Szukając ciszy i natury przeprowadziliśmy się do domu na skraju lasu. Nie kupiliśmy siedliska, nie staliśmy się ruinersami i nie planujemy hodować kur. Znaleźliśmy swoje miejsce blisko natury. Czy uprawiamy ogród warzywny i jak to wszystko zaczęło się przeczytasz w tym artykule.

Jako dziecko często czułam się rozdarta pomiędzy miastem a wsią na której spędzałam 1/3 roku. W każde lato jeździłam do domu babci, która zawsze była dla mnie jak druga mama. Całe dnie biegałam boso po podwórku, a niekiedy ciepłym czy wręcz gorącym asfalcie. Nie straszny był deszcz czy upał - zawsze znalazłyśmy sobie zajęcie z kuzynkami. Do tej pory pamiętam smak pomidorów zerwanych prosto z krzaka - najlepszej przekąski, lub kanapek z nich zrobionych ze świeżą bułką z masłem. Dzięki babci nauczyłam się zbierać jagody i polubiłam to mimo fioletowych plam, które po nich zostawały na skórze. Podobał mi się sielski klimat, zbieranie warzyw czy owoców, bliski kontakt z naturą, mimo że wiedziałam ile pracy wymaga własny ogród, pole.

Bliskości natury brakowało mi w mieście, w którym mieszkałam z rodzicami i bratem. Czekałam z utęsknieniem na każdy, choćby weekendowy wyjazd do babci.

Pierwszy raz szukaliśmy ziemi i domu z moim przyszłym mężem ponad dziesięć lat temu. Wypatrzyliśmy sobie stary, biały dom na skraju lasu z sadem, w którym rosły jabłonie. Wydawało nam się to idealne miejsce i choć było blisko podpisania umowy, to właściciele ostatecznie rozmyślili się. Kilka lat później wprowadziliśmy się do mieszkania z własnym małym ogródkiem. To tam cieszyłam się spacerując boso po trawie, sadząc z naszymi synami pierwsze w życiu warzywa w niewielkich skrzynkach. 

Jednak myśl o własnym domu i ogrodzie powracała. Tablicę na Pintereście wypełniały zdjęcia przydomowych warzywniaków, sadów, domów. Cieszyłam się, jak dziecko, gdy kupiliśmy działkę tuż przy lesie, a jeszcze bardziej gdy etap budowy zakończył się. 

To tutaj odnajduję spokój. Chodzę boso po trawie - również rano, gdy jest mokra i zimna od rosy. Siadam na tarasie i patrzę na brzozy oraz inne drzewa. Często z okien salonu obserwuję sójki lub sarny podchodzące do naszego podwórka, które szukają pożywienia. Z kuchennego okna spoglądam na łąkę i uśmiecham się, gdy środkiem drogi dostojnie kroczy bażant. Podglądam lisy, jaszczurki, spaceruję w lesie. Niemal codziennie jeżdżę rowerem i cieszę się, że nie mam już sklepu obok domu, choć nie ukrywam - przestawienie się na jeszcze lepsze planowanie w kuchni nie było proste.

Uczę się zakładać rabaty, uprawiać owoce i warzywa - co wcale nie jest takie proste, jak ma się w domu szczeniaka, który kopie, ugniata w ziemi nasiona. I kiedy wydaje się, że już nic nie urośnie, raptem pojawia się gąszcz kwiatów lub szpinaku. W tym roku mamy poziomki, truskawki, trochę agrestu i czarnej maliny. Szpinak, rzodkiewkę, sałatę. Rośnie koper i fasola szparagowa. Powoli kiełkować zaczyna pietruszka jesienna i ogórki. Wszystko dzieje się powoli. Uczy mnie niezwykłej pokory i cierpliwości. W tym roku nasz ogród jest w fazie testów. Metodą prób i błędów weryfikuję, co sprawdza się, a co poprawić w przyszłym roku. 

Nie wiem, jak będą wyglądać rabaty w kolejne lato, ani jakie warzywa dokładnie posadzę. Pewna jestem jednak, że jeszcze wiele razy połamię paznokcie, będę szorować szczotką stopy i kłaść się z poczuciem, że jestem w dobrym miejscu.

Zwalniając tempo dajemy sobie szansę na docenienie tego, co mamy, na zadbanie o siebie i relacje. Paradokslanie zyskujemy więcej niż nam się wydaje. Czy slow life i świadome wybory to dobry sposób na życie?

 

Trend czy potrzeba?

Kiedy kilkanaście lat temu pisałam pracę dyplomową na temat slow life i świadomego życia mało kto wierzył, że to ma sens. Słyszałam raczej opinie, że to chwilowa moda, może kaprys. Od kilku lat na Instagramie przybywa kont na których poruszana jest tematyka prostego życia, świadomych wyborów.

Etykieta "slow life" jest przypisywana prawie do wszystkiego. Nie trudno znaleźć krem slow, biżuterię czy hotele, które kuszą basenami, masażami. Cóż z tego, że w tym samym czasie przebywa w nich nawet kilkaset osób. Firmy sprytnie wykorzystują zainteresowanie świadomym życiem i potrzebą odpoczynku od szybkiego tempa. 

Obecnie niemal w każdej sferze życia odczuwamy presję. Ma być szybko, dużo, spektakularnie. Oczekujemy natychmiastowych efektów. Płaskiego brzucha w osiem tygodni, mimo że przez ostatnie kilka, może kilkanaście miesięcy nie interesowaliśmy się zdrowym stylem życia. Chcemy mieć szybko bujny ogród, poprawione wyniki badań. Wiele lat temu, gdy idea slow life nie była jeszcze tak popularna, jej propagator - Carl Honore w jednej z książek opisał swoją wizytę u lekarza. Usłyszał od niego, że nigdy nie pozbędzie się bólu kręgosłupa, który był powodem jego wizyt w przychodni. Zaskoczony zapytał dlaczego. Odpowiedź była prozaiczna - oczekuje Pan szybkich efektów, poprawy podczas jednej wizyty, a w dodatku bez wysiłku z Pana strony.

Dlaczego slow ma sens?

Pamiętasz to uczucie, gdy jako dziecko dostawłaś upragnioną książkę, zabawkę? Gdy po miesiącach oczekiwań jechałaś nad morze z rodzicami? To uczucie ekscytacji, radość, bo nadszedł upragniony dzień, bo cel został osiągnięty. Obecnie mamy dostęp do wszystkiego - nie ma w tym nic złego, tylko trochę zmieniło się nasze nastawienie. Chcemy wszystko "na już". Gdzieś zagubiliśmy tą dziecięcą radość. Chcemy więcej, szybciej, na pstryknięcie palca. Często sami na siebie narzucamy taką presję. Niekiedy konsekwencją tego jest nie tylko pogorszenie nastroju, ale też wszelkie napięcia w ciele, ból. 

Doświadczanie przebodźcowania, nadmiaru, który często przytłacza i "paraliżuje", poczucie bycia w ciągłym napięciu i gotowości - czy też tak czasami masz?

Czy slow life jest receptą na wszystko? Nie. Nie oznacza też, że od teraz już nic nie robimy, nie wymagamy od siebie. Po prostu "zdejmujemy z siebie" presję, to poczucie, że musimy szybko osiągnąć jakiś cel, jak np. poprawienie sylwetki, bo za miesiąc będziemy nad morzem w bikini. 

W tym roku na warsztatach mindfulness od jednej z prowadzących usłyszałam wraz z grupą: nie zawsze musisz działać 10/10, czasem wystarczy 4/10 i to też jest OK. Jakie to było uwalniające, jak pięknie zdejmowało presję. Wyobraź sobie, że w końcu przestajesz gonić, odpuszczasz sobie. Nie ćwiczysz 6 razy w tygodniu po 60 minut, ale przykładowo 4 razy po 20-30 minut, bo tyle teraz możesz wygospodarować. Twoje ciało i tak zacznie się zmieniać. Po jakimś czasie będąc konsekwentną zobaczysz różnicę, a do tego momentu będziesz działać bez presji i wymagań, którym być może trudno byłoby sprostać na etapie życia na którym teraz jesteś. 

Trudne lekcje

Znasz to powiedzenie, że jeśli nie zapewnisz sobie odpoczynku, twoje ciało zrobi to za ciebie? Doświadczyłam tego wielokrotnie. Buntowałam się i złościłam, gdy musiałam odpuścić wszystkie aktywności, które lubiłam. Z czasem przyszło jednak zrozumienie i czerpanie radości z innych rzeczy, sportów, które były dozwolone, ale to już temat na inny artykuł. Lekcja, którą wtedy odrobiłam jest taka, by nie eksploatować swojego organizmu bez zapewniania mu czasu na regenerację. Pamiętam, jak zaciągałam kredyt na własnym zdrowiu i pracowałam z gorączką. Ledwo stałam na nogach, ale perfekcyjnie składałam swetry skrycie marząc o położeniu się do łóżka. Teraz jest inaczej, ale skutki pewnych decyzji czasami dają o sobie znać. 

Powolne dążenie do celu i dbanie o siebie może przynieść duże większe korzyści i radość, niż robienie czegoś szybko, w dodatku kosztem własnego zdrowia.

Jak tylko schudnę, będę mieć więcej pieniędzy, zmienię partnera, przeprowadzę się... Jakie jest twoje "jak tylko", przez które nie realizujesz swoich marzeń? 

Wymieniłam tylko kilka przykładów, które często słyszę od bliskich mi kobiet. Wspaniałych dziewczyn, które ciągle wydają się nie żyć tak, jak chcą. Niektóre mówią o tym wprost, ale na pytanie "Co cię powstrzymuje?" podają listę argumentów przeciw. Toczą wewnętrzną walkę odkładając życie na kiedyś, jakby miały gwarancję, że będzie ono trwać wiecznie.

Każda z nas doświadcza różnych trudności. Dla jednej poważnym problemem będzie pierwszy przepisany dziecku antybiotyk, dla drugiej operacja dziecka. Nie ma sensu udowadniać sobie kto ma trudniej, tylko żyć jakby jutra nie było. Jak kiedyś powiedział Zygmunt Miłoszewski "Życie to fantastyczna przygoda", o ile sobie na to pozwolimy.

Nad życie

Życie nie jest sprawiedliwe, nigdy nie było i nie będzie, ale to od nas zależy jak je przeżyjemy. Czy będziemy ciągle przyjmować pozycję ofiary, która czeka aż ktoś ją uratuje. Poda pomocną dłoń, znajdzie rozwiązanie problemu i jeszcze popchnie do działania. Nawet najsilniejsze osoby, które znam, miewają słabsze dni, tygodnie, kiedy zamiast kroczyć z podniesioną głową wolałyby zaszyć się w domu. Czasami trzeba zwolnić, zrobić audyt własnego życia, sprawdzić ile w tym życiu naprawdę jest życia, a ile funkcjonowania "na autopilocie", gdy każdy dzień wygląda identycznie. Każdy musi sam odpowiedzieć sobie na pytanie jakiego życia pragnie. 

Mimo tych wszystkich trudnych chwil, płakania w poduszkę i krzyku tłumionego ze złości, a niekiedy bezsilności, z każdym dniem mam jeszcze większą ochotę żyć, jakby jutra nie było. Odważnie kreślić plany, dążyć do ich realizacji, wykorzystywać swój potencjał, odkrywać nowe ścieżki. Doświadczać mimo strachu, dyskomfortu. Tańczyć z mężem, biegać boso w deszczu z dziećmi, zanurzyć się w lodowatej wodzie wodospadu w hiszpańskim górach. Doświadczać, przeżywać. Dostrzegać drobnostki, dążyć do wielkich rzeczy - żyć.

Życie to fantastyczna przygoda

Zygmunt Miłoszewski

Niektórzy twierdzą, że życie zaczyna się wtedy, gdy zdasz sobie sprawę, że jest tylko jedno, gdy poważnie zachorujesz lub zaczniesz działać mimo strachu. I chociaż miło jest posiedzieć na kanapie z kubkiem gorącej herbaty, włączyć film, przykryć się kocem, to warto czasami porzucić komfortową codzienność. Warto nie czekać na idealny moment, tylko zacząć działać mimo dyskomfortu. Realizacja każdego marzenia i celu będzie wiązała się z wysiłkiem, pracą, ale dzięki temu rozwijamy się. Zmieniamy się, mimo że często nie jest to pożądane czy akceptowane przez otoczenie.

W zgodzie ze sobą

Wiele razy czułam się niezrozumiana. To uczucie nadal bardzo często mi towarzyszy. Trudno jest zamknąć w ramach osobę, która chce żyć, działać, ma wielkie marzenia i potencjał. Powinniśmy jednak żyć tak, by na koniec dnia, miesiąca, roku móc powiedzieć "zrobiłam to". Poczucie satysfakcji, szczęście, które czujemy po osiągnięciu celu, spełnieniu marzenia, są najlepszą nagrodą. I dla tych uczuć oraz drogi, jaką trzeba przejść krocząc do celu, warto podejmować ryzyko. Warto czasami trochę pomęczyć się, porzucić ciepłe kapcie, nie przejmować się drwiącymi komentarzami i robić swoje, o ile przy tym nikogo nie krzywdzimy. Pamiętam, jak kilka lat temu będąc mamą na cały etat po 22.00 rozkładałam matę i ćwiczyłam z Chodakowską, bo chciałam przebiec pierwszy półmaraton, a nie miałam kiedy biegać. W inne dni po nocach pisałam artykuły, brałam udział w webinarach, czytałam, chociaż bliscy mówili, żebym sobie odpuściła. Mieli inny plan na mnie, a ja wiedziałam, że warto. Tak samo było z wyprawą do hiszpańskiego wodospadu - nie idźmy bo daleko, gorąco. Dotarliśmy do niego i było fantastycznie, a pod koniec wakacji zrobiliśmy to drugi raz.

W ubiegłym roku poleciałam sama do Rzymu (pierwsza samodzielna podróż do innego kraju), poszłam sama na wielki koncert, pływaliśmy jachtem sami z bliźniakami, zrobiłam małą zawodową rewolucję i... założyłam ogródek warzywny w mieście, co było odważne, jak na kogoś, kto uśmierca każdy domowy kwiat. Nic nie zadziałoby się, gdyby nie odwaga i wiara w to, że dam radę. Dzięki tym zdarzeniom, nawet pozornie błahym jak ogródek, kolejny raz poczułam, że dam radę, że jestem sprawcza.

 Jak będzie w tym roku? Równie cudownie, mimo że od początku roku co chwilę mierzymy się z wyzwaniami, bo chce mi się żyć.

Czasami przychodzi moment, gdy zaczynasz zatracać się w tym, co robisz. Zamiast chodzić uprawiasz marszobieg. Angażujesz się zapominając o sobie. Zaskakujesz innych dając ciągle coś od siebie. I w końcu nadchodzi moment, gdy zaczynasz zastanawiać się, gdzie tak naprawdę w tym wszystkim jesteś Ty.

Aż zaczynasz uświadamiać sobie, że czas wrócić "do korzeni", do tego, by zacząć dbać o siebie, jak o najlepszą przyjaciółkę bez przejmowania się, co inni powiedzą. Czasami potrzebujesz spokojnej rozmowy z kimś, kto to tobie uświadomi, a czasami sytuacji, która podziała, jak "zimny prysznic" i w końcu stwierdzisz, że... wystarczy.

 

Granica

Wystarczy zabiegania o relacje, w których nie czujesz się komfortowo. Wystarczy tłumaczenia się z tego, co i jak robisz. Nieustannego wychodzenia z inicjatywą, gdy ponosisz koszt niewspółmierny do tego, co dajesz od siebie. Podobno to kobiety są mistrzyniami stawiania siebie na jednym z ostatnich miejsc, bo "matka siedzi z tyłu". Świetne w troszczeniu się o innych, a niekoniecznie o siebie. Znające i rozumiejące wyświechtane powiedzenie "maskę najpierw załóż sobie", a i tak zadbanie o swój dobrostan przychodzi im trudno. W ostatnich tygodniach, a może miesiącach, stałam się świetnym tego przykładem. Ciągle w pośpiechu, biegnąca na przystanek, żeby zdążyć po dzieci do przedszkola. Robiąca wszystko szybko, próbując jednocześnie nie popełnić błędu i nikogo przy tym nie urazić. 

Kiedy ciało mówi nie

Gdy każdy dzień jest intensywny, żyjesz w ciągłym napięciu, to w pewnym momencie zaczyna odbijać się to na zdrowiu i formie. Stajesz przed lustrem i zauważasz poszarzałą twarz. Twoja świetna waga z dodatkowymi funkcjami pomiaru, na przykład poziomu tkanki tłuszczowej czy nawodnienia, wskazuje w aplikacji, że na niemal każdym wykresie w tych pomiarach znajdujesz się na czerwonym miejscu lub blisko niego. Twoje spięte ciało co jakiś czas przypomina, żebyś zwolniła. Wyjście na masaż raz w miesiącu działa niczym "łatanie koszuli" - przynosi chwilową ulgę, ale nie rozwiązuje problemu. Tabletki przeciwbólowe czy przeciwzapalne działają tylko przez jakiś czas, a dolegliwości wracają. Wszystko z tobą jest dobrze - po prostu zapomniałaś o tym, co najważniejsze - zadbaniu o siebie. Twoje ciało zaczyna coraz bardziej upominać się, żebyś zatroszczyła się o nie. 

Wysyła coraz mocniejsze sygnały, żebyś wreszcie zatrzymała się, bo "żołądek pełen lekarstw i koszula łatana" za długo nie wytrzymają.

Dlaczego tak trudno jest zwolnić? 

Dlaczego dbanie o własny dobrostan nadal stawiane jest na ostatnim miejscu (oczywiście nie przez wszystkich). Silne bóle głowy, parestezje (uczucie "drętwienia", na przykład twarzy) czy ból pleców z przeciążenia i nerwów powszechnie zdają się być uznawane za coś normalnego. Co ciekawe, gdy zaczynasz stawiać granice w relacjach, przestajesz pić alkohol - również okazjonalnie, rezygnujesz z makijażu - jesteś uznawana za kogoś dziwnego. Tylko dlatego, że postępujesz inaczej, "nie wpisujesz się" w ogólnie przyjęte schematy. Jednak, czy to że coś jest powszechnie uznawane za "normalne" musi oznaczać, że wszyscy mają obowiązek robić to samo?

A gdyby tak przestać zastanawiać się, co sobie inni pomyślą? Gdyby tak działać w zgodzie ze sobą? Ty najlepiej wiesz, co jest dla ciebie dobre. Wiesz, po jakim jedzeniu źle się czujesz, więc dlaczego sięgasz po nie, bo ktoś patrzy na ciebie jak na dziwadło, gdy odmawiasz, lub pozwala sobie na nieprzyjemne komentarze?

Może nadszedł moment, by powrócić do rozwiązań i działań, które były korzystne właśnie dla ciebie? Do stylu odżywiania, który sprawiał, że nie bolał cię brzuch, miałaś więcej energii. Do ćwiczeń, dzięki którym mogłaś wejść na piąte piętro bez zadyszki. A co najważniejsze, by na nowo praktykować wszystko to, co dawniej pozwalało ci cieszyć się dobrą kondycją fizyczną, dobrym samopoczuciem. Do codzienności pozbawionej bólu pleców, mięśni barków, brzucha. Do dni, w które spokojnie wracałaś do domu z dziećmi, zjadaliście obiad i dopiero szliście na zajęcia dodatkowe lub do biblioteki. 

Gdyby tak wrócić do... troszczenia się o siebie, o swoje ciało. Już czas.

Gdybym Ci powiedziała, że czasami wracam do domu ze łzami w oczach, mając nadzieję, że mijające mnie osoby pomyślą, że to przez wiatr.

 

Gdybym wspomniała, że te wszystkie troski i problemy stają się miałkie, gdy przekraczam próg przedszkola, żeby przytulić się do moich synków. Spojrzeć na ich roześmiane buzie, zmierzwić rozczochrane włosy i obejrzeć plik kolejnych rysunków. 

Gdybym Ci powiedziała, że mimo wszystko biegnę w botach na obcasie przez ulicę (oczywiście na zielonym świetle) trzymając synków za ręce, aby zdążyć na autobus z ich ulubionym numerem.

Gdybym powiedziała Ci, że w taki ponury listopadowy dzień z ulgą i wdzięcznością wyjmuję z lodówki garnek wypełniony zupą cebulową na białym winie według przepisu z ulubionej książki z przepisami kuchni francuskiej. Jak to zupa smakuje! I to zapiekana z grzankami z serem cheddar i świeżo zmielonym pieprzem.

Gdybym powiedziała, że mimo że jedyne o czym marzę w takie dni, to położyć się pod kocem i zapomnieć o wszystkim. Nic nie robić, nie boksować się z życiem, ale te plany niweczy wołanie synków, żeby zbudować z klocków pałac. 

Gdybym powiedziała, że to wspólne budowanie z klocków i śpiewanie piosenek z bajki o Vaianie to najmilsze chwile tego dnia?

Gdybym wspomniała, że z wdzięcznością przytuliłam się do męża, że pojechał z chłopcami na basen, abym mogła pobyć sama w ciszy.

Gdybym powiedziała, że mnie też dopadają dni, kiedy silniej odczuwam emocje. Dni w które z trudem dostrzegam, że to czym się denerwuję to... nic wielkiego. Ot, kolejne zadanie, które w obliczu prawdziwych problemów staje się błahostką. I chociaż wkładam w nie ogrom zaangażowania i pracy, to być może za kilka lat nawet nie będę o tym pamiętać.

Gdybym powiedziała, że u mnie także niektóre dni wyglądają niczym bieg maratoński. Czasami harmonogram dnia jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach i nie ma mowy o spóźnieniach.

Gdybym powiedziała, że czasami mam ochotę uciec do chatki w lesie, całymi dniami czytać książki, spacerować, pisać i gotować pyszne dania.

Później jednak z tej być może utopijnej wizji życia na odludziu dochodzę do wniosku, że nie jest tak źle z tym moim życiem. Mam wszystko, co niezbędne do przetrwania, a nawet więcej. Żyję swoimi marzeniami - realizuję je. Może nie w spektakularnym tempie, może nie o każdym przeczytasz tu, na blogu czy na Instagramie. 

Gdybym Ci powiedziała, że mimo tych słabszych dni, kiedy wydaje mi się, że już dłużej nie dam rady, te drobne gesty ze strony bliskich osób sprawiają, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech.

Gdybym Ci powiedziała, że później siadam przy biurku z kubkiem herbaty i spoglądam na kolorową wyklejankę, która nad nim wisi - moja mapa marzeń. Przyglądam się dokładnie każdemu zdjęciu, każdemu napisowi i ze łzami w oczach uśmiecham się. Jest dopiero listopad, a większość z tych rzeczy zrobiłam. Żyłam tak, jak chciałam i wiem, że to jeszcze nie wszystko.

Gdybym Ci powiedziała, że ten jeden epizod, ten jeden dzień niewiele znaczy wobec ogromu fantastycznych rzeczy, jakie robisz. I tak, prawdziwa, francuska zupa cebulowa też jest jedną z nich.

Co zrobiłabyś, gdybyś miała cały weekend tylko dla siebie? Gdybyś mogła spokojnie wypić ciepłą kawę w kawiarni w parku patrząc na kolorowe liście na drzewach kontrastujące z błękitem nieba?

Gdybyś mogła w końcu przeczytać artykuły ze swoich ulubionych magazynów, które obiecałaś przekazać koleżance?

Gdybyś mogła bez pośpiechu zrobić sobie domowe spa i chodzić w pidżamie w porze dobranocki?

Gdybyś mogła bez wyrzutów sumienia czytać przez kilka godzin książkę?

Co zrobiłabyś, gdybyś miała weekend tylko dla siebie?

Jak spędzić slow weekend?

W ostatni weekend mój mąż wraz z synkami pojechał do babci na wieś, dzięki czemu miałam całe dwa dni tylko dla siebie. Gdy tylko ten pomysł pojawił się kilka tygodni wcześniej, pierwsze co pomyślałam, to że gdzieś pojadę. Może w końcu dotrę do Lublina, w którym nie byłam od czasów liceum? Wynajmę urocze mieszkanko lub pokój na Starym Mieście. Zjem coś pysznego w słynnej Trybunalskiej, a później będę bez celu chodzić po Starówce robiąc mnóstwo zdjęć. 

Może Lublin zostawię sobie na wiosnę, a teraz zapiszę się na jakieś warsztaty? Ceramika? Joga twarzy?

W końcu jednak stwierdziłam, że to czego naprawdę mi trzeba, to odpoczynek i to w zaciszu własnego domu. Oczywiście, że miałam ambitne plany, aby dokończyć wreszcie kurs, który zaczęłam. Wyobrażałam sobie, ile to artykułów napiszę na bloga, że pójdę pobiegać po miesiącach przerwy... Mogłabym tak długo jeszcze wyliczać. 

Z tych ambitnych planów nic nie zrealizowałam. Zamiast tego spędziłam fantastyczne dwa dni w rytmie slow. Wszystko robiłam bez pośpiechu i nerwowego zerkania na zegarek. Oczywiście najpierw sprzątnęłam i umyłam okna - być może ostatni raz w tym roku. Im mniejszy rozgardiasz mam w domu, tym lepiej czuję się w nim. Jestem bardzo dumna z minimalizmu, który udało nam się w ostatnich latach wypracować, dzięki czemu sprzątanie nie zajmuje pół dnia. 

Popołudnie spędziłam z przyjaciółką w... domu. Żadna z nas nie miała ochoty na wycieczki do knajp. Zamówiłyśmy sushi i ramen i przegadałyśmy kilka godzin na przeróżne tematy. W końcu miałyśmy ku temu okazję. Nikt nas nie wołał, nie ocierałyśmy łez płynących po policzkach, nie obserwowałyśmy żuków gnojarzy, ani nie budowałyśmy z klocków. To był czas tylko dla nas, którego mamy tak niewiele odkąd obie zostałyśmy mamami pracującymi na cały etat.

Mimo że na regale czeka stosik książek wypożyczonych z biblioteki, to weekend spędziłam na czytaniu artykułów z kilku numerów mojego ulubionego miesięcznika, które obiecałam przekazać koleżance (dzielenie się jest fantastyczne!). 

W trosce o dobrostan

Niedziela była jeszcze spokojniejsza. Pijąc jaśminową herbatę (uwielbiam!) wpatrywałam się w złote i brązowe liście, które nie spadły jeszcze ze starych dębów rosnących naprzeciwko naszego okna. Zastanawiałam się nad kolejnym krokiem w moim nowym projekcie, który potrwa kilka miesięcy. Ponownie zadałam sobie pytania, czego teraz najbardziej mi potrzeba, czego chcę. Okoliczności są zupełnie inne niż jeszcze dwa miesiące temu i tak bardzo nie chcę teraz robić czegoś kosztem swojego zdrowia. Ten spokojny poranek sprzyjał rozważaniom co dalej, co jest priorytetem, na czym chcę skupić się. Szczerze polecam Wam takie chwile spędzone w ciszy, bez pośpiechu, bez zerkania na zegarek. Wtedy można dojść do ciekawych wniosków i zweryfikowania, czy kierunek działań, który obraliśmy jakiś czas temu nadal jest dla nas interesujący i odpowiedni.

Wracając jednak do slow przyjemności tego weekendu, to niewątpliwie cudowne chwile spędziłam w parku oddalonym od mieszkania zaledwie o kilkaset metrów. Jest on niewielki i jego okrążenie zajmuje bodajże dziesięć minut, ale możliwość pójścia do niego w słoneczny, jesienny dzień była cudowna. Po spacerze usiadłam przy jednym ze stolików ustawionych przed kawiarnią. Piłam ciepłą kawę, spoglądałam na złote liście kontrastujące z błękitem nieba. Patrzyłam jak życie tętni w tym parku. Jak chętnie mieszkańcy korzystają z niego, mimo że jest niewielki. Przy okazji przeczytałam lokalną gazetę naszej dzielnicy, z której dowiedziałam się chociażby o ciekawych wydarzeniach kulturalnych. Czy można chcieć czegoś więcej?

Odpoczynek - nowy luksus?

Kiedyś Brene Brown powiedziała, że zatrzymanie się i odpoczynek wymagają odwagi w świecie, który kultywuje bycie ciągle zajętym. Często wydaje nam się, że jeszcze zdążymy odpocząć. Pracujemy nad dobrobytem materialnym, podnoszeniem kompetencji, zdobywaniem wiedzy, a zadbanie o swoje zdrowie, w tym psychiczne, odkładamy na później. Każdy z nas ma inną sytuację i inne możliwości, ale też każdy potrzebuje czasu na sen i regenerację. Aż za dobrze wiem, ile kosztuje leczenie i jak łatwo można było go uniknąć dając sobie przyzwolenie na leniwe poranki w weekend, na odpuszczenie pewnych projektów i spokojniejsze działanie. 

Po tych dwóch dniach spokojnie spędzonych w domu czuję się fantastycznie. Wszystkie "zawieszone" projekty jeszcze zrealizuję, a teraz skupię się na tym najważniejszym - swoim zdrowiu.

W tym roku stwierdziłam, że jadę sama. Potrzebowałam ciszy i spokoju, ale też nie chciałam kolejny raz uzależniać tego wyjazdu od kogoś. Pragnęłam wyruszyć na szlaki, z nikim nie rozmawiać podczas wędrówki. Po prostu być i chłonąć te cudowne widoki. 

W piątek po pracy spakowałam niewielki plecak, by nocnym autobusem pojechać do Zakopanego. Spałam w pozycji siedzącej, co jakiś czas budziły mnie zapalane światła, rozmawiający pasażerowie. Na dworcu w Zakopanem byłam o 7.00 rano. Szybko przebrałam się w krótkie spodenki w miejskiej toalecie, kupiłam dwa rogaliki w Lidlu, wsiadłam do lokalnego busa i ruszyłam na szlaki. 

 Planowałam zupełnie inną trasę, ale przez przypadek trafiłam na najnudniejszy (moim zdaniem) szlak w Tatrach, czyli asfaltową drogę do Morskiego Oka. Byłam na siebie zła za tą pomyłkę, a perspektywa przejścia całego szlaku asfaltem z tłumem ludzi nie napawała optymizmem. Tuż za Wodogrzmotami Mickiewicza okazało się, że można skręcić na szlak prowadzący przez las. Nie planowałam tego, ale intuicyjnie czułam, że to właśnie TO, że powinnam wybrać się na ten szlak. Było tam cudownie, mimo że już na początku czekało mnie ostre podejście. Jednak poranny chłód, otoczenie soczyście zielonej roślinności, kamienie i leśna dukta - to było wszystko, czego mi było trzeba. Z tego szlaku skręciłam później na kolejny - czarny, którym miałam dotrzeć do Doliny Pięciu Stawów. Przyznam, że było to nie lada wyzwanie, bowiem cały szlak prowadził ostro w górę po kamieniach.

Wieczorem padłam na łóżku. Byłam tak szczęśliwa - moja wymarzona podróż rozpoczęła się znakomicie.

Jak wykończył mnie najprostszy szlak w Tatrach na Nosal?

Przygotowując się do tego wyjazdu dużo czytałam o szlakach, oglądałam filmy na YouTube. Nie chciałam trafić na szlak, do przejścia którego nie jestem dobrze przygotowana fizycznie. Szlak na Nosal miały być tym najłatwiejszym, polecanym osobom, które nigdy nie chodziły po górach. Wchodziłam na tą górę od strony Zakopanego i szczerze miałam dość. Wysokie stopnie, upał, tłum ludzi - to wszystko razem sprawiło, że chciałam jak najszybciej zakończyć swoją wędrówkę, mimo cudownych widoków na szczycie. 

Ostatniego dnia na szlaku byłam już o 7.00 rano. Tego dnia spełniłam swoje wielkie marzenie, porzuciłam lęk i strach przed samotną wędrówką w górach. Najpierw zielonym szlakiem weszłam na Kasprowy Wierch. Szczerze polecam Wam tą trasę. Jej zdecydowana większość prowadzi przez las, a jedyny trudniejszy odcinek jest tuż przed szczytem. 

 

Bój się i działaj

Po przerwie na kawę ruszyłam granią do Przełęczy Świnickiej. Od wielu lat marzyłam o tym, żeby z plecakiem wędrować granią i byłam przeszczęśliwa, że odważyłam się zrealizować swoje marzenie. Widoczność tego dnia była idealna, widoki wspaniałe. Co chwilę zatrzymywałam się i z uśmiechem na twarzy podziwiałam okolicę. Przepełniała mnie tak ogromna wdzięczność, radość i... duma z siebie. Nie zrezygnowałam ze swojego marzenia, mimo że wiele osób ostrzegało mnie, abym nie jechała sama w Tatry i żebym pod żadnym pozorem nie szła sama na szlak, chyba że taki przebiegający przez dolinę. 

Jednak aż za dobrze znam uczucie, które pojawia się, gdy odpuszczam i nie realizuję swoim celów. Nie chciałam znowu tak się czuć. Poza tym pamiętałam, jak znajoma psycholog mówiła, że im częściej nie robimy tego, co chcemy, bo boimy się, to w pewnym momencie lęki mogą zacząć nas ograniczać. Czasami trzeba działać mimo strachu, uczucia niepewności. 

 

Pamiętam także ostatnią rozmowę z moją ciocią, która pokazując mi zdjęcia ze swojej samotnej wycieczki w Tatry, powiedziała, że nie ma się czego bać chodząc samemu w górach. Nie mówiła oczywiście o przechodzeniu Orlej Perci, ale o wędrowaniu po szlakach na miarę naszych możliwości. Dzięki tamtej rozmowie z ciocią, która wybrała się sama w Tatry będąc już chorą, nabrałam wiary w to, żeby nie bać się i odważnie realizować marzenia.

Przywoływałam tamtą rozmowę, gdy jedząc kanapkę na Przełęczy Świnickiej podejmowałam decyzję - wspinać się na Świnicę czy nie. Odważyłam się i do tej pory jestem sobie za to wdzięczna. To nie była łatwa wspinaczka, wejście na ten szczyt jest wyzwaniem, ale... zrobiłam to!

Życie to fantastyczna przygoda

Wracając ze Świnicy zeszłam do Zielonego Stawu Gąsiennicowego. Nad jego brzegiem spędziłam niemalże pół godziny. Wyłowiłam z wody górskie kamienie, o które przed moim wyjazdem poprosili moi synkowie. Z łzami w oczach podziwiałam widoki. Nie mogłam uwierzyć, że osiągnęłam swój cel, że przełamałam swoje lęki.

Nasze życie może być fantastyczną przygodą, jeśli tylko odważymy się. Jeśli pozwolimy sobie na bycie szczęśliwym, wyjdziemy z roli ofiary i nie będziemy skupiać się wyłącznie na trofeach i spektakularnych sukcesach. 

Często droga jest ważniejsza niż sam cel. Moment stawania się sobą poprzez "odzieranie się" z warstw lęków i oczekiwań narzucanych nam przez innych. 

Podczas trzydniowego wyjazdu przeszłam niemal 60 kilometrów, poznałam kilka miłych osób na szlaku, przełamałam swoje obawy i lęki, odpoczęłam psychicznie, wysłuchałam fascynującej książki Adama Wajraka o wilkach.

Do domu wróciłam szczęśliwa i spokojna. Na wszystko w życiu przychodzi czas, nasze marzenia mogą spełniać się, ale musimy najpierw odważyć się zrobić ten pierwszy krok.