Niedawno jedna z Czytelniczek bloga zdradziła mi, że chciałaby, aby w jej codzienności też zapanował taki spokój. Pytała, dlaczego u niej to tak nie wygląda? Dzisiejszy artykuł jest skierowany głównie do mam, ale wierzę, że część zawartych w nim informacji jest uniwersalna i może pomóc zacząć żyć slow każdemu.

Zanim podzielę się sprawdzonymi metodami na slow life, chciałabym zacząć od tego, że najwyższy czas, abyśmy przestały porównywać się ze sobą. Każda z nas ma inną sytuację rodzinną, mieszkaniową, zawodową, a także materialną. Nie każda będzie mogła odpuścić gotowanie na rzecz diety pudełkowej z dostawą do domu. Nie każda mieszka z mamą lub teściową w pełni sił, które mogą przypilnować dzieci, pójść z nimi na spacer lub ugotować obiad. To bardzo wielka pomoc i wsparcie, które otrzymywane często (a niekiedy codziennie) niekiedy wydają się oczywiste i nie są doceniane. Pamiętajmy także, że każda z nas-mam ma dziecko/dzieci obdarzone innymi temperamentami. Jedne dzieci będą spokojnie bawić się na podłodze, a inne wykorzystają każdą okazję, by wspiąć się na blat w kuchni (moje:) lub opróżnić zawartość wszystkich szafek. Poza tym każda z nas jest obdarzona innym zestawem talentów, mocnych stron i umiejętności. Proszę nie zapominajmy o tym i nie porównujmy się.

Slow life z dziećmi - mit czy prawda?

Kiedyś napisałam, że gdyby nie chłopcy w moim życiu nie zagościłby slow life. Nadal tak uważam. Mam niestandardowe macierzyństwo, przepełnione wyzwaniami (w tym zdrowotnymi), ale paradoksalnie dzięki tym wszystkim wyzwaniom, trudom codzienności, nauczyłam się ją doceniać. W ostatnich latach zaczęłam dostrzegać piękno w prozaicznych czynnościach. Zrozumiałam, że piękne chwile to nie tylko zdarzenia, jak udział w triathlonie, którymi można pochwalić się na Instagramie czy Facebooku. 

Dzięki chłopcom zaczęłam ponownie cieszyć się drobiazgami. Nauczyłam się bez nerwowego zerkania na telefon obserwować robaczki, doglądać roślinek w ogródku i cieszyć się z kiełkującej sałaty. Nie sądziłam, że będzie sprawiać mi to przyjemność i że nauczę się skupiać na tym, co tu i teraz. Zastanawiałaś się, czego nauczyłaś się od swojego dziecka?

Slow life z dziećmi

Cóż, nie będę ukrywać, że slow life z dziećmi jest wyzwaniem. Nawet, gdy uda nam się wypracować plan działania i lepiej zarządzać czasem, to i tak nasze życie z dziećmi nie zmieni się w sielankę z Instagrama. Nasze dzieci nadal będą płakać, krzyczeć, rodzeństwo będzie kłócić się, obiad sam się nie zrobi, chyba że skorzystamy z usług firm. Z doświadczenia wiem jednak, że poprzez wprowadzenie kilku rozwiązań do naszej codzienności, można zyskać trochę spokoju. Jako mama aktywnych bliźniaków mam je przetestowane:)

1. Oczyszczanie przestrzeni.

Pozbycie się z domu zbędnych przedmiotów i rzeczy było... uwalniające. Na samo wspomnienie o wycieraniu porcelanowych figurek w moim pokoju w domu rodzinnym, czuję wielką ulgę, że zrezygnowałam z takich ozdób. Wszystkie przedmioty, które być może ładnie wyglądają, ale też pięknie gromadzą kurz nie znajdują miejsca w moim domu. 

Dzięki pozbyciu się zbędnych rzeczy i odkładaniu wszystkiego na miejsce (choć nad tym jeszcze pracuję:) nie muszę przeznaczać dużo czasu na sprzątanie. Mając mniej przedmiotów, a także dzięki znalezieniu im miejsca w szafkach, utrzymanie porządku jest łatwiejsze.

2. Organizacja i optymalizacja codzienności.

Przyznam, że gdyby nie wprowadzenie planu działania i optymalizacja, nie dałabym rady pogodzić opieki nad bardzo aktywnymi bliźniakami, domem, rozwojem osobistym, a teraz dodatkowo pracą na cały etat.

Na etapie bycia mamą na cały etat znajdowałam czas na rozwój i pisanie bloga, ale:

• wprowadziłam "dni prania", czyli pranie wstawiam np. 2-3 razy w tygodniu w określone dni,
• prasowanie - nie planuję sesji prasowania; ubrania zdjęte z suszarki składam i układam w szufladach, a prasuję, gdy chcę coś założyć,
• podział obowiązków - dzielimy się z mężem obowiązkami domowymi i staramy się do tego podchodzić elastycznie, 
• gotowanie - staram się upraszczać, co różnie wychodzi. Czasami gotuję większą ilość i pakuję w pojemniki/słoiki na kolejne dni lub zamrażam, dzięki czemu w tygodniu mam "z głowy" gotowanie. Planuję posiłki, wybieram szybkie w przygotowaniu dania;
  
• angażuję dzieci w prace domowe przez zabawę. Chłopcy pomagają w odkurzaniu, wkładaniu prania do pralki, włączaniu zmywarki - nie zawsze chcą to robić, ale tłumaczymy im, dlaczego to ważne i nie zmuszamy ich;
• zakupy - gdy chłopcy byli mali i woziłam ich w wózku, zabierałam ich na spacer podczas którego chodziliśmy na bazar po zakupy. Obecnie robię je przed pracą, tj. ok. 6.00 rano, gdy w sklepie są pustki, lub po południu z chłopcami, którzy to lubią. Jeden zawsze pcha mały koszyk, a drugi wkłada do niego produkty. Razem wybieramy owoce, warzywa. Nie muszę ich do tego namawiać. A czasami zakupy wyglądają tak, że mamy dwa koszyki, bo każdy chce mieć swój:).
  

3. Wieczory.

Odkąd pamiętam starałam się, żeby wieczory, czyli czas, gdy dzieci śpią, były dla mnie i dla męża. Tak jest i teraz. Pilnuję się, żeby w tym czasie nic nie sprzątać, a jedyne "prace domowe", jakie wykonuję, to włączenie zmywarki lub rozwieszenie prania w suszarni w zimowych miesiącach wspólnie z mężem.

Pamiętam, jak bardzo cieszyłam się, gdy po 20.00 chłopcy już spali, a my mieliśmy jeszcze tyle czasu dla siebie. Nawet, gdy dzieci zasnęły przed 22.00, starałam się chociaż pół godziny przeznaczyć dla siebie. Większość artykułów na bloga powstała właśnie po godzinie 22.00, bo wtedy mogłam je napisać. Przygotowując się do mojego pierwszego półmaratonu wielokrotnie ok. 21.00-22.00 rozkładałam matę, włączałam trening na laptopie lub w tv i ćwiczyłam. 

Wieczory były i są dla mnie - na odpoczynek, rozwój, ćwiczenia, a także na randki z mężem. Gdybym tak nie robiła, tylko wzorem mojej mamy, babci i cioć szorowała fugi, przez ponad godzinę prasowała lub piekła drożdżówki przed północą, czułabym, że nie robię tego w zgodzie ze sobą. 

Lubię dbać o dom, spędzać czas z chłopcami i towarzyszyć im w odkrywaniu świata. Gotowanie i wymyślanie nowych dań sprawia mi przyjemność, o ile nikt w tym czasie nie ciągnie mnie za rękę:), ale nie jestem tylko mamą. 

Chciałabym, żebyśmy wszystkie o tym pamiętały bez względu na to, którą drogę wybrałyśmy: bycie mamą na cały etat czy łączenie macierzyństwa z pracą zawodową. Każda z nas miała i ma marzenia, potrzebuje odpoczynku, chwili dla siebie, nawet jeśli będzie to tylko, a może aż, półgodzinny spacer. 

Gdy zadbamy o siebie znacznie łatwiej będzie nam wprowadzić slow life do naszej codzienności. Warto to robić stopniowo i w zgodzie ze sobą. Dobrze jest zastanowić się, co najbardziej drażni nas w naszym życiu i nad tym popracować w pierwszej kolejności. Dla jednych będzie to rozgardiasz w domu i nadmiar rzeczy, a dla innych przytłoczenie macierzyństwem i brak wsparcia bliskich. 

Będzie mi bardzo miło, jeśli podzielicie się swoimi sposobami na upraszczanie codzienności w komentarzu lub prywatnej wiadomości.

W ubiegłym roku podjęłam decyzję, która znacząco wpłynęła na naszą codzienność. Skrzętnie wypracowana rutyna legła w gruzach, a my na nowo próbowaliśmy ułożyć plan działania korzystny dla nas i naszych dzieci. W pewnym momencie fast life zastąpiło slow.

Powrót na etat po kilku latach spędzonych w domu z dziećmi był wyzwaniem i pewnego rodzaju testem dla mnie i mojego męża. Dzisiaj, po wielu miesiącach, mogę śmiało stwierdzić, że zdaliśmy go bardzo dobrze. Mogę też śmiało napisać, że jestem sobie wdzięczna za to, że będąc mamą na cały etat (bo tego wymagały moje dzieci), stawiałam sobie wyzwania. Cieszę się, że założyłam bloga, pisałam, tworzyłam akcję "Slow święta", wzięłam udział w niezliczonej ilości seminariów, webinarów, kursów. Czytałam więcej niż przed ciążą i wreszcie spełniłam odkładane na przyszłość marzenia. Na etap bycia mamą na cały etat przypadają lata mojego największego rozwoju. Cóż za ironia prawda? Teraz mogę śmiało stwierdzić, że decyzje, które w ostatnich latach podejmowałam, pisanie wieczorową porą, praca nad sobą na wielu płaszczyznach były najlepszą inwestycją, jaką mogłam sobie na tamtym etapie zapewnić. Obecnie czerpię z tego garściami i dzięki temu powrót do pracy po przerwie nastąpił płynnie i bezboleśnie.

Slow kontra fast

Pamiętam, jak rozmawiałam na początku roku z Agnieszką z bloga My coffee time, o tym, że slow life był łatwiejszy, gdy byłam z dziećmi w domu. Zdecydowanie łatwiej było mi patrzeć przez okno na bawiące się w ogródku dzieci i w tym czasie gotować obiad. Obecnie robię to przed pracą lub wieczorem. W menu królują proste dania, w tym takie, które można zrobić w piekarniku. Organizacja codzienności "wskoczyła" na jeszcze wyższy poziom zaawansowania. 

Cieszę się, że dawno temu wprowadziłam w domu "dni prania", że nie organizuję sobie sesji prasowania, jak kiedyś moja mama. Jestem wdzięczna, że udało mi się wypracować system, we współpracy z mężem, który u nas sprawdza się, a do tego wprowadza więcej ładu i optymalizacji do naszej codzienności. 

Mimo wszystko, nawet nie wiem, kiedy do tej codzienności wkradło się szybsze tempo. Slow zmieniło się w fast, z którego bardzo trudno było, i chyba nadal jest, wyplątać się. Dodatkowo w ostatnich miesiącach pojawiły się dodatkowe wyzwania dotyczące dzieci, przyszłości i naszych wspólnych planów, które wymagały nie rzadko dogłębnych analiz, szybkiego działania, co dodatkowo podkręcało tempo życia i powoli "wysysało" energię. Znacie to uczucie, gdy kładziecie się wieczorem do łóżka, ale zamiast wyciszyć się, nadal analizujecie pewne sprawy, szukacie rozwiązań, opracowujecie koncepcje? W ostatnich tygodniach, ba! miesiącach, nieustannie tak robiłam. Spanie niekiedy po pięć-sześć godzin dodatkowo nakręcało i chociaż działałam bardzo skutecznie, to czułam, że czas powiedzieć stop. 

Jak wrócić do slow life?

Nie znam idealnego rozwiązania, dzięki któremu z dnia na dzień w naszym życiu zagości slow life. Wiem, co u mnie sprawdza się. Przede wszystkim maksymalnie ograniczam ilość zajęć i optymalizuję te, które mogę. I tak właśnie, na blogu od miesięcy nie opublikowałam żadnego artykułu. Nie rozkładałam maty. Nie ćwiczyłam. Nie robiłam wielu innych rzeczy. ALE tego właśnie potrzebowałam. 

W ostatnich tygodniach, chyba jak nigdy przedtem, wsłuchiwałam się w sygnały wysyłane przez organizm i starałam się reagować. Odpuściłam bieganie i inne ćwiczenia, ale przeznaczałam więcej czasu na regenerację. Zamiast restrykcyjnej diety, która byłaby dla mnie najlepsza, zaczęłam jeść to, na co miałam ochotę. Przestałam coś robić, dlatego, że inni tego ode mnie oczekują. Przestałam przejmować się atakującymi zewsząd hasłami "zrób bikini body", "możesz być jeszcze bardziej produktywna". Uwierzcie, nie mam problemu z produktywnością, ale czasami trzeba dać sobie trochę luzu. Zatrzymać się i zapytać "czy rzeczywiście tego teraz potrzebuję?". Dzięki odpuszczeniu tak wielu zadań, biegania, które już nie sprawiało przyjemności, nie przejmowaniu się "sezonem bikini" poczułam się... wolna i szczęśliwa. Znajomi myśleli, że schudłam, stosuję zabiegi upiększające, a ja po prostu odpuściłam, przestałam przejmować się i zatroszczyłam się o siebie, choć w trochę niestandardowy sposób. Jednak tego właśnie było mi trzeba i świadomie podjęłam taką decyzję.

Co dalej ze slow?

Dzisiaj pisząc to jestem sama w domu. Mąż jest na wyprawie, dzieci u dziadków na nocowankach, a ja rozpieszczam siebie. Z każdym dniem "wracam do siebie" i staram się wprowadzać na nowo slow life do codzienności. Kończy się właśnie mój urlop i wracam do biura. Czy do mojej codzienności znowu nie wkradnie się szybkie tempo niwecząc to, co ostatnio staram się wypracować? Nie wiem. Mam jednak świadomość, że nawet propagator idei slow life, Carl Honore, niejednokrotnie przyznał, że on także uległ fast life, po czym na nowo próbował wrócić do slow. Mam wrażenie, że ze slow jest jak z minimalizmem - to niekończąca się praca. To wspaniała podróż przepełniona zachwytami nad codziennością, delektowaniem się kubkiem ciepłej kawy (mamy dobrze wiedzą, że to skarb:), spotkaniami z przyjaciółmi. To podróż przepełniona niespodziewanymi zdarzeniami, które zaburzają codzienny, spokojny rytm. I wreszcie to ciekawe doświadczanie i próby kreowania życia po swojemu - wtedy jest ono najpiękniejsze i najlepsze. 

Dziękuję Wam, że nadal odwiedzanie bloga i towarzyszycie mi w tej podróży. Jeśli spodobał się Wam ten tekst, będzie mi miło, jeśli zostawicie komentarz, napiszecie wiadomość, podzielicie się nim z innymi.