Odkąd pamiętam zawsze przejmowałam się opiniami innych osób na temat wyglądu czy działań. Pogubiona z poczuciem, że jestem niewystarczająco dobra sabotowałam swoje działania, aż w końcu w ostatnich miesiącach nastąpił przełom. O tym, co mi pomogło i jak naprawdę pokochać siebie dzisiaj jest ten artykuł.

Na wstępie chciałabym napisać, że jest to niezwykle ważny i odważny dla mnie tekst, przy pisaniu którego musiałam "wyjść ze strefy komfortu". Ten blog jest jednak o świadomym, wolniejszym życiu i uważności, a samoświadomość i akceptacja siebie są kluczowe, by czuć się szczęśliwym i żyć naprawdę świadomie. Dlatego też stworzyłam taki mini przewodnik sprawdzonych metod, jak pokochać siebie. W tym miejscu chciałabym także podziękować moim dwóm przyjaciółkom, które wykonały ogrom pracy w ostatnich latach próbując wytłumaczyć mi, że to wszystko, co robię ma sens i wartość.

Odkąd pamiętam chyba nie było świąt czy rodzinnego spotkania podczas których ktoś nie skomentowałby tego, jak wyglądam. Czasami ocenie podlegało także to, co robię. Nie były to złośliwe komentarze, ale mimo tego skutecznie podkopywały moją pewność siebie i samoocenę. Podobnie było z opiniami oraz komentarzami osób, z którymi nie łączyły mnie bliższe relacje, np. w szkole, na studiach czy w pracy. Zupełnie niepotrzebnie przejmowałam się tym, co ktoś powiedział, a poddając daną opinię wielokrotnym analizom dochodziłam do wniosku, że ta osoba chyba faktycznie ma rację i nie powinnam angażować się w dany projekt, bo "nie dam rady", "nie nadaję się", "za mało wiem i umiem". Te wszystkie sytuacje i opinie dla osoby wysokowrażliwej (czy nadwrażliwej) sprawiały, że ciągle czułam się niewystarczająco dobra, a w efekcie sama sabotowałam swoje działania. W ten sposób zaprzepaściłam wiele szans i okazji na fajne projekty, współprace czy nawet na wydanie książki. Podobnie bardzo długo myślałam o moim blogu, o którym od niedawna wie garstka znajomych.

Nie mam 90 cm w biodrach, nie założyłam na macierzyńskim firmy, nie mam idealnie wymuskanego mieszkania i... pierwszy raz od dawna czuję się dobrze z tym, co mam, co osiągnęłam. Wolę żyć w zgodzie ze sobą niż spełniać wymagania innych. Robić wszystko w swoim tempie. Chodzić w sukience z lumpka, biegać boso po mokrej trawie, skakać do basenu bez przejmowania się fałdką na brzuchu, pisać bloga bez zastanawiania się co pomyślą o nim rodzina i znajomi, śpiewać Beyonce podczas gotowania, tańczyć do latynoskiej muzyki i cieszyć się każdą chwilą. Być tu i teraz bez tych wszystkich doskonałości.

W końcu jestem bliżej siebie. W końcu czuję wewnętrzny spokój i harmonię. Prostota, slow life, wege i minimalizm to takie moje drogowskazy. Po tych wszystkich doświadczeniach i pracy nad sobą na wielu płaszczyznach stworzyłam mini przewodnik, w którym dzielę się działaniami w kilku obszarach dzięki którym nasza samoocena może być lepsza niż dotychczas.

Wsparcie psychologa 

Niewątpliwie ogromny wpływ na zmianę postrzegania siebie miała praca z panią psycholog Martą Zielińską z Pracowni Harmonia, z którą odbyłam kilka godzin rozmów. Jeśli zastanawiacie się nad rozmową z psychologiem, to szczerze polecam Panią Martę, która jest niezwykle ciepłą, miłą i kompetentną osobą, a co ważne w obecnej sytuacji, prowadzi także konsultacje online.

Podczas naszych spotkań być może nie było widać znaczących postępów i zmian, ale każde z tych spotkań było dla mnie niezwykle ważne, cenne, a niektóre przełomowe. Zdarzyło się, że po wyjściu z gabinetu targało mną tak wiele emocji, że musiałam trochę pospacerować i ochłonąć zanim wróciłam do domu. Musiałam przemyśleć to wszystko, co usłyszałam i do jakich wniosków doszłyśmy. Od Pani Marty usłyszałam tak wiele ciepłych słów, które niejednokrotnie wzruszyły mnie. Nie były to pochlebstwa mające mi poprawić humor, ale szczere opinie dotyczące wielu aspektów, które do tej pory pamiętam i dzięki którym zaczęłam doceniać siebie.

Pod wpływem tych wszystkich rozmów z moją panią psycholog zaczęłam uciszać tego wewnętrznego krytyka w mojej głowie, myśleć o sobie lepiej i doceniać siebie. W końcu zaczęłam dostrzegać, jak wiele potrafię robić. Zamiast skupiać się na niedoskonałościach i wyszukiwać sobie kolejne powody do zmartwień i zaniżania swojej samooceny zaczęłam doceniać siebie i działać. Ostatnie miesiące, tygodnie były szczególnie intensywne dla mnie w pracy nad swoją samooceną. 

Wiele razy czytałam i słyszałam, że aktywność fizyczna ma zbawienny wpływ na psychikę i samopoczucie. Niby to oczywiste i chyba wszyscy o tym wiemy, a jednak z regularnością ćwiczeń bywa różnie. Co prawda, biegałam 1-2 razy w tygodniu, spacerowałam, ale nic poza tym nie robiłam. Nie zwracałam także za bardzo uwagi na dietę. Niektórzy z Was wiedzą, że pasjonuję się zdrowym odżywianiem i wpływem diety na zdrowie, wiem jaki sposób odżywiania jest dla mnie najkorzystniejszy, a mimo tego na kilka miesięcy robiłam wiele przeciwko sobie w kwestii diety. Podsumowując dogadzałam sobie i jadłam produkty, które mój organizm źle toleruje. Przez to wszystko nie czułam się dobrze fizycznie, co przekładało się także na niezbyt najlepszą formę psychiczną i postrzeganie siebie.

Wprowadzenie konkretnych zmian w diecie, a raczej powrót do dawnego sposobu odżywiania, oraz regularna aktywność fizyczna sprawiły, że moja samoocena znacznie poprawiła się. Rozkładanie maty kilka razy w tygodniu i ćwiczenia potrafią zdziałać cuda, nie tylko w kwestii wyglądu. Od jakiegoś czasu ćwiczę przede wszystkim po to, by poczuć się dobrze, dla tych endorfin po treningu, a także by wyciszyć się. O tych ćwiczeniach, które są dostępne za darmo na YouTube napisałam w artykule "Jak zadbać ekonomicznie o dobrą formę i nastrój w domu".

Od paru tygodni codziennie wieczorem, gdy leżę już w łóżku, a w domu panuje błogi spokój i cisza, zamykam oczy i przypominam sobie te wszystkie dobre rzeczy, które wydarzyły się. Czuję wdzięczność za czas spędzony z chłopcami, gotowanie przy muzyce latino, dzięki czemu przypominają mi się cudowne tygodnie spędzone na Wyspach Kanaryjskich. Za wspólne posiłki, czytanie przez kilka godzin bajek z chłopcami i wszystkie rozmowy z mężem. To tylko przykłady, bo każdego dnia doświadczamy czegoś nowego, jak dzisiaj rano, gdy mój mały chłopczyk uściskał mnie, bo przyniosłam z piekarni rogaliki francuskie na śniadanie, których nie jadł od tygodni. Dla niektórych mogą to być błahostki. Kiedyś też tak myślałam, aż zaczęłam dostrzegać te drobne rzeczy i cieszyć się nimi. I uwierzcie, dzięki temu naprawdę zaczęłam częściej odczuwać radość i szczęście. Bo szczęśliwym się bywa, a na to poczucie szczęścia składają się nie wielkie wydarzenia z fajerwerkami, ale takie proste zdarzenia. Trzeba tylko nauczyć się je dostrzegać i być na nie uważnym.

Moja bliska przyjaciółka wiele razy próbowała mi wytłumaczyć, żebym trochę zaczęła odpuszczać, ale minęło sporo czasu zanim zmieniłam swój model działania. Nie chodzi wcale o lenistwo i osiadanie na laurach, ale o to, by nie nakręcać się i nie podnosić sobie każdego dnia poprzeczki jeszcze wyżej. Nie czytać każdego dnia książki tylko w celach nauki, ale czasami także dla przyjemności. By nie spędzać każdego wieczoru na przerabianiu kolejnych lekcji z kursu internetowego, ale by czasami zrobić coś, co będzie po prostu relaksem. Nie zawsze musi to być ambitny film, a po prostu komedia. Zamiast Michela Buble - radosne piosenki Shakiry. Na wszystko jest czas i warto znaleźć w tym balans. 

Niewątpliwie nie bez znaczenia jest to, co wydarzyło się odkąd zaczęłam pisać bloga. O Slow Life Studio od niedawna wie garstka moich znajomych, a przede mną ważny moment wyjścia z własnej strefy komfortu i powiedzenia kolejnym osobom z bliskiego mi otoczenia o blogu. Wcześniej bardzo przejmowałam się opiniami innych, tym co pomyślą o Slow Life Studio. Jednak odkąd ten blog istnieje wydarzyło się tak wiele pozytywnych rzeczy. Poznałam wyjątkowe osoby, które cenię, a z niektórymi miałam okazję współpracować. Usłyszałam tak wiele pozytywnych słów od Was - Czytelników, a także obserwatorów Slow Life Studio na Instagramie i Facebooku (zapraszam do śledzenia:), że zaczęłam w końcu dostrzegać, że to co tutaj robię ma dla wielu osób sens i wartość. Dziękuję Wam za każdy przeczytany artykuł, komentarze tu na blogu, ale też na Instagramie i Facebooku. Za wszystkie wiadomości, udostępnienia i polubienia w mediach społecznościowych. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. A kiedy dostaję od Was wiadomości, że to co napisałam zainspirowało kogoś do zmiany, że zaczął doceniać to co ma, żyć bardziej minimalistycznie i wolniej, to czuję ogromną radość i wdzięczność.


Przeszłam bardzo długą drogę, by czuć się dobrze ze sobą i wiem, że praca nad samooceną to proces, który nie zakończy się pewnego dnia. Każdy z nas w swoim życiu niejednokrotnie zetknie się z krytyką, przykrymi działaniami innych czy zdarzeniami, które zachwieją wiarą w siebie i swoje możliwości. Jednak mając solidne podstawy i samoocenę, która nie jest zaniżona będzie łatwiej wówczas przetrwać. 

W ramach cyklu "Roślinne piątki" co tydzień na blogu będę publikować nowy przepis na danie roślinne. Bez wymyślnych składników, proste i, co najważniejsze, smaczne. Publikowane przepisy wpisują się w ideę ruchu zero waste i gotuję, nie marnuję, a do ich przygotowania często można wykorzystać czerstwe pieczywo czy pomarszczone warzywa.

Niedawno na blogu podzieliłam się z Wami przepisem na krem z białych warzyw do przygotowania którego można wykorzystać pomarszczone warzywa i... czerstwy chleb. Przepis cieszył się dużym powodzeniem (także na Facebooku - serdecznie zapraszam do śledzenia). 

Tym razem zapraszam na placki warzywne, które są prawdziwą bombą witaminową. Dzięki warzywom wykorzystanym do ich przygotowania dostarczamy organizmowi witaminy A, B1, B2, B6, C, E, K, jak również kwas foliowy, cynk, fosfor, potas, magnez, sód, wapń, żelazo oraz błonnik. Jeśli nie przepadacie za tradycyjnymi plackami ziemniaczanymi, to mimo wszystko nie rezygnujcie z wypróbowania tego przepisu. Jako dziecko robiłam co mogłam, żeby nie zjeść placków ziemniaczanych i do tej pory za nimi nie przepadam. Zdecydowanie wolę przygotować placki z przeróżnych warzyw i przypraw, po czym podać je z aromatycznym sosem. Poza tym te placki są moją tajną bronią w karmieniu dzieci na przemycenie do ich diety warzyw, których normalnie nie tknęliby.

Ziemniaki, cukinię i pietruszkę trzemy na tarce o małych oczkach, po czym trochę odsączamy (odlewamy) sok z cukinii. Pora i liście szpinaku kroimy na małe kawałki. Dodajemy do pozostałych warzyw i wsypujemy mąkę. Zmielone siemię lniane wsypujemy do odrębnego naczynia, zalewamy dwiema łyżkami ciepłej wody, mieszamy i czekamy kilka minut. Siemię lniane można zastąpić jajkiem.

Gdy siemię jest już gotowe dodajemy je do miski z pozostałymi składnikami, a następnie wsypujemy przyprawy: sól, czosnek (może być granulowany) i pieprz (warto nie dodawać go zbyt dużo ze względu na pora, który może być ostry). Całość mieszamy i nakładamy łyżką na rozgrzany na patelni olej. Smażymy po kilka minut z każdej ze stron na złocisty kolor. 

Placki podałam z sosem pomidorowym. Do zwykłej passaty pomidorowej dodałam jedynie czosnku oraz tymianku (mogą być inne zioła). 

Smacznego!

W tym miesiącu miałam pierwszy raz w życiu morsować w Bałtyku, wziąć udział w jogowym campie, zdać egzamin na prawo jazdy, a za miesiąc przebiec półmaraton. W tym tygodniu mój mąż miał pływać jachtem u wybrzeża Chorwacji, a do tego... Każdy z nas miał dużo planów i marzeń, które będą musiały jeszcze trochę poczekać na realizację. Nie chcę rozpisywać się na temat całej sytuacji związanej z wirusem, a przygnębiające wiadomości i dane statystyczne dawkuję sobie dla własnego zdrowia psychicznego.

W ostatnich latach poprzez wiele różnych problemów zdrowotnych chłopców nauczyłam się, żeby w każdej sytuacji doszukiwać się pozytywów. Nie jest to łatwe, a do tego niezrozumiałe dla bardzo wielu osób. Bo jak niby można nie płakać na szpitalnym korytarzu, tylko myśleć o wspólnej wycieczce, gdy to wszystko zakończy się? Można, trzeba po prostu przesunąć horyzont, jak napisała kiedyś Martyna Wojciechowska. I ja ten horyzont zawsze staram się przesunąć i dostrzegać nawet te drobnostki, które sprawiają, że mam ochotę uśmiechnąć się, nawet gdy jest ciężko. Tak, jak teraz, gdy wszystkie plany misternie układane od dawna legły w gruzach, a przyszłość jest niepewna. Jeszcze bardziej niż kiedyś staramy się być tu i teraz. Paradoksalnie, to przymusowe wolniejsze życie mimo wszystko wpływa korzystnie na wiele osób. Słyszałam od wielu koleżanek, rodziny, ale czytałam też u blogerek, że w końcu mają czas, żeby zrobić coś dla siebie. Niby wiemy, że self-care jest bardzo ważny, ale gdy pada pytanie Co ostatnio zrobiłaś dla siebie? (kliknij w link, kryje się pod nim fajny tekst), okazuje się, że jednak stawiamy siebie na ostatnim miejscu. A teraz wreszcie jest czas na realizację pomysłów, przeczytanie książki i wiele, wiele innych zajęć, na które dawniej brakowało czasu lub chęci. Niespodziewanie wszyscy dostaliśmy sygnał ostrzegawczy, że jutra może nie być, a odkładanie wszystkiego na później nie ma sensu.

Kiedyś, gdy byłam nastolatką, wydawało mi się, że szczęście to luksusowe podróże, wielki dom lub mieszkanie z tarasem i świetna kariera. Przeglądałam Twój Styl wyobrażając sobie, jak może wyglądać moje idealne życie stworzone na wzór tego wykreowanego przez redakcję wspomnianego legendarnego miesięcznika. Nadal lubię czasami przeczytać publikowane w nim artykuły, jednak nie chłonę tak jak dawniej wizji spełnionej i atrakcyjnej kobiety kreowanej przez redaktorów.

Oprzytomniałam. Prawdziwy luksus to coś zupełnie innego niż ubrania od projektantów i dwustumetrowy dom, którego mieszkańcy spędzają czas razem jedynie podczas obiadu. Szczęście to nie tylko możliwość podróżowania. To te chwile, kiedy pieczesz z dziećmi chlebek bananowy. Gdy razem siadacie na balkonie i zjadacie margharitę i leżycie we czwórkę w łóżku w środku tygodnia do godziny dziesiątej (mimo pracy zdalnej). Te ostatnie tygodnie to dla mnie kolejna lekcja pokory i nauka celebrowania życia. Wydawało mi się, że do tej pory wychodzi mi to naprawdę nieźle, ale przymusowe zamknięcie w domu uświadomiło mi, że mam w tej kwestii jeszcze trochę do przepracowania.

O tym przepisie mówiłam na Instagramie już dawno temu i wreszcie publikuję go na blogu. Od tamtej pory zrobiłam tą zupę kilka razy i z ręką na sercu polecam ją wszystkim. Zdrowa, sycąca, prosta i smaczna, więc koniecznie wypróbujcie ten przepis. A do tego to kuchnia "less waste" i "zero waste".

Nie lubię marnować jedzenia i jak mogę staram się wykorzystywać to, co mamy w lodówce oraz szafkach. O tym, jak Polacy marnują żywność i co zrobić, by tego nie robić można przeczytać w artykule Co zrobić ze zwiędłymi warzywami i przepis na krem z cukinii. Najczęściej do kosza wyrzuca się niestety pieczywo. Zazwyczaj robiłam z niego grzanki do zup i sałatki, ale ostatnio spróbowałam dodać trochę chleba prosto do garnka z zupą. Nie wiedziałam, co z tego wyjdzie, ale powiem Wam, że to jedna z moich lepszych zup krem, jakie ugotowałam w swoim życiu. Naprawdę polecam ją każdemu. Wystarczy tylko trochę warzyw i mogą być pomarszczone. Mój prywatny krytyk kulinarny rozsmakował się w tej zupie i za każdym razem, gdy ją gotuję zjada jej bardzo dużo, a nie będę ukrywać, że zdarza się to niezwykle rzadko. Poniżej publikuję przepis i jestem bardzo ciekawa Waszej opinii. Będzie mi bardzo miło, gdy zostawicie komentarz pod tekstem lub napiszecie wiadomość na maila.

Obrane i pokrojone na małe kawałki warzywa wkładamy do garnka i zalewamy wodą tak, by były przykryte. Gotujemy aż będą miękkie. Następnie dorzucamy czerstwe kawałki chleba. Dodałam połamane na małe kawałki dwie kromki pszennego chleba, ale można wykorzystać również ciemne pieczywo. Zatapiamy chleb w zupie, by dobrze namoczył się, po czym całość miksujemy na gładki krem. Na koniec doprawiamy solą i pieprzem wedle uznania. Do podania zupy warto dodać natkę pietruszki. Zanim dodacie do kremu z białych warzyw śmietany najpierw go spróbujcie. Do większości zup zabielanie śmietaną nie jest konieczne, a ten krem jest naprawdę smaczny, a poprzez dodanie trochę chleba jego konsystencja jest lepsza.

Minione Święta Wielkanocne były nietypowe i nie jest to nic odkrywczego. Media społecznościowe i blogi wręcz zalała fala zdjęć z tabletami i telefonami na których można było zobaczyć video konferencje z bliskimi. Przeczytałam wiele komentarzy, że to smutne i dziwne święta, a dla mnie były... jednymi z najlepszych.

Nie, nie zwariowałam. Naprawdę myślę, że były to całkiem niezłe święta. Oczywiście, że chciałabym spotkać się z bliskimi zamiast rozmawiać podczas video konferencji. Wolałabym pójść na spacer i patrzeć, jak chłopcy beztrosko biegają po podwórku u dziadków, a nie ukradkiem wymykać się na balkon, żeby tylko dzieci nie zobaczyły. Oprócz ogólnonarodowej kwarantanny my od paru dni mamy również swoją z powodu wzmożonej alergii synka, także gra w piłkę w naszym małym ogródku też jest zabroniona. Jednak mimo tych wszystkich ograniczeń pierwszy raz od paru lat nie czuję się zmęczona świętami. Zupełnie nie brakowało mi spędzania całego dnia przy stole z przerwą na krótki spacer, bo trzeba się poruszać, bo przecież jeszcze tort, kolacja i mnóstwo jedzenia. Nie brakowało mi oglądania wszystkich odcinków "Znachora", którego zawsze mój teść włączał ku radości mego męża. Nie brakowało mi też białych koszul, eleganckiej sukienki i pośpiechu, że już czas jechać do drugich dziadków na obiad, a tu jeszcze jesteśmy w trakcie śniadania i odwrotnie. 

Slow life, czyli w swoim własnym tempie

Te święta były naprawdę spokojne i na naszych zasadach. W sobotę, gdy dzieci poszły spać szybko przygotowałam proste i ulubione danie moich trzech mężczyzn na obiad, wege kotlety, upiekłam bułeczki na śniadanie i zrobiłam zaledwie 4 jajka faszerowane. Rano bez pośpiechu usiedliśmy w piżamach do stołu przykrytego białym obrusem. Wypiliśmy z mężem ulubioną kawę z kawiarki, zjedliśmy jajka w koszulce z awokado i próbowaliśmy wytłumaczyć chłopcom dlaczego mówi się, że jajko jest w koszulce. Dzień upłynął nam na czytaniu książek, zabawach, rozmowach i oglądaniu bajek. A wieczorem, gdy dzieci już spały razem z mężem zrobiliśmy brownie w normalnej wersji, a nie fit. Otworzyliśmy wino, włączyliśmy naprawdę dobrą komedię, a później zjadaliśmy gorące ciasta czekoladowe z lodami waniliowymi. Totalna rozpusta i beztroskie chwile. 

W poniedziałek wstaliśmy o nieprzyzwoitej jak na święta godzinie, zjedliśmy już normalne "nieświąteczne" śniadanie i... robiliśmy dokładnie to, co dzień wcześniej. I choć dzieci tego dnia miały trochę gorsze humory, to i tak było naprawdę dobrze. Na koniec, gdy już spali rozłożyłam matę, żeby spalić choć trochę brownie i usiadłam, żeby napisać ten tekst.

Spędziliśmy te święta po swojemu. Nie ubieraliśmy się w eleganckie ubrania, bo jest Wielkanoc, tylko postawiliśmy na wygodę. Robiliśmy to, na co mieliśmy ochotę i w swoim własnym tempie. Nie czułam się spięta, zmęczona czy przejedzona (może poza brownie) jak to zazwyczaj bywało w poprzednich latach. To były pierwsze święta, jakie spędziliśmy w naszym domu i za to też jestem wdzięczna. Cieszę się, że ominęło nas tym razem kilkudniowe ustalanie na którą godzinę i którego dni powinniśmy iść na śniadanie, obiad i kolację do bliskich. Ominęło nas też ustalanie menu i podział, kto ma jakie dania przygotować. Naprawdę zupełnie nie brakowało mi tych ustaleń, które niekiedy wiązały się ze stresem, napięciem. Dla mnie to też cenna lekcja, by w kolejnych latach spróbować spędzać i organizować świąteczne dni z rodziną inaczej niż poprzednio. By być bliżej siebie. A z naszymi rodzinami już umawiamy się na wspólne weekendy, pierwsze grillowanie na tarasach, spacery po lesie i późne śniadania, które zahaczają o porę obiadową. Już niedługo nadrobimy zaległości, a dzisiaj czuję wdzięczność za te dwa dni.

Plany na wiosnę miałam ambitne, ale w ciągu ostatnich tygodni diametralnie uległy zmianie. I choć każdego dnia targają mną różne emocje to mimo wszystko wolę wykorzystać ten przymusowy slow life i zrobić coś dla siebie. Jedną z tych rzeczy jest zadbanie o dobrą dietę i formę fizyczną. Dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami treningami, dzięki którym w ciągu dwóch tygodni zauważyłam pierwsze efekty.

Na początku tego roku napisałam, że pod koniec maja zamierzam przebiec Półmaraton Warszawski. Przygotowania do niego nie zawsze wyglądały tak, jakbym tego chciała, ale chyba każda mama łącząca wiele obowiązków doskonale mnie teraz zrozumie. Na trening wychodziłam 2-3 razy w tygodniu i byłam naprawdę szczęśliwa, gdy w tym roku przebiegłam swoje pierwsze 10 kilometrów i nie padałam po tym ze zmęczenia na podłogę. W ostatnich tygodniach wszystko zmieniło się i choć początkowo w trakcie kwarantanny wyjście do lasu czy na bieganie było możliwe, to i tak tego nie robiłam. A w obliczu obecnej sytuacji epidemiologicznej Półmaraton Warszawski został odwołany, a nowa data jego realizacji ma zostać podana pod koniec kwietnia. W tej sytuacji mogłabym płakać, załamywać ręce lub wściekać się, ale już wielokrotnie przekonałam się, że w kryzysowych sytuacjach lepiej czuję się, gdy działam. Nie wiem, jak będzie wyglądało nasze, moje życie po zakończeniu kwarantanny, ale ten czas wolę poświęcić, by zadbać o siebie na różnych polach. Jednym z nich jest właśnie zdrowie i aktywność fizyczna. Nie wiem, kiedy odbędzie się półmaraton, nie mogę biegać, ale mogę w domu wzmacniać wytrzymałość organizmu i mięśni. Mogę poprawić jego wydolność i kondycję, co w przyszłości przełoży się na lepsze wyniki podczas biegania, lepszą formę, zdrowie i samopoczucie.

Nie mam w domu hantli, maszyn niczym w klubie fitness. Korzystam jedynie z małego zestawu czterech taśm oporowych, maty i... telewizora lub telefonu. W tygodniu wykonuję pięć treningów - mieszam cardio z treningami siłowymi, a jeden dzień dodatkowo przeznaczam na jogę.

Wiem, że po Wielkanocy Ewa poprowadzi specjalne wyzwanie z treningami "na żywo" na swoich profilach na Instagramie i Facebooku. I choć raz wzięłam udział w takim wyzwaniu, a o efektach napisałam w artykule "Wyzwanie Ewy Chodakowskiej - czy jest dla każdego", to tym razem o formę wolę zadbać na swoich zasadach. Nie mam aż tyle czasu, by ćwiczyć po ponad 60 minut sześć razy w tygodniu. Nie chcę też nie móc ruszyć ręką, bo w dzień mam co robić w domu i przy bardzo ruchliwych małych chłopcach. Poza tym, że dbanie o formę lub odchudzanie powinny odbywać się w zgodzie ze sobą i w swoim własnym tempie. Dlatego też ćwiczę z Ewą, ale na swoich zasadach.

Korzystam z programów dostępnych na platformie Be Active do której dostęp wykupiłam rok temu i jeśli naprawdę chcecie zmęczyć się i poprawić kondycję, to polecam te programy Ewy: Mission Beach Body, Hot Body, Kick Fit i Bikini. Przy każdym z nich w połowie marzę o tym, by skończyć. To naprawdę intensywne ćwiczenia podczas wykonywania których pot leje się do oczu, ale kiedy widzisz po dwóch tygodniach pierwsze efekty w postaci gładszej i jędrniejszej skóry, to ponownie rozkładasz matę i ćwiczysz.

O ile za korzystanie z platformy Ewy Chodakowskiej trzeba płacić, to na YouTube mamy całą gamę naprawdę fajnych i dobrych treningów. Bardzo często korzystam z programów Gym Break, który tworzą Kasia Kępka (zerknijcie na jej brzuch) i Szymon Gaś. Na ich kanale mamy dostępnych mnóstwo programów i bez problemu znajdziemy program trwający 50 minut, jak i krótsze. Wykonanie treningu Full Body Workout zajmuje tylko 20 minut, ale można przy nim zmęczyć się.

Moim ostatnim odkryciem są ćwiczenia, które na swoim kanale na YouTube udostępnia Ola Żelazo. O tej trenerce słyszałam wielokrotnie, ale stosunkowo niedawno zaczęłam z nią ćwiczyć i naprawdę polecam. Na kanale Oli jest mnóstwo przeróżnych programów na problematyczne części ciała (brzuch, uda, pośladki), joga, pilates czy jogilates (ten trening dopiero przede mną). U Oli podoba mi się to, że nawet jak mam jedynie 20-30 minut to mogę zrobić trening siłowy po którym naprawdę czuję każdy mięsień. Moim ulubionym programem jest Trening z gumą - pośladki jak marzenie, który trwa nieco ponad 20 minut, ale aktualnie jest dla mnie lepszy niż Volume Chodakowskiej (ćwiczenia z taśmami na pośladki i uda), który trwa dwa razy dłużej.

Od paru tygodni ćwiczę z MM Yoga, czyli Małgorzatą Mostowską. Bardzo lubię spokojny głos Gosi, dokładne wyjaśnienie jak wykonać daną pozycję. Po tych ćwiczeniach czuję się o wiele spokojniejsza i zrelaksowana. Spokojna joga dobrze też uzupełnia inne treningi, które wykonuję w ciągu tygodnia.

Ćwiczenia Gosi Mostowskiej miksuję z tymi stworzonymi przez Kasię Grządkę z kanału Trening na bosaka. Często wykonuję krótkie sekwencje ćwiczeń Kasi na plecy i kręgosłup. Po nich czuję się zdecydowanie lepiej i nie ukrywam, że takie ćwiczenia staram się wykonywać również rano na dobry początek dnia, by trochę pobudzić ciało do aktywności.

Bardzo ciekawi mnie czy Wy także dbacie teraz o aktywność w domu i jakie ćwiczenia wybieracie. Napiszcie proszę w komentarzu lub prywatnej wiadomości. Zapraszam Was także do śledzenia Slow Life Studio na Facebooku i Instagramie, gdzie publikuję dodatkowe treści.

Z małym opóźnieniem publikuję marcowe SLOW TOP z inspiracjami, jak umilić sobie przymusowe siedzenie w domu. Pierwotnie miałam w ramach tego zestawienia opublikować inne inspiracje, ale w dużej mierze realizacja części z nich byłaby związana z wyjściem z domu, a to obecnie jest niemożliwe. Tym razem mam i do Was prośbę - napiszcie w komentarzu (lub prywatnej wiadomości) co polecacie na czas kwarantanny.

Warty zobaczenia dokument Netflixa wyjaśniający, co w ostatnich latach działo się w ocenach i jaki to ma wpływ na cały ekosystem. W roli głównej występuje światowej sławy oceanograf Sylvia Earl dla której ratowanie i ochrona oceanów stało się życiową misją. Film może napawać smutkiem, gdy widzimy, jak w ciągu kilkunastu, kilkudziesięciu lat wymarły połacie rafy koralowej, ale warto go obejrzeć i być świadomym, jak nasze codzienne działania i wybory wpływają na środowisko, a w efekcie na życie nasze i przyszłych pokoleń. Co prawda w związku z epidemią i przymusową kwarantanną pojawiły się informacje, że ze względów bezpieczeństwa lepiej zrezygnować z własnych materiałowych woreczków na pieczywo czy warzywa, ale mimo tego możemy ograniczyć ilość wykorzystywanego w domach plastiku. Możemy kupować kosmetyki w dużych opakowaniach, wodę butelkowaną zastąpić filtrowaną kranówką, a soki w kartonach domowymi kompotami.

Młoda i ambitna pielęgniarka przeprowadza się do niewielkiej mieściny w górach, gdzie nikogo nie zna, a pracować ma z pewnym starszym lekarzem. Teoretycznie wszystko zapowiada się dobrze. Któż nie chciałby zamieszkać blisko przyrody wśród małej społeczności i spędzać wolnego czasu nad brzegiem górskiego potoku? A zamiast pracować na ostrym dyżurze w wielkim szpitalu, być pielęgniarką w małym gabinecie? Cóż, w praktyce okazało się, że dla starszego lekarza pielęgniarka Mel była raczej intruzem niż współpracownicą, a znajomość z pewnym Jackiem i perypetie z innymi mieszkańcami Virgin River nie ułatwiły głównej bohaterce łatwego zaczynania wszystkiego od początku. 

Serial "Virgin River" to przyjemna obyczajówka z ładnymi widokami w tle. Co ciekawe, zdjęcia do serialu były realizowane w Kanadzie. Na Netlfix obecnie dostępny jest pierwszy sezon, a w planie jest realizacja kolejnego. 

Wydarzenia ostatnich tygodni motywują do rozsądnego gospodarowania budżetem domowym, co przekłada się na świadomą konsumpcję i to ostatnie akurat bardzo mnie cieszy. Artykuł, o tym Co zrobić ze zwiędłymi warzywami bardzo Wam się spodobał i był najpopularniejszym tekstem na Slow Life Studio w minionym miesiącu. W marcu opublikowałam też dwa przepisy na dania do przygotowania których można wykorzystać pomarszczone i zwiędłe warzywa. Jeden z nich to przepis na zupę krem z cukinii i bakłażana, a drugi na kopytka z buraka. Uwierzcie, te kopytka są naprawdę proste do zrobienia a smakują bardzo dobrze i to nawet niejadkom. W tym miesiącu dalej pojawią się kolejne przepisy na proste warzywne dania i to takie, które pasują również do mięs i tym, którzy często wybrzydzają.

Staram się nie panikować czytając wiadomości i doniesienia o epidemii i jej konsekwencjach, ale nie będę ukrywać, że niekiedy stres paraliżuje mnie. Mam kilka swoich sprawdzonych sposobów na relaks, a jednym z nich jest codzienna praktyka spokojnych ćwiczeń. O tym, jak dbam o formę w domu i o wszystkim, co pomaga mi ujarzmić stres napiszę w kolejnych artykułach, ale dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami dwoma kanałami na YouTube, które szczególnie polecam.

Jeden z nich prowadzi Kasia Grządka z bloga Trening na bosaka. Kasia jest także autorką książki "Slow trening", o której napisałam w artykule Trening w rytmie slow - książka, którą każda kobieta musi przeczytać i bardzo ją Wam polecam. Na kanale Trening na bosaka jest mnóstwo filmików z ćwiczeniami na różne partie ciała oraz na wybrane problemy, jak np. ból pleców czy na nadgarstki.

Szczególnie polecam także kanał Małgorzaty Mostowskiej na YouTube. Gosia stworzyła wyjątkowe miejsce MM Yoga na którym znajduje się bardzo dużo treningów opartych na jodze, jak i samej jogi. Są podzielone na różne bloki tematyczne i czasowe, także jeśli macie jedynie piętnaście minut na ćwiczenia, to zapraszam do Gosi.

W marcowym zestawieniu SLOW TOP miały pojawić się jeszcze inne inspiracje i propozycje, w tym dotyczące podróży, ale w obecnej sytuacji nie ma to sensu, więc zostawiam je na przyszłość. Przy okazji chciałabym podziękować za to, że cały czas odwiedzacie Slow Life Studio i zostawiacie komentarze pod artykułami. Cieszę się i obiecuję, że postaram się publikować częściej. A jeśli nie śledzicie jeszcze Slow Life Studio na Instagramie i Facebooku to bardzo Was do tego zachęcam. Na Instagramie pojawiają się dodatkowe materiały, zdjęcia i relacje.