Zanim przejdę do części dotyczącej tego projektu i moich wrażeń, zacznijmy od tego, czym jest weganizm. Mamy coraz większą wiedzę na temat odżywiania, w tym kuchni roślinnej, jednak jeśli ktoś nie wie dokładnie jak wygląda menu na wegańskiej diecie, to właśnie dla niego jest ta część. Zatem zaczynamy.

Dieta wegańska opiera się na spożywaniu produktów, które nie pochodzą od zwierząt. Oznacza to, że weganie nie jedzą nie tylko mięsa czy mleka i jego przetworów, ale także miodu. Podstawą tego sposobu odżywiania są warzywa i produkty pełnoziarniste.

W wegańskiej diecie nie powinno zabraknąć tofu, roślin strączkowych, soi, kasz (m.in. jaglana, orkiszowa, gryczana, jęczmienna), orzechów, ziaren (np. słonecznika). Poza tym niezbędne jest też siemię lniane nie tylko ze względu na właściwości korzystne dla zdrowia. Zmielone ziarenka stanowią zamiennik jajek, których weganie nie jedzą. Jeśli chcesz zmienić dietę na wegańską pamiętaj o suplementacji witaminy B12, która występuje jedynie w produktach pochodzenia zwierzęcego.

Wiele osób uważa, że kuchnia wegańska jest nudna, a na talerzu pojawiają się zupy krem lub po prostu gotowane warzywa i kasze. Spotkałam się z opiniami, że ten sposób odżywiania jest bardzo ubogi, a dania niesmaczne. Nic bardziej mylnego. 

Weganizm to nie tylko sałatki i pieczone warzywa. Jasne, przygotowuje się je bardzo łatwo, ale po jakimś czasie zwyczajnie nudzą się. Rezygnując z mięsa, serów, mleka i jajek możesz jeść naprawdę smacznie, a do tego zdrowo. Jeśli jesteś fanem kotletów, to nie martw się, bo spokojnie przygotujesz je z warzyw i kasz. Jeszcze zanim zostałam weganką chętniej zamawiałam wege burgera z kotletem z ciecierzycy niż z tym z wołowiny. Nie był ciężkostrawny, a do tego smakował o wiele lepiej i był zdrowszy. Na wegańskiej diecie możesz nadal jeść swoje ulubione dania, tylko wykonane po prostu z innych składników. Gyrosa przygotujesz z kotletów sojowych, placki drożdżowe z mlekiem (np. migdałowym) i bez jajek, a makaron możesz kupić bezjajeczny lub z czerwonej soczewicy (jest pyszny!) czy zielonego groszku. Możliwości jest naprawdę wiele. Wystarczy tylko otworzyć się na nowe smaki.

Zdrowe odżywianie od wielu lat było dla mnie ważne, choć przyznaję, zdarzało mi się jeść dania fast food, słodycze, pszenne bułki, etc. Z czasem coraz bardziej interesowałam się zagadnieniami związanymi z dietetyką i tym, jaki wpływ na zdrowie ma sposób odżywiania. Wiedziałam, jak powinna wyglądać dobrze zbilansowana dieta uwzględniająca mięso, nabiał, jaja. Czułam jednak, że taki sposób odżywiania nie służy mojemu organizmowi. To wówczas najpierw podjęłam próbę wyeliminowania mięsa. Po obejrzeniu filmu "Widelec zamiast noża" zaczęłam bardziej interesować się badaniami dra Campbella i efektami jego pracy. Zapoznałam się z wieloma artykułami, filmami i książkami w których omawiano wpływ diety bazującej na produktach pochodzenia zwierzęcego na zdrowie człowieka. Postanowiłam spróbować weganizmu, po cichu mając nadzieję na poprawę mojego zdrowia. 

Po miesiącu na diecie wegańskiej mogę śmiało stwierdzić, że było warto. Czuję się świetnie i widzę, jak ten sposób odżywiania korzystnie wpływa na mój organizm i pracę układu pokarmowego. Zmiany są także widoczne na włosach i skórze. Poza tym mam więcej energii i lepsze samopoczucie.

Podczas ostatniego miesiąca uczyłam się jak powinna wyglądać dobrze skomponowana dieta wegańska i wiem, jakie błędy popełniłam. Przede wszystkim nie brałam suplementów z witaminą B12, co jest obowiązkowe, gdy rezygnujemy z wszystkich produktów pochodzenia zwierzęcego.
Poza tym zdarzało się, że jadłam za dużo smażonych produktów, w tym frytek, gdy w trakcie podróży okazywało się, że jest to jedyne dostępne danie wegańskie.

Ostatni miesiąc to także nauka bardzo dokładnego czytania etykiet produktów spożywczych. Jasne, od dawna zwracałam uwagę na skład produktów, ale na diecie wegańskiej jest to szczególnie ważne.

Produkty pozornie wyglądające na wegańskie w swoim składzie czasami zawierają mleko i jego przetwory lub jajka. 

Po miesiącu na diecie wegańskiej zamierzam dalej kontynuować ten sposób odżywiania, a do tego próbować nowych dań, odkrywać nieznane smaki, jak ostatnio gulasz z boczniaków. Jak on smakuje! Nawet następnego dnia domownicy pytali mnie czy przypadkiem coś nie zostało:)

A i był jeszcze jeden mały sukces w tym miesiącu, czyli Bieg Wegański na 5 km, który pierwszy raz przebiegłam jako weganka, co prawda początkująca. I był to mój pierwszy bieg na takim dystansie po ciąży, więc radość była ogromna, a świętowaliśmy pysznym jedzeniem na targu wegańskim po biegu. 

Nazywany jest "najseksowniejszym dziadkiem" i sensacją Internetu. W wieku osiemdziesięciu lat spełnił swoje marzenie, jedno z wielu, i został modelem. Zawojował świat mody, podbił media społecznościowe i zaczął dzielić się z innymi swoimi przemyśleniami i doświadczeniem na temat życia i osiągania wyznaczonych celów. Poznajcie jego przepis na życie, sukces i szczęście.

Deshun urodził się w jednej z chińskich prowincji. Obecnie może pochwalić się ciałem, którego nie jeden dwudziestolatek może mu pozazdrościć. Płaski brzuch, umięśnione i wysportowane ciało to jego wizytówka. Jednak jak sam mówi, na ten dzień, gdy osiągnął taką figurę i gdy został modelem pracował przez całe życie. Nic nie zadziało się od razu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Jego sukces jest sumą działań, często drobnych, na wielu płaszczyznach. 

Jego droga do modelingu nie była łatwa. Zanim został okrzyknięty sensacją świata mody zajmował się innymi zawodami. Najpierw w wieku 24 lat został aktorem. A mając dwadzieścia lat więcej, zmienił swoją profesję, by nauczać języka angielskiego. 

Jego losy potoczyły się tak, że w wieku 49 lat znowu zaczynał od zera. Przeniósł się do Pekinu i tam założył swoją grupę pantomimy. Dokładnie rok później poszedł na siłownię pierwszy raz w życiu i tak zaczęła się jego przygoda ze sportem.

Deshung Wang

W wieku 57 lat wrócił do aktorstwa, czyli do tego, czym zajmował się na początku swojego życia zawodowego. Jednocześnie nie przestawał ćwiczyć, a nawet zintensyfikował swoje treningi, ale miał wtedy... 70 lat! Wyobrażacie sobie ćwiczyć więcej i intensywniej niż kiedykolwiek, gdy macie tyle lat? Zazwyczaj w tym wieku aktywność fizyczna ogranicza się jedynie do krótkich spacerów, a Deshung pokazuje, że można inaczej. Podobnie jak niesamowita Polka - Irena Wielocha, która ma 66 lat i zachwycającą figurę. Naprawdę mogłaby zawstydzić nie jedną młodą dziewczynę i sama chciałabym mieć tak wyrzeźbione, wysportowane ciało. Pani Irena prowadzi na Facebooku i Instagramie swoje profile o nazwie Kobieta zawsze młoda.

Deshung Wang

A wracając do Deshunga, to pierwszy raz na wybiegu jako model stanął mając 79 lat. Rok później został okrzyknięty sensacją, odkryciem i niesamowitym zjawiskiem. Ale przede wszystkim inspiracją dla wielu osób, zwłaszcza młodych, którym niekiedy wydaje się, że już za późno na spełnianie marzeń. Za późno na zaczynanie czegoś nowego i działanie w dziedzinie, której do tej pory nie znaliśmy. I kto by pomyślał, że mając 80 lat będzie pracował jako model, wystąpi w kampanii Reebok i stanie się wzorem do naśladowania.

Możesz zarzekać się, że w twoim życiu nie ma miejsca na slow life, a cała ta idea to po prostu kolejna moda wykreowana przez media. A co najważniejsze - nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem, bo przecież nikt nie ma czasu na to, żeby spacerkiem iść do autobusu lub ze stoickim spokojem stać w kolejce do kasy w sklepie, gdy za chwilę masz odebrać dziecko z przedszkola lub zacząć egzamin. Zgadzam się, są sytuacje, kiedy trudno jest zwolnić, ale są też takie, kiedy najwięksi prześmiewcy i sceptycy zaczynają żyć wolniej.

Gdybym miała wymienić powody przez które wiele osób rezygnuje ze zwolnienia tempa życia, to tematów na artykuły starczyłoby mi na kilka miesięcy. Naprawdę bywamy bardzo pomysłowi w wymyślaniu wymówek dlaczego danej rzeczy nie robimy. Kiedyś od koleżanki usłyszałam, że slow life to pretekst dla leniuchów by nic lub niewiele robić i ona do tej grupy z całą pewnością nie zamierza się zaliczać. Na nic zdały się próby wyjaśnienia, że slow life to nie rezygnacja ze wszelkich aktywności, wręcz ograniczenie ich do minimum, i że takie życie nie ma nic wspólnego z mieszkaniem w małej chatce na skraju lasu i żywienie się tylko tym, co wyhodujesz lub znajdziesz. A tak właśnie niektórzy nadal postrzegają slow life, choć na szczęście coraz więcej w tej kwestii zmienia się na lepsze. 

Pomimo tychże zmian cały czas można spotkać osoby, które nie próbują zgłębić tematu, tylko od razu wyśmiewają swoich rozmówców. Bo niby jak to - slow w mieście, z dzieckiem, pracą, własnym biznesem, etc.? A właśnie tak, da się z tym wszystkim wieść wolniejsze życie. Bardziej świadome życie, w którym doceniasz to, co obecnie dzieje się w nim. Świadomie spędzasz czas z najbliższymi, czyli jesteś obecny nie tylko ciałem, ale i duchem. Jeśli razem oglądacie film, to nie sięgasz po kilku minutach po telefon, żeby sprawdzić ulubione portale. Jeśli opiekujesz się dzieckiem, to aktywnie, a nie siedzisz obok również z telefonem lub książką. Jasne, możesz tak zrobić, ale nie miej później pretensji do wszystkich, że dziecku stała się krzywda, bo zwyczajnie nie upilnowałeś go. Nie krzycz na dziecko, że coś zepsuło, bo prawdopodobnie w ten sposób chciało zwrócić na siebie twoją uwagę. Nie obwiniaj żony lub męża, że z tobą dziecko nie chce się bawić ani przytulić się do ciebie skoro wasz wspólny czas wiąże się z tym, że każde z was zajmuje się swoimi sprawami. W ten sposób nie da się stworzyć bliskiej relacji i to właśnie ty jesteś za to odpowiedzialny. 

Nie ma nic złego w rozwijaniu własnych zainteresowań, robieniu kariery czy przeglądaniu mediów społecznościowych. Jednak kiedy spędzasz czas z rodziną odłóż to wszystko. Nie noś telefonu w kieszeni, bo może za chwilę ktoś do ciebie zadzwoni lub dostaniesz służbową wiadomość. Spokojnie, zdążysz dobiec do telefonu. 

Jeśli chcesz rozwijać swoją karierę zawodową i zależy ci na powiększaniu majątku, to też nie ma w tym nic złego. Nie rób tego jednak kosztem najbliższych, inaczej możliwe, że zostaniesz z dużą sumą pieniędzy na koncie sama. Kluczem do szczęśliwego, świadomego życia jest odnalezienie balansu, docenianie tego, co mamy, dążenie do celu w swoim własnym tempie, które nie musi być wyścigiem. 

Świadome życie

Często jednak to, co napisałam wyżej nie wystarcza, by przekonać kogoś, że można trochę zmienić swoje nastawienie i postępowanie, by żyć wolniej. Dopiero wypadek lub choroba powodują, że uświadamiamy sobie, iż nie chcemy dłużej biec przez życie. Często w trudnych i niespodziewanych sytuacjach dochodzimy do wniosku, że przecież można inaczej. Nie trzeba od razu robić wielkiej rewolucji. Wystarczy wprowadzić najpierw małe zmiany, a dopiero gdy będziemy czuli się pewnie - kolejne. 

Możesz śmiać się i twierdzić, że to brednie, ale zastanów się, ile razy zamiast siedzieć po godzinach w pracy wracałaś do domu wcześniej, bo twoje dziecko miało wysoką gorączkę? A wtedy, gdy twój maluszek musiał zostać w szpitalu przez kilka dni? Czy wówczas nie byłaś przy nim? Nie wspierałaś go?

Znam wiele kobiet, ale też mężczyzn, którzy mają dobre prace, robią kariery, ale gdy ich dzieci zaczynają chorować starają się wszystko ustalić tak, by być przy swoich pociechach. Naprawdę być, a nie siedzieć obok z laptopem i wykonywać kolejne zadania z projektu. Jasne, czasami jest to niezwykle trudne, niekiedy wydaje się wręcz niemożliwe i jedyne na co masz ochotę to zacząć krzyczeć lub usiąść w kącie i płakać z bezsilności, ale to nic nie da. Czasami trzeba zacisnąć zęby i zrobić to, co jet konieczne, to co jest najważniejsze w danym momencie. Często w takich momentach zmieniamy swoje priorytety, wartości.

Czasami trzeba odłożyć na bok swoje marzenia, ambitne plany i dać z siebie sto procent w innym obszarze. Nasze cele nie znikną. Zrealizujemy je, ale później, gdy będziemy mogli poświęcić na to czas. Nie łudźmy się, osiągnięcie wszystkiego na raz jest raczej niemożliwe i trzeba dokonywać wyborów. Nie są one łatwe i z własnego doświadczenia wiem, jak wielkie rozterki towarzyszą podejmowaniu tak ważnych decyzji i przewartościowywaniu pewnych spraw. Jednakże czasami trzeba coś odłożyć do "poczekalni" i skupić się na tym, co obecnie jest najważniejsze. Trzeba czasami zwolnić i zazwyczaj robimy to właśnie wtedy, gdy musimy zmierzyć się z trudnymi zdarzeniami w naszym życiu.

Niezwykle prosty przepis na placki bananowe, które przygotujesz w pięć minut! Są pyszne, idealnie nadają się na śniadanie, a mimo tego że są wegańskie z pewnością będą smakować wszystkim, których nimi poczęstujesz. To jak - spróbujesz?

Wszystkie produkty niezbędne do przygotowania placków bez problemu kupisz w spożywczym sklepie lub markecie. Te placki są idealne dla osób, które z różnych powodów unikają produktów zawierających mleko, jaja oraz gluten. A do tego ich przyrządzenie jest bardzo proste i nie ma szans, żeby się nie udały.

Banana pokrój w plasterki i wrzuć do garnka lub miski. Następnie dodaj mąkę kokosową, otręby i mleko roślinne (użyłam migdałowego, ale nadawać się będzie każde inne), po czym wszystko zblenduj. Powstałą masę formuj w niewielkie placuszki i smaż na rozgrzanej na patelni oliwie aż zarumienią się. 

Placki bardzo dobrze komponują się z lekko kwaskową konfiturą, np. z porzeczki. 

Smacznego!