję jedzenie, ale też pieniądze. Od jakiegoś czasu staram się gotować z takich pomarszczonych warzyw i wychodzi mi to coraz lepiej. Dzisiaj chcę podzielić się z Wami prostym przepisem na zupę (wegańską) krem z pomarszczonego bakłażana i cukinii. 

Marnowanie żywności jest powszechnym problemem. Z raportu Federacji Polskich Banków Żywności wynika, że w 2019 roku do wyrzucania jedzenia przyznało się 42% Polaków. Najczęściej wyrzucane są pieczywo (23,7%), wędliny (12,8%), świeże owoce (12,6%). Problem dotyczy nie tylko gospodarstw domowych, ale także sklepów, kawiarni, restauracji. Z danych podanych przez Eurostat w 2006 roku w Polsce na śmietnik trafia aż 9 milionów ton produktów spożywczych! Najczęstsze powody wyrzucania jedzenia przez gospodarstwa domowe to przede wszystkim przeterminowane produkty, pleśń pojawiająca się na produktach świeżych. Inną przyczyną jest także przygotowywanie zbyt dużych porcji jedzenia, którego nie jesteśmy w stanie spożyć, zanim zacznie się psuć, lub zwyczajnie nie mamy ochoty, by ugotowany rosół jeść przez trzy dni z rzędu. 

Problem marnowania żywności jest poważny ze względu na skutki ekonomiczne, ekologiczne i społeczne. Federacja Polskich Banków Żywności w raporcie z 2019 roku podała, że w Polsce w skrajnym ubóstwie żyje już ponad 2 miliony ludzi. Niepokojące jest też to, że zaledwie rok wcześniej takich osób było o ponad 400 000 mniej. W obliczu takich danych oraz coraz poważniejszych problemów w sferze ekologii i środowiska, marnowanie jedzenia jest nieodpowiedzialne i nieetyczne.

To, co możemy zrobić to po prostu przestać marnować jedzenie i maksymalnie wykorzystywać to, co mamy. Zamiast wyrzucać do śmieci podsuszaną bułkę - ususzyć ją i zetrzeć na panierkę do kotletów, z czerstwego chleba zrobić grzanki do zupy, z resztek mięsa z obiadu zrobić potrawkę z warzywami. Pomysłów jest naprawdę wiele i wszystko zależy od naszych chęci i kreatywności. A jeśli nie chcemy sami tworzyć przepisów, to w Internecie jest ich mnóstwo. Jasne, może zdarzyć się, że nawet wykorzystując ostatnią zwiędłą łodygę brokuła i tak będziemy wyrzucać jedzenie przez pojawiającą się na nim pleśń. Czasami nie pomagają w tej kwestii nawet małe zakupy i brak robienia zapasów. Ostatnio zdarzyło mi się wyrzucić brokuła, którego różyczki już dzień później zaczęła porastać pleśń. 

Jednak jeśli warzywa są zwiędłe, a nie ma na nich pleśni, to mamy wiele możliwości, by przygotować z nich smaczny i zdrowy obiad. Ostatnio z pomarszczonego bakłażana i cukinii ugotowałam zupę krem. Te warzywa nie za bardzo nadawały się już na zapiekanie ich, ale do zupy były idealne. Dzisiaj chcę podzielić się z Wami przepisem na zupę ze zwiędłych warzyw.

Na przygotowanie tej zupy potrzeba dosłownie kilku minut. Cukinię, bakłażana i obrane ziemniaki kroimy w kostkę. Wrzucamy do garnka i zalewamy wodą. Gotujemy aż warzywa będą miękkie, po czym miksujemy (użyłam blendera ręcznego). Na koniec przyprawiamy solą i pieprzem. Zupa dobrze smakuje z grzankami. Można dodać do niej także różne ziarna, ja wybrałam pestki słonecznika. 

A jakie są Wasze sposoby na zwiędłe warzywa? Koniecznie napiszcie w komentarzu lub w prywatnej wiadomości.

Co czujecie, gdy przebywacie w swoim domu? Jesteście zrelaksowani czy przytłoczeni nadmiarem? Dawniej nie wierzyłam, że pozbycie się niepotrzebnych rzeczy może sprawić, że będę mogła naprawdę zrelaksować się w swoim mieszkaniu, a sprzątanie go będzie zajmowało niewiele czasu. Jeśli chcielibyście uzyskać podobny efekt, a nie wiecie jak lub czujecie się przytłoczeni pozbywaniem się rzeczy, to mam dla Was ciekawą propozycję, jak stworzyć minimalistyczny dom.

Spokojnie, nie będzie to metoda nakazująca nam dziękowanie rzeczom za to, że ich używaliśmy przez jakiś czas lub po prostu zajmowały miejsce w szafie, do czego namawia urocza Koreanka Marie Kondo. Sposób stworzenia minimalistycznego domu jest prostszy i nie ma w nim żadnych udziwnień. Nie trzeba pukać w książki i im dziękować. Trzeba jednak mieć motywację do zmian i nie ulegać presji bliskich. Joshua Becker w swojej książce "Dom minimalisty. Pokonaj bałagan i ciesz się uporządkowanym życiem" zawarł dokładne wskazówki, jak pozbyć się nadmiaru. Krok po kroku przeprowadza nas przez proces oczyszczania domu - od kuchni, przez sypialnie, aż po garaż i pralnię (jeśli ją mamy). 

Zanim przejdę do tego, jak oczyścić przestrzeń, zacznę od korzyści, jakie otrzymamy. Minimalizmem interesuję się od paru lat i w końcu mogę stwierdzić, że udało nam się stworzyć minimalistyczny dom. Jest w nim jeszcze trochę rzeczy do oddania i sprzedania, ale są to głównie rzeczy po naszych dzieciach. Teraz, mając zdecydowanie mniej przedmiotów czuję się dużo, dużo lepiej. Mogę zrelaksować się w naszym małym mieszkanku, a wraz z pozbyciem się zbędnych rzeczy poczułam ulgę i spokój. Dawniej, gdy czytałam podobne opinie osób, które odgraciły swoje domy, nie chciałam wierzyć, że minimalizm może tak wpłynąć na kogoś. Minęło parę lat i przekonałam się, że stworzenie minimalistycznego domu ma wiele korzyści. To taki dodatkowy bonus.

Joshua Becker w swojej książce przytacza dużo takich historii, udowadniając przy tym, że stworzenie minimalistycznego domu ma bardzo korzystny wpływ na nasze życie i przeróżne jego sfery.

Nicola ze Szwecji opowiedziała Beckerowi o tym, jak wraz z odgraceniem domu zaczęła lepiej i efektywniej w nim odpoczywać. W końcu zniknęły jej problemy ze snem. Wstawała wypoczęta, a dzięki temu miała więcej energii na podejmowanie nowych wyzwań.

"Nigdy nie porządkuj tego, czego możesz się pozbyć"

Joshua Becker

Jessica z USA zmieniając swój dom w minimalistyczny, postanowiła wraz z mężem, że w ich dziennym pokoju nie będzie telewizora, radia i żadnych przedmiotów, które mogłyby rozpraszać. Do tego pomieszczenia wstawili wygodne fotele, sofę i... po jakimś czasie okazało się, że to było miejsce w którym spędzali ze swoimi córkami bardzo dużo czasu. Dziewczynki po ciężkim dniu szły do tego pokoju, relaksowały się i... zaczynały opowiadać rodzicom o tym, co się wydarzyło. Wspólnie próbowali później znaleźć rozwiązanie. Który rodzic nie marzy o takiej relacji z dziećmi?

Podobnych historii w książce "Dom minimalisty" jest bardzo dużo.

Oczywiście, minimalizm nie jest "lekiem na całe zło" i nie rozwiąże wszystkich naszych problemów. Jednak nie oszukujmy się - przebywanie w posprzątanym i niezagraconym domu wpływa na nas korzystnie. Pamiętam, jak sfrustrowana byłam, gdy na półkach panował bałagan, a wycieranie z kurzu porcelanowych figurek (jako nastolatka miałam ich trochę) wywoływało moją złość. Sprzątanie jednego pokoju zajmowało mi niemal pół dnia! Dzisiaj mam do sprzątania trochę większą przestrzeń, a poświęcam temu zajęciu mniej czasu. Czuję się zrelaksowana w naszej sypialni i pokoju dziennym. Mamy tylko te rzeczy, które chcemy mieć.

Joshua Becker namawia, by najpierw zastanowić się, jaki mamy cel w swoim życiu i dla swojego domu. Zanim zaczniemy wyrzucać stosy rzeczy, zastanówmy się, dlaczego chcemy to zrobić. Jeśli mieszkamy z rodziną - spróbujmy namówić bliskich, by włączyli się w ten projekt, wówczas będzie łatwiej. 

1. Zaczynaj od najłatwiejszych do sprzątania pomieszczeń, a najtrudniejsze zostaw na koniec.

2. Za każdym razem, gdy zastanawiasz się, czy coś zatrzymać zadaj sobie pytanie "Czy potrzebuję tej rzeczy?".

3. Dopiero po skończeniu porządkowania jednego pomieszczenia zabieraj się za kolejne.

Dokładne wskazówki, jak porządkować poszczególne pomieszczenia i pozbyć się nadmiaru przeczytacie w książce "Dom minimalisty", do czego Was zachęcam. Przeczytałam wiele książek na temat minimalizmu, a ta jest jedną z najlepszych. Poza wskazówkami, jak pozbyć się nadmiaru, autor zawarł wiele porad, np. jakich rzeczy nie powinno się przechowywać w pokoju gościnnym, jak namówić dzieci do ograniczenia konsumpcji, jak przygotować domowe środki czystości, a także jak długo trzeba przechowywać wybrane dokumenty. 

Ponadto w książce zawarte są różne listy z punktami do odhaczenia oraz z pytaniami, dzięki czemu tworzenie domu minimalisty będzie łatwiejsze, zwłaszcza dla osób, które są dopiero na początku swojej drogi do pozbycia się zbędnych rzeczy. 

Niewątpliwą zaletą tej książki są historie czytelników i uczestników spotkań oraz kursów organizowanych przez autora. Dzięki relacjom tych osób możemy dowiedzieć się, jakie korzyści może przynieść zostanie minimalistą.





Za przekazanie książki dziękuję Grupie Wydawniczej Helion i Septem.

Od początku tego roku furorę na Instagramie robią konta, na których ich właściciele pokazują, jak pozbywają się rzeczy. I choć nie uległam temu trendowi, to oczyszczanie naszego mieszkania idzie mi naprawdę nieźle. Nie dość, że zyskałam sporo miejsca w szafach, to jeszcze zarobiłam niezłą sumę na wakacje.

Wróćmy jednak na chwilę do wyzwań z Instagrama. Gdy pierwszy raz natknęłam się na jedno z nich, którego celem było usunięcie z domu 100 przedmiotów, to wydawało się to mimo wszystko dużo. Jeśli macie podobne odczucia i myślicie, że trudno by było znaleźć aż tyle zbędnych rzeczy w mieszkaniu, to zapewniam, że jest zupełnie inaczej. O ile pozbycie się 100 rzeczy jest wyzwaniem, to co powiecie na to, w którym trzeba oczyścić swój dom aż z 1000 przedmiotów?

Wiele osób chciałoby pozbyć się zbędnych rzeczy ze swoich domów, ale nie wiedzą jak zabrać się za to. Przeglądanie tego wszystkiego, co nagromadziliśmy latami może być przytłaczające. Jednak z doświadczenia wiem, że odkładanie pozbycia się tego, co nie jest nam potrzebne nie rozwiązuje problemu, a staje się źródłem frustracji zupełnie niepotrzebnie. Nie łudźmy się też, że w ciągu jednego dnia lub miesiąca usuniemy z domu wszystko, co zbędne. Oczyszczanie przestrzeni to proces, dlatego też warto przeznaczyć w domu miejsce, np. półkę w szafie, na przedmioty, których będziemy pozbywać się sukcesywnie. Nawet jeśli już z naszego domu znikną wszystkie niechciane i nieużywane przedmioty, to z czasem mogą pojawić się nowe. Niekoniecznie muszą być kupione przez nas, ale choćby przez osoby, które będą nas odwiedzać lub w ramach prezentów urodzinowych. Dlatego też taka półka na zbędne rzeczy jest dobrym rozwiązaniem. U nas znajdują się na niej także te przedmioty, które aktualnie próbujemy sprzedać w Internecie.

Sposobów na oczyszczenie przestrzeni domowej jest naprawdę wiele. Mogłabym wymienić wszystkie, o których czytałam, ale to raczej materiał na zupełnie inny tekst. Zamiast tego, chciałabym podzielić się tym, co sprawdza się u nas. Przede wszystkim co 2-3 miesiące robimy przegląd domowej apteczki i wszystkie przeterminowane lekarstwa oddajemy do apteki.

Mniej więcej co trzy miesiące robię też przegląd ubrań dzieci i odkładam na naszą półkę do zadań specjalnych te, których nie będą już nosić. Takie przeglądy sprawdzają się także w kuchni w przypadku produktów z długim terminem do spożycia.

Cykliczne przeglądanie wyżej wymienionych kategorii rzeczy zdecydowanie sprzyja minimalizmowi i szczerze Wam taką strategię polecam.

Jednak zanim do tego dojdziemy, trzeba zrobić gruntowny porządek w domu. Odgracanie naszego domu podzieliłam na strefy. Najpierw zajęłam się kuchnią z której zniknęły zbędne patery na ciasta (dzięki trosce przyjaciół i rodziny mieliśmy aż 3!), miski, kubki i szklanki, których od dawna nie używaliśmy. I choć mamy mniej rzeczy w kuchennych szafkach, to na przekazanie dalej na naszej półce do zadań specjalnych czeka tradycyjny biały obrus, salaterki, cienkie świece.

Łazienka - tutaj poszło zdecydowanie łatwiej. Oddałam dużo nowych kosmetyków i ich próbek bliskim i w trakcie naszej świątecznej akcji szykowania paczek dla potrzebujących. Artykuły te w większości przypadków dostałam na prezenty, dzięki czemu miałam bodajże pięć dużych opakowań balsamu do ciała. Pozbyłam się nadmiaru środków czystości, zwłaszcza, że ze względu na alergie i AZS od dawna stawialiśmy raczej na naturalne środki do czyszczenia.

Największym wyzwaniem był (i nadal jest) pokój dzieci, do którego ciągle trafiają nowe zabawki i książki w większości przypadków kupowane nie przez nas. Karton zabawek przekazałam dzieciom z rodzin z trudną sytuacją materialną. Część z nich sprzedałam.

Przede mną jeszcze trochę rzeczy do pozbycia się z domu. Wkrótce napiszę też o tym, jak minimalizm i oczyszczenie przestrzeni pozytywnie wpłynęły na mnie i naszą rodzinę. Jestem także ciekawa jakie Wy macie doświadczenia z pozbywaniem się rzeczy, a także czy idea minimalizmu jest Wam bliska. Koniecznie napiszcie w komentarzu lub w prywatnej wiadomości.