W ostatnich latach każdego roku organizowałam Akcję Slow Święta. W ciągu trzech edycji do akcji przyłączyły się blogerki, które cenię i z którymi chciałam współpracować - m.in. z Agnieszką z My coffee time, Martyną z Życie w rytmie slow, Martyną z Naturalnie i zdrowo, Igą z Kryzysowi.

Razem stworzyłyśmy mnóstwo artykułów z praktycznymi wskazówkami, jak uniknąć przedświątecznej gorączki. Pokazywałyśmy Wam, że przygotowania do Bożego Narodzenia mogą przebiegać w spokojnej atmosferze, bez wyrzutów sumienia. Podpowiadałyśmy, jak sprawić, by spędzić ten wyjątkowy okres w roku w zgodzie ze sobą. Jak naprawdę cieszyć się Świętami bez zmęczenia i "zarwanych" nocy z powodu lepienia pierogów do północy lub szorowania podłogi za regałem.

Cel Akcji Slow Święta był prosty - pokazać, że Boże Narodzenie nie musi oznaczać zmęczenia, stresu, pośpiechu i nerwowej atmosfery. 

Na tegoroczną edycję miałam wiele pomysłów i planów, ale... ostatecznie postanowiłam, że tym razem będzie inaczej. Bardzo lubię Akcję Slow Święta, ale nie będę ukrywać, że jej organizowanie wymaga czasu, a tego, jak zapewne wiecie, w ostatnich miesiącach mam niewiele. Oczywiście można stwierdzić, że powinnam lepiej zarządzać swoim czasem, ale uwierzcie - mam to bardzo dobrze opanowane. W tym roku chcę po prostu cieszyć się najbliższymi tygodniami. Chcę chłonąć świąteczną atmosferę, nie zerkać do kalendarza, by sprawdzić czy wszystko zrobiłam w ramach Slow Święta. 

Zamierzam w tym roku spędzić najbliższe tygodnia niezwykle spokojnie i... spontanicznie. Nieskromnie przyznam, że w ostatnich latach bardzo dobrze opanowałam planowanie przygotowań, kupowanie prezentów czy dzielenie się potrawami do zrobienia na Wigilię. Dlatego też w tym roku nie potrzebuję drobiazgowego rozpisywania zadań w kalendarzu i mogę pozwolić sobie na trochę więcej spontaniczności.

Chcę cieszyć się tymi świętami, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką, co z pewnością będzie łatwe z małymi chłopcami u boku.

Zamierzam upiec tonę pierniczków z synkami w ramach domowego festiwalu pierniczków, który u nas trwa... cztery tygodnie. Na szczęście udało mi się poskromić małych cukierników, by festiwal ten rozpocząć dopiero pierwszego grudnia, a nie... jedenastego listopada:) Cóż z tego, że ich mama pisząc ten artykuł słucha "All I Want for Christmas Is You" Mariah Carey i siedzi w skarpetach z bałwanem, a z listy świątecznych filmów na Netflix ma wykreślone już dwa.

W tym roku udało nam się już siedzieć w saniach Mikołaja, kręcić specjalnym kołem zamontowanym do nich ku wielkiej radości dzieci, które co chwilę zadawały nam pytania "Mamo, ale dlaczego te sanie nie lecą?". I chociaż broniłam się w tym roku, by jednak do początku grudnia nie dać się wciągnąć w świąteczny klimat, to jak widać nie udało się.

Przed nami zrobienie pierwszych w życiu łańcuchów z kolorowego papieru, ozdób z suszonych plastrów pomarańczy, a także wieczory filmowe z ulubionymi świątecznymi filmami i bajkami.

W najbliższych tygodniach nasze malutkie mieszkanko zmieni się i zapanuje w nim świąteczny klimat. W planach mamy jeszcze domową imprezę przedświąteczną w nieco kiczowatych swetrach z Mikołajem lub reniferem. Ubiegłoroczne Święta przebiegały w radosnej i spokojnej atmosferze, ale w tym roku zamierzam jeszcze bardziej odpuścić i po prostu cieszyć się nadchodzącymi tygodniami, przygotowaniami, czasem spędzonym z bliskimi. 

Co z Akcją Slow Święta?

W tym roku będzie wyglądać inaczej. Nadal dostępny jest bezpłatny poradnik "Slow Święta, czyli jak uniknąć świątecznej gorączki" w którym opisałam swoje sprawdzone sposoby na przygotowania, rozplanowanie odwiedzin u bliskich, prezenty. Publikacja cieszyła się dużym zainteresowaniem Czytelników bloga i zyskała bardzo dobre oceny. Publikacja dostępna jest na stronie głównej bloga po kliknięciu na okładkę.

Gdy klikniecie na baner Akcji Slow Święta z ubiegłego roku przejdziecie na stronę Akcji, na której są dostępne artykuły z poprzedniej edycji.

W tym roku na blogu postaram się przypomnieć Wam niektóre z nich, zaś na Instagramie i Facebooku (zachęcam Was do śledzenia) pojawiać się będą przedświąteczne inspiracje, ale spokojnie - nie będą to polecane produkty do kupienia jako prezenty. Jestem minimalistką i stawiam na jakość, a nie ilość, a w tym roku moi najbliżsi zamiast mnóstwa rzeczy znajdą pod choinką... bilety i zaproszenia na wydarzenia. Wychodzę z założenia, że lepiej kolekcjonować wspomnienia niż rzeczy.

Być może niektórych z Was zaskoczyła decyzja o tym, że w tym roku Akcja Slow Święta będzie wyglądać inaczej - wiem, że bardzo ją lubicie. Przyznam jednak, że nie czułabym się dobrze z faktem, że w tym roku nie byłam zbyt aktywna na blogu, a raptem teraz publikuję artykuły co dwa dni. Podjęcie takiej decyzji nie było dla mnie łatwe, ale ważniejsza jest dla mnie autentyczność, szczerość (również wobec siebie) niż zrobienie czegoś, bo tak powinno być. Mam nadzieję, że dla nas wszystkich nadchodzące tygodnie będą przebiegały w spokojnej i radosnej atmosferze oczekiwania na Boże Narodzenie, a przygotowania do niego nie będą oznaczały pracy w nocy.

Tego nam wszystkim życzę.

Czy jesteś zadowolona ze swojego życia? Jest wystarczająco dobre czy najchętniej zmieniłabyś je w każdym aspekcie? Doceniasz to, co masz czy może nieustannie narzekasz na wszystko dookoła? 

Kiedyś nieustannie na wszystko narzekałam. Wszystko irytowało mnie, było nie tak, jak sobie wymarzyłam. Ciągle zadręczałam innych swoimi opowieściami o tej beznadziejnej, jak wtedy myślałam, codzienności. Czy rzeczywiście było tak kiepsko? Oczywiście, że nie, ale poprzez porównywanie się do innych, skupianie się na idealnej wizji mojego życia, którą stworzyłam po przeczytaniu książki pewnej specjalistki od coachingu, nie zauważałam, że jest naprawdę dobrze. 

Czy zerwanie z "wiecznie nieszczęśliwą wersją siebie" było łatwe? Nie i wymagało wiele pracy, często trudnej. Nie jest bowiem łatwo przyznać się do swoich błędów, słabości przed sobą czy też w rozmowie z przyjaciółką, mężem lub psychologiem. Z perspektywy czasu wiem jednak, że warto podjąć ten trud, ponieważ tylko dzięki umiejętności doceniania i cieszenia się z tego, co obecnie mamy, będziemy mogły poczuć się zadowolone. Oczywiście, za chwilę mogą pojawić się komentarze, że łatwo tak napisać, ale co mają zrobić osoby nie mające przykładowo wystarczających środków finansowych do życia, pracy, problemy zdrowotne. Nie znam rozwiązania na wszystkie problemy i doskonale wiem, iż by dokładnie poznać sytuację danej osoby trzeba by było zmierzyć się z identycznym problem czy wyzwaniem. Nikt z nas nie jest od nich wolny, a sam fakt braku pisania o prywatnych problemach w Internecie nie jest równoznaczny z tym, że aktualnie nie mierzymy się z nimi. 

Szkoła wdzięczności

W ostatnich latach niejednokrotnie musiałam zmierzyć się z poważnymi wyzwaniami, które, paradoksalnie, sprawiły iż zamiast codziennie wypłakiwać się w poduszkę zaczęłam doceniać to, co udało się wypracować. Każdego dnia starałam się znaleźć chociaż jedną rzecz, zdarzenie, które sprawiło, że miniony dzień był całkiem niezły lub naprawdę dobry, mimo iż moja codzienność daleka była od wizji idealnego życia. Ba! dzisiaj też nie nie wygląda ona tak, jak w tej skrzętnie utkanej wizji. Co zatem zmieniło się?

Zaczęłam praktykować wdzięczność. Czasami spisywałam w notesie to, co dobrego wydarzyło się danego dnia. Gdy nie miałam na to siły, leżąc już w łóżku starałam się przypomnieć sobie te dobre momenty - zwłaszcza, gdy miałam za sobą naprawdę ciężki dzień.

Ponadto sięgałam po książki z nurtu psychologii pozytywnej, które pozwalały oderwać się od trudów codzienności i skutecznie niwelowały chęć biadolenia na wszystko dookoła. W tamtym okresie intensywnej pracy nad sobą niejednokrotnie korzystałam z możliwości rozmowy z psycholożką, co znacząco ułatwiło mi zmianę perspektywy. 

Wystarczająco dobrze, czyli jak?

Podzieliłam się z Wami moimi sprawdzonymi sposobami na zminimalizowanie lub zerwanie z nawyku narzekania na wszystko dookoła. Czy to, że udało mi się przełamać tamten niekorzystny dla mnie i moich bliskich schemat działania oznacza, że już nie zdarza mi się biadolić na coś? Nie. Nadal zdarza mi się dzień, a niekiedy kilka dni, kiedy narzekam, że coś nie dzieje się lub nie wygląda tak, jak bym chciała. Zmiana naszych nawyków jest możliwa, ale nie wystarczy wykonać jednego zadania raz, by na zawsze uwolnić się od szkodliwego dla nas schematu. To proces nad którym trzeba pracować, ale naprawdę warto to zrobić - dla nas i naszych bliskich. 

Czy dzisiaj moje życie jest idealne i dokładnie takie, jak sobie wymarzyłam? Nie i tak naprawdę co jakiś czas pojawiają się w nim nowe wyzwania (nie problemy). Jedne prostsze, a niektóre takie, które "zwalają z nóg" i potrzebujesz czasu, by wstać, otrzepać spodnie i zmierzyć się z nimi. Na wiele sytuacji i zdarzeń nie mamy wpływu, ale na to, jak na nie zareagujemy już tak. Dlatego też zawsze staram się znaleźć chociaż jeden plus danej sytuacji, jakąś iskierkę, która doda sił, by nie "wpaść w otchłań rozpaczy".

Nadal pielęgnuję ta wizję wymarzonego życia na przedmieściach, nakreślam plany i powoli dążę do ich realizacji. Wyobrażam sobie udział w maratonie, miesiąc spędzony w małym miasteczku na Teneryfie oraz powrót na Islandię, na którą polecieliśmy kilka lat temu. 

Nie trzymam się jednak tych marzeń kurczowo, ale pozwalam sobie na elastyczność, dzięki czemu nie frustruję się tak, jak dawniej. 

Gdy zdarzają mi się cięższe dni, jak chociażby dzisiaj, doceniam szczególnie to zwykłe, proste życie. Teraz pisząc ten artykuł uśmiecham się na wspomnienie naszego kina domowego z popcornem, kiedy zastanawiałam się z synkami, jak mała biedronka uwolni się z sieci pająka. Cieszę się, że mogłam z nimi sama spędzić po południe, przeczytać bajkę do snu, a później zasypiać z jednym z nich na przykrótkim dla mnie łóżeczku, a ten mały chłopczyk przykrywał mnie swoim niewielkim kocykiem, żebym nie zmarzła i głaskał po policzku pełen miłości i wdzięczności. To właśnie miłość. To właśnie te najpiękniejsze momenty, które staram się pamiętać. Kolekcjonuję je, przypominam sobie o nich w trudniejszych chwilach i cieszę się, że mam z kim przeżywać tą codzienność.